Η (ανταλλακτική) αξία της σιωπής

Μανώλης Χαιρετάκης*

Αυτό που βλέπουμε σε πολλές χώρες της Δύσης (= Ευρώπη+ΗΠΑ) και κυρίως στην ενημέρωση του κοινού (των λογής λογής ακροατηρίων) είναι η καθημερινή επαλήθευση του ρητού «η σιωπή είναι χρυσός», με την ακριβέστερη έννοιά του, δηλαδή ότι η σιωπή, η αποσιώπηση, η παράβλεψη πολύ συγκεκριμένων καταστάσεων ανταλλάσσεται απευθείας με χρήμα, που κατευθύνεται στις τσέπες και στους τραπεζικούς λογαριασμούς αυτών που συμβατικά ονομάζονται «δημοσιογράφοι». Τα παραδείγματα επεκτείνονται σε όλον τον κόσμο – και αφθονούν.

Για παράδειγμα, τα γεγονότα στη Βολιβία, η ανατροπή μιας κυβέρνησης που προέκυψε από εκλογές, ξεκινούν από το γεγονός ότι εκεί τα κοιτάσματα του λιθίου (ενός σπάνιου μεταλλεύματος που χρησιμοποιείται για την κατασκευή μπαταριών και που έχει χαρακτηριστεί «χρυσός του 21ου αιώνα», βασικό συστατικό της ψηφιακής εποχής) είχαν αρχικά δοθεί προς εκμετάλλευση σε μια πολυεθνική(1), και μία εβδομάδα πριν από το πραξικόπημα εκεί, ο πρόεδρος Μοράλες ακύρωσε το συμβόλαιο, με τη δικαιολογία ότι το λίθιο είναι πλούτος που ανήκει στον λαό της χώρας, άρα τα όποια κέρδη ανήκουν σε αυτόν, και σχεδίασε την ίδρυση της επιτόπιας εκμετάλλευσης του λιθίου, πράγμα που θα μείωνε σημαντικά τα κέρδη της πολυεθνικής. Το αποτέλεσμα ήταν το πραξικόπημα ή, όπως τα Δυτικά ΜΜΕ ονομάζουν, ένας υβριδικός πόλεμος(2), ένας Hybrid War.

Οι δημοσιογράφοι στα περισσότερα Δυτικά ΜΜΕ –οι κατεξοχήν Presstitutes(3), σύνθετη λέξη από το Press (Τύπος) και Prostitute (πόρνη)– θα προτιμήσουν να μιλήσουν, όπως έγινε, για την έλλειψη χαρτιών τουαλέτας στη Βενεζουέλα, αλλά ΠΟΤΕ για το λίθιο, εφόσον είναι Presstitutes και τίποτε άλλο.

Αλλο δείγμα, η αποτρόπαια δημοσίευση του θανάτου 39 ανθρώπων (Κινέζων έλεγαν τα ΜΜΕ) σε ψυγείο στην Ευρώπη. Αργότερα δημοσιεύτηκε ότι ήταν Βιετναμέζοι – αλλά εξατμίστηκε η όποια αξιοπιστία εκείνων των συγκεκριμένων ΜΜΕ. Βέβαια η Δύση προωθεί με κάθε τρόπο τη Σινοφοβία –φοβία της Κίνας– βλέποντας τη βέβαιη εξαέρωσή της, καθώς κάθε μέρα οι χώρες της Ευρασίας αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη βαρύτητα σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων τους.

Οι μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος (οι whistleblowers) αποτελούν αυτήν την ομάδα γενναίων ανθρώπων που, με κίνδυνο της ίδιας της ζωής τους, προβαίνουν σε αποκαλύψεις καταχρήσεων –βλέπε τα εγχώρια σκάνδαλα ΚΕΕΛΠΝΟ και τα διεθνή σκάνδαλα Novartis–, ενώ συναντούν την απόλυτη σιωπή στη χώρα μας από τα κατά τα άλλα «αξιόπιστα» ή «αξιόπουστα», όπως έλεγε ένας πολιτικός.

Ο Τζούλιαν Ασάνζ είναι αυτό που λένε «Ο ελέφαντας στο δωμάτιο». Δηλαδή, το καναρίνι βαθιά στο ορυχείο, που το κελάηδημά του προηγείται του θανάτου του. Η πορεία του Ασάνζ και ο προβλεπόμενος θάνατός του (όπως γράφουν πολλά Δυτικά ΜΜΕ), εάν συμβεί, θα σημαίνει ταυτόχρονα και το οριστικό τέλος της δημοσιογραφίας για τον Δυτικό κόσμο. Ας μη βαυκαλιζόμαστε.

(1) Βλέπε https://www.peoplesworld.org>article>bolivia-coup-against-morales-ope...

(2) Βλέπε https;??globalsecurityreview.com>Defense& Security

(3)Βλέπε https»//www.yourdictionary.com>presstitute

* Ομότιμος καθηγητής Τμήματος ΕΜΜΕ Πανεπιστημίου Αθηνών

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/219734_i-antallaktiki-axia-tis-siopis

Ο νέος βολεμένος άνθρωπος

Με απλά λόγια περιγράφει σημεία των καιρών...

Συντάκτης: 

Γιώργος Σταματόπουλος

Ενας τύπος ανθρώπου που ευδοκιμεί σήμερα, ανάμεσα σε πολλούς άλλους που έχει διαμορφώσει η εφταετία των μνημονίων, είναι αυτός του βολεμένου, δεξιού ή αριστερού πλέον δεν έχει καμία σημασία. Εχει τη δουλίτσα του, το σπιτάκι του, το αυτοκινητάκι του και λέει ότι καλά είναι εκεί, αδιαφορεί πά' να πει για τους πάσχοντες και τους απεγνωσμένους, για τους χιλιάδες επαίτες που συναντούμε σε κάθε βήμα μας.

Εχει πάψει πια να αναζητεί νέες μορφές πολιτικής δράσης, που πιθανώς θα έβγαζαν από το αδιέξοδο τη χώρα. Αρκείται στο κλασικό μοτίβο τού ποιος κατέχει την εξουσία· ε, με αυτόν θα πορευτεί και ας είναι ο εξουσιάζων ένας μικρός τύραννος.

Οχυρωμένος συνήθως πίσω από την ιδεολογία του, η οποία έχει συγκροτήσει την κοσμοεικόνα του, έχει πάψει να ακούει ή να συνομιλεί ή να νοιάζεται για τις δυσμενείς για τους πολλούς εξελίξεις γύρω του. Αρνείται εναλλακτικές λύσεις και τη βαθιά υπαρξιακή - φιλοσοφική - πολιτική έννοια της αλληλεγγύης και σχεδόν ειρωνεύεται όσους προσπαθούν να ζήσουν «εκ των ενόντων» ή αναζητούν κάτι πιο ίσο, πιο ανθρώπινο για τις κοινωνίες.

Δεν ταράσσεται. Δεν του περισσεύουν δάκρυα. Δεν συμπάσχει. Εύκολα απαξιώνει «ιερά πρόσωπα» που εκφράζουν διαφορετική από τη δική του άποψη. Δεν γνωρίζει το μέτρον. Αγνοεί την ευγένεια. Πηγαίνει σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, βάρβαρον, όμως, έχων ψυχή. Είναι ενήμερος περί τα «κοσμικά» (και τα αθλητικά βεβαίως - φτωχέ Ξενοφάνη...)

Ομιλεί χυδαία, θεωρώντας ο καψερός ότι μιλάει λαϊκά (μπορεί να σου πετάξει και στα μούτρα ότι «δεν υπάρχει χυδαία γλώσσα, υπάρχουν χυδαίοι άνθρωποι»).

Εύκολα μετατρέπει μια συλλογική «επιτυχία» σε προσωπική (του)· κοκορεύεται και αυτοεπαινείται χωρίς ενδοιασμό. Α, πλειστάκις (πάντοτε, εννοείται) αυτοχαρακτηρίζεται αριστερός. Τον μπαγάσα· αδυνατεί να κατανοήσει ότι εξευτελίζει την ίδια την Αριστερά και όσους έχουν πραγματικά πονέσει γι' αυτήν. (Ποια Αριστερά, και μ.... Την εξουσία να διατηρήσουμε πάση θυσία - όσοι διαφωνούν είναι πολύ αριστεροί, άρα ανεδαφικοί ή, ακόμη ακόμη, δεξιοί).

Ο βολεμένος απαντά σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, σε όλες, μάλλον, τις πολιτικές φατρίες - ακόμη κι ένας αχθοφόρος ονειρεύεται έναν ή πολλούς υφισταμένους του. Εντάξει, δεν είναι γέννημα θρέμμα της κρίσης (πάντοτε υπήρχε), απλώς τώρα οράται και μέσα στην Αριστερά - κι έτσι μάθαμε ότι το ηθικό της πλεονέκτημα ήταν ένας συγκεκαλυμμένος τρόπος της μνησικακίας και της αδυναμίας για κατάληψη της εξουσίας.

Θα πει κανείς, λειψή είναι η παιδεία μας, έτσι είναι οι άνθρωποι - μπα; Και η γλώσσα; Ο πολιτισμός; Η αλληλεγγύη; Καλά, τώρα. Ρομαντισμοί παλιάς κοπής, θα πει ο επικρατών νέος τύπος του βολεμένου, πιο επικίνδυνος ίσως τύπος και από τον κόλακα και τον ρουφιάνο. (Μην ταυτίσουμε τις τρεις έννοιες - θα αδικηθούν μερικοί «αφελείς» που δεν ξέρουν πού πάν' τα τέσσερα).

https://www.efsyn.gr/arthro/o-neos-volemenos-anthropos