Ξανά…

Όταν έχεις καιρό να κάνεις μια ανάρτηση μπαίνεις σε διλήμματα: Να μπεις με φούρια με μια είδηση ή ένα γεγονός που σου προξένησε εντύπωση ή να κάνεις μια μαλακή σύνδεση με τα προηγούμενα; Κι αν ακόμα και τα προηγούμενα είναι ατάκτως ερριμμένα; Είτε έτσι, είτε γιουβέτσι, το  blog είναι το εικονικό τσαρδί σου, σε δημόσια θέα και εσύ ανοίγεις και κλείνεις την πόρτα όταν έχεις τη διάθεση.

Πέρυσι τέτοια εποχή μπήκα με φούρια αναφερόμενος στην προσωπική και οικογενειακή μας απόφαση να μην πληρώσουμε την έκτακτη εισφορά, τον μη αναλογικό φόρο επιτηδεύματος και το χαράτσι της Δ.Ε.Η. Το τελευταίο ένιωσα ότι ξεπερνά τα όρια κατά πολύ. Ήταν και είναι ένα χυδαίο μέσο θανατοπολιτικής: Αν δεν πληρώσεις το φόρο ακίνητης περιουσίας που ισοπεδωτικά σου επιβάλλω ως χαράτσι σε ένα βασικό κοινωνικό αγαθό, όπως το ρεύμα, κόψε το κεφάλι σου. Όσα λιγότερα κεφάλια τόσο το καλύτερο.

Γρήγορα αντιλήφθηκα  ότι μια προσωπική και ευρύτερα οικογενειακή απόφαση μη πληρωμής, έχει περιορισμένο βεληνεκές και έτσι προσπάθησα στην περιοχή μου να βρω και άλλους ανθρώπους με ανάλογη προβληματική. Σύντομα φτιάξαμε μια σχετική πρωτοβουλία κατοίκων που παρά την ενθαρρυντική αρχή της, γρήγορα άρχισε να περνά όλες τις παιδικές ασθένειες ανάλογων   <συλλογικοτήτων>: Διαρκής επίκληση της αυτοοργάνωσης που έκρυβε την έλλειψη απλής, αποτελεσματικής οργάνωσης, εγωισμοί και προσωπικές αντιδικίες. Το πιο ενοχλητικό ήταν ότι αρκετοί από αυτούς που συμμετείχαν στην πρωτοβουλία με το ένα ή τον άλλο τρόπο πλήρωναν τα χαράτσια, γιατί το ακίνητο άνηκε στους γονείς τους, γιατί έτσι, γιατί αλλιώς… Πως μπορείς να πείσεις άλλους ανθρώπους να μην πληρώσουν τα ληστρικά χαράτσια όταν εσύ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα πληρώνεις; Όταν δεν μπαίνεις εσύ σε προσωπική διακινδύνευση πως μπορείς να πείσεις τον άλλο να διακινδυνεύσει μαζί σου; Το πιο σημαντικό όμως ζήτημα πέρα από αυτά κοινότοπα  πικάντικα ήταν η αδυναμία να οριστεί το ευρύτερο  πολιτικό πρόταγμα που υπερασπίζεται η πρωτοβουλία  και τα υποκείμενα του: Πως κλιμακώνουμε ένα αγώνα για συγκεκριμένα θέματα, ποιοι συμμετέχουν και με ποιες κοινά αποδεκτές- προφανώς μη γραφειοκρατικές- διαδικασίες;

Βέβαια για μην τα μηδενίζουμε όλα υπήρξε διάθεση επικοινωνίας, δημιουργικές ιδέες, μια όσμωση ανθρώπων που έβγαλε σπινθήρες να κινηθούν πράγματα έστω στο μέτρο του χαμηλού βαρομετρικού. Από την άλλη ιδιαίτερα  ανησυχητικό είναι ότι από τις πρώτες συναντήσεις με τους συμπολίτες μας, που είχαν σημαντική επιτυχία προσέλευσης, διαφάνηκε μια συνολικότερη αδυναμία. Οι περισσότεροι είδαν μια  ομάδα να δραστηριοποιείται για ένα μείζον κοινωνικό θέμα και απλώς ήθελαν να αναθέσουν ενδεχομένως το πρόβλημα τους σε αυτήν και σε καμία περίπτωση να συμμετάσχουν οι ίδιοι ισότιμα.  Μπορεί επίσης να μας διευκόλυνε αλλά είναι ιδιαίτερα αποθαρρυντικό ότι δεν τέθηκαν θέματα νομιμοποίησης και εκπροσώπησης της αρχικής ομάδας της πρωτοβουλίας κατοίκων. Μαύρος γάτος άσπρος γάτος αρκεί να πιάνει το ποντίκι και πολλοί από αυτούς να κάθονται αραχτοί στα σπίτια τους.  Παρενθετικά, νομίζω πως η ανάθεση είναι ένα μικρό κλειδί- ασφαλώς όχι το μόνο- για την ανάπτυξη  του εκτρώματος της χρυσής αυγής.

Ήδη λίγο πριν τις εκλογές η δύναμη και δυναμική της πρωτοβουλίας είχε περιοριστεί, καθώς παρά τις κατ΄ ιδίαν αδυναμίες της πρωτοβουλίας, ο  κόσμος όδευε προς την κοινοβουλευτική του εκτόνωση. Στις πρώτες εκλογές εκτονώθηκε, <σάρωσε το δικομματισμό>, αλλά στις δεύτερες, φοβήθηκε. Με άλλα λόγια υπερασπίστηκε τις εναπομείναντες καταθέσεις του ή το φαντασιακό επίπεδο ζωής του και έτσι η ληστρική εσωτερική τρόικα που εκτελεί τις έξωθεν εντολές κέρδισε πολιτική νομιμοποίηση και ο Σαμαράς ο καραμπουζουκλής, κόντεψε να του βγει το μάτι αλλά το όνομα του γράφτηκε στα ονόματα των πρωθυπουργών- πρωθυπαλλήλων.

Ήδη και εγώ λίγο πριν τις εκλογές- για να μην βγάζω τον εαυτό μου απ΄ έξω- διαισθανόμενος τη γενική ψόφια δυναμική, με δυσφορία, έκανα ρύθμιση για την έκτακτη εισφορά και το φόρο επιτηδεύματος. Συνεχίζω μόνο με το χαράτσι της ΔΕΗ, νοιώθοντας μπερδεμένος στο τι θα κάνω όταν έρθει από την εφορία η συνολική πληρωμή του.

Μετά από όλα αυτά είχε προχωρήσει αρκετά το καλοκαίρι και οι περισσότεροι εξ ημών πήγαμε για διακοπές, όσο το επέτρεπαν οι οικονομικές περιστάσεις, σαν παραζαλισμένα κοτόπουλα που ψάχνουν να βγουν έξω από την κλωβοστοιχία τους.

Μολονότι η πρωτοβουλία το τελευταίο διάστημα έχει πέσει σε νεκροφάνεια, θεωρώ ότι αν συνειδητοποιήσει τι κέρδισε και τι έχασε μέσα σε αυτό το χρόνο, ίσως μπορούν να τεθούν οι βάσεις μια εξέλιξης της, που να παρακολουθεί τις ανάγκες των καιρών. Κάναμε λίγα αλλά τουλάχιστον καταφέραμε με το πανελλαδικό κίνημα που δημιουργήθηκε να μην κοπεί μαζικά το ρεύμα σε συμπολίτες μας που πληρώνουν  μόνο την κατανάλωση τους ή και σε αυτούς που δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε αυτή. Το ελάχιστο δεν είναι αρκετό, αλλά είναι κάτι. Έχουμε υποχρέωση στους εαυτούς μας, λαμβάνοντας υπόψη την εμπειρία που αποκομίσαμε μέχρι τώρα, να προσπαθήσουμε ξανά, και να μην κλειστούμε στα δωμάτια μας εικονικά ή μη. Παρά τα προσωπικά η οικογενειακά προβλήματα ή περιορισμούς  του καθενός πρέπει να ξεκινήσουμε μια νέα προσπάθεια, αν καταφέρουμε να συμφωνήσουμε πως δε θα κάνουμε τα ίδια λάθη. Η ταξική επίθεση του υπερεθνικού  κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας και τα μέσα θανατοπολιτικής που εφαρμόζονται μας υποδεικνύουν πως τα λάθη μας πρέπει να είναι όλο και λιγότερα και σίγουρα όχι τα ίδια με πριν.