Ο καθένας μπορεί να γράψει το μακρύ και το κοντό του για το μακελειό στο
Παρίσι. Προσωπικά επισημαίνω ότι στη
συγκέντρωση στο Γαλλικό Ινστιτούτο
μαζεύτηκαν και ξεράσιμοι πολιτικοί, ένεκα του προεκλογικού αγώνα. Αλίμονο από τους
νεκρούς, σκιτσογράφους και μη, που έγιναν βορά του ασίγαστου μίσους. Προσωπικά
πάλι όταν συνειδητοποίησα ότι μέσα στα
θύματα ήταν και ο Wolinski ένιωσα ακόμα μεγαλύτερη δυσφορία γιατί τα σεξουαλικά σκίτσα του και μη με
είχαν συντροφεύσει στα εφηβικά και μετεφηβικά χρόνια του ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ.
Δεν είχα
συνειδητοποιήσει πώς είχε καβατζάρει τα ογδόντα και πως νεαροί, που ηλικιακά θα
μπορούσαν να είναι τα εγγόνια του, θα του αφαιρούσαν, όπως και των νεώτερων
υπόλοιπων, τη ζωή έτσι βάναυσα.
Όταν όμως η απελπισία ενδύεται τη
μορφή της θρησκείας και τα προσωπικά αδιέξοδα,
έστω και κοινωνικά επικαθορισμένα, γεμίζουν από τη μορφή του προφήτη Μωάμεθ,
νεαροί μεταμορφώνονται σε μάρτυρες άσβηστου μίσους, θύτες και θύματα στυγερών
εγκλημάτων που κάνουν κάποιους, όπως την Λεπέν, να τρίβουν τα χέρια τους από τις
δυνατότητες αξιοποίησης του απεχθούς εγκλήματος
