Μου αρέσει η γραφή της Μαρία
Μήτσορα. Μέσα στην πλημμυρίδα αφηγημάτων που εκδίδονται σωρηδόν ξεχωρίζει με το
μπρίο της. Διαβάζεις κάτι δικό της και αμέσως αναγνωρίζεις το ξεχωριστό τρόπο
που συνταιριάζει τις λέξεις, δημιουργώντας το ιδιαίτερο ύφος της. Στη συγκεκριμένη νουβέλα των 141 σελίδων, αν και
αυτοχαρακτηρίζεται μυθιστόρημα, παρακολουθούμε τον έρωτα του Άλκη, επιμελητή
κειμένων, με την Έλλη μια παντρεμένη γυναίκα που μεγαλώνει τον εξάχρονο γιο του
άντρα της. Το βιβλίο έχει μια πολύ θετική αύρα αφού στην ουσία είναι ένας ύμνος
στον έρωτα και εκδόθηκε από τις εκδόσεις «Πατάκη» τον Οκτώβριο του 2005.
Παιχνίδι: Η αντικατάσταση του
Θεού
Σ’ αυτό το παιχνίδι εξ ορισμού
μερικοί θα σκύψουν πάνω από τη ψυχή τους. Αν το αιτούμενο είναι να σου
αποκαλυφθεί το πραγματικό σου πρόσωπο, πρέπει να είσαι έτοιμος να παίξεις
οτιδήποτε. Σ’ αυτούς που παίζουν χρήματα εμφανίζεται ένας τρελός, έχοντας
κλέψει τις λέξεις που βάζουν σε λειτουργία την κινητή γέφυρα προς την επιτυχία.
Πως ξεχωρίζουμε τους πραγματικούς παίχτες από τους υπόλοιπους; Όπως τους ζωντανούς
από τους πεθαμένους. Ιδιαιτερότητα αυτού του παιχνιδιού είναι ότι κάθε ζαριά
καταλύει το Τυχαίο.
Ζαριά / Τα πρώτα ραντεβού
Ξέρεις στα πάρκα γελάνε, στα
πάρκα κλαίνε, στα πάρκα σέρνονται, μαζί με την ομίχλη, πάνω από το λασπωμένο
χώμα και τα κίτρινα φύλλα που σαπίζουν οι ψυχές των πεθαμένων. Γι’ αυτό η δύση,
οι φλόγες της δύσης, χωρίς τη φλόγα ενός έρωτα, είναι τόσο μοναχική. Γι’ αυτό
ίσως και να επιμένω να έχω μαζί σου αυτά τα μυστικά ραντεβού- όπως φαίνεται μυστικά ακόμα κι από σένα. Σ’ ερωτεύθηκα μήνα
Νοέμβρη και τώρα που τελειώνει ο Δεκέμβρης καπνίζω ένα τσιγάρο στο πάρκο, με το
φως της δύσης, γράφω με την κάφτρα το όνομα σου, κάνω και το σημάδι της πρόσθεσης
πριν να το σβήσω και γυρίζοντας σπίτι ακούω αναμμένες όλες τις τηλεοράσεις. Ο
πόλεμος ήδη βρίσκεται πολύ κοντά μας, νίκησε η διαίρεση, γι’ αυτό σου κάνω το
σημάδι της πρόσθεσης και σ’ το στέλνω σινιάλο.
Ζαριά / Έρωτας για τη ζωή και για την Έλλη
Ποτέ δε σου γράφω για να
σκοτώσω το χρόνο, αλλά για να τον κάνω πολύτιμο. Κατέβηκα και άφησα στη γωνία
του δρόμου την τηλεόραση. Ακούω τα νέα απ’ το ραδιόφωνο όπως έκαναν στο Δεύτερο
Παγκόσμιο Πόλεμο- τώρα ο Τρίτος απλώνεται και πλησιάζει- βρίσκεται μέσα στον
τρόπο σκέψης μας- πολιορκεί κάθε μέρα και πιο στενά τον έρωτα μου. Ζούμε
χωριστά αυτόν το χειμώνα του πολέμου, που συμβαίνει να είναι και ο πιο κρύος
χειμώνας στο βόρειο ημισφαίριο, φυσάνε ασταμάτητα παγωμένοι βοριάδες-φυσάνε από
παντού λογικά παράδοξα- σκιές και φιγούρες του θανάτου-μόλις έχει για λίγες
μέρες παγωμένη λιακάδα, ξεγελιούνται και πάνε ν’ ανθίσουνε τα δέντρα- αλλά μετά
πάλι βρέχει κι όλα μουσκεύουν ξανά. Άρχισε να βρέχει στο τέλος Αυγούστου –
αλλού πέφτουν μέχρι και 3.000 βόμβες μέσα σε μια νύχτα- φαντάσου φωταψίες-
φαντάσου φλόγες που γλείφουν άστρα κι ουρανό. Από το τέλος Αυγούστου νίκησε η τρέλα-
νίκησαν ο φόβος και ο θάνατος και πάνε να διώξουν κάθε έρωτα από το πρόσωπο της
γης. Η τρέλα και ο θάνατος κυνηγάνε τη ζωή και στα πιο κρυφά υπόγεια καταφύγια.
Γι’ αυτό θέλει θάρρος και πείσμα για ν’ αγαπήσεις ακόμα και το νερό της βρύσης,
ακόμα και μια άγνωστη σαν εσένα. Σε λένε
Έλλη- δεν γνωριστήκαμε, όμως χάρη σ’ εσένα μπορώ να τεντώσω τη σκέψη μου
πάνω απ’ αυτές τις σκοτεινές στιγμές, κάνοντας ευχές για το μέλλον. Η πρώτη
ευχή δεν είναι για μας- είναι για να τελειώσει το κακό που τρέφεται από την
ίδια του τη λύσσα. Μου φαίνεται πως η κάθε ευχή για κάτι καλό σημαίνει για τον
εχθρό απώλειες. Κάθε μικρό φωτάκι τρυπάει την μεγάλη μαύρη σκιά. Προσπαθώ να
νιώθω κάθε στιγμή των έρωτα που σου έχω γιατί είναι έρωτας για τη ζωή, κι αυτό
είναι μεγάλη νίκη. Κάθε απόγευμα βγαίνω και περπατάω στη βροχή έχοντας έρωτα
για τη ζωή και για την Έλλη.
Μια ωραία παρουσίαση του βιβλίου μπορείτε να διαβάσετε κι εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου