Ανήκω σε εκείνους τους ανθρώπους που αν και έχουν πολλαπλά μουσικά ακούσματα, δύσκολα μπορούν να τραγουδήσουν, έστω και ελληνικά κομμάτια σε μια παρέα, καθότι εσωστρεφής κατά δεύτερον και κατά πρώτον φάλτσος. Έτσι νοιώθω ευγνωμοσύνη για τον Νίκο Παπάζογλου, γιατί τον πασίγνωστο Αύγουστο του κάποια στιγμή σε μακρινές εποχές κατάφερα να τον τραγουδήσω αβίαστα σε μια παρέα με γνήσιο αίσθημα χωρίς να σκέφτομαι αν είμαι φάλτσος ή όχι.
Χρόνια μετά, ρώτησα ένα φίλο που δούλευε εκείνη την εποχή σε ένα μπαρ στο Πήλιο και συναναστράφηκε για λίγο τον Νίκο Παπάζογλου, τι μέρος του λόγου νομίζει ότι είναι. Δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες της συμπεριφοράς του, που μου μετέφερε. Η κεντρική ιδέα πάντως ήταν, πως ήταν κύριος και τόσο γνήσιος όσο τα τραγούδια του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου