Ενα επίκαιρο βιβλίο που χάθηκε το 1926

 Γιάννης Σιώτος*

Στις 19 Μαρτίου 2015, η «Le Monde» δημοσίευσε ένα άρθρο της Virginia Bart, με τίτλο η «Ιστορία ενός βιβλίου». Το άρθρο επικεντρωνόταν σε ένα «Χαμένο» βιβλίο που κυκλοφόρησε στη Μεγάλη Βρετανία το 1918 και εξαφανίστηκε το 1926, που αφορούσε την πρώτη γενοκτονία του 20ού αιώνα, που έγινε από τους Γερμανούς στη γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική, τη σημερινή Ναμίμπια.

Εναν χρόνο μετά, τον Ιούλιο του 2016, η γερμανική κυβέρνηση χαρακτηρίζει την εξόντωση των 90.000 Χερέρο και Νάμα Χερέρο και των Νάμα ως γενοκτονία. Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου, πραγματοποιείται σχετική έκθεση του Γερμανικού Ιστορικού Μουσείου του Βερολίνου.

Τον Μάιο 2021, η γερμανική κυβέρνηση της Μέρκελ αποδέχτηκε το αίτημα της Ναμίμπια για την πληρωμή αποζημιώσεων. Ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, Χάικο Μάας, ανακοίνωσε πως «ως μια χειρονομία αναγνώρισης για τα αμέτρητα δεινά που υπέστησαν τα θύματα», η Γερμανία «θα στηρίξει τη Ναμίμπια και τους απογόνους των θυμάτων με ένα ουσιώδες πρόγραμμα ύψους 1,1 δισ. ευρώ για την ανοικοδόμηση και την ανάπτυξη». Το επινοητικό Βερολίνο που για χρόνια απέρριπτε το αίτημα αποζημιώσεων, επειδή θα δημιουργούσε ένα προηγούμενο για αξιώσεις άλλων χωρών, όπως για παράδειγμα της Ελλάδας, ανακάλυψε το «ταμείο» για να παρακάμψει τα «προηγούμενα».

Αν μελετήσει κανείς τη γερμανική δραστηριότητα στη Νοτιοδυτική Αφρική, θα διαπιστώσει ότι πολλά από αυτά που χαρακτηρίζονταν ως ναζιστικές «καινοτομίες» είχαν δοκιμαστεί σ' αυτήν τη γωνιά της Αφρικής από το 1884. Θα ανακαλύψει τον Χάινριχ Γκέρινγκ, πατέρα του Χέρμαν Γκέρινγκ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης, όπως το περίφημο νησί του Καρχαρία (Shark Island), τη συστηματική εξόντωση ανθρώπων με την ασιτία και τη δίψα, τη συστηματική αρπαγή γης (από το 1882 η γερμανική κυβέρνηση έχει οικειοποιηθεί σχεδόν 46 εκατομμύρια εκτάρια), τα βασανιστήρια...

Θα βρει νόμους για τη φυλετική ανισότητα και την απαγόρευση των μικτών γάμων. Θα μάθει για τις ανθρωπολογικές θεωρίες που βασίζονταν σε φυλετικούς διαχωρισμούς και για τις ιατρικές μελέτες του Παθολογικού Ινστιτούτου του Βερολίνου που επιστήμονες ανέλαβαν να αποδείξουν την ιεραρχική διαφορά μεταξύ Ευρωπαίων και Αφρικανών, μελετώντας κρανία Nama και Herero. Συγκλονίζει η συστηματική καταναγκαστική εργασία.

Από το 1907, όλοι οι Αφρικανοί άνω των επτά ετών έπρεπε να φορούν αριθμημένα πάσο που συνδέονται με την καταναγκαστική εργασία. Οι Χερέρο δίδονταν ως εργάτες στους αποίκους. Οι κρατούμενοι στο νησί του Καρχαρία διατέθηκαν σε ιδιωτικές εταιρείες που είχαν αναλάβει την κατασκευή σιδηροδρόμων και του λιμανιού, καθώς και την ισοπέδωσή του με εκρηκτικά. Οι περισσότεροι πέθαναν από αρρώστιες, πείνα και κακουχία. Υπάρχουν έγγραφες αναφορές Γερμανού τεχνικού, που παραπονιόταν ότι από τους 1.600 εργάτες Nama είχαν απομείνει μόλις 30-40 διαθέσιμοι για εργασία. Υπολογίζεται ότι στο συγκεκριμένο στρατόπεδο καθημερινά καταγράφονταν 7 - 8 θάνατοι σκλάβων εργατών.

Αυτό όμως που είναι εξαιρετικά διδακτικό και επίκαιρο αφορά τον κυνισμό των υπερδυνάμεων της εποχής και την ευκολία με την οποία ευνουχίζουν την ιστορία, αποκρύπτοντας, διαστρεβλώνοντας και συσκοτίζοντας. Το «Χαμένο βιβλίο» στο οποίο αναφερόταν η Le Monde ήταν η «Εκθεση για τους ιθαγενείς της Νοτιοδυτικής Αφρικής και τη μεταχείρισή τους από τη Γερμανία», που συντάχθηκε από τον ταγματάρχη Thomas Leslie O'Reilly, στα τέλη του 1917. Μια έρευνα 212 σελίδων, που χωρίζεται σε δύο ενότητες: Η πρώτη είχε τίτλο «Natives and German Administration» και η δεύτερη «Natives and the Criminal Law». Περιέχει 47 μαρτυρίες, ιατρική έκθεση για τις γερμανικές μεθόδους τιμωρίας, έγγραφα, επιστολές διαμαρτυρίας και δικαστικούς φακέλους. Το βιβλίο παρουσιάστηκε στο βρετανικό Κοινοβούλιο τον Αύγουστο του 1918.

Το 1919, το Γερμανικό Αποικιακό Γραφείο δημοσίευσε επίσημη απάντηση, στην οποία υποστήριζε ότι «ένας αμόρφωτος μαύρος» δεν έχει ιδέα για τη διαφορά μεταξύ γεγονότος και φαντασίας, ακυρώνοντας τις μαρτυρίες του. Οι 51 μάρτυρες, κατά τους Γερμανούς, ήταν... φαντασιόπληκτοι.

Το 1926, η Μεγάλη Βρετανία και η Νότια Αφρική διέταξαν την «ολική καταστροφή» του βιβλίου, ως πράξη μεταπολεμικής συμφιλίωσης. Στην πραγματικότητα, η απόφαση αυτή συνδέεται με την εισδοχή της Γερμανίας στην Κοινωνία των Εθνών, που ολοκληρώθηκε την ίδια χρονιά.

Οι αλήθειες αυτές είναι εξαιρετικά επίκαιρες αλλά και χρήσιμες για όποιον θέλει να ανακαλύψει τον ρόλο και τα όρια της σκοπιμότητας στην πολιτική. Η ηθική, η αρετή, η δικαιοσύνη και όλα όσα επικαλούνται οι ηγεσίες για να αιτιολογήσουν τη δράση τους, είναι τόσο εύπλαστες και προσαρμοστικές όσο αυτές των πρωταγωνιστών της ιστορίας των Χερέρο και των Νάμα. Και αυτό ισχύει τόσο για τη διαχείριση των εσωτερικών προβλημάτων όσο και για τα ευρύτερα γεωπολιτικά ζητήματα.

* δημοσιογράφος, συγγραφέας

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/332381_ena-epikairo-biblio-poy-hathike-1926

Αυτό είναι ο άνθρωπος…

Αριστοτέλης Σαΐνης Επιμέλεια: Μισέλ Φάις

Ο πρωτομάρτυρας Λέβι, στην κόλαση του Αουσβιτς, κατά τη σύντομη διαδρομή ώς τα μαγειρεία, απαγγέλλει Δάντη στον φίλο του Ζαν Σαμουέλ. Δεν είναι ο μόνος, μας θυμίζει ο Τσβετάν Τοντόροφ (Απέναντι στο ακραίο) που αφιερώνει ένα κεφάλαιο στην αισθητική εμπειρία μέσα στα στρατόπεδα.

Η Μίλενα και η Μαργκαρέτε κρύβονται για να συζητήσουν για τον Κάφκα, ένας νεαρός κομμουνιστής ανακαλύπτει μαγεμένος την Αισθηματική αγωγή και ο Χέρλινγκ-Γκρουτζίνσκι, στα στρατόπεδα της Βολόγκντας, τις Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων. Η Σαρλότ Ντελμπό είναι διατεθειμένη να ανταλλάξει τη μερίδα ψωμιού μιας μέρας για έναν Μολιέρο και ο Λέβι ακόμα και τη σούπα του για λίγους στίχους! Η Γκίνσπουργκ συνήθιζε ν’ απαγγέλλει για ώρες από στήθους ποίηση και πεζογραφία, και μια φορά, στο τρένο προς το Βλαδιβοστόκ, απήγγειλε ολόκληρο τον Ευγένιο Ονιέγκιν, μπροστά στους δύσπιστους δεσμώτες της, κερδίζοντας το στοίχημα.

Οταν η ατομική μνήμη δεν βοηθάει, η συλλογική προσπάθεια αγωνίζεται να γεμίσει τα κενά. Μας το θυμίζουν οι κυριακάτικες συναντήσεις των συντρόφων του Σεμπρούν στα αποχωρητήρια των βρομερών παραπηγμάτων του Μπούχενβαλντ και οι αχώριστες Μίλενα και Μαργκαρέτε που αναζητούν στο ζοφερό Ράβενσμπουργκ αναμνήσεις βιβλίων, καλής μουσικής ή κινηματογραφικών ταινιών, μικρές αλλά σίγουρες «νησίδες ωραίου μέσα στον ωκεανό της αθλιότητας και της απόγνωσης».

Αγώνας ενάντια στον εκφυλισμό του ανθρώπου; Απεγνωσμένη προσπάθεια να αγκιστρωθεί κανείς στο σύμπαν του πολιτισμού; Ο δικός μας Φραγκιάς θα το έλεγε δέηση να «μη γυρίσει κανείς στην προϊστορία»!

Μια τέτοια στιγμή –και μάλιστα, επική– αντιπροσωπεύει και η περίπτωση του Πολωνού αξιωματικού Γιόζεφ Τσάπσκι, ενός από τους ελάχιστους αξιωματικούς του πολωνικού στρατού που επέζησαν της σφαγής του Κατίν, ο οποίος δίνει διαλέξεις για τον Προυστ σε σοβιετικό γκουλάγκ!

Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, γεννημένος στην Πράγα το 1896, με σπουδές νομικών στην Πετρούπολη και ζωγραφικής στην Κρακοβία, ο ζωγράφος Τσάπσκι είναι γνωστός για τη συμμετοχή στο καλλιτεχνικό κίνημα των Καπιστών, κατά τη διάρκεια της πρώτης παραμονής του στο Παρίσι (από το 1922 έως τα τέλη της δεκαετίας του ’30), όπου θα ζήσει, εξόριστος, και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Θρησκευόμενος, φιλειρηνιστής αλλά και παρασημοφορημένος στον ρωσοπολωνικό πόλεμο του 1920, ο Τσάπσκι επιστρέφει ως έφεδρος αξιωματικός το 1939, για να συλληφθεί και να κρατηθεί έγκλειστος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη βόρεια Ρωσία. Τον χειμώνα του 1940-41, εβδομήντα εννέα από τους τέσσερις χιλιάδες Πολωνούς του Σταρομπιέλσκ μεταφέρθηκαν στο πρώην μοναστηριακό συγκρότημα του Γκριαζόβιετς. Ολοι οι άλλοι εξαφανίστηκαν δίχως ίχνη.

Με τη θερμοκρασία να φτάνει στους μείον σαράντα πέντε βαθμούς, οι εξαθλιωμένοι φυλακισμένοι προσπαθούν να ξαναπιάσουν «μια κάποια διανοητική εργασία» για να «σώσουν τα μυαλά τους». Ετσι γεννήθηκε η διάλεξη για τον Προυστ και το έργο του.

Ο Τσάπσκι, που είχε διαβάσει Προυστ στο Λονδίνο αναρρώνοντας από τύφο, κυριολεκτικά ζωγραφίζει! Με την αγωνία αποτυπωμένη στα διασωθέντα σχεδιαγράμματα των διαλέξεων και χωρίς καμία πρόσβαση στα βιβλία, αναπλάθει ολόκληρες σκηνές της προυστικής Αναζήτησης. Από μνήμης, παραθέτει με μεγάλη ακρίβεια φράσεις που επιτρέπουν τον εντοπισμό τους στο έργο του Προυστ.

Μια πλούσια, ακριβής και αισθαντική γλώσσα σκιαγραφεί μια πανοραμική εικόνα της γαλλικής κοινωνίας και του κλίματος της Αναζήτησης. Ο Τσάπσκι, που παρακολουθεί από κοντά τον Προυστ, καθώς εγκαταλείπει τα πάντα για να «ενταφιαστεί ζωντανός-νεκρός» στην ταπετσαρισμένη με φελλό κάμαρά του, υπηρετώντας έως θανάτου το έργο του, εμπλουτίζει τη διάλεξή του με οξυδερκείς στιλιστικές παρατηρήσεις και ενδιαφέροντα συγκριτολογικά σχόλια (τον ρεαλισμό του Μπαλζάκ ή του Τολστόι, τον αντιδιδακτισμό του Κόνραντ), ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει η ευφυώς πρωτότυπη παραβολή με τον Πασκάλ: «Η αποθέωση των πρόσκαιρων απολαύσεων της ζωής μάς αφήνει μια γεύση πασκαλικής στάχτης στο στόμα».

Ο Τσάπσκι, ο οποίος στην αιχμαλωσία κρατούσε ημερολόγιο και σχεδίαζε από μνήμης μικρογραφίες των προπολεμικών πινάκων του, θέτει και πάλι τη γνωστή βασανιστική διερώτηση: Είναι, λοιπόν, η τέχνη ικανή να εξυψώσει τον άνθρωπο και να τον ανασύρει από την αθλιότητα; Προφανώς η απάντηση είναι καταφατική, χωρίς να ξεχνάμε ότι στο Μαουτχάουζεν οι απαγχονισμοί γίνονταν συνοδεία μουσικής (Ιάκωβος Καμπανέλλης) ή ότι ένας Αϊχμαν λάτρευε τη ρομαντική μουσική δωματίου. Η βελανιδιά του Γκέτε διασώθηκε στην αυλή του Μπούχενβαλντ, ανάμεσα στο μαγειρείο και το πλυσταριό, και το ερώτημα «πώς άνθρωποι που αγαπούν την τέχνη, είναι ικανοί να κάνουν τόσο κακό;» ενός μέλους της ανδρικής ορχήστρας του Αουσβιτς δεν έπαψε να ηχεί στ’ αυτιά μας.

Οπως και να ’χει, μας θυμίζει ο Τζον Γκρέι σε άρθρο του, ο Τσάπσκι δεν ήταν ο μόνος που είχε ανακαλύψει στον Προυστ ένα παράθυρο στον άλλο κόσμο. Για τον Βαρλάμ Σαλάμοφ, το αντίτυπο του από Τη μεριά του Γκερμάντ που είχε βρει τυχαία στην Κολιμά, ήταν «πολυτιμότερο από τον ύπνο»!

Εξαιρετική έκδοση στην πολύτιμη σειρά δοκιμίων των Εκδόσεων Ποταμός, συνοδευτικό αρχειακό υλικό, χρονολόγιο και φωτογραφίες, ρέουσα μετάφραση από τα γαλλικά ενός συγκλονιστικού κειμένου που εκβιάζει την ανάγνωση και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Εξαιρετική η σύμπτωση με την ιστορία του ελληνικού Προυστ. Στο παράδειγμα του Παύλου Ζάννα που μετέφρασε το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο έγκλειστος στη φυλακή, η σωματοποίηση της οριακής εμπειρίας συναντά, επίσης, με σχεδόν κρατυλικό τρόπο, τη χαμένη ζωή και τα προυστικά αδιέξοδα.

https://www.efsyn.gr/tehnes/ekdoseis-biblia/anoihto-biblio/297196_ayto-einai-o-anthropos 

 

Ο Raúl Zibechi για την τυραννία του αλγόριθμου

 

Ο Raúl Zibechi παρουσιάζει το βιβλίο του Miguel Benasayag Η τυραννία του αλγόριθμου | μετάφραση: Καλλιόπη Ράπτη | comune-info.

Στα Τετράδια της φυλακής, ο Antonio Gramsci έκανε διάκριση μεταξύ της μεγάλης πολιτικής και της μικρής πολιτικής. Η πρώτη επικεντρώνεται στις λειτουργίες που επιτελούν τα κράτη και στις κοινωνικo-οικονομικές δομές. Η δεύτερη είναι η καθημερινή πολιτική, της κοινοβουλευτικής συζήτησης, των συναλλαγών στους διαδρόμους, της ίντριγκας.

Η μεγάλη πολιτική είναι αναγκαστικά δημιουργική. Η μικρή είναι συντηρητική μόλις και μετά βίας προσπαθεί να διατηρήσει τις προϋπάρχουσες ισορροπίες. Στον σημερινό κόσμο, η υψηλή πολιτική ορίζεται από τις μεγάλες πολυεθνικές, τις ένοπλες δυνάμεις και τα think tank τους, καθώς και από ομάδες πίεσης και εξουσίας, όπως το βαθύ κράτος, το «βαθύ Κράτος» των Ηνωμένων Πολιτειών.

Με τη μικρή πολιτική ασχολούνται οι κυβερνήσεις, ιδίως οι προοδευτικές που δεν έχουν δυνατότητα να επηρεάσουν τη μεγάλη πολιτική, από τη στιγμή που δεν προτείνουν διαρθρωτικές αλλαγές και, κατά συνέπεια, περιορίζονται σε θέματα μακιγιάζ και πολιτικής αισθητικής, χρησιμοποιώντας κυρίως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Το πιο συνηθισμένο είναι ότι προτείνουν σαν μεγάλη πολιτική ορισμένα ζητήματα που δεν είναι τίποτα περισσότερο από πολιτικές της καθημερινότητας, και τα οποία συχνά αναλαμβάνουν μετά από προηγηθείσες αποτυχίες. Το έργο του φράγματος Belo Monte που προωθήθηκε από την κυβέρνηση Λούλα στη Βραζιλία είχε αποτύχει σχεδόν μισό αιώνα νωρίτερα λόγω της αντίθεσης των λαών του Αμαζονίου στο φαραωνικό αυτό έργο που πρότεινε η στρατιωτική δικτατορία. Το τρένο των Μάγια [μια σιδηροδρομική γραμμή τουριστικού και εμπορικού ενδιαφέροντος κατά μήκος των 1.500 χιλιομέτρων της χερσονήσου Γιουκατάν, το οποίο θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στους ενδιαφερόμενους πληθυσμούς] εμπίπτει στην ίδια κατηγορία της πολιτικής της ίντριγκας, που θέλει να το περάσει ως στρατηγικό έργο.

Από την άλλη πλευρά, η ψηφιακή ανάπτυξη, αποτελεί μέρος της μεγάλης πολιτικής που οι κυβερνήσεις, γενικά, αντιμετωπίζουν με τους τρόπους της μικρής πολιτικής. Περιορίζονται να της δώσουν την ευλογία τους σαν να ήταν μια αναπόφευκτη διαδικασία στην ανθρώπινη ζωή, όπως η γέννηση και ο θάνατος, όπως η ανατολή και η δύση του ήλιου.

Ωστόσο, η ψηφιοποίηση θεωρείται ως η τρίτη ανθρωπολογική επανάσταση, μετά τη δημιουργία της δομημένης γλώσσας και την εφεύρεση της γραφής, όπως υποστηρίζει ο Γαλλο-Αργεντινός ψυχαναλυτής και επιστημολόγος Miguel Benasayag στο βιβλίο του Η τυραννία του αλγόριθμου (Vita e Pensiero, 2020).

Ο Miguel είναι ένας σύντροφος του οποίου οι αναλύσεις είναι οξυδερκείς και διεισδυτικές. Ανήκει στη γενιά του 1968, πέρασε τρία χρόνια στις φυλακές της δικτατορίας εξαιτίας της ένταξής του στον Λαϊκό Επαναστατικό Στρατό και τώρα συμμετέχει στη γαλλική κολεκτίβα Malgré tout. Συνεχίζει να ασχολείται με τα κοινωνικά ζητήματα και έχει επικεντρωθεί στη μελέτη των συνεπειών των νέων τεχνολογιών στην κοινωνία.

Στο προηγούμενο βιβλίο του, Il cervello aumentato, l’uomo diminuito (Erickson, 2016 )*, παρατηρεί ότι, σε αντίθεση με τις προηγούμενες εφευρέσεις, από τον τροχό έως τα αντιβιοτικά, η ψηφιοποίηση δεν καταλήγει να παράγει έναν νέο τρόπο ύπαρξης στον κόσμο για τον άνθρωπο, αλλά απομακρύνει τον άνθρωπο από τον κόσμο και από τη δική του δύναμη να ενεργεί, αν και απελευθερώνει μια πολύ ισχυρή δύναμη σε τεχνολογικό επίπεδο.

Ο Benasayag υποστηρίζει ότι η επανάσταση της ψηφιοποίησης σημαίνει ότι η γνώση μας για τον κόσμο είναι 95% έμμεση. Ωστόσο, αυτή η έμμεση γνώση δεν προστίθεται στη γνώση που προκύπτει από τη σωματική εμπειρία, αλλά την αντικαθιστά και την ακυρώνει. Θεωρεί, επομένως, την ψηφιοποίηση βίαιη, επειδή αρνείται και καταστέλλει τη διαφορετικότητα (και όποιον είναι διαφορετικός) και τις ατομικές ταυτότητες.

Ο Benasayag υποστηρίζει ότι την ψηφιακή επανάσταση χαρακτηρίζουν η ταχύτητα και η πανταχού παρουσία. Στον κόσμο του αλγορίθμου δεν υπάρχει διαφορετικότητα, η ανάθεση των πολιτικών αποφάσεων στους αλγόριθμους αναστέλλει τη σύγκρουση, την εμποδίζει και την αναχαιτίζει. «Η άρνηση της σύγκρουσης μπορεί να προκαλέσει βαρβαρότητα», υποστηρίζει στο Elogio del Conflitto** (Ωδή στη σύγκρουση), που το έγραψε με τη σύντροφό του Angelica del Rey (Feltrinelli, 2008).

Η τυραννία του αλγόριθμου αποικίζει τη ζωή εξαλείφοντας την ιδιαιτερότητα των όντων και, κατά συνέπεια, καταστέλλοντας τις συγκρούσεις. Με αυτόν τον τρόπο μας αφήνει ανυπεράσπιστους, μας αποϋλοποιεί και μας στερεί τη διάσταση του σώματος, μας κάνει μόνο δυαδικά δεδομένα χαραγμένα σε τσιπ, κι αυτό μας ακινητοποιεί φυλακίζοντάς μας στην ατομικότητα.

Για να ξεφύγουμε από αυτή την τυραννία, υποστηρίζει ο Benasayag, πρέπει να αντισταθούμε στην καταστολή της διαφορετικότητας και της σύγκρουσης, πράγμα το οποίο φαίνεται να θέλουν οι κυβερνήσεις, γενικά, ακόμα και οι προοδευτικές. Γι’ αυτό ενδύονται με τα ρούχα των αυτόχθονων λαών και κραδαίνουν τα σκήπτρα της εξουσίας τους, επιχειρώντας να πείσουν ότι όλα είναι το ίδιο πράγμα, ότι όλα είναι ίδια στους πάνω όπως και στους κάτω. Η διαφορετικότητα και οι διαφορετικοί γίνονται αντιληπτοί ως απειλές από ένα σύστημα που δεν είναι ικανό να επεξεργαστεί τις συγκρούσεις, όπως, αντίθετα, έχει κάνει η ανθρωπότητα στην ιστορία της.

Η μικρή κυβερνητική πολιτική αποδεικνύεται ανίσχυρη μπροστά στη μεγάλη πολιτική των μεγάλων εταιρειών της πληροφορίας οι οποίες μπορούν ακόμη και να μπλοκάρουν και να διαγράψουν τους λογαριασμούς των προέδρων της αυτοκρατορίας. Το χειρότερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να αγνοήσουμε τη δύναμη αυτής της τυραννίας, την ικανότητά της να εκμηδενίζει τα ανθρώπινα όντα.

Δεν έχουμε βρει ακόμη τρόπους δράσης που να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την «ψηφιακή επανάσταση», όχι για να την αρνηθούμε, αλλά για να την εμποδίσουμε από το να καταστρέψει τη ζωή. Αυτό που μαθαίνουμε είναι ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει εάν περιοριστούμε στη μικρή «πολιτική των ανακτόρων».

* Cerveau augmenté, homme diminué, Éditions La Découverte, 2016
** Éloge du conflit, Éditions La Découverte, 2007

https://www.aftoleksi.gr/2021/04/27/o-raul-zibechi-tin-tyrannia-algorithmoy/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=o-raul-zibechi-tin-tyrannia-algorithmoy 

Αφορισμοί

 

Η ελευθερία στα φαρσί δεν είναι γιαλαντζί ( yalanci), την λένε azadi.

Θέλεις να είσαι ελεύθερος. Άρα σέβεσαι την ελευθερία του άλλου. Δεν δημιουργείς εξαρτήσεις ποικιλώνυμης ισχύος (εξουσία χρήμα). Έχεις τρελές πιθανότητες να μείνεις ελεύθερος και μόνος.

Ο περισσότερος κόσμος ζει απίστευτα άθλιες ζωές. Το τελευταίο που θέλουν είναι κάποιος να το επισημάνει. Ενοχλούνται βέβαια κι αν σου ξεφύγει στα μάτια σου  ότι το καταλαβαίνεις, μυρίζονται και την μη λεκτική  αποδοκιμασία, χωρίς να κάνεις κριτική, πόσο μάλλον να πεις απαξιωτική κουβέντα.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ψηφίζουν τίποτα κυρίως απο εγωισμό. Για μην δώσουν την πολύτιμη ψήφο τους σε κάποια τυχάρπαστη ελπίδα που αφορά τον κόσμο και ξεπερνά έστω και ως προσδοκία τον εγωισμό τους. Ο κόσμος τους είναι το εγώ τους, άντε και η οικογένειά τους που προεκτείνει και αντηχεί το εγώ τους.

Ενώ η παρακμή συνεχίζεται αργόσυρτη, το πολιτικό marketing έχει εντοπίσει ότι  οι άνθρωποι  χρειάζονται την λέξη κανονικότητα (έχουν ξεχάσει την λέξη ζωή) και την πουλάει δια της διαρκούς επαναλήψεως μέχρι να εμπεδωθεί το παράλογο και η γυμνή ζωή ώς κανονικότητα.

Συνειδητοποιήσε ότι η ελευθερία του δεν ήταν λειτουργική αν δεν ήταν και οι άλλοι ελεύθεροι δίπλα του.