Κυβερνητική λαίλαπα

 

Τη  συγκεκριμένη επιτελική κυβερνητική λαίλαπα δεν την προλαβαίνει κανένας. Έχοντας εργαλειοποιήσει πλήρως  την υγειονομική κρίση εφαρμόζει ακάθεκτη την αντζέντα της που περιλαμβάνει έναν αυταρχικό αστυνομικό κράτος έτοιμο να απορροφήσει αποτελεσματικά τυχόν μελλοντικές  αντιδράσεις και την πλήρη διάλυση του κοινωνικού ιστού, περιστέλοντας απρόσκοπτα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Ένας εσμός ανθρώπων χωρίς ηθικό έρμα  τρέχουν να στοιχηθούν μαζί της για να βγάλουν το ξεροκόμματο τους ή το πεντεσπάνι τους με πιο πρόσφατη γελοία περίπτωση του αντικρατιστή ψαριανού πρωτοσταντούντος... 

 

Kυριακάτικη εργασία στο εμπόριο με τη χρήση του click away

Με διαδικασίες fast track σε ένα πολυνομοσχέδιο 160 άρθρων με «κατεπείγουσες διατάξεις» λόγω της πανδημίας, η κυβέρνηση καταργεί την κυριακάτικη αργία για τους εργαζόμενους στο λιανεμπόριο και τις φαρμακαποθήκες, εντάσσοντας τους στις εξαιρέσεις, τροποποιώντας τον σχετικό νόμο του 1966. Χρησιμοποιώντας μάλιστα ως πρόσχημα την πανδημία και τη «λύση» που βρέθηκε με την παράδοση αγαθών που έχουν παραγγελθεί εξ'αποστάσεως (click away), η διάταξη αφορά την απελευθέρωση της κυριακάτικης εργασίας συνολικά στο εμπόριο.

Συγκεκριμένα, στο άρθρο 72 που εντάσσεται στις «επείγουσες διατάξεις» του υπουργείου Ανάπτυξης, στις κατηγορίες όπου επιτρέπεται η κυριακάτικη εργασία εντάσσονται πλέον και οι εργαζόμενοι σε φαρμακαποθήκες και «κέντρα διανομής εμπορευμάτων προς καταστήματα λιανικής πωλήσεων». Μάλιστα, όπως εξηγείται στη συνέχεια, λόγω της κατάστασης με το άνοιγμα του λιανεμπορίου μέσω του click away, ως «κέντρο διανομής» θεωρείται οποιοδήποτε κατάστημα λιανικής πώλησης.

Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι «για την εκτέλεση παράδοσης αγαθών στους καταναλωτές που έχουν παραγγελθεί που έχουν παραγγελθεί εξ¨αποστάσεως τηλεφωνικά ή από ηλεκτρονικό κατάστημα υπεραγορών (super market) και κάθε άλλου εμπορικού καταστήματος, ως κέντρο διανομής θεωρούνται και το φυσικό κατάστημα λιανικής και οι αποθήκες του»

Το νομοσχέδιο κατατέθηκε τα ξημερώματα της Παρασκευής, αποφασίστηκε να ψηφιστεί ως «κατεπείγον» εν μέσω έντασης και αναμένεται να ψηφιστεί τη Δευτέρα.

Tη μεθόδευση αυτή σχολίασαν σε ανακοινώσεις τους το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25. «Η κατάθεση απ’ την κυβέρνηση της ΝΔ ενός κατεπείγοντος νομοσχεδίου, με πλήθος αντιλαϊκών ρυθμίσεων, επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά ότι η κυβέρνηση αξιοποιεί ύπουλα και προσχηματικά την πανδημία, προκειμένου να ικανοποιήσει τις πάγιες αξιώσεις του κεφαλαίου εις βάρος των εργαζομένων, βάζοντας αυτή τη φορά στο στόχαστρο την Κυριακάτικη Αργία» αναφέρει το ΚΚΕ και προσθέτει:

«Οι ανάγκες αντιμετώπισης του κορωνοϊού και οι έκτακτες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί, καμία σχέση δεν έχουν με την παγίωση της κυριακάτικης εργασίας στο εμπόριο, στις φαρμακαποθήκες και αλλού. Αντίθετα, αποτελεί πάγια επιδίωξη των μεγαλεμπόρων και των βιομηχάνων, με αβάσταχτες συνέπειες στη ζωή των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων μικροεπαγγελματιών, που οδηγούνται βήμα το βήμα στη φυσική και οικονομική εξόντωση για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.

Οι εργαζόμενοι και οι αυτοαπασχολούμενοι, όχι μόνο δεν πρέπει να παραχωρήσουν αμαχητί αυτή τη μεγάλη κατάκτηση, που θα συμπαρασύρει και άλλους κλάδους, αντίθετα θα πρέπει να δυναμώσουν τον κοινό αγώνα τους για την υπεράσπιση της Κυριακάτικης Αργίας.»

Από την πλευρά του το ΜέΡΑ25 σχολιάζει ότι «η Κυβέρνηση λίγο πριν κλείσει η Βουλή για τις γιορτές, έφερε χθες τα μεσάνυχτα ένα πολυνομοσχέδιο που άπτεται τουλάχιστον 10 Υπουργείων, με την μορφή του κατεπείγοντος και με τον μανδύα της επίλυσης ζητημάτων του Υπουργείου Υγείας. Φυσικά αυτός ο άθλιος, όχι απλά πρόχειρος, τρόπος νομοθέτησης, δεν μας ξαφνιάζει πια, ο κ. Μητσοτάκης έχει αποδείξει ότι μπορεί να καταργήσει στην πράξη κάθε διάταξη του νόμου για την καλή νομοθέτηση που θέσπισε η Κυβέρνηση του».

Και σχετικά με την «κατάργηση ουσιαστικά» της κυριακάτικης αργίας, προσθέτει: «Αυτό που κάνει το συγκεκριμένο έκτρωμα ακόμα πιο εξοργιστικό, είναι ότι προσπαθεί να περάσει στα ψιλά, διάφορα ζητήματα που διαρκώς η ολιγαρχία επιθυμούσε και έρχεται τώρα η Κυβέρνηση να τα εισάγει από το παράθυρο. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτών, είναι η μεθόδευση για κατάργηση ουσιαστικά της Κυριακάτικης αργίας, μιας κατάκτησης του κόσμου της εργασίας που αποτελεί διαχρονικά στόχο της τρόικας και των εγχώριων και όχι μόνο, εντολέων της. Αν η Κυβέρνηση νομίζει ότι οι εργαζόμενοι έστω και σε αναστολή ή αναγκαστική ανεργία, θα της επιτρέψουν κάτι τέτοιο, κάνει μεγάλο λάθος».

https://thepressproject.gr/katargisi-kyriakatikis-argias-sto-eborio-me-ti-chrisi-tou-click-away/ 

Το ελληνικό πρόβλημα

Γιάννης Σιώτος

Το ελληνικό πρόβλημα είναι το κατά πόσον το έθνος θα μπορέσει να επιβιώσει σαν έθνος πολιτικό ή θα μεταμορφωθεί σε έθνος υπηρετών της τουριστικής βιομηχανίας που θα μιλά ελληνικά, θα ζει σε μια επαρχία της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης, όπου η δημοκρατία θα αφήνει τη θέση της στον αυταρχισμό και ο ουμανισμός στη βαρβαρότητα*…

* Πρόκειται για παράφραση κειμένου που έγραψε τον Δεκέμβριο του 1968 ο Τσεχοσλοβάκος Karel Kosic στην εφημερίδα «Listy». Αναφέρεται από τον François Fetjo («Histoire des Democraties populaires», τ. 2) ως εξής:

«[...] στο πολιτικό παιγνίδι ηττημένος είναι εκείνος που αφήνει να του επιβληθεί η στάση του άλλου και κρίνει τις πράξεις του με τα μάτια του αντιπάλου. [...] Το τσέχικο πρόβλημα είναι κατά πόσον το έθνος θα μπορέσει να επιβιώσει σαν έθνος πολιτικό [...] ή θα μεταμορφωθεί σε έθνος παραγωγών ατσαλιού και σιτηρών, που θα μιλάει τσέχικα και σλοβάκικα, θα ζει σε μια επαρχία στρατηγικού ενδιαφέροντος, όπου η δημοκρατία θα αφήνει τη θέση της στον φασισμό και ο ουμανισμός στη βαρβαρότητα...»

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/251158_yfesi-kai-barbarotita

https://en.wikipedia.org/wiki/Karel_Kos%C3%ADk

Βολιβία

Και ενώ η covid-19 υποχωρεί στη γειτονιά μας, όπως και το ενδιαφέρον του φιλοθεάμονος κοινού, και προελαύνει  στην Λατινική Αμερική,  πρόσφατα πέτυχα συντοπίτισσα μας που δεν ξέρει κατά που πέφτει,  μαθαίνουνε αν έχουμε υπομονή ενδιαφέρουσες «λεπτομέρειες» για τη περίπτωση της Βολιβίας, που για να θυμίσω, ο Μοράλες  εκπαραθυρώθηκε (παραιτήθηκε) μετά την διενέργεια των προεδρικών εκλογών του 2019, το αποτέλεσμα των οποίων αμφισβητήθηκε, ύστερα από απαίτηση του στρατού, και διέφυγε, αφού εξασφάλισε πολιτικό άσυλο, στο Μεξικό και εν συνεχεία στην Αργεντινή.

 Αλλοι πεθαίνουν στους δρόμους και άλλοι πλουτίζουν από τον ιό

Χριστίνα Πάντζου

Για ασφυκτικές πιέσεις προκειμένου να συγκαλυφθεί το σκάνδαλο έκανε λόγο ο τέως πρόεδρος Εβο Μοράλες καταγγέλλοντας πως «η σύλληψη ενός δικαστή λίγα λεπτά πριν λάβει αποφάσεις για τους υπόπτους στην υπόθεση των αναπνευστήρων αποτελεί σαφή ένδειξη ότι στη Βολιβία δεν υπάρχει κράτος Δικαίου».

Δύο εικόνες ανέδειξαν την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα της κρίσης του Covid-19 στη Βολιβία μέσα σε μία ημέρα. Η μία ήταν ενός πολίτη που πέθαινε αβοήθητος μπροστά από ένα νοσοκομείο στο Μπένι, από τις φτωχότερες επαρχίες και επίκεντρο της πανδημίας στη χώρα μαζί με την επαρχία Σάντα Κρους. Η άλλη ήταν του υπουργού Υγείας Μαρσέλο Ναβάχας την ώρα που συλλαμβανόταν ως υπεύθυνος για την αγορά υπερτιμολογημένων αναπνευστήρων από την Ισπανία.

Με τη χώρα να έχει πλέον ξεπεράσει τα 6.000 κρούσματα και τους 240 νεκρούς και τον ταχύ ρυθμό μετάδοσης να απειλεί με κατάρρευση το υγειονομικό σύστημα πολλών επαρχιών, η αγορά των 170 αναπνευστήρων παρουσιάστηκε ως «σωτήρια επιτυχία» από την κυβέρνηση Ανιες. Αλλά αμέσως μετά την παραλαβή τους γιατροί κατήγγειλαν ότι το συγκεκριμένο μοντέλο ήταν ακατάλληλο για τις ΜΕΘ και χρήσιμο μόνο για ολιγόωρη χρήση και σε ασθενοφόρα.

Ερευνα ύστερα από αυτές τις καταγγελίες αποκάλυψε πως ενώ η παραγωγός διαθέτει αυτές τις συσκευές το πολύ στα 7.600 δολάρια, η Βολιβία τις απέκτησε έναντι 28.080 δολ. την καθεμία από μια ενδιάμεση ισπανική εταιρεία IME Consulting. Μια μονοπρόσωπη εταιρεία που τον περασμένο χρόνο είχε ζημιές και ποτέ στην ύπαρξή της δεν είχε κλείσει τόσο μεγάλο συμβόλαιο: 4,77 εκατομμύρια δολάρια τα οποία η Βολιβία δανείστηκε μάλιστα από τη Διαμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης.

Ο Ναβάχας, γόνος οικογένειας που έχει στην ιδιοκτησία της ένα από τα ακριβότερα ιδιωτικά νοσοκομεία της Λα Πας, εργάστηκε ως γιατρός στην αμερικανική πρεσβεία στη χώρα και όταν ανέλαβε το υπουργείο Υγείας είχε ήδη στο ενεργητικό του μια καταδίκη πέντε ετών για απάτη με υπερτιμολόγηση φαρμάκου κατά του καρκίνου. Εως την ημέρα της σύλληψής του επέμενε πως η κυβέρνηση «δεν πλήρωσε ούτε περισσότερα ούτε λιγότερα από την τιμή παρόμοιων προϊόντων και απέδωσε την τιμή που ισχύει στις παγκόσμιες αγορές». Αλλά δεν κατάφερε να απαντήσει πειστικά γιατί δεν πήραν τους αναπνευστήρες από την ίδια την παραγωγό εταιρεία στο ένα τέταρτο της αξίας που πλήρωσαν ή γιατί δεν προτίμησαν κάποιες φτηνότερες προσφορές με καταλληλότερο μάλιστα εξοπλισμό.

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι την Παρασκευή, την ώρα που ο δικαστής Ούγκο Ουακάνι θα αποφάσιζε για την προφυλάκιση του Ναβάχας και άλλων τεσσάρων υπόπτων για συμμετοχή στο σκάνδαλο συνελήφθη αιφνίδια για υποτιθέμενη περίπτωση παλαιότερης κακοδικίας.

Για ασφυκτικές πιέσεις προκειμένου να συγκαλυφθεί το σκάνδαλο έκανε λόγο ο τέως πρόεδρος Εβο Μοράλες καταγγέλλοντας πως «η σύλληψη ενός δικαστή λίγα λεπτά πριν λάβει αποφάσεις για τους υπόπτους στην υπόθεση των αναπνευστήρων αποτελεί σαφή ένδειξη ότι στη Βολιβία δεν υπάρχει κράτος Δικαίου». Μετά τον σάλο που προκλήθηκε ο Ουακάνι αφέθηκε ελεύθερος και τελικά αποφάσισε την προφυλάκιση και των πέντε για ένα διάστημα τριών μηνών.

Η Ανιες υποσχέθηκε ότι θα τιμωρηθούν αυστηρά όλοι οι εμπλεκόμενοι. Αλλά έχει εκτεθεί σοβαρά καθώς κάποιοι από αυτούς ανήκουν στον πολύ στενό κύκλο των «ευνοημένων» της. Οπως συμβαίνει με τον Μοχάμεντ Μοστάχο Ράτζι, σύντροφο της κόρης της, για τον οποίο τον Φεβρουάριο καθιέρωσε και μια νέα θέση: αυτήν του «πρεσβευτή επιστημών και τεχνολογίας» με αρμοδιότητα να παρακολουθεί και να συμβουλεύει στα περί της πανδημίας αλλά και περί απαραίτητων εξοπλισμών, φαρμάκων κ.λπ.

Μετά το σκάνδαλο ο Μοστάχο δήλωσε άγνοια της υπόθεσης, αλλά ηχογραφημένες συνομιλίες δείχνουν πως ήξερε τα πάντα για τη συγκεκριμένη αγορά, από τις προδιαγραφές ώς τις τιμές των συσκευών. Η θέση του γίνεται ακόμη δυσκολότερη καθώς στην παραλαβή των μηχανημάτων συμμετείχε ο εξάδελφός του, Εδουάρντο Κλάρος Μοστάχο, ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης εισαγωγικής ιατρικού εξοπλισμού στη χώρα.

Πρόκειται για το μεγαλύτερο σκάνδαλο διαφθοράς στους έξι μήνες που παραμένει η Ανιες στην εξουσία μετά την ανατροπή τον περασμένο Νοέμβριο του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου Εβο Μοράλες. Παρότι η προσωρινή πρόεδρος όφειλε να οργανώσει εκλογές εντός τριμήνου, μετά δυσκολίας και μεγάλων πιέσεων συμφώνησε να γίνουν τον Μάιο. Λόγω του κορονοϊού αναβλήθηκαν ξανά, με το Κοινοβούλιο να αποφασίζει τελικά -και παρά τις αντιρρήσεις της- τη διενέργειά τους το αργότερο τον Αύγουστο.

Μια απόφαση που η Ανιες δήλωσε πως θα προσβάλει ενώπιον του συνταγματικού δικαστηρίου με την πρόφαση ότι προτεραιότητα είναι η μάχη κατά του κορονοϊού και όχι οι εκλογές. Στην πραγματικότητα μια εκλογική αναμέτρηση θα ήταν ολέθρια γι' αυτή μετά τη μεγάλη δυσαρέσκεια που έχει προκαλέσει ο τρόπος διαχείρισης της κρίσης, όπως δείχνουν και οι μαζικές διαμαρτυρίες που έχουν σημειωθεί σε πολλές επαρχίες της χώρας. Η πείνα θερίζει καθώς ελάχιστη είναι η κρατική βοήθεια, ενώ κάποιες επαρχίες, όπως το Μπένι -από όπου κατάγεται η Ανιες-, έχουν κηρυχθεί σε κατάσταση «υγειονομικής καταστροφής» και τα θύματα του Covid-10 είναι τόσο πολλά που δημιουργήθηκε ένα νέο νεκροταφείο ειδικά γι' αυτά.

Με την Ανιες να βλέπει τις πιθανότητες να παραμείνει στην κυβέρνηση μέσω εκλογών να εξανεμίζονται μέρα με τη μέρα, η στήριξη του στρατού φαντάζει ξανά μονόδρομος και σανίδα σωτηρίας. Την περασμένη εβδομάδα ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων μπήκε στην Εθνοσυνέλευση συνοδεία συνταγματαρχών για να απαιτήσει από τους γερουσιαστές να εγκρίνουν εντός μιας εβδομάδας τη λίστα των προαγωγών που έχει ετοιμάσει. Το τελεσίγραφό τους εκπνέει αύριο.

Το Σύνταγμα ορίζει μεν ότι οι προαγωγές εγκρίνονται από τη Γερουσία, αλλά δεν θέτει προθεσμίες ούτε τι θα συμβεί εάν δεν εγκριθούν. Πάντως ο υπουργός Προεδρίας ανέλαβε να ερμηνεύσει το κενό με απειλές: «Το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να εγκρίνουν. Δεν χρειάζεται να αλλάξουν τίποτα, μόνο να εγκρίνουν. (Αλλιώς) θα μπορούσαν να δικαστούν για παράβαση καθήκοντος και αυτό προβλέπει φυλάκιση. Προσοχή, μη βρεθούν αύριο στη φυλακή και πουν πως πρόκειται για πολιτική δίωξη».

https://www.efsyn.gr/kosmos/maties-ston-kosmo/edo-latiniki-ameriki/245254_alloi-pethainoyn-stoys-dromoys-kai-alloi

Το παρασκήνιο ενός συναλλαγματικού¹ πολέμου, που δεν ξεκίνησε...

Γιάννης Σιώτος*

Τρομάζεις παρακολουθώντας αυτά που λένε και εκείνα που κάνουν οι ξένοι και οι δικοί μας πολιτικοί και αναρωτιέσαι πόσο εύκολο είναι για τις ελίτ (πολιτικές, οικονομικές) να παραποιήσουν την πραγματικότητα.

Στο τέλος της δεκαετίας του 2000, κυκλοφόρησε το βιβλίο «Οι παραχαράκτες» (Les Falsificateurs). Ο Γαλλοαμερικανός συγγραφέας του, ο Antoine Bello, προσπαθούσε να προσεγγίσει την ιστορία περιγράφοντας το πόσο εύκολα μπορεί να αλλοιωθεί από κάποιον που έχει κίνητρο, μέσα και διάθεση.

Τα δύο βιβλία που έγραψε στη συνέχεια («Les Éclaireurs», «Les Producteurs») σε κάνουν να προβληματίζεσαι για το τι συμβαίνει όταν η ιστορία γράφεται με fake news και παραποιημένες πληροφορίες. Τότε αντιλαμβάνεσαι ότι η σημερινή πραγματικότητα έχει κάνει τις ιστορίες του Οργουελ να μοιάζουν με την... Κοκκινοσκουφίτσα, καθώς οι ηγεσίες πιο εύκολα από ποτέ άλλοτε και σχεδόν ανέξοδα μπορούν να προσαρμόσουν την ιστορία στα μέτρα τους, χειραγωγώντας πηγές και κατασκευάζοντας «αλήθειες».

Τρομάζεις παρακολουθώντας αυτά που λένε και εκείνα που κάνουν οι ξένοι και οι δικοί μας πολιτικοί και αναρωτιέσαι πόσο εύκολο είναι για τις ελίτ (πολιτικές, οικονομικές) να παραποιήσουν την πραγματικότητα. Την απάντηση δίνει στα βιβλία του ο Bello: Αυτό που χρειάζονται είναι έναν οργανωτή, έναν γνώστη, μερικούς χάκερ, δημόσιες δηλώσεις, έρευνες, αναλύσεις και... πολιτικές αποφάσεις. Η ποιότητα του αποτελέσματος κρίνει αν οι ηγεσίες είναι σκιτζήδες ή επαγγελματίες... παραποιητές.

Στην πρώτη κατηγορία, που χαρακτηρίζει πολιτικούς μικρών κρατών, οι Ελληνες πολιτικοί μπορούν να διεκδικήσουν περίοπτη θέση: Ο κ. Μητσοτάκης, που προσπαθεί να γράψει την ιστορία του «τρώγοντας» φράσεις από επίσημες δηλώσεις του (Ουάσινγκτον), εμφανίζοντας κραυγαλέες αστοχίες σαν μέγιστες επιτυχίες (μεταναστευτικό) και ανακατασκευάζοντας δηλώσεις (ανάπτυξη). Ο κ. Τσίπρας με τα «όχι». Ο κ. Σαμαράς με τα «Ζάππεια». Ο κ. Παπανδρέου λέγοντας ότι «... ο τελικός μας προορισμός είναι να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από επιτηρήσεις και κηδεμονίες...».²

Στη δεύτερη όμως ανακαλύπτεις πολιτικούς των ισχυρών κρατών που όλοι τους παραποίησαν την πραγματικότητα: Ρισελιέ, Ναπολέων, Μπίσμαρκ, Στάλιν, Χίτλερ αλλά και φρέσκους, όπως Μέρκελ, Πούτιν, Μακρόν, Τραμπ. Ολους τούς χαρακτηρίζει ο αψεγάδιαστος επαγγελματισμός του... παραποιητή καθώς όντας «επαγγελματίες» αξιοποίησαν το τεράστιο απόθεμα γνώσης, πλούτου και ισχύος που διαθέτουν για να διαμορφώσουν τη δική τους ιστορία.

Μια πρόσφατη οικονομική ιστορία θα μπορούσε να έχει πολλά απ’ αυτά τα χαρακτηριστικά. Πρωταγωνιστής ο Τραμπ που με χάρη βιρτουόζου χειρίστηκε τις κινεζικές... ισοτιμίες. Πριν από μερικές μέρες λοιπόν ανακοίνωσε ότι αποσύρει την Κίνα από τη μαύρη λίστα των κρατών που χειραγωγούν το νόμισμά τους. Αντιμετωπίστηκε ως χειρονομία καλής θέλησης και ελάχιστοι ανέφεραν ότι λίγους μήνες νωρίτερα ο ίδιος την είχε συμπεριλάβει στη μαύρη λίστα εκτοξεύοντας κατηγορίες για σκόπιμη υποτίμηση του γουάν, ώστε τα κινεζικά προϊόντα να είναι φτηνότερα.

Αν ο ιστορικός του μέλλοντος περιοριστεί στην τελευταία απόφαση, τότε θα σχηματίσει την εικόνα ενός φιλειρηνικού Νέστορα πολιτικού που επιθυμεί να αποκλιμακώσει τις εντάσεις. Αν όμως ψάξει λίγο βαθύτερα, θα ανακαλύψει μια εντελώς διαφορετική αλήθεια.

Από τη δεκαετία του ’90 και μέχρι το 2014 οι Κινέζοι ηγέτες προσάρμοζαν τις ισοτιμίες στις ανάγκες τους. Υπό κανονικές συνθήκες, η ταχεία ανάπτυξη θα είχε αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη αύξηση³ της αξίας του γουάν. Ωστόσο, το Πεκίνο αρνήθηκε να αφήσει το νόμισμά του να κινηθεί ελεύθερα αγοράζοντας δολάρια για να υποτιμήσει τεχνητά την αξία του. Η χειραγώγηση του γουάν στη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν ένας λόγος για να συμβεί το λεγόμενο «κινεζικό σοκ», με οδυνηρές επιπτώσεις στη μεταποίηση των ΗΠΑ και της Ε.Ε. που ανταγωνίζονταν την Κίνα.

Οι κυβερνήσεις του Μπους και του Ομπάμα, αν και έβλεπαν τη χειραγώγηση, δεν απέδωσαν στην Κίνα τον χαρακτηρισμό του «νομισματικού χειραγωγού». Υποστήριζαν ότι η σχετική νομοθεσία δεν προέβλεπε καμία πραγματική κύρωση για τη χειραγώγηση των ισοτιμιών και επομένως ο χαρακτηρισμός αυτός θα ισοδυναμούσε με βρισιά χωρίς πραγματικές συνέπειες.

Πράγματι, η νομοθεσία προβλέπει έναν χρόνο διαπραγματεύσεων και μετά -μάλλον ανώδυνες- κυρώσεις, όπως ενισχυμένη εποπτεία του ΔΝΤ και απώλεια της ασφάλισης κινδύνου μέσω της Εταιρείας Διεθνών Ιδιωτικών Επενδύσεων των ΗΠΑ. Το πιθανό όμως είναι ότι δεν ήθελαν να παρέμβουν όχι λόγω αδυναμίας -διέθεταν το Ταμείο Σταθεροποίησης Συναλλάγματος– αλλά επειδή γνώριζαν ότι κάτι τέτοιο ισοδυναμούσε με την κήρυξη συναλλαγματικού πολέμου.

Τα τελευταία χρόνια όμως η Κίνα σταμάτησε να χειραγωγεί το νόμισμά της. Αυτό συνέβη μετά το δεύτερο εξάμηνο του 2014, όταν η Fed ξεκίνησε να αυξάνει τα επιτόκια και η ΕΚΤ εφάρμοσε την ποσοτική χαλάρωση. Η άνοδος του δολαρίου ανέβασε την αξία του γουάν και τότε πολλοί Κινέζοι άρχισαν να ανησυχούν ότι το νόμισμά τους θα μπορούσε να υποτιμηθεί. Αντέδρασαν βγάζοντας τα χρήματά τους στο εξωτερικό και χρειάστηκε η παρέμβαση της Κεντρικής Τράπεζας για να σταματήσει τη διαρροή.

Πλέον, το Πεκίνο δεν χρειαζόταν να αγοράζει μεγάλα ποσά δολαρίων για να συγκρατήσει το γουάν από το να ανατιμηθεί. Αντίθετα, έπρεπε να πουλά δολάρια για να εμποδίσει μια πτώση της αξίας του. Πάντως όλοι γνωρίζουν ότι η Κίνα εξακολουθεί να ελέγχει την ισοτιμία του γουάν θέτοντας το κεντρικό σημείο της ημερήσιας συναλλαγματικής ισοτιμίας του. Αλλά σήμερα το κάνει για να το προφυλάξει από την ταχύτερη πτώση.

Ο πρόεδρος Τραμπ, από την προεκλογική του εκστρατεία ακόμα, μιλούσε για τη ζημιά που υφίσταται η οικονομία των ΗΠΑ από το γουάν και προειδοποιούσε με τη λήψη μέτρων. Ετσι, πριν από λίγους μήνες αποφάσισε να δράσει και ζήτησε από τον υπουργό Οικονομικών του να χαρακτηρίσει την Κίνα «χειραγωγό συναλλάγματος» - αν και ήξερε ότι αυτό είχε σταματήσει. Τον Ιανουάριο όμως άλλαξε γνώμη και την αποχαρακτήρισε θεωρώντας προφανώς ότι έτσι θα έχει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Δηλαδή, αρχικά θώπευσε την εκλογική του πελατεία και στη συνέχεια με την επιστροφή στο αρχικό status καθησύχασε τους μετριοπαθείς και πρόσφερε στους ιστορικούς στοιχεία ηπιότητας και σύνεσης.

Συγκρίνετε, λοιπόν, τις προικισμένες με την ομορφιά της γνώσης και τη χάρη της εξοικείωσης πιρουέτες της πολιτικής του Αμερικανού προέδρου με τις άτσαλες, πρόχειρες και αλαζονικά ερασιτεχνικές κινήσεις των δικών μας, για να συνειδητοποιήσετε όχι μόνο πώς γράφεται η ιστορία αλλά και τις διαφορές των πολιτικών, του κοινού αλλά και τα τερτίπια όσων γράφουν... ιστορία.

*Δημοσιογράφος, συγγραφέας

---

¹ «How Not to Fight a Currency War», B. W. Setser

² Καστελόριζο, 23 /4/2010

³ Η ισοτιμία γουάν/δολαρίου: 1994: 8,72 γουάν ανά δολάριο (ιστορικό χαμηλό ). 1997-98: σταθερή. 2005-2015: ανατιμήθηκε περισσότερο από ένα τρίτο έναντι του δολαρίου. 2015-2016: εξασθένησε και έκτοτε σταθεροποιήθηκε (περίπου 7 γουάν/δολάριο).

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/227640_paraskinio-enos-synallagmatikoy1-polemoy-poy-den-xekinise

Ο νέος βολεμένος άνθρωπος

Με απλά λόγια περιγράφει σημεία των καιρών...

Συντάκτης: 

Γιώργος Σταματόπουλος

Ενας τύπος ανθρώπου που ευδοκιμεί σήμερα, ανάμεσα σε πολλούς άλλους που έχει διαμορφώσει η εφταετία των μνημονίων, είναι αυτός του βολεμένου, δεξιού ή αριστερού πλέον δεν έχει καμία σημασία. Εχει τη δουλίτσα του, το σπιτάκι του, το αυτοκινητάκι του και λέει ότι καλά είναι εκεί, αδιαφορεί πά' να πει για τους πάσχοντες και τους απεγνωσμένους, για τους χιλιάδες επαίτες που συναντούμε σε κάθε βήμα μας.

Εχει πάψει πια να αναζητεί νέες μορφές πολιτικής δράσης, που πιθανώς θα έβγαζαν από το αδιέξοδο τη χώρα. Αρκείται στο κλασικό μοτίβο τού ποιος κατέχει την εξουσία· ε, με αυτόν θα πορευτεί και ας είναι ο εξουσιάζων ένας μικρός τύραννος.

Οχυρωμένος συνήθως πίσω από την ιδεολογία του, η οποία έχει συγκροτήσει την κοσμοεικόνα του, έχει πάψει να ακούει ή να συνομιλεί ή να νοιάζεται για τις δυσμενείς για τους πολλούς εξελίξεις γύρω του. Αρνείται εναλλακτικές λύσεις και τη βαθιά υπαρξιακή - φιλοσοφική - πολιτική έννοια της αλληλεγγύης και σχεδόν ειρωνεύεται όσους προσπαθούν να ζήσουν «εκ των ενόντων» ή αναζητούν κάτι πιο ίσο, πιο ανθρώπινο για τις κοινωνίες.

Δεν ταράσσεται. Δεν του περισσεύουν δάκρυα. Δεν συμπάσχει. Εύκολα απαξιώνει «ιερά πρόσωπα» που εκφράζουν διαφορετική από τη δική του άποψη. Δεν γνωρίζει το μέτρον. Αγνοεί την ευγένεια. Πηγαίνει σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, βάρβαρον, όμως, έχων ψυχή. Είναι ενήμερος περί τα «κοσμικά» (και τα αθλητικά βεβαίως - φτωχέ Ξενοφάνη...)

Ομιλεί χυδαία, θεωρώντας ο καψερός ότι μιλάει λαϊκά (μπορεί να σου πετάξει και στα μούτρα ότι «δεν υπάρχει χυδαία γλώσσα, υπάρχουν χυδαίοι άνθρωποι»).

Εύκολα μετατρέπει μια συλλογική «επιτυχία» σε προσωπική (του)· κοκορεύεται και αυτοεπαινείται χωρίς ενδοιασμό. Α, πλειστάκις (πάντοτε, εννοείται) αυτοχαρακτηρίζεται αριστερός. Τον μπαγάσα· αδυνατεί να κατανοήσει ότι εξευτελίζει την ίδια την Αριστερά και όσους έχουν πραγματικά πονέσει γι' αυτήν. (Ποια Αριστερά, και μ.... Την εξουσία να διατηρήσουμε πάση θυσία - όσοι διαφωνούν είναι πολύ αριστεροί, άρα ανεδαφικοί ή, ακόμη ακόμη, δεξιοί).

Ο βολεμένος απαντά σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, σε όλες, μάλλον, τις πολιτικές φατρίες - ακόμη κι ένας αχθοφόρος ονειρεύεται έναν ή πολλούς υφισταμένους του. Εντάξει, δεν είναι γέννημα θρέμμα της κρίσης (πάντοτε υπήρχε), απλώς τώρα οράται και μέσα στην Αριστερά - κι έτσι μάθαμε ότι το ηθικό της πλεονέκτημα ήταν ένας συγκεκαλυμμένος τρόπος της μνησικακίας και της αδυναμίας για κατάληψη της εξουσίας.

Θα πει κανείς, λειψή είναι η παιδεία μας, έτσι είναι οι άνθρωποι - μπα; Και η γλώσσα; Ο πολιτισμός; Η αλληλεγγύη; Καλά, τώρα. Ρομαντισμοί παλιάς κοπής, θα πει ο επικρατών νέος τύπος του βολεμένου, πιο επικίνδυνος ίσως τύπος και από τον κόλακα και τον ρουφιάνο. (Μην ταυτίσουμε τις τρεις έννοιες - θα αδικηθούν μερικοί «αφελείς» που δεν ξέρουν πού πάν' τα τέσσερα).

https://www.efsyn.gr/arthro/o-neos-volemenos-anthropos

Miseria ladra- Κλέφτρα Μιζέρια

«Από την κρίση θα βγούμε συλλογικά»

Συντάκτης: Χριστίνα Πάντζου

«Μετά τον πόλεμο, όταν η Ιταλία γνώρισε ακραία φτώχεια, στις δύσκολες στιγμές οι παππούδες μας μιλούσαν για “porca miseria”, έκφραση που πια σε όλη την Ευρώπη είναι ένα είδος κατάρας, αλλά και για τη “miseria ladra”, την κλέφτρα μιζέρια. Αυτήν που μέσα από τη φτώχεια σού κλέβει αξιοπρέπεια, ελπίδα, προοπτική, την ίδια τη ζωή σου. “Κλέφτρα Μιζέρια” είναι κι ο τίτλος της εκστρατείας μας, γιατί σήμερα έχουμε τεράστια αύξηση της φτώχειας στην Ιταλία που μας οδηγεί σε παρόμοιες καταστάσεις».

Ο Τζιουζέπε ντε Μάρτσο, εθνικός συντονιστής της εκστρατείας, μέλος της Libera που μάχεται κατά των μαφιών, δημοσιογράφος, συνεργάτης ανάμεσα στα άλλα έντυπα και της «Manifesto» και συγγραφέας πολλών βιβλίων, μίλησε στην «Εφ.Συν.» για τις άγνωστες στατιστικές της ανέχειας και της ανισότητας που σαρώνουν την Ιταλία, την απάντηση των κοινωνικών οργανώσεων στις πολιτικές της λιτότητας και την έκκληση για μια πανευρωπαϊκή εκστρατεία με στόχο την εξαίρεση των κοινωνικών δαπανών από το σύμφωνο σταθερότητας.

•Πώς ξεκίνησε η εκστρατεία «Κλέφτρα Μιζέρια»;

Από την παραδοχή πως η φτώχεια δεν είναι κάρμα με το οποίο γεννήθηκες: σήμερα είναι άμεση συνέπεια των πολιτικών λιτότητας, των περικοπών στις δημόσιες δαπάνες για κοινωνικές υπηρεσίες όπως η υγεία, η παιδεία, η κοινωνική πρόνοια, που σου στερούν κάθε προοπτική.

Στα επτά χρόνια της κρίσης στην Ιταλία τριπλασιάστηκε ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων, που είναι πλέον 332, όπως τριπλασιάστηκε και η απόλυτη φτώχεια, που από 1,8 εκατ. πολίτες τώρα έφτασε να πλήττει περισσότερους από 4,5 εκατομμύρια ανθρώπους.

Η σχετική φτώχεια υπερδιπλασιάστηκε και πλέον αποτελεί συνθήκη σχεδόν 10 εκατομμυρίων ατόμων που επιβιώνουν με 506 ευρώ τον μήνα.

Το ένα στα τρία παιδιά ζει στη φτώχεια και το 17,6% (πανευρωπαϊκή πρωτιά) εγκαταλείπει το σχολείο, ενώ σε κάποιες περιοχές στον Νότο της χώρας η ανεργία των νέων είναι μεγαλύτερη του 40%. Αυτά τα χρόνια δόθηκαν στους δήμους 19 δισ. ευρώ λιγότερα, εκμηδενίζοντας σχεδόν τη δυνατότητα για κοινωνικές δράσεις.

Η νέα συνθήκη στην οποία μας οδήγησαν αυτές οι πολιτικές είναι ένα είδος κοινωνικού δαρβινισμού, όπου οι πιο αδύναμοι αφήνονται να πεθάνουν. Το δείχνουν και οι τεράστιοι αριθμοί αυτοκτονιών στη χώρα μου.

Η καμπάνια στοχεύει στην κινητοποίηση δυνάμεων γύρω από το εκρηκτικό πρόβλημα της φτώχειας στην Ιταλία, που όλο και διογκώνεται στα χρόνια της κρίσης και της λιτότητας, υπονομεύοντας την ίδια τη δημοκρατία.

• Είστε από τους γνωστούς ακτιβιστές της Libera. Πώς συνδέσατε τη μάχη κατά των μαφιών και της διαφθοράς με τη μάχη κατά της φτώχειας;

Η μαφία δυναμώνει μέσα από τη φτώχεια, γιατί μπορεί να εκβιάζει τους φτωχούς, τους ανέργους, τους άπορους, προσφέροντάς τους δουλειά, ένα εισόδημα, ακόμη και κοινωνική ασφάλιση: τους προσφέρει ένα μέλλον απέναντι σε κυβερνήσεις που τους στερούν τα πάντα.

Αν θέλουμε να παλέψουμε αποτελεσματικά κατά των μαφιών, πρέπει να πολεμήσουμε τη λιτότητα, που βοηθά το οργανωμένο έγκλημα να επεκτείνει τον έλεγχό του στην κοινωνία. Γι’ αυτό, για παράδειγμα, διεκδικούμε το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που εμείς αποκαλούμε εισόδημα αξιοπρέπειας.

Γιατί σε συνθήκες τόσο βαθιάς φτώχειας, επισφάλειας, ανεργίας, αυτό το εισόδημα επιτρέπει στους πολίτες να μην υποκύπτουν είτε στους εκβιασμούς της μαφίας είτε στην εργασία χωρίς κανέναν κανόνα και την εκμετάλλευση.

• Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα πώς θα χαρακτηρίζατε τις οικονομικές πολιτικές της κυβέρνησης Ρέντσι;

Ως ακτιβιστής μπορώ να μιλήσω για τις κοινωνικές πολιτικές αυτής της κυβέρνησης, που δυστυχώς είναι ίδιες με τις πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων των χρόνων της κρίσης.

Είναι λυπηρό, αλλά σήμερα καμιά πολιτική δύναμη δεν θέτει ως προτεραιότητά της τη μάχη κατά της ανισότητας που βαθαίνει τη φτώχεια. Καμιά δεν αναγνωρίζει ότι η φτώχεια είναι παράνομη βάσει του ίδιου του Συντάγματός μας.

Η ανάπτυξη και το οικονομικό μοντέλο πρέπει να συμβαδίζουν με τις υποχρεώσεις που ορίζει το Σύνταγμα. Δεν μπορεί αυτό να μιλά για αξιοπρέπεια ή για δουλειά και στέγη και το οικονομικό μοντέλο να μην εγγυάται αυτές τις αρχές.

Είναι θλιβερό να βλέπουμε ότι το δικαίωμα ενός ανθρώπου να βγει από τον κοινωνικό αποκλεισμό στην Ευρώπη αξίζει λιγότερο από τα δικαιώματα ενός hedge fund.

• Πρακτικά πώς οργανώσατε τη μάχη κατά της φτώχειας;

Αναλαμβάνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο, κάτι που σημαίνει ότι οι πολίτες, τα δίκτυα των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών, πρέπει να βρουν τον τρόπο να συμμαχήσουν και να μιλήσουν με κοινή φωνή γι’ αυτά τα ζητήματα.

Τα λόμπι μιλάνε με μία μόνο φωνή, εκείνη του κέρδους και του πλούτου, και ασκούν τεράστια επιρροή στις αποφάσεις και τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εμείς που αντιμετωπίζουμε συστηματικά μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης σε επίπεδο ανθρωπιστικό δεν μπορεί να δυσκολευόμαστε να οικοδομήσουμε μια κοινή άποψη πάνω σε ζητήματα που είναι καίρια για τη ζωή μας.

Εμείς το καταφέραμε με σκληρή επιτόπια δουλειά, με τον διάλογο, με τη διαμόρφωση από τα κάτω συγκεκριμένων διεκδικήσεων, χτίζοντας τοπικές συμμαχίες για να πετύχουμε μικρές κατακτήσεις. Κι έπειτα, δυναμωμένοι από αυτές τις δράσεις και όλοι μαζί από κοινού διεκδικώντας πολιτικές σε εθνικό επίπεδο, όπως είναι το αίτημα για καθιέρωση εισοδήματος αξιοπρέπειας.

• Και τώρα προχωράτε και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ανακοινώνοντας μια νέα καμπάνια με τίτλο «Κοινωνικό Σύμφωνο». Τι ακριβώς επιδιώκετε με αυτήν;

Κατ’ αρχάς πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως το πρόβλημα δεν είναι ιταλικό ή ελληνικό. Οι πολιτικές λιτότητας έχουν οδηγήσει την Ευρώπη να έχει σήμερα 128 εκατομμύρια φτωχούς πολίτες και 43 εκατ. στην απόλυτη ένδεια.

Τα στοιχεία είναι αδιαμφισβήτητα: το 65% της φτώχειας που γνωρίζουν σήμερα η Ισπανία και η Ελλάδα και το 50% στην Ιταλία είναι αποτέλεσμα των περικοπών δαπανών στους προϋπολογισμούς που επιβάλλει το σύμφωνο σταθερότητας. Αλλά στις 18 Νοεμβρίου ο πρόεδρος της Κομισιόν, Γιούνκερ, ανακοίνωσε πως στο όνομα της μάχης κατά της τρομοκρατίας, μπορούν να εξαιρεθούν από το σύμφωνο σταθερότητας οι δαπάνες για τις δυνάμεις ασφαλείας, την αγορά όπλων κ.λπ.

Τότε, με την ίδια φιλοσοφία, εμείς οργανώνουμε μια πανευρωπαϊκή καμπάνια με κεντρικό σύνθημα «Οι κοινωνικές υπηρεσίες εκτός συμφώνου σταθερότητας στο όνομα της μάχης κατά της τρομοκρατίας, της μαφίας, της ανισότητας».

Είναι μια έκκληση που απευθύνουμε σε όλα τα ευρωπαϊκά δίκτυα και οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών που μάχονται για να εγγυηθούν τα κοινωνικά δικαιώματα των συμπολιτών τους. Ωστε να δράσουμε από κοινού εμείς οι Ιταλοί, οι Ελληνες, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι, οι Ιρλανδοί, που τόσο ακριβά έχουμε πληρώσει την κρίση, αλλά και οργανώσεις από άλλες χώρες, διεκδικώντας ένα κοινωνικό σύμφωνο για την Ευρώπη και δείχνοντας πως υπάρχει κι άλλη οπτική πέρα από εκείνη του προέδρου της Κομισιόν.

• Είστε αισιόδοξος για τη δυνατότητα των πολιτών να αλλάξουν τα πράγματα;

Ενας συμπατριώτης μου έλεγε πως πρέπει να ξεκινάμε από τον πεσιμισμό της λογικής για να βρούμε της αισιοδοξία της βούλησης. Είναι αυτή η βούληση που μπορεί να αντιπαρατεθεί στη σκοτεινή και σκληρή πλευρά της πραγματικότητας. Η αισιοδοξία οικοδομείται καθημερινά. Και οικοδομείται συλλογικά. Γι’ αυτό και βασικό σύνθημα της καμπάνιας μας είναι «Από την κρίση βγαίνουμε μαζί». Ενεργοποιώντας την ανθρωπιά και το πάθος που έχουμε όλοι μέσα μας. Και μαζί βρίσκοντας την ευτυχία, η οποία δεν ταυτίζεται με την κατανάλωση ή το χρήμα, όπως υποστηρίζει το σημερινό οικονομικό μοντέλο, αλλά είναι μέρος μιας κοινωνικής συλλογικής δράσης.

Εμείς μπορέσαμε να αναδείξουμε πως η συμμετοχή και η κοινωνική δέσμευση, το να δουλεύεις μαζί με άλλους ανθρώπους για να αντιμετωπίσεις κοινά προβλήματα, σε κάνει ευτυχισμένο, σε αντίθεση με το σύστημα που απομονώνει και αποκλείει τους ανθρώπους, λύση βολική για να μην αντισταθούν.

Κοινωνικοποιώντας το πρόβλημα, αποτινάσσοντας τον μύθο ότι η μιζέρια και η φτώχεια είναι υπόθεση προσωπική για την οποία ευθυνόμαστε «γιατί δεν ήμασταν αρκετά παραγωγικοί», φτιάχνοντας δεσμούς και δίκτυα αλληλεγγύης.

Μπορούμε λοιπόν να είμαστε αισιόδοξοι αν ανακτήσουμε την αίσθηση της συλλογικότητας και ξαναχτίσουμε ανθρώπινες σχέσεις όχι για να ανταγωνιστούμε αλλά για να συνεργαστούμε για το κοινό ευ ζην.

«Κλέφτρα Μιζέρια»: μικρές κατακτήσεις με τεράστιο αντίκτυπο

«Το σημαντικότερο είναι πως η καμπάνια κατάφερε να δείξει απτά πως μπορούμε να δώσουμε συλλογικές λύσεις οικοδομώντας συμμαχίες σε τοπικό επίπεδο και εμπλέκοντας όσο περισσότερους φορείς γίνεται, περιλαμβανομένων των δημοτικών αρχών, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης», εξηγεί ο Τζιουζέπε ντε Μάρτσο.

«Πετύχαμε να χρησιμοποιήσουμε περιουσιακά στοιχεία που κατασχέθηκαν από τις μαφίες για συνεργατικά εγχειρήματα ή για εκπαίδευση σε κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία. Καταφέραμε να θέσουμε ξανά σε λειτουργία από τους ίδιους τους εργάτες τους χρεοκοπημένα εργοστάσια. Σε πολλές πόλεις πετύχαμε να δοθεί κατοικία στους άστεγους.

»Στηρίξαμε νέες μορφές αυτοοργάνωσης ανέργων και πολιτών σε ένδεια, που συνεργάζονται για να βρουν εργασία, παράγουν κοινά αγαθά στην κοινότητά τους, φτιάχνουν μικρές επιχειρήσεις δημιουργώντας θέσεις απασχόλησης. Κάποιες κοινότητες έφτιαξαν ήδη κοινοτικές παλλαϊκής συμμετοχής επιχειρήσεις για την παραγωγή, π.χ., ενέργειας, βάζοντας ηλιακούς συλλέκτες και φωτοβολταϊκά στις στέγες των σπιτιών και μοιράζοντας την ενέργεια σε όλους.

»Ωθήσαμε και κάναμε πράξη πολλές πρωτοβουλίες co-housing, δηλαδή συνεργατικών κατοικιών που στήνουν κοινωνικές οργανώσεις με τη χρηματοδότηση ηθικών τραπεζών και ανθρωπιστικών φορέων και τις οποίες μοιράζονται οι πιο ευάλωτοι από τους πολίτες.

»Καθιερώσαμε τα κινητά κοινωνικά ιατρεία για τον αυξανόμενο αριθμό των ανασφάλιστων και τράπεζες χρόνου που προσφέρουν απαραίτητες υπηρεσίες ανταλλάσσοντάς τες με άλλες χωρίς τη διαμεσολάβηση του χρήματος. Πετύχαμε στο Πομιλιάνο ντ’ Αρκο, στον Νότο της Ιταλίας, να αναβιώσουμε τον Οίκο Αλληλοβοήθειας με τους απολυμένους εργάτες της Φίατ, με κοινωνικό ιατρείο, συλλογική κουζίνα, διανομή τροφίμων, μαθήματα για τα παιδιά των απολυμένων, κ.λπ. Υπάρχουν τρόποι να ξαναχτίσουμε την κοινωνική μας αξιοπρέπεια, ακόμη κι όταν δεν έχουμε λεφτά, και το δείχνουμε καθημερινά».

http://www.efsyn.gr/arthro/apo-tin-krisi-tha-vgoyme-syllogika

http://www.miserialadra.it/

http://www.libera.it/flex/cm/pages/ServeBLOB.php/L/IT/IDPagina/8399