Βαρύγδουπος τίτλος και εσύ avatar στο εικονικό σου δωμάτιο περιμένεις κάτι συνταρακτικά εξομολογητικό
ή τουλάχιστον αρκούντως συνταρπαστικό. Το υποκειμενικό σύννεφο που θα
σχηματισθεί ανήκει σε καθαρό ουρανό. Το πρώτο
αστραπόβροντο, θάνατος καλέ μου, ήταν από την πλευρά της γυναικός μου. Θάνατος
πλήρης ημερών, αδερφής του παππού της γυναίκας μου την πρώτη ημέρα μου σε νέα δουλεία
μετά από παρατεταμένη ανεργία και αφού
έχει μεσολαβήσει πολύχρονη, πάντως κατά διαστήματα,
αρκούντως αποδοτική υποαπασχόληση. Προφανώς δεν επηρέασε άμεσα εμένα αλλά
άνοιξε τα χαλάσματα της γυναικός μου και ευθύς δεν γέμισαν άνθη, αλλά φόβους
για το που εμείς ξεκινήσαμε και που η ζωή μας πάει. Μετά από μια αρκούντως
προσαρμοστική περίοδο σχεδόν τριών εβδομάδων στην καινούργια δουλεία που φώτισε
κατάφατσα την ελληνική παθογένεια: φάρες,
άρες μάρες, καταγόμενες εκ των Μαυρομιχαλαίων, εκείνων των παλιών που
πυροβόλησαν το Καποδίστρια, ένας δεύτερος θάνατος, μιας ζωής πλήρης ημερών από τη δική μου
πλευρά, η αδερφή και ο πιο κοντινός άνθρωπος του πατέρα μου ήρθε και με έφερε
στα ίσια μου. Ο φαινομενικά σκληρός και άκαμπτος πατέρας μου άρχισε να διαχέει όχι λανθάνουσα, αλλά φανερή ευαισθησία,
χωρίς φόβο και πάθος για πρόσωπα και πράγματα. Εμείς, δηλαδή ο αδερφός μου και
εγώ, αντιληφθήκαμε πώς ήγγικεν η ώρα μας, σιγά- σιγά πρέπει να αναλάβουμε τις
πρόσθετες ευθύνες μας… Βέβαια όλα αυτά
δεν νομίζω ότι θα τα έγραφα αν δεν είχε πεθάνει ο Philip Seymour Hoffman, αγαπημένος μου επίμονος δευτεραγωνιστής που
επάξια καθιερώθηκε σίγα- σιγά σε πρωταγωνιστικούς ρόλους και έσβησε ανέλπιστα-
ποιος είμαι εγώ που κάνω ζωές σχήματα λόγου; - ως κομπάρσος της ηρωίνης…
Η παλιά κηδεία είναι, πέρα από τη θανατίλα της, σχετικά
άσχετη με τα μέχρι τώρα παρατιθέμενα της
ανάρτησης και ίσως να γίνει μια αυτόνομη ιστορία κάποια άλλη στιγμή.
(συνεχίζεται)
