Η «πρόοδος» δεν έφτασε ποτέ στην Υεμένη

Η πρόοδος, η γλυκιά αυτή καραμέλα της νεωτερικότητας, που την υπερασπίστηκαν σχεδόν όλες οι σύγχρονες ιδεολογίες και που μόνο η αναφορά του Άουσβιτς αποδεικνύει ως φενάκη τη γραμμική της πορεία, στις μέρες μας κάνει αγαστό ζευγάρι με την πολυπόθητη και στην χώρα μας ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη που την μετράει ένας μίζερος δείκτης το Α.Ε.Π και που σαν ευφυολόγημα θα έλεγα πως αν όλες οι χώρες του πλανήτη αναπτύσσονταν με ένα 5% για 30 χρόνια, η ανάπτυξη θα μπορούσε να συνεχιστεί μόνο στον πλανήτη Άρη. Στην Ελλάδα βέβαια που το Α.Ε.Π κατακρημνίστηκε σχεδόν 30% τα τελευταία χρόνια, κάποια στιγμή θα εμφανιστούν ετήσια ποσοστά 3% και 4% άλλα δε θα λένε και πολλά για τους μισθούς Βουλγαρίας που φτάσαμε και τις αποσαθρωμένες εργασιακές μας σχέσεις. Και για όσους λένε ότι πάντα είναι καλό η πίτα να μεγαλώνει γιατί διαχέεται ο πλούτος, δεν αμφιβάλλω πως κάποια ψίχουλα θα εισπράξουν και οι πολλοί.

Για να μην παρεκκλίνουμε όμως του άρθρου επισημαίνω πως κάθε αναφορά στη σκοταδιστική Σαουδική Αραβία που βρίσκεται για ευνόητους λόγους στο απυρόβλητο πρέπει να διαχέεται ευρύτερα. Μην νομίζουμε ότι ξέρουν πολλοί στοιχειωδώς τη γίνεται στην Υεμένη. Αποκλεισμένοι στον αυτιστικό μικρόκοσμο μας αγνοούμε τον καθοριστικό ρόλο της Σαουδικής Αραβίας στην κατ’ ουσία γενοκτονία που συντελείται...  

Συντάκτης: 

Γιώργος Τσιάρας

Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες έννοιες του καιρού μας είναι αυτή της «προόδου» - του «μοναδικού αληθινού παράδεισου», όπως τη βάπτισε σκωπτικά στο ομώνυμο βιβλίο του ο μέγας Αμερικανός κοινωνιολόγος Κρίστοφερ Λας.

Δηλαδή η –θρησκευτικής, και συγκεκριμένα χριστιανικής προέλευσης– ουτοπική αντίληψη πως ο κόσμος όπως και να ‘χει προχωρά «μπροστά», ότι νομοτελειακά «έρχονται καλύτερες μέρες» για τις επόμενες γενιές και ότι, τέλος πάντων, οι «δυνάμεις του καλού» –με τη βοήθεια φυσικά της υψηλής τεχνολογίας- κάποτε θα κυριαρχήσουν παγκοσμίως και θα απελευθερώσουν την ανθρωπότητα από τα δεσμά της φτώχειας, της εκμετάλλευσης και των αδιάκοπων πολέμων...

Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι όλες οι κραταιές (με τη διπλή έννοια, της ισχύος, αλλά και του πολιτικού υποδείγματος για τη δημιουργία νέων κρατικών/αυτοκρατορικών δομών) πολιτικές ιδεολογίες του 20ού αιώνα, όπως ο κομμουνισμός, ο φασισμός και ο νεοφιλελευθερισμός, σε όλες τις παραλλαγές και τα κατά τόπους «αμπαλάζ» τους, έστησαν την κοσμοθεωρία και τα εξουσιαστικά συστήματά τους γύρω από την ως άνω «αυταπόδεικτη» παραδοχή.

Στην εισαγωγή τού (νομίζω αμετάφραστου στα ελληνικά) βιβλίου του, που γράφτηκε το έτος της πτώσης του (αν-)υπαρκτού σοσιαλισμού της ΕΣΣΔ, και άρα του ψευδεπίγραφου «Τέλους της Ιστορίας» κατά Φουκουγιάμα, το 1991, ο Λας έγραφε ότι η εμμονή στην έννοια της αέναης προόδου είναι η «λειτουργική πίστη του πολιτισμού μας», η «σημαντικότερη ιδέα στη δυτική κουλτούρα»: και στα κεφάλαια που ακολουθούν την αποδομεί πλήρως, αναδεικνύοντας τις θρησκευτικές της ρίζες ως «αντίδοτο στην απελπισία της πραγματικότητας» και προβάλλοντας με αδιάσειστα επιχειρήματα τα αμέτρητα εγκλήματα που έγιναν –και συνεχίζουν να γίνονται– στο όνομά της.

«Οι φασίστες και οι κομμουνιστές αντικατέστησαν τις υπερφυσικές εξηγήσεις της Ιστορίας με κοσμικές εξηγήσεις, αλλά προσκολλήθηκαν στην Αποκαλυψιακή φαντασίωση ότι μια τελική, αποφασιστική μάχη θα εδραίωνε την απόλυτη δικαιοσύνη και την τέλεια ευδαιμονία... Αυτό που κάποτε απαιτούνταν από “το θέλημα του Θεού”, τώρα αξιώνεται από τον “σκοπό της Ιστορίας”», γράφει.

Και το μήνυμα αυτό ή αν προτιμάτε η ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου για ένα ιδεολογικό αντίδοτο στην απελπισία αποδείχτηκε τόσο ισχυρό, ώστε δεν μπόρεσαν να το υποσκάψουν ούτε οι κολοσσιαίες τραγωδίες του 20ού αιώνα, με τα εκατομμύρια θύματα -οι παγκόσμιοι πόλεμοι, οι μεγάλες οικολογικές καταστροφές- ούτε και το συνεχιζόμενο βάθεμα των ανισοτήτων μεταξύ πλουσίων και φτωχών, σε μια εποχή πρωτοφανούς υπερσυσσώρευσης πλούτου και ισχύος στα χέρια των λίγων.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά, διαβάζοντας αυτές τις μέρες τις διαδοχικές αγωνιώδεις εκκλήσεις ενός κατ’ εξοχήν «προοδευτικού» θεσμού, του ΟΗΕ, προς ένα από τα de facto πιο σκοταδιστικά και οπισθοδρομικά καθεστώτα του πλανήτη, τη Σαουδική Αραβία, προκειμένου η τελευταία να σταματήσει τον σχεδόν τριετή πόλεμο σε βάρος της Υεμένης και των «φιλο-Ιρανών» ανταρτών Χούτι και να άρει άμεσα τον ασφυκτικό αποκλεισμό αυτής της μαρτυρικής χώρας με τα 28 εκατομμύρια κατοίκους.

Για όσους δεν το γνωρίζουν -πράγμα λογικό, αφού τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ ασχολούνται ελάχιστα με αυτό το θέμα– η Σαουδική Αραβία και οι τοπικοί σύμμαχοί της, με τις πλάτες και τα πολεμοφόδια των «πολιτισμένων» Αμερικανών και Ευρωπαίων, περιλαμβανομένων -όπως μάθαμε εσχάτως- και βλημάτων Πυροβολικού από την Ελλάδα, έχει βαλθεί μετά το 2014 να ξεριζώσει την ιρανική/σιιτική επιρροή από την Υεμένη, καταδικάζοντας ολόκληρο τον πληθυσμό της σε ένα φονικό κοκτέιλ βομβών, πείνας και ασθενειών.

Συγκεκριμένα, στη μαρτυρική αυτή χώρα επτά εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται ήδη στα όρια του λιμού και αν δεν ξανανοίξουν όλα τα λιμάνια και τα αεροδρόμια ο αριθμός αυτός μπορεί να αυξηθεί στα δέκα εκατομμύρια: αν δεν αρθεί άμεσα ο αποκλεισμός, υπάρχει κίνδυνος να πεθάνουν «αμέτρητες χιλιάδες» άνθρωποι, όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση του ΟΗΕ.

Η πείνα και οι ασθένειες θερίζουν: τουλάχιστον ένα εκατομμύριο παιδιά κινδυνεύουν αν μια έξαρση διφθερίτιδας δεν σταματήσει εν τη γενέσει της και υπάρχει επίσης κίνδυνος νέας έξαρσης της χολέρας, η οποία ήταν σε ύφεση έπειτα από τη χειρότερη έξαρση που είχε καταγραφεί ποτέ - με περισσότερα από 900.000 κρούσματα τους προηγούμενους έξι μήνες.

Κάθε μέρα που περνάει πεθαίνουν κατά μέσο όρο από τις στερήσεις και τις ασθένειες 130 παιδιά!

«Αν οποιοσδήποτε από εμάς στην καθημερινότητά του έβλεπε ένα παιδί που η ζωή του αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο, δεν θα προσπαθούσε να το σώσει; Στην Υεμένη μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά, αν όχι περισσότερα», αναφέρεται στη δραματική κοινή δήλωση του ΟΗΕ.

Πώς αντέδρασε σε όλες αυτές τις εκκλήσεις το Ριάντ; Μα, φυσικά, εντείνοντας τον αποκλεισμό και καταστρέφοντας με ρουκέτες το σύστημα αεροπλοΐας του μοναδικού αεροδρομίου της Υεμένης που μπορούσε να υποδεχτεί ανθρωπιστικές πτήσεις, στη Σανάα.

Ποια ήταν η τιμωρία της Σαουδικής Αραβίας για τις απάνθρωπες αυτές πράξεις, που μάλιστα διαπράττονται αδιακρίτως και με τη λογική της συλλογικής τιμωρίας κατά μουσουλμάνων «αδελφών»;

Ποια δέσμη κυρώσεων της επιβλήθηκε; Μα, η ίδια ακριβώς που επιβλήθηκε στη δικτατορία του Μιανμάρ για την καραμπινάτη εθνοκάθαρση των περίπου 600.000 (επίσης μουσουλμάνων) Ροχίνγκια: ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ.

Αντιθέτως: ένας ένας οι... προοδευτικοί ηγέτες μας σπεύδουν στο Ριάντ για να νομιμοποιήσουν το μεγαλύτερο ίσως άγος της εποχής μας και να πουλήσουν κι άλλα όπλα και εφόδια στους ουαχαμπίτες φονιάδες του Κόλπου.

Τελευταίος πήγε μάλιστα να προσκυνήσει τη σαουδική δυναστεία, τα πετρέλαια και τα πετροδολάριά της πριν από λίγες μέρες ο «πολύς» Μακρόν, που αποδείχτηκε λαλίστατος για την κρίση με την παραίτηση (χα!) του Χαρίρι, αλλά για τα εκατομμύρια παιδιά που αργοπεθαίνουν παραδίπλα δεν του περίσσεψε ούτε ένα ταπεινό «πουρκουά»...

 https://www.efsyn.gr/arthro/i-proodos-den-eftase-pote-stin-yemeni

Γυαλιά καρφιά

Σε δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=239048  τονώθηκε η εθνική μου υπερηφάνεια από τις συνεχείς κατραπακιές των τελευταίων μηνών, όταν πληροφορήθηκα ότι η Ελλάδα, σε παγκόσμια κλίμακα, είναι η πρώτη χώρα παραγωγής περλίτη (φυσικό γυαλί) και δεύτερη χώρα παραγωγής κίσσηρης (ελαφρόπετρας). Ψάχνοντας το θέμα λίγο παραπάνω, και ενώ άλλα δημοσιεύματα ισχυρίζονται ότι είμαστε πρώτοι παγκοσμίως και στην ελαφρόπετρα, συνειδητοποίησα ότι αυτή η παγκοσμίων διαστάσεων παραγωγή συντελείται μόνο σε ένα νησάκι της Ελλάδας, το επονομαζόμενο Γυαλί.

Το Γυαλί είναι ένα νησί του νότιου Αιγαίου στα Δωδεκάνησα που βρίσκεται ανάμεσα στην Κω και την Νίσυρο και έχει έκταση 5 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Ο πληθυσμός του είναι 10 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2001 και διοικητικά ανήκει στον Δήμο Νισύρου. Όλο το νησί έχει κηρυχθεί Τοπίο Φυσικού Κάλλους(ΤΙΦΚ με κωδικό AT5010083) και υπάρχουν δάση με κουμαριές και πεύκα.

Στο Γυαλί έγιναν κατά καιρούς επιφανειακές αρχαιολογικές έρευνες οι οποίες εντόπισαν προϊστορικές, ελληνιστικές και ρωμαϊκές θέσεις σε διάφορα σημεία, ανάμεσα στις οποίες σημαντική θέση κατέχουν τα λατομεία οψιανού στο βορειοανατολικό τμήμα του νησιού. Η κατοίκηση του Γυαλιού ανάγεται στα Nεολιθικά χρόνια (Nεότερη Nεολιθική περίοδος, 4500-3200 π.Χ.), όπως συνάγεται από τον οικισμό και το νεκροταφείο στο νοτιοδυτικό τμήμα του. Η ανασκαφή του χώρου αποκάλυψε σύνολο τοίχων και αψιδωτό κτήριο στην κορυφή λόφου. Το νεκροταφείο αποτελείται από λαξευμένους στο φυσικό πέτρωμα ορθογώνιους τάφους. Νεολιθική κεραμική και απολεπίσματα οψιανών συλλέχθηκαν σε διάφορες θέσεις σε όλο το νησί ενώ έχουν βρεθεί και δυο χωνευτήρια με σκωρίες τήξης χαλκού, που αποδεικνύουν την πρώιμη άσκηση μεταλλουργίας. Το κύριο αξιοθέατο του νησιού που είναι το νεολιθικό αψιδωτό κτήριο στην κορυφή του λόφου που δεσπόζει πάνω από το λατομείο της εταιρείας «ΛΑΒΑ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΛΑΤΟΜΙΚΗ Α.Ε.», λόγω και της εύθραυστης κατασκευής του, κοντεύει να χαθεί κάτω από τη σκόνη του λατομείου και είναι άμεση και επιτακτική η στέγασή του.

Η εταιρεία ΛΑΒΑ μαζί με την εταιρεία ΠΕΡΛΙΤΕΣ ΑΙΓΑΙΟΥ είναι η μια από τις δύο μεγάλες εταιρίες που έχουν εκμισθώσει το νησάκι και έχουν αναλάβει να εξορύξουν τον περλίτη και την ελαφρόπετρα. Το ένα κομμάτι του νησιού ανήκει στο δήμο Νισύρου και έχει εκχωρηθεί για 20 χρόνια στην εταιρία «ΛΑΒΑ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΛΑΤΟΜΙΚΗ Α.Ε.», (η οποία από το 1977 έχει εξαγορασθεί από την «ΑΓΕΤ Ηρακλής») με ετήσιο μίσθωμα 1.500.000 €, (ποσό που αποτελεί το 70% των συνολικών εσόδων του δήμου). Το μέρος που ανήκει στο ελληνικό δημόσιο έχει εκχωρηθεί για μία πενταετία στην εταιρία «ΠΕΡΛΙΤΕΣ ΑΙΓΑΙΟΥ». Τα ορυχεία αυτά έχουν ξεκοιλιάσει και συνεχίζουν να κατατρώγουν την πλευρά του νησιού προς τη Νίσυρο δημιουργώντας δύο μεγάλους κρατήρες, όπως φαίνεται ευκρινώς και από τη φωτογραφία, που συνεχώς επεκτείνονται και προς την πλευρά με τα δάση από πεύκα και κουμαριές, κάνοντας την εξαφάνιση του νησιού να μην φαντάζει σχήμα λόγου. Αν και στις συμβάσεις με το ελληνικό κράτος προβλέπεται η αποκατάσταση του φυσικού τοπίου μετά το πέρας της εκμετάλλευσης, που έχει συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα, η οικολογική καταστροφή δείχνει να είναι σημαντική μολονότι η εταιρεία ΛΑΒΑ Α. Ε. ισχυρίζεται ότι για την αποκατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος φυτεύονται κάθε χρόνο στο νησί 3.000 – 4.000 φυτά, ανθεκτικά στις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν στις εγκαταστάσεις εξόρυξης.

Από το μικρό αυτό ενδεικτικό παράδειγμα αντιλαμβάνεται κανείς ότι σχεδόν κάθε «δείκτης ευημερίας» αντιστοιχεί αν όχι σε μια οικολογική καταστροφή τουλάχιστον σε μια εν δυνάμει σοβαρή οικολογική διακινδύνευση και σε μια οπισθοχώρηση σε θέματα πολιτιστικής κληρονομιάς. Το κριτήριο της ανάπτυξης με τη μορφή της μεγέθυνσης του Α.Ε.Π οδηγεί την κάθε κοινωνία– στην πράξη την οικονομικοπολιτική ελίτ της βέβαια- να επιλέξει ποια καταστροφή είναι η βέλτιστη για τη γενική( ; ) ευημερία. Το ερώτημα φαντάζει ρητορικό και απλοϊκό αλλά τι μέλλον θα είχε ο πεπερασμένος πλανήτης μας και με τις δεδομένες ικανότητες αυτοΐασης της γης, αν όλα τα κράτη της γης «έτρεχαν» για χρόνια με ρυθμούς ανάπτυξης άνω του 10% ;

Image: Dimitrios T.

http://www.e-geoponoi.gr/2010-01-20-13-52-57/3055-2011-01-17-06-25-58.html

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=378692&dt=17/01/2011