Στις αρχές του Απριλίου του 1974…

« Όταν αλυσοδέθηκα στο στύλο της Πλατείας Συντάγματος, στην αρχή ένιωθα χαμένος, εκτός τόπου. Γιατί οι πρώτοι που με πρόσεξαν, ήταν Αμερικάνοι τουρίστες με τις φωτογραφικές και κινηματογραφικές τους μηχανές επί τα ίχνη της κλασικής αρχαιότητας. Γέλασαν, σκεπτόμενοι ίσως ότι ο ελληνικός τουρισμός μπορεί να έχει οργανώσει κάτι για να τραβήξει το ενδιαφέρον τους. Ωστόσο οι έλληνες περαστικοί, στους οποίους και έδινα τις προκηρύξεις δε γελούσαν. Αμέσως κατάλαβαν τι συμβόλιζε αυτή η πράξη, έπαιρναν τις προκηρύξεις, προχωρούσαν λίγο και μόλις ένοιωθαν τον εαυτό τους ασφαλή, τις διάβαζαν στα γρήγορα, μερικοί μάλιστα γύριζαν να πάρουν και άλλες να τις δώσουν και σε άλλους. Για μένα ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούσαν σήμαινε επιδοκιμασία και συγχρόνως φόβο. Φυσικά δε φοβόντουσαν εμένα (γιατί εγώ στο κάτω -κάτω ήμουν αλυσοδεμένος), αλλά του πράκτορες της μυστικής αστυνομίας που αστραπιαία βρέθηκαν εκεί..Προχώρησαν, βγάλανε επιδεικτικά τις ταυτότητες τους και σκόρπισαν την ανησυχία και τον τρόμο. Αρχίζοντας να με χτυπάνε, μου έσπασαν τα γυαλιά μου και συνέχισαν χτυπώντας το κεφάλι μου στη γωνία του τσιμεντένιου στύλου. Όταν άρχισα να φωνάζω επιχείρησαν να αποκαταστήσουν τον νόμο και την τάξη δίνοντας μου κλωτσιές στο στομάχι, ενώ συγχρόνως μου έκλειναν το στόμα.

Όταν εργαζόμουν σε ένα γερμανικό εργοστάσιο, γνώρισα έλληνες εργάτες. Εξετίμησα το χαρακτήρα τους, τη φιλοξενία τους, τον τρόπο με τον οποίο εκφράζανε τον εαυτό τους χορεύοντας ή τραγουδώντας, τον ενθουσιασμό τους για τον Θεοδωράκη – που η μουσική του δεν απαγορεύτηκε τυχαία από τη χούντα. Αγάπησα την Ελλάδα χωρία να έχω έρθει εδώ. Συγχρόνως γνώρισα το φόβο των ελλήνων εργατών ακόμα και στη Γερμανία. Τον φόβο για τους εγκάθετους της στρατιωτικής δικτατορίας που θα τους κατέδιδαν αμέσως αν προσχωρούσαν σε κάποια οργάνωση στη χώρα μας, ή αν μιλούσαν ενάντια του καθεστώτος… Συγχρόνως παρατήρησα την άγνοια, την πλήρη άγνοια των γερμανών τουριστών που παίρνουν ταξιδιωτικούς χάρτες και παγωμένοι από δέος μπρος στην αποκαθισταμένη και ωστόσο καταρρέουσα αρχαιότητα δε βλέπουν καν το πρόσωπο του σημερινού φασισμού. Κατά μέγα μέρος η πληροφόρηση απουσιάζει, η σκοπιμότητα αποκρύπτεται. Οι μόνες πληροφορίες που υπάρχουν στις εφημερίδες μας σχετικά με την Ελλάδα είναι η συνεχής υπόμνηση του τρόμου και των βασανιστηρίων που γίνονται, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού να έχει συνηθίσει την τρομοκρατία όπως ο τυφλός το σκοτάδι. Με την πράξη μου αυτή θέλησα να κινήσω τον τροχό, όπως λέμε, έτσι ώστε να δώσω στον κόσμο μια ευκαιρία να μιλήσει κατά της δικτατορίας, να γράψει εναντίον της, ίσως ακόμα να κάνει κάτι για την τερματίσει. Εν μέρει πέτυχα το σκοπό μου, και όσο περισσότερο με φυλακίσετε- και παρακαλώ μη σας εμποδίσουν οι ξένοι ανταποκριτές που βρίσκονται εδώ να μου επιβάλλεται τη μεγαλύτερη ποινή, όπως θα κάνατε για οποιαδήποτε ανώνυμο Έλληνα, τόσο πιο γρήγορα θα προκύψουν ενέργειες, όπως το μποϊκοτάρισμα του τουρισμού και άλλα μέσα αντιστάσεως.

Το οφείλω στις δύο εβδομάδες που έκανα φυλακή (και επομένως σε εσάς) ότι η εικόνα που έχω σήμερα για τον αριθμό και την κατάσταση των πολιτικών κρατουμένων είναι πολύ πιο ακριβής από ότι πριν τη πράξη μου. Μίλησα με πολιτικούς κρατουμένους που υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια (ηλεκροσόκ, στέρηση του ύπνου επί μέρες, ξύλο μέχρι θανάτου) για να τους αποσπάσουν ομολογίες. Επεκτείνετε τη διεστραμμένη ηθική σας στα θύματα σας. Είστε τελείως ανίκανοι να φανταστείτε ότι κάποιος από δική του πρωτοβουλία, χωρίς καμία εξωτερική προτροπή και χωρίς υλικά κίνητρα μπορεί να διακινδυνεύσει υπό ορισμένες περιστάσεις και τη ζωή του. Εδώ στη φυλακή, οι κρατούμενοι εκτίουν ποινές για εγκλήματα που ποτέ δε διέπραξαν- γιατί δεν μπορούσαν να αντέξουν τα βασανιστήρια και ομολόγησαν πράγματα που εσείς θέλετε να τους ακούσετε να τα λένε . Στη φυλακή στο γυναικείο τμήμα, βρίσκεται μια γυναίκα από τη Χιλή, η Σάρα Αράγια. Το σώμα της είναι γεμάτο από τα σημάδια που άφησαν οι σπεσιαλίστες σας στα βασανιστήρια τους: καψίματα από τσιγάρα που σβήνονταν επάνω της για να μαρτυρήσει.

Δεν είναι μόνο οι ειδικοί μέσα στην ΕΣΑ που ξέρουν την τεχνική των βασανιστηρίων. Καλώ τους δημοσιογράφους που βρίσκονται σε αυτήν την αίθουσα: προσπαθήστε να μπείτε στο υπόγειο γκαράζ του Αρχηγείου της Αστυνομίας, που είναι κοντά στην Αμερικάνικη Πρεσβεία. Δέστε το ματωμένο πάγκο που βρίσκεται στην αριστερή γωνιά στο βάθος του γκαράζ, δέστε τον ματωμένο τοίχο. Οι κρατούμενοι, δεμένοι σε αυτόν τον πάγκο, δέρνονται συγχρόνως ή διαδοχικά από 6-10 ειδικούς με γκλόμπς ή πέτσινα μαστίγια ώσπου να ομολογήσουν. Μπείτε στα νέα κελιά του Πειραιώς! Εκεί οι πολιτικοί κρατούμενοι υποβάλλονται κάθε μέρα στο βασανιστήριο των ηλεκτροσόκ. Έμεινα φυλακισμένος σε μια σκοτεινή τρύπα με τσιμέντο χάμω. Εκεί γνώρισα φοιτητές που χωρίς καμία δικαιολογία, χωρίς καμία εξήγηση για τους λόγους για τους οποίους τους υποπτεύονταν, συνελήφθησαν στο δρόμο ή στο σπίτι τους και χωρίς να ειδοποιηθεί ένας δικηγόρος ή συγγενής τους, περιμένουν να φύγουν για ένα στρατιωτικό στρατόπεδο…

… Όπως συνηθίζεται να κάνει ένας εγκληματίας που ομολόγησε την πράξη του, θα ήθελα και εγώ, τελευταίο από όλα να εκφράσω κάτι σαν λύπη για ότι έκαμα. Η πράξη μου ήταν ένας τρόπος διαμαρτυρίας. Αφετηρία μου στάθηκε η αρχή της μη βίαιης αντίστασης ως μέσω πειθούς. Εν τω μεταξύ πρέπει να διερωτηθώ αν η εκλογή του μέσου ήταν η σωστή. Γιατί υπάρχει ένας βαθμός κτηνωδίας που ερμηνεύει αυτή την αρχή ως ηλιθιότητα και αδυναμία. Ίσως, όταν διάλεγα τον τρόπο αυτό, να μην διάλεξα σωστά, να μη βρήκα τη γλώσσα που θα καταλάβαιναν καλύτερα οι αντιπρόσωποι της χούντας και οι συνεργάτες τους. Πχ, στην πρώτη μου ανάκριση με τις χειροπέδες και μια αλυσίδα στο λαιμό ο σπεσιαλίστας ανακριτής- εκπαιδευμένος στο καράτε- μου έδωσε μια γροθιά στο στόμα. Με ένα φιλικό χαμόγελο του υπέδειξα να μη ξεχάσει και το άλλο μέρος του προσώπου μου, ώστε να κρατήσω την ισορροπία μου Βρήκε την ευκαιρία να μου δώσει μια κλωτσιά, όσο μπορούσε πιο δυνατά στο υπογάστριο. Για να καταντούν ο ένας τον άλλο, οι άνθρωποι πρέπει να μιλάνε την ίδια γλώσσα. Πέρα από αυτό, το μόνο μέσο για να γίνεις αντιληπτός από κάποιον που μιλάει με τα τεθωρακισμένα και τα όπλα, είναι, φοβούμαι, να απαντήσεις, χρησιμοποιώντας και συ τη βία. »

Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας (1941-1974) Σόλων Νεοκ. Γρηγοριάδης, Τόμος 12 σελ.104-108

Στις αρχές του Απριλίου του 1974 ο Γερμανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Γκύντερ Βάλραφ, που και οι κατοπινές του δραστηριότητες απέδειξαν ότι είναι μια πολύ ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα περίπτωση, με αυτόν τον τρόπο διαμαρτυρήθηκε εμπράκτως κατά του στρατιωτικού καθεστώτος της Ελλάδας. Η δίκη του έγινε την 23η Μαΐου 1974 στο έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών. Παρίσταντο ξένοι ανταποκριτές, δεν επιτράπηκε όμως να δημοσιευτεί το παραμικρό στον ελληνικό τύπο. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 14 μηνών. Τα ανωτέρω, είναι εκτενή αποσπάσματα της απολογίας του, όπως δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Καθημερινή της 13ης Αυγούστου 1974.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%92%CE%AC%CE%BB%CF%81%CE%B1%CF%86

http://www.lifo.gr/mag/columns/4668

Omnia sunt communia

Το φασιστόνιο είναι ψάρι χοντρόπετσο του γλυκού νερού. Είτε βενιβελάζει είτε είναι καμένο από την ουρά και προς τοιαύτην αποκατάσταση κολλάει με το δημαρά του, είτε κουβαλάει εθνικοπατριωτικό σαμάρι συνηθίζει να κολυμπά πλησίον του ιζήματος του βυθού της λίμνης. Στη λίμνη βέβαια ζει και το ανήσυχο και αναλυτικό καζάκιο που μετά από εξάντληση των ατέρμονων διαδρομών του, στο τέλος του πολιτικού χρόνου του- συγγνώμη ωραρίου του- πήγε και βρήκε το παπαθεμέλιο του. Υπάρχει και το καρατζαφεροφασιστόνιο κωλοτουμπίδιο, λιμναίος επιβιωτικός μικροοργανισμός που για να διατηρηθεί εν λιμναία ζωή ανοίγει τις βάνες τις μπάρμπες του, κάθεται στου κύρτσου, του εκδότη, του καραμπουζουκλή απέναντι και εντάσσει εντός του τη γυναίκα του πασχάλη του. Αυτό που δεν καταλαβαίνεις την παρουσία του στα νερά της λίμνης είναι το μειλίχιο κουβέλιο, που αν και πολλοί διαισθάνονται, λίγοι γνωρίζουν την επίσημη ονομασία του είδους, το επονομαζόμενο, αριστέριους πασοκοπλυντήριους. Τα ψάρια και τα μαλάκια αυτά έχουν επίγνωση ότι έτσι όπως κινούνται στης λίμνης τα θολά νερά φωτίζουν τη χρυσή αυγή μας, επωάζουν τα χρυσά της αυγά που θα έρθουν να καθίσουν στα χεσμένα έδρανα του κυνοβουλίου μας. Τα ψάρια και τα μαλάκια αυτά διατηρήθηκαν εν ζωή και μπορεί να συνεχίσουν να διατηρούνται γιατί πολλοί περνώντας από τη λίμνη του πολιτικού μας συστήματος έριχναν μπουκίτσες ψωμί και τα δυνάμωναν, νομίζοντας πως οι επιφανείς πάπιες της λίμνης του εθνικού μας κήπου είναι ικανές να διαχειριστούν τα χωρικά μας ύδατα.

Υπάρχει βέβαια και ή άμωμος και άτεγκτη αριστερά που περνά είτε σύριζα των γεγονότων είτε νοιώθει ανταρσυασμένη, μόνο και μόνο για να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη (βλέπε ιζνογκούντ) είτε ομνύει στην δευτέρα κομμουνιστική παρουσία, του κκε πρωτοστατούντος. Κάποιοι ξέρουμε, ανεξάρτητα από ότι της άμωμου και άτεγκτης αριστεράς θα ψηφίσουμε ότι όπως είχε και ένα φιλικό ιστολόγιο προμετωπίδα για καιρό στην προηγούμενη ιστολογική εκδοχή του, omnia sunt communia και παρά το κλίμα γενικότερης κατάρρευσης και απαξίωσης θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε καθημερινά πράξη.

http://en.wikipedia.org/wiki/Thomas_M%C3%BCntzer

http://www.walkingbutterfly.com/2011/03/14/muntzer-omnia-sunt-communia/

M. Ward - Me And My Shadow (2012)

ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (Il vangelo secondo Matteo), Πιερ Πάολο Παζολίνι

Είναι οξύμωρο την πιο αγαπημένη μου θρησκευτική (;) ταινία να την έχει κινηματογραφήσει ένας άθεος αλλά είναι και υποκειμενική, προσωπική μου αλήθεια. Την πρωτοείδα μια Μεγάλη Παρασκευή κάποιου σωτήριου εφηβικού έτους και τα θραύσματα του αποκαλυπτικού σοκ που μου προξένησε τα διαφυλάσσω, ως πολύτιμη εμπειρία, μέχρι σήμερα. Αφήνω το ίδιο τον σκηνοθέτη να πει λίγα πράγματα για την ταινία του και προφανώς συνιστώ ανεπιφύλακτα την προσεκτική θέασή της σε όσους δεν την έχουν μέχρι σήμερα υπόψη τους.

«Η μεγάλη δυσκολία του Ευαγγελίου ήταν ακριβώς να μην καταστραφεί η διήγηση του Ματθαίου, να κρατηθεί όρθια πάση θυσία. Αυτό, μεταξύ άλλων με υποχρέωσε να πραγματοποιήσω μια εξαιρετικά δύσκολη ισορροπία ανάμεσα στη δική μου οπτική γωνία και σ’ αυτήν του πιστού – ανάμεσα δηλαδή σε δύο διηγήσεις. Νομίζω ότι στάθηκα συνεπής, όσο ήταν δυνατόν. Απ’ την άλλη, η ανατροπή που πραγματοποίησα, είναι φανερή: αναφέρεται σε μια ολόκληρη μικροαστική, αλλά και εμπορική, εικονογραφία. Έκανα το παν για να διαφυλάξω και ν’ αντλήσω την πραγματικότητα της διήγησης του Ματθαίου, κι αυτό, με πολεμική διάθεση: ενάντια στο φανατισμό ενός ορισμένου μαρξισμού κι ενός ορισμένου λαϊκισμού. Θέλησα να καταλάβω τα πάντα, θέλησα να δω μέσα από τα μάτια ενός πιστού μια πραγματικότητα θρησκευτικού τύπου. Στο Ακατόνε επρόκειτο για μια κατάδυση επική κι όχι ψυχολογική στον κόσμο που θα περιγραφόταν. Το ζητούμενο του Ευαγγελίου –δηλαδή, η υφολογική σύμφυρση ενός πνευματικού κι ενός απλού, ιδιωτικού κόσμου- είναι ίδιο με αυτό των μυθιστορημάτων μου. Μ’ αυτή την έννοια, το Ευαγγέλιο βρίσκεται πιο κοντά στα μυθιστορήματά μου. Εκεί, εγώ είμαι που ανιστορώ σε πρώτο πρόσωπο, που οργανώνω την ιστορία, κι επειδή οι ήρωές μου είναι άνθρωποι απλοί, υποπρολετάριοι, χρειάζεται να κατασκευάσω έναν έμμεσο ελεύθερο λόγο, να δημιουργήσω έτσι μια μίμηση της γλώσσας του, κι αυτή η μίμηση προκαλεί ανάμεσα σ’ αυτόν και σ’ εμένα την ίδια σύμφυρση που χαρακτηρίζει το Ευαγγέλιο. Υπάρχει μια σκανδαλώδεις σχέση ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ αυτόν τον άνθρωπο του λαού που σκέπτεται τον Χριστό. Δεν είναι μια σχέση κανονική. Απ’ την μεριά μου, υπάρχει μια πράξη και μια προσπάθεια κατανόησης, που δεν έχουν τίποτα το ορθολογικό, που πηγάζουν από εκείνα από εκείνα τα ανορθολογικά στοιχεία που με κατέχουν, ίσως από μια λανθάνουσα κατάσταση της θρησκείας μέσα μου. Έζησα όμως σε όσμωση μ’ αυτόν τον λαϊκό άνθρωπο που πιστεύει. Οι δύο φάσεις συγχωνεύτηκαν.

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει κατά τη γνώμη μου μια στιγμή όπου η ισορροπία της ταινίας σπάει: όταν ο Χριστός βαδίζει επί των υδάτων, υπάρχει τότε υπερβολή στην παρουσία του απλού ανθρώπου που πιστεύει, δεν είμαστε πια ίσοι. Απ’ την άλλη, υπάρχουν πολλές αναφορές στη ζωγραφική μέσα στην ταινία: αυτές είναι αναφορές δικές μου, ενός ανθρώπου μορφωμένου, και προσπάθησα να τις αποφύγω όσο ήταν δυνατόν. Τις βρίσκουμε παρ’ όλα αυτά: η ανάμνηση του Piero della Franceska, του Masaccio, του Pollaiolo, ένα μάγμα αναμνήσεων που γίνονται τσιτάτα κ.τ.λ. Όμως, η παρουσία του λαϊκού ανθρώπου που πιστεύει, επιτρέπει να περιοριστούν όλες μου οι αναφορές σ’ έναν κοινό παρανομαστή: η αναφορά στον Piero della Franceska βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με μια αναφορά στον Carlo Levi- επίπεδο ενός ορισμένου βλέμματος, ρεαλιστικού, απλού, όπως το βλέμμα του ήρωα ενός λαϊκού μυθιστορήματος, με την έννοια που θα του έδινε ο Gransci. Αν ήμουν μόνος, να εξιστορώ σε πρώτο πρόσωπο, αυτές οι αναφορές θα τοποθετούνταν σε διαφορετικά επίπεδα. Αλλά η όσμωσή μου με τον απλό άνθρωπο οδηγεί στο να μείνουν όλες αυτές οι αναφορές στο ίδιο επίπεδο ύφους. Υπάρχει μια ενότητα, που συγκροτείται από στιγμές εξαιρετικά αντιφατικές και που οφείλεται σε μια σύμφυρσή μου μ’ αυτόν τον άνθρωπο.

Το να κάνω το Ευαγγέλιο ήταν για μένα κάτι τόσο φοβερό, ώστε, ενόσω το ‘φτιαχνα, είχα ολοκληρωτικά εμπλακεί και δεν σκεφτόμουν τίποτα. Ο στοχασμός ήρθε μετά. Για να πω την αλήθεια, η αρχή της σύμφυρσης, του στιλιστικού μάγματος, του έμμεσου ελεύθερου λόγου, όλα αυτά ήρθαν μετά, χωρίς να το αντιληφθώ. Μετά τις τρεις πρώτες μέρες γυρίσματος, αποφάσισα να σταματήσω τα πάντα, γιατί γύριζα το Ευαγγέλιο σαν το Ακατόνε ή τη Μάμα Ρόμα, κι αυτό ήταν παράλογο. Το Ακατόνε κι η Μάμα Ρόμα είχαν μια διάσταση επική, σχεδόν ιερή: τα πρώτα πλάνα, οι αποκαλύψεις με μικρά πανοραμίκ, ο κόσμος αφημένος στην ποιητική του αθωότητα. Θα ‘ταν παράλογο να γυριστεί το Ευαγγέλιο με τον ίδιο τρόπο. Αποφάσισα να το αφήσω. Σε μια νύχτα, όλα ανατράπηκαν. Έβαλα τον «ζουμ» στη μηχανή μου, έναν τριαντάρη, κι άρχισα να κάνω δοκιμές. Συνέχισα έτσι, μέρα με τη μέρα. Η σύμφυρση παράχθηκε εν αγνοία μου, δεν την αντιλήφθηκα, παρά όταν η ταινία είχε τελειώσει. Η απελευθέρωση και η εφευρετικότητα της τεχνικής έγιναν έξω από κάθε προγραμματισμό.»

Πιερ Πάολο Παζολίνι (Συζήτηση με τον Παζολίνι των Bernardo Bertolucci και Jean-Louis Commolli, από τον τόμο PIER PAOLO PAZOLINI, έκδοση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1994.

Συγκέντρωση και συζήτηση την Πέμπτη 5/4 στις 6μμ στο Κ.ΑΠ.Η. της ΡΑΦΗΝΑΣ

Η Πρωτοβουλία κατοίκων Ραφήνας Πικερμίου καλεί όλους και όλες σε συγκέντρωση και συζήτηση την Πέμπτη 5/4 στις 6μμ στο Κ.ΑΠ.Η. της ΡΑΦΗΝΑΣ (Κυπρίων Αγωνιστών και Περρή).

-Συζητάμε για το πρόβλημα της υγείας και τα νέα μέτρα, τα γενόσημα και τον ΕΟΠΥΥ, το κλείσιμο των νοσοκομείων και των κέντρων υγείας. Μιλάμε με γιατρούς, φαρμακοποιούς από την περιοχή μας και το κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας. Αποφασίζουμε για τη δράση μας.

- Συζητάμε τη συνέχεια της δράσης μας ενάντια στα χαράτσια και την μέχρι τώρα πορεία μας. Αποφασίζουμε για την κλιμάκωση και καλύτερη οργάνωση της μάχης ενάντια στην εκμετάλλευση μας, σε όλους όσους κάνουν κουρέλια τη ζωή μας.

Ενημερώνουμε όλους τους κατοίκους, ότι ο δήμαρχος κ. Χριστόπουλος, ως γνήσιο τέκνο του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού ενοχλήθηκε από τις συναθροίσεις μας, και αποφάσισε να τις απαγορεύσει. Πλήρως εναρμονισμένος με τις τακτικές που θέλουν τον κόσμο αμέτοχο και φοβισμένο θεατή, την στιγμή που του κλέβουν την ιδία του την ύπαρξη. Εμείς δηλώνουμε στο δήμαρχο και σε κάθε ενδιαφερόμενο, πως οι πολίτες της Ραφήνας και του Πικερμίου δεν ζητούμε την άδεια κανενός για να ασκήσουμε τα δικαιώματά μας. Οι δημοτικές αίθουσες και οι δημόσιοι χώροι, ανήκουν στους πολίτες και όχι στην εκάστοτε δημοτική πλειοψηφία. Σε δεκάδες περιοχές της χώρας, αίθουσες δίδονται χωρίς κανένα πρόβλημα και μάλιστα αυτό γίνεται στο σύνολο των γύρω δήμων. Θα συνεχίσουμε λοιπόν να συναθροιζόμαστε ελεύθερα στους δικούς μας δημόσιους χώρους και ελεύθερα να συζητάμε. Ελεύθερα να σκεφτόμαστε και Ελεύθερα να δρούμε!

Καλούμε όλους τους κατοίκους της Ραφήνας και του Πικερμίου, στη συγκέντρωση της Πρωτοβουλίας, την Πέμπτη, 5 Απριλίου στις 6μμ στο Κ.Α.Π.Η. Ραφήνας.

http://prokarapi.wordpress.com/