Omnia sunt communia

Το φασιστόνιο είναι ψάρι χοντρόπετσο του γλυκού νερού. Είτε βενιβελάζει είτε είναι καμένο από την ουρά και προς τοιαύτην αποκατάσταση κολλάει με το δημαρά του, είτε κουβαλάει εθνικοπατριωτικό σαμάρι συνηθίζει να κολυμπά πλησίον του ιζήματος του βυθού της λίμνης. Στη λίμνη βέβαια ζει και το ανήσυχο και αναλυτικό καζάκιο που μετά από εξάντληση των ατέρμονων διαδρομών του, στο τέλος του πολιτικού χρόνου του- συγγνώμη ωραρίου του- πήγε και βρήκε το παπαθεμέλιο του. Υπάρχει και το καρατζαφεροφασιστόνιο κωλοτουμπίδιο, λιμναίος επιβιωτικός μικροοργανισμός που για να διατηρηθεί εν λιμναία ζωή ανοίγει τις βάνες τις μπάρμπες του, κάθεται στου κύρτσου, του εκδότη, του καραμπουζουκλή απέναντι και εντάσσει εντός του τη γυναίκα του πασχάλη του. Αυτό που δεν καταλαβαίνεις την παρουσία του στα νερά της λίμνης είναι το μειλίχιο κουβέλιο, που αν και πολλοί διαισθάνονται, λίγοι γνωρίζουν την επίσημη ονομασία του είδους, το επονομαζόμενο, αριστέριους πασοκοπλυντήριους. Τα ψάρια και τα μαλάκια αυτά έχουν επίγνωση ότι έτσι όπως κινούνται στης λίμνης τα θολά νερά φωτίζουν τη χρυσή αυγή μας, επωάζουν τα χρυσά της αυγά που θα έρθουν να καθίσουν στα χεσμένα έδρανα του κυνοβουλίου μας. Τα ψάρια και τα μαλάκια αυτά διατηρήθηκαν εν ζωή και μπορεί να συνεχίσουν να διατηρούνται γιατί πολλοί περνώντας από τη λίμνη του πολιτικού μας συστήματος έριχναν μπουκίτσες ψωμί και τα δυνάμωναν, νομίζοντας πως οι επιφανείς πάπιες της λίμνης του εθνικού μας κήπου είναι ικανές να διαχειριστούν τα χωρικά μας ύδατα.

Υπάρχει βέβαια και ή άμωμος και άτεγκτη αριστερά που περνά είτε σύριζα των γεγονότων είτε νοιώθει ανταρσυασμένη, μόνο και μόνο για να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη (βλέπε ιζνογκούντ) είτε ομνύει στην δευτέρα κομμουνιστική παρουσία, του κκε πρωτοστατούντος. Κάποιοι ξέρουμε, ανεξάρτητα από ότι της άμωμου και άτεγκτης αριστεράς θα ψηφίσουμε ότι όπως είχε και ένα φιλικό ιστολόγιο προμετωπίδα για καιρό στην προηγούμενη ιστολογική εκδοχή του, omnia sunt communia και παρά το κλίμα γενικότερης κατάρρευσης και απαξίωσης θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε καθημερινά πράξη.

http://en.wikipedia.org/wiki/Thomas_M%C3%BCntzer

http://www.walkingbutterfly.com/2011/03/14/muntzer-omnia-sunt-communia/

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ

Ο Γιάννης βγήκε διστακτικά από την πόρτα της πολυκατοικίας στον κεντρικό δρόμο. Είχε μπει μόνος του στον ανελκυστήρα και βρήκε εύκολα το κουμπί του ισογείου. Η μαμά του θα έλειπε για δουλειές 2-3 ώρες και του είπε να κάτσει ήσυχα στο σπίτι. Αν ήθελε μάλιστα μπορούσε να δει τηλεόραση.

Ο Γιάννης ήταν 6 χρονών και πάντα έβγαινε στον κεντρικό δρόμο, που περνούσε μπροστά από το σπίτι τους μόνο με την συνοδεία της μαμάς του ή πιο σπάνια του μπαμπά του, όταν αυτός μπορούσε να τον πάει κάποια βόλτα. Με τον πατέρα του, συνήθως το Σάββατο ή την Κυριακή, πήγαιναν με τα πόδια σε μια πλατεία στο τέλος του κεντρικού δρόμου, όπου μπορούσε να δει τα δέντρα που δεν φαίνονταν από το σπίτι του. Η διαδρομή δεν ήταν μεγάλη αλλά περπατούσαν τουλάχιστον είκοσι λεπτά μέχρι να φτάσουν στην πλατεία.

Με την μητέρα του πήγαιναν με τα πόδια κάθε μέρα στο δημοτικό σχολείο, που η ίδιος είχε ξεκινήσει από φέτος, στην άλλη πλευρά του κεντρικού δρόμου. Το δημοτικό σχολείο ήταν μόνο πέντε λεπτά το σπίτι του αλλά δεν είχε, ούτε μέσα, ούτε έξω, κανένα δέντρο. Με την μητέρα του επίσης πήγαιναν με το αυτοκίνητο τρεις φορές την εβδομάδα στο κολυμβητήριο που ήταν πολλούς κεντρικούς δρόμους μακριά.

Στον κεντρικό δρόμο, εκείνο το απόγευμα που η μητέρα του και ο πατέρας του ήταν στις δουλείες τους, πηγαινοέρχονταν πολλά αυτοκίνητα, αλλά ο Γιάννης είχε μάθει να προσέχει και να περπατά μόνο πάνω στο στενό πεζοδρόμιο. Συνέχισε να περπατά χωρίς την παραμικρή ανησυχία, που δεν συνοδευόταν από τους γονείς του, προς την πλατεία που πήγαινε με τον πατέρα του.

Γρήγορα κατάλαβε ότι είχε απομακρυνθεί αρκετά από το σπίτι του αλλά δεν φοβόταν γιατί θυμόταν ότι για να φτάσει κανείς στην πλατεία θα έπρεπε να πηγαίνει όλο ευθεία. Έτσι σε μισή ώρα, γιατί περπατούσε πιο αργά από τις φορές που πήγαιναν μαζί με τον πατέρα του, έφτασε στην πλατεία.

Η πλατεία είχε δέντρα, δηλαδή μουριές, μια βρύση και χώμα που δεν είχε ο κεντρικός δρόμος και το σχολείο του. Δύο γέροι κάθονταν σε ένα από τα τρία παγκάκια της. Τα άλλα ήταν άδεια. Ο πατέρας του στην τελευταία βόλτα τους του είχε πει ότι σύντομα δεν θα υπήρχε παρά ελάχιστο χώμα στην πλατεία, μόνο γύρω –γύρω από τα δέντρα και ότι θα έβγαζαν τα παγκάκια γιατί το βράδυ κοιμόντουσαν άνθρωποι σε αυτά. Δεν κατάλαβε γιατί και η πλατεία, μετά τον κεντρικό δρόμο και το σχολείο του δεν θα έπρεπε να έχει χώμα. Πολύ περισσότερο δεν κατάλαβε που θα κοιμόντουσαν οι άνθρωποι, όταν θα έπαιρναν τα παγκάκια από την πλατεία. Οι δύο γέροι σηκώθηκαν από το παγκάκι και κατευθύνθηκαν στον κεντρικό δρόμο.

Ο Γιάννης θυμήθηκε ότι στην ακριανή μουριά υπήρχε μια μυρμηγκοφωλιά. Υπήρχε και τώρα, δεν την είχε πειράξει κανείς. Άρχισε να παίζει με τα μυρμήγκια. Έβαζε το χέρι του και τα σταματούσε, τους έπαιρνε αυτά που κουβαλούσαν, αλλά γρήγορα βαρέθηκε. Τα μυρμήγκια δεν του έδιναν και πολύ σημασία. Γρήγορα σκέφτηκε ένα παιχνίδι που θα τα έκανε να τον προσέξουν

Γέμισε ένα πλαστικό μπουκάλι που βρήκε πιο πέρα με νερό από τη βρύση της πλατείας και άρχισε να το χύνει στην φωλιά τους. Έβλεπε τα μυρμήγκια να κολυμπάνε απελπισμένα αλλά αυτός συνέχισε να ρίχνει νερό μέχρι που σχεδόν κατάστρεψε τη φωλιά τους. Έπειτα όμως από λίγο βαρέθηκε και αυτό το παιχνίδι. Άλλωστε η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να γυρίσει στο σπίτι του προτού το καταλάβουν οι γονείς του. Πήρε το δρόμο του γυρισμού.

Περπάταγε πιο γρήγορα αυτή τη φορά και σε είκοσι λεπτά έφτασε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Δεν είχε λερωθεί πολύ από τα χώματα της πλατείας και έτσι όταν μπήκε στο διαμέρισμά τους έπλυνε στο μπάνιο εύκολα τα χέρια του και τα πόδια του. Όταν μετά από λίγη ώρα η μητέρα του μπήκε στο σπίτι αυτός έβλεπε τηλεόραση. Μόλις τον ρώτησε τι είχε δει τόση ώρα στην τηλεόραση αυτός της απάντησε πως έναν παίχτης στο τηλεπαιχνίδι είχε κερδίσει πολλά λεφτά. Το βράδυ στο κρεβάτι του σκέφτηκε ότι δεν θα έλεγε στους γονείς του για τη βόλτα του. Ήταν το δικό του μυστικό.