Η τέλεια ομορφιά του συνομηλίκου μου Paolo Sorrentino, ασφαλώς δεν είναι τέλεια, ασφαλώς δεν είναι κινηματογραφικό αριστούργημα, ασφαλώς αν κάποιος έχει εντρυφήσει στις ταινίες του Fellini μπορεί να του φανεί κομψό sampling σκηνών και ιδεών από ταινίες του, αλλά είναι επιδραστική και υποκειμενικά εγγυημένα μετά από εβδομάδες από την κινηματογραφική θέαση της μπορώ να πω, πως αφήνει αυθεντικό αποτύπωμα, αν της αφεθείς. Προς το τέλος της ταινίας αυτή η καλόγρια, που στην αρχή νομίζεις πως είναι καρικατούρα θρησκευτικής πίστης και αφοσίωσης καθώς συνοδεύεται από κάποιον που αρχικά μπορείς να τον εκλάβεις σαν manager της, που μιλάει αντ’ αυτής, σε εκπλήσσει με τον όρκο φτώχειας της και με την επικοινωνία της με τα πουλιά που τρώνε τα αποφάγια των κραίπαλων διασκεδάσεων. Τα περισσότερα δόντια της καλόγριας έχουν πέσει αλλά έχει ακόμα πνοή και μια καινούργια μέρα ανατέλλει…
http://www.youtube.com/watch?v=7Fs59AsnoI4
