Η Φυλή (The Tribe / Plemya)

Ξεκινώντας από μια στάση λεωφορείων, η ταινία προοδευτικά μας υποδεικνύει τον ήρωα που θα κατευθυνθεί σε ένα οικοτροφείο για κωφάλαλους στο  Κίεβο  και θα προσπαθήσει να εγκλιματιστεί σε αυτό. Μετά από μια αρχική σκηνή διδασκαλίας των κωφαλάλων, που θα είναι και η μοναδική στην ταινία αρχίζει να σκιαγραφείται η πραγματική ζωή στο οικοτροφείο που έχει ως κύρια συστατικά την βία,  τις συμμορίες,  κάποιους συγκεκριμένους κώδικες τους, μια ιδιόμορφα δομημένη εξουσία και την  υποταγή σε αυτή. Ο νεαρός­ Σεργκέι  για να επιβιώσει θα γίνει μέλος της κυρίαρχης συμμορίας και θα ερωτευτεί μία από τις συμμαθήτριές του που δουλεύει ως πόρνη. Ο σκληρός έρωτας που θα ζήσει θα τον οπλίσει να παραβιάσει  τους άγραφους νόμους της «φυλής», σε ένα σκληρό κοινωνικό δράμα γυρισμένο στη νοηματική γλώσσα (χωρίς υπότιτλους και αφήγηση off , αλλά με φυσικούς ήχους) και βραβευμένο στις Κάνες, στη Θεσσαλονίκη και στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του 40χρονου Ουκρανού Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκι αναρωτιέται για τη δύναμη της σιωπής, για την επικοινωνία των χειρονομιών, αλλά και για τις  ανθρώπινες ανάγκες κι επιθυμίες που παραμένουν, παρ΄όλα αυτά, ίδιες. Το επίτευγμα του σκηνοθέτη  είναι ότι παρακολουθείς την ταινία και καταλαβαίνεις άρτια  ότι συμβαίνει, αν και η επικοινωνία μεταξύ των ηρώων της ταινίας  γίνεται με τη νοηματική και με τη γλώσσα του σώματος.   

Η πλοκή της «Φυλής» είναι γνώριμη σε πολλές κινηματογραφικές περιπέτειες που αφορούν την ενηλικίωση και τον υπόκοσμο, με τον ήρωα να επιβιώνει δυναμικά σε μια καινούργια εχθρική πραγματικότητα. Ακόμη και η διαδικασία μέσα από την οποία ο Σεργκέι θα έρθει αντιμέτωπος με μοίρα του, αν και υπερβολικά βίαιη είναι σχεδόν προβλέψιμη στο ιδιαίτερα σκληρό φινάλε της ταινίας. Στον  σκηνοθέτη μπορείς να καταλογίσεις  υπέρμετρη σκληρότητα στις επιλογές του,  που σου μεταφέρουν ενδεχομένως  κάτι  από τον εκφασισμό της ουκρανικής κοινωνίας, μιας χώρας σε εμφύλια διαμάχη με αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και στρατόπεδα.  Στον κόσμο της ταινίας γρήγορα διαπιστώνεις  πως η βία  είναι η πραγματικά επικυρίαρχη, ενώ  η κάμερα αεικίνητη την παρακολουθεί να αναπτύσσεται σε διαφορές σκηνές κλιμακούμενης βιαιότητας. Έτσι σου δίνεται η εντύπωση πως και ο  λόγος να μην είχε εκπέσει από την ταινία, τα λόγια  δεν θα μπορούσαν  να βοηθήσουν  τους ήρωες από την αναπόδραστη πορεία τους.             

Προσωπικός επετειακός αφορισμός

Τα κείμενα των bloggers μοιάζουν με τις μικρές αγγελίες. Δεν είναι βέβαια τα περισσότερα τόσο συνοπτικά όσο αυτές, αλλά τα περισσότερα κείμενα άμεσα ή έμμεσα ζητούν (αναγνώριση,  κάλυψη ναρκισσισμού, τόνωση του εγώ, ευκαιρία για επαγγελματική καριέρα κτλ) και λίγα προσφέρουν(κυρίως την απόλαυση του κειμένου, που έλεγε και ο μακαρίτης ο Μπάρτ). Εξαιρώ βέβαια από τη συγκεκριμένη προσφορά και  ζήτηση τα εξωνημένα κείμενα που εξυπηρετούν απλώς αλλότρια συμφέροντα. Πάντα όμως  στις μικρές αγγελίες μου άρεσε η στήλη: χαρίζονται. Το περίσσευμα κάποιων ανθρώπων  προσφέρεται συνήθως χωρίς αντάλλαγμα, δεν καταλήγει στα σκουπίδια και κάποιες αγγελίες της στήλης, συχνά ερήμην τους, έχουν σπουδαίο χιούμορ. Ελπίζω και εγώ στον ένα χρόνο της προσπάθειας του blog, που συμπληρώνεται σήμερα, να χάρισα κάποια κείμενα που βρήκαν τον στόχο τους (η ευχαρίστηση του γράφοντος  να ευχαριστεί και κάποιον άλλο) και ότι τα άστοχα μου τουλάχιστον δεν είχαν απαίδευτη  αναίδεια και τυχάρπαστη έπαρση.   

Hey Ho, Let's Go!

Είναι αδύνατη η επικοινωνία;


Είναι πολύ δύσκολη. Κάποιος λέει ότι πρέπει διαρκώς να μεταφράζουμε ο ένας τον άλλον, ενώ συχνά είμαστε κακοί μεταφραστές. Μας εμποδίζει αυτός ο απαίσιος όγκος του εγώ. Το κραυγαλέο εγώ που φωνάζει, πεινάει, ζητάει και δεν αφήνει τίποτε άλλο να υπάρξει έξω απ' αυτό. Ο Άγιος Αυγουστίνος λέει «ν' αγαπάς πάει να πει πως θέλεις να υπάρχει ο άλλος». Είναι τόσο απλό και μοιάζει κοινότοπο: αλλά το να θέλεις ο άλλος να είναι εκεί και μόνο, χωρίς να τον έχεις ανάγκη, αυτό είναι αγάπη. Πρέπει ν' αγαπάς τον άλλον για χάρη αυτού που είναι, χωρίς όμως να τον χρησιμοποιείς σκόπιμα. Αλήθεια, όμως, μπορούμε ν' αγαπήσουμε κάτι που δεν είναι αγαπήσιμο;

http://www.lifo.gr/mag/columns/2712