Σαράντα χρόνια σκλαβιά και ΔουΝουΤου

Πικρές διαπιστώσεις, συνοπτικά διατυπωμένες για να μην ξεχνιόμαστε...

ΔΡΟΜΟ-ΛΟΓΙΑ

Συντάκτης: 

Γιώργος Τσιάρας

Ξεκίνησα χθες να γράφω για το Κατάρ και τη σουρεαλιστική, όσο και εύφλεκτη κατάσταση στον Κόλπο, αλλά η επικαιρότητα -αυτός ο διάολος- δεν με αφήνει να αγιάσω.

Επειδή λοιπόν τυχαίνει να ασχολούμαι επαγγελματικά με τα διεθνή οικονομικά και τα μνημόνια του ευαγούς Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου από το 1997 σε γνωστά... λαϊκίστικα έντυπα, όπως ο «Επενδυτής» και ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος», και επειδή εδώ πέρα στη Χώρα των Λωτοφάγων κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε, ας ρίξω κι εγώ -εντελώς συνοπτικά- τις δυο δεκάρες που μου αναλογούν στον κουμπαρά της δημόσιας συζήτησης για το «ιστορικό» Eurogroup της Πέμπτης.

1. Οσο και αν ψάξει κανείς, δεν θα βρει στον κόσμο ούτε έναν (1) ανεξάρτητο οικονομολόγο που να θεωρεί πως το ελληνικό χρέος, που σήμερα «τρέχει» με 172% του ΑΕΠ, είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμο.

Τη βιωσιμότητα του χρέους μας αμφισβητούν από την πρώτη στιγμή (2010) το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ενώ μέχρι πρότινος και στη χώρα μας την υποστήριζαν μόνον οι μπιστικοί του Σόιμπλε – εξ ου και η κυβερνητική φιλολογία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. περί... ανένδοτων αγώνων για γραβάτες, παπιγιόν κ.λπ.

Είναι άλλωστε κανόνας στην παγκόσμια οικονομική ιστορία ότι όταν μια χώρα δεν μπορεί να πληρώσει τους δανειστές της, πηγαίνει σε στάση πληρωμών, δηλαδή χρεοκοπεί – κάτι που έχει συμβεί στο νεοελληνικό κράτος έξι φορές, στο γερμανικό τουλάχιστον τρεις (με τελευταία εκείνη του 1953) και πάει λέγοντας.

Το αν αυτή η χρεοκοπία, που αποτελεί ένα de facto γεγονός για τη χώρα μας εδώ και επτά χρόνια, θα ήταν «τακτική» ή... άτακτη, τύπου Αργεντινής, είναι κάθε φορά θέμα συγκυρίας, επιλογών των (εκάστοτε) κυβερνώντων και φυσικά στάσης των δανειστών: σε κάθε περίπτωση, αποτελεί προαπαιτούμενο (μπρρρρ...) για το επόμενο στάδιο, που παραδοσιακά συνίσταται σε ένα γενναίο κούρεμα των χρεών και, συνήθως, μια σειρά υποτιμήσεων του νομίσματος, έως ότου μετά το δεδομένο οικονομικό σοκ να μπορέσει η χώρα να ορθοποδήσει και να πληρώσει το υπόλοιπο χρέος για να επιστρέψει στην «οικογένεια» των αξιόχρεων.

Αυτός ο ιστορικός μονόδρομος «σφραγίστηκε» εξαρχής για τη χώρα μας, διότι οι μεγαλύτεροι ιδιώτες πιστωτές μας –οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες, που είχαν στα χέρια τους τον μεγάλο όγκο των ελληνικών ομολόγων και δεν ήξεραν τι να τα κάνουν– συνωμότησαν με τις κυβερνήσεις τους για να μην υποστούν κούρεμα και χάσουν τα μπόνους τους μαζί με την κουτάλα.

Για την ακρίβεια, προκειμένου να μην απαιτηθεί η ανακεφαλαιοποίηση των γαλλογερμανικών τραπεζών από τις κυβερνήσεις τους, επελέγη να μεταφερθεί το βάρος στους Ευρωπαίους φορολογουμένους ώστε οι αδηφάγοι τράπεζες-ζόμπι να πληρωθούν στο άρτιο (100%), ενώ η Ελλάδα δενόταν οριστικά στο κρεβάτι του Προκρούστη.

Μια απολύτως ανώμαλη διαδικασία που «νομιμοποιήθηκε» και παγιώθηκε διαδοχικά με το πρώτο μνημόνιο, το PSI (που φυσικά συνοδεύτηκε με την εγκληματική υπαγωγή του ελληνικού χρέους στο ασφυκτικό Αγγλικό Δίκαιο, μια πράξη εθνικής οικονομικής προδοσίας), τη «συμφωνία» του 2015 και τώρα με το... τέταρτο «μνημονιάκι» της Δεύτερη Φορά «Αριστεράς», που αποδέχεται και με τη βούλα την άτοπη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και αντικαθιστά κάθε συζήτηση για κούρεμα με τις γνωστές «δεσμεύσεις» περί ελάφρυνσης, επιμήκυνσης κ.λπ.

2. Οσο και αν ψάξει κανείς, δεν θα βρει στον κόσμο ούτε έναν (1) ανεξάρτητο οικονομολόγο που να θεωρεί πως μπορεί μια χώρα, οποιαδήποτε χώρα, από τη μεγαλύτερη οικονομική υπερδύναμη ώς το φτωχότερο κράτος της Αφρικής, να δεσμευτεί πως θα παρουσιάζει δημοσιονομικά πλεονάσματα άνω του 2% του ΑΕΠ της για σχεδόν μισό αιώνα.

Δεν χρειάζεται νομίζω να επιχειρηματολογήσω πολύ – σας παραπέμπω απευθείας στις σχετικές δηλώσεις των Τσίπρα και Τσακαλώτου όλο το προηγούμενο διάστημα της «διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς», που σωστά χαρακτήριζαν μια τέτοια προοπτική καταστροφική για την οικονομία και καταδίκη του λαού μας σε «διαρκή λιτότητα» χωρίς διέξοδο από πουθενά.

Πράγματι, η ιδέα των μόνιμων πλεονασμάτων πηγαίνει κόντρα σε κάθε οικονομική λογική, αλλά και στην ίδια τη ζωή, όντας αντι-κυκλική (ακυρώνοντας, δηλαδή, την αποδεδειγμένη στην πράξη θεωρία των οικονομικών κύκλων άνθησης και ύφεσης, boom-and-bust), αντι-ιστορική, απολύτως ανεφάρμοστη και παράλογη.

Ακόμη και οι πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών σχολών γνωρίζουν το σπουδαίο έργο του Τζον Μέιναρντ Κέινς για τα αίτια του κραχ του 1929 και τον «φαύλο κύκλο της ύφεσης», που οδηγεί σε μια αυτοτροφοδοτούμενη δίνη ανεργίας και εξαθλίωσης για τους πολλούς.

Η ίδια η ίδρυση του ΔΝΤ μετά τον Πόλεμο οφείλεται ακριβώς σ’ αυτήν τη θεωρία και στην ανάγκη εξωτερικής τόνωσης των χρεοκοπημένων οικονομιών με επί της ουσίας άτοκα και διεθνώς εγγυημένα δάνεια και περάσματος σε έναν «ενάρετο κύκλο» μετά από –ναι, το βρήκατε!- ένα γενναίο κούρεμα των χρεών τους.

Με τον «ιστορικό συμβιβασμό» του προχθεσινού Eurogroup και τις... βραζιλιάνικες ντρίμπλες του Ταμείου, η χώρα μας περνά και επίσημα σε φάση μόνιμης εξαίρεσης από την οικονομική λογική, με τεχνάσματα που στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκαν μόνο σε πακέτα διάσωσης τριτοκοσμικών κρατών της Αφρικής, όπως η Ζάμπια και το Κονγκό...

3. και... μακρύτερο: Οσο και αν ψάξει κανείς, δεν θα βρει στον κόσμο ούτε έναν (1) ανεξάρτητο οικονομολόγο που να θεωρεί πως μπορεί να υπάρξει μακροπρόθεσμα μια νομισματική ένωση, και γενικότερα μια ομοσπονδία, χωρίς κοινή φορολογική πολιτική για πρόσωπα και επιχειρήσεις και φυσικά χωρίς αμοιβαιότητα στη μοιρασιά των κερδών, των ζημιών και κυρίως των... χρεών.

Αυτό που γίνεται σήμερα στην ευρωζώνη, με τη Γερμανία να μετατρέπει τα ελλείμματα των άλλων σε δικά της πλεονάσματα και να υπαγορεύει τους όρους της χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο, απαγορεύοντας απολύτως λογικές λύσεις όπως είναι η έκδοση ευρω-ομολόγων, δεν έχει προηγούμενο στην παγκόσμια οικονομική Ιστορία και είναι μαθηματικά σίγουρο πως θα οδηγήσει στη διάλυση της ευρωζώνης, όταν στη θέση της μικρής και υπάκουης Ελλάδας βρεθεί μια Ισπανία, μια Ιταλία ή μια Γαλλία.

Οι άθλιες μεθοδεύσεις μάλιστα με τις οποίες ο Σόιμπλε και οι δορυφόροι του (ανάμεσά τους και αρκετοί... ελληνόφωνοι) κατόρθωσαν να κρατήσουν και αυτή τη φορά τη χώρα μας εκτός της (μεσοβέζικης, αλλά βραχυπρόθεσμα αποτελεσματικής) λύσης της «ποσοτικής χαλάρωσης» -του QE, που λέμε και στο χωριό μου–, δηλαδή της επαναγοράς ομολόγων από την ΕΚΤ, επιταχύνουν ακόμη περισσότερο αυτό το προδιαγεγραμμένο από την ίδια την ανισόρροπη κατασκευή του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αποτέλεσμα.

Εκτός αν πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι θα καθίσουμε όλοι εμείς οι ευρωπαϊκοί λαοί, περιλαμβανομένων των εκατομμυρίων περιθωριοποιημένων Γάλλων και Γερμανών νεο-προλετάριων, να παρακολουθούμε φρόνιμα φρόνιμα και χωρίς να αντιδρούμε το διαγούμισμα της δημόσιας περιουσίας και την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και των πολιτικών μας ελευθεριών - τον πραγματικό σκοπό των μνημονίων...

Αλλωστε, όπως έλεγε και ο παππούς Κέινς, μακροπρόθεσμα, θα είμαστε όλοι νεκροί

https://www.efsyn.gr/arthro/saranta-hronia-sklavia-kai-doynoytoy

Ludovico Einaudi - Taranta Project

Το Σαλέντο είναι χερσόνησος στο νοτιοανατολικό τμήμα της Ιταλίας. Είναι υποχερσόνησος της κύριας Ιταλικής χερσονήσου και συχνά περιγράφεται ως «το τακούνι» της μπότας. Ανήκει διοικητικά στην περιφέρεια της Απουλίας και διαιρείται διοικητικά σε τρεις επαρχίες, στις επαρχίες του Λέτσε, του Μπρίντιζι και του Τάραντα. Η χερσόνησος είναι επίσης γνωστή ως Χερσόνησος του Οτράντο. Στην αρχαιότητα ήταν γνωστή με το όνομα Μεσσαπία. 

Στην αρχαιότητα η χερσόνησος ονομαζόταν Μεσσαπία και ήταν κατοικημένη από το γηγενές φύλο των Μεσσαπίων. Από τον 8ο αιώνα π.Χ. ξεκίνησε η εγκατάσταση Ελλήνων που ίδρυσαν πολλές αποικίες στα παράλιά της με κυριότερη τον Τάραντα στο βορειοδυτικό της τμήμα. Τον 3ο αιώνα π.Χ. κατέλαβαν την περιοχή οι Ρωμαίοι που παρέμεινα κύριοι της περιοχής, όπως και ολόκληρης της Ιταλικής χερσονήσου για αιώνες. Τον 5ο αιώνα π.Χ. κατέλαβαν την περιοχή οι Οστρογότθοι, ενώ τον 6ο αιώνα τα στρατεύματα του Ιουστινιανού ανακατέλαβαν την περιοχή, η οποία παρέμεινε υπό Βυζαντινό έλεγχο μέχρι τον 11ο αιώνα. Στη φάση αυτή το Σαλέντο πέρασε στον έλεγχο των Νορμανδών. Τα επόμενα χρόνια υπήρξε τμήμα του Βασιλείου της Σικελίας και του Βασιλείου της Νάπολης. Ενσωματώθηκε στην Ιταλία το 1861 με την ενσωμάτωση του Βασιλείου των Δύο Σικελιών στο Ιταλικό κράτος

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%BF

Salento is the heel in the boot of Italy, part of the region known as Puglia, kept dry and dusty by the hot wind that crosses the Mediterranean from the Sahara and North Africa. Long before the Roman Empire existed, Salento was a Greek province, and the traditions and culture run deep here. None more so than the taranta, a musical form connected to the tarantula spiders often found in the fields. Their deadly bite could reputedly only be cured by the trance-like dance. All of that forms the heart of Taranta Project, the new album by acclaimed composer, conductor, and pianist Ludovico Einaudi (Ponderosa Music; US release: May 4, 2015). 

His aim was to bring the taranta to a more universal level by connecting it with music from West Africa and Turkey. It explores tradition while keeping it firmly of the core of Taranta Project; the unmistakable hypnotic rhythm of the taranta provides the foundation of everything. “In 2010 and ’11 I was invited to direct a concert that’s happened for the last 15 years in Salento,” Einaudi explains. “It drew 100,000 people and we toured it the next year, recording what we did. After that we did more in the studio, and the result is that Taranta Project has a studio sound, but with all the energy of a live performance.

“I started by working with a regional orchestra,” Einaudi recalls. “There was accordion, percussion, and mandola. Then I brought in Ballaké Sissoko with his kora. And on the other side I had Justin Adams on electric guitar and Juldeh Camara on one-string ritti fiddle and vocals.” That was just the beginning. Mercan Dede added electronics, Turkish percussion, and ney flute, while the Roma Film Orchestra brought sweeping grandeur to the piece.

In this music, the sands are constantly shifting: On “Nazzu Nazzu,” desert blues dances with taranta in a fiery mix, powered by a raw guitar riff. The breathtaking “Preludio Nar-I Sehar” builds across 10 minutes, from reflective piano and violin to Arab percussion before resolving into a glorious cascade of notes in a kora improvisation. And everything closes with the quiet gentleness of voice and piano on “Nuvole Bianche.”

From the ancient, otherworldly polyphonic harmonies to the rich orchestral harmonies that climax “Santu Paulu Finale,” it’s a disc of remarkable adventure and breadth, weaving a web between countries and histories while keeping the sensibility of Salento intact. The music of Taranta Project captures not only the head but also the heart.

Einaudi is no stranger to mixing classical and roots music, to finding profound emotion in intellectually complex composition, or to collaborating with people from around the globe. He was a pupil of avant-garde composer Luciano Berio and has written works for modern classical chamber groups and orchestras as well as recording solo on piano. Knighted in Italy for his music, this is the most ambitious labor he’s undertaken.

 “After I put the musicians together,” he says, “the big work after the rehearsals and the concerts was to select just an hour of it for the album. I wanted to stay close to the reality of the music without changing too much, to put myself into the music of taranta.”

Certainly those who worked with him feel he succeeded in his aim. “He took the tradition and he gave it a fresh seasoning from the future,” notes Mercan Dede. “He created a perfect balance.”

“It’s less foursquare than most European folk music,” observes Justin Adams. “Repetition is such a big part of it and it goes deep into your soul, both when you’re playing and when you’re listening to it. Ludovico makes it go from the epic to the intimate.”

Past and present come together with beauty and primal force, elegance and passion. And the Taranta Project has changed at least one life – that of Ludovico Einaudi. “Before this experience I thought I was a boy from northern Italy,” he admits with a smile. “After it, part of my heart is in Salento.”

http://www.rockpaperscissors.biz/dispatch/2d564750fa18c0790f219e942646ccad