Ωδή στο άγνωστο κείμενο

Πολλοί παραδοσιακοί δημοσιογράφοι κατηγορούν τα blogs, παρασυρμένοι από την αδιαμφισβήτητη ποταπότητα πολλών ειδησεογραφικών ιστότοπων, ως ανάξια των προσδοκιών που θα περίμενε κανείς από ένα μέσο άμεσο που επιτυγχάνει καίρια τη διαμεσολάβηση ανάμεσα στον πομπό και το δέκτη. Δεν ξεχνούν βέβαια πως με την ύπαρξη αυτού του μέσου πολλοί δέκτες κατάφεραν να γίνουν πομποί. Τονίζουν όμως την αυταρέσκεια και τον αυτισμό της κάθε ιντερνετικής περσόνας, θεωρώντας πολύ χαμηλό το επίπεδο λόγου που αναρτάται ή που διακινείται ως σχόλια. Ίσως μερικοί επειδή με μαστίγιο την πένα τους είχαν συνηθίσει να δίνουν τον τόνο στην εποχή τους νιώθουν άβολα που το πλαίσιο μετατοπίστηκε και δεν τους περιλαμβάνει. Έτσι απαξιώνουν συλλήβδην 50.000 ελληνικά blogs, εστιάζοντας στις περιπτώσεις που τους βολεύουν για να βγάλουν κατά το δοκούν συμπεράσματα.

Αντιθέτως πιστεύω πως στην ελληνική μπλογκόσφαιρα υπάρχουν πολλά κείμενα διαμάντια. Μάλιστα είναι τόσα πολλά τα διαμάντια που συχνά περνάνε απαρατήρητα λόγω της συνεχούς ροής, που αποτελεί DNA του internet. Το ένα κείμενο επικαλύπτει το άλλο και τα διαμάντια χάνονται κάτω από τόνους άσκοπης γραφομανίας. Συχνά πάλι περνάνε απαρατήρητα ή δεν τους δίνεται η πρέπουσα σημασία εξαιτίας της αταβιστικής κοπρολογικής ανάγκης μας να θηρεύσουμε το εντυπωσιακό και να θωπεύσουμε το πασίδηλο. Τα διαμάντια όμως που έχουμε διαβάσει και όλα αυτά που μας περιμένουν να τα ανακαλύψουμε δεν παύουν να είναι προπομποί και λίπασμα της νέας εποχής που ανατέλλει κοινωνικά επώδυνα τώρα που η Δύση ζει τη δύση της.

Οι τρελοί των σελίδων

Ο μικρός ήρωας όταν μεγάλωσε σκέφτηκε ότι ακόμα και τώρα στα βιβλία δεν διαβάζει επισταμένως τις περιγραφές των χώρων, των τοποθεσιών, των ίδιων των ηρώων. Ακόμα και τις μικρές χειρονομίες των ηρώων, τις διέτρεχε με μια ματιά αναζητώντας το μεδούλι των σκέψεων τους, τη γοητεία των μεταξύ τους στιχομυθιών. Είχε συνειδητοποιήσει επίσης όμως, μετά από τόσα βιβλία, ότι στο τέλος της ανάγνωσης συχνά παρασυρόταν σε λάθος συμπεράσματα, ενώ πολλές φορές αξιολογούσε λανθασμένα την αφηγηματική εξέλιξη των μεγάλων ηρώων των σημαντικών μυθιστορημάτων.

Όμως μια φορά κατάφερε να παρατηρήσει, το έλεγε τόσο ξεκάθαρα ο συγγραφέας, πως η ηρωίδα δεν ήταν τρελή. Λόγια, σελίδες ολόκληρες, γέμιζαν το μυθιστόρημα χωρίς να σκιαγραφούν την τρελή, παρά μόνο σκιαγραφούνταν αυτοί οι ίδιοι που μιλούσαν ακατάπαυστα για αυτήν, θεωρώντας την τρελή, αποφεύγοντας να μιλήσουν για τον εαυτό τους. Ο μικρός ήρωας, όντας προσεκτικός αναγνώστης κατάλαβε πολλά για αυτούς που μιλούσαν για την τρελή αλλά θεώρησε αρχικά ως δεδομένο πως η μεγάλη ηρωίδα ήταν τρελή. Η πλήρης αντιστροφή έγινε όταν επιτέλους διάβασε μια σχετική περιγραφή χωρίς να τη διατρέξει γρήγορα, αναζητώντας τις πνευματώδεις ατάκες των μεγάλων ηρώων. Η τρελή, ενώ τη διαβάλανε για σελίδες επί σελίδων, για να μη βάλει τα γέλια κοίταζε όλη την ώρα το ταβάνι. Είναι πολύ όμορφα ζωγραφισμένο εκεί πέρα το ταβάνι.

Πρωταπριλιά στην καρδιά του καλοκαιριού

Ο πρωθυπάλληλος Γ.Α.Π. παρευρίσκεται στο συμπόσιο της Σύμης. Στο συμπόσιο της Σύμης η μεταμφιεσμένη διανόηση ενώ απεγνωσμένα σκέφτεται τα μπάνια της στις παραλίες του νησιού ανατέμνει κοινοτοπίες πασπαλισμένες με αμφισβήτηση της τρύπιας δεκάρας. Οι δημοσιογράφοι, σε μια συζήτηση που είχαν χθες με τον Γ.Α.Π., στο περιθώριο του συμποσίου της Σύμης, τον ρώτησαν για την απόφαση της UΝΕSCΟ, με την οποία πολιτογραφήθηκε ο Καραγκιόζης από τους Τούρκους και ο πρωθυπάλληλος χαμογελώντας τους είπε: «Ας έχουν οι Τούρκοι τον δικό τους Καραγκιόζη και εμείς τον δικό μας». Επί του θέματος δεν έχει κάνει δηλώσεις μέχρι στιγμής ο νέος πρόεδρος του Παναθηναϊκού, παραλίγο Πρόεδρος της πολύπαθης Δημοκρατίας μας, Νίκος Κωνσταντόπουλος μολονότι θα ήταν ο πιο κατάλληλος να συνασπίσει τους ποικίλους καραγκιόζηδες κάτω από τη σκέπη της πράσινης ποδοσφαιρικής ομπρέλας, μέχρι το εσχατολογικό σοσιαλιστικό γκολ.

.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=342933&dt=14/07/2010


Η φωτογραφία από: http://xpatrinos.blogspot.com/2008/11/1896-2004.html

Το γέλιο

Σε μια πρωτόγονη φυλή που ζει σχετικά απομονωμένη στις ζούγκλες του Αμαζονίου, δεν υφίσταται η έννοια της φυλακής. Όλα τα μέλη της φυλής γνωρίζονται μεταξύ τους και αποτελούν μια κοινότητα. Έτσι όταν κάποιο μέλος επιδείξει παραβατική συμπεριφορά η ποινή συνίσταται στο να τον γαργαλίσει επίμονα μια ειδική ομάδα επιφορτισμένη με αυτό το καθήκον. Το γέλιο ως ποινή. Διέφυγε της προσοχής μου όμως στο σχετικό ντοκιμαντέρ αν στα σοβαρά αδικήματα ο κατηγορούμενος πέθαινε κυριολεκτικά στα γέλια.

Το γέλιο όμως μπορεί να είναι και μια πρωτόγνωρη, σχεδόν λυτρωτική ελευθερία. Σε μια θεατρική παράσταση επτά μονόπρακτων που το ένα διαδεχόταν επιτυχώς το άλλο σαν τα πέπλα της Σαλώμης, ξαφνικά στο τελευταίο μονόπρακτο η ηθοποιός ξεκινά το μονόλογο της ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια. Και μετά σιωπή. Και μετά συνεχίζει να αναζητά απεγνωσμένα βοήθεια. Ώσπου ένας θεατής, πριν προλάβει ο θεατρικός παρτενέρ της ηθοποιού να απαντήσει στην έκκληση της, κόβοντας εν τη άγνοια του το γόρδιο δεσμό της θεατρικής σύμβασης, τρέχει να τη βοηθήσει. – Είσαι καλά; Ένα ποτήρι νερό ρε παιδιά. Κάποιοι από τους θεατές θεωρούν την εξέλιξη ως μέρος της παράστασης, οι περισσότεροι όμως ευτυχώς αντιλαμβάνονται ότι απλά κάποιος έτρεξε να βοηθήσει έναν συνάνθρωπο του και ξεσπούν σε ένα πληθωρικό, λυτρωτικό γέλιο. Η παράσταση δεν συνεχίζεται εκείνη την ημέρα αλλά στο τέλος των παραστάσεων, όλοι οι συντελεστές συμφωνούν, πως εκείνη η βραδιά ήταν η πιο πετυχημένη κι ας μην τελείωσε η παράσταση.