Αφορισμοί

 

Η ελευθερία στα φαρσί δεν είναι γιαλαντζί ( yalanci), την λένε azadi.

Θέλεις να είσαι ελεύθερος. Άρα σέβεσαι την ελευθερία του άλλου. Δεν δημιουργείς εξαρτήσεις ποικιλώνυμης ισχύος (εξουσία χρήμα). Έχεις τρελές πιθανότητες να μείνεις ελεύθερος και μόνος.

Ο περισσότερος κόσμος ζει απίστευτα άθλιες ζωές. Το τελευταίο που θέλουν είναι κάποιος να το επισημάνει. Ενοχλούνται βέβαια κι αν σου ξεφύγει στα μάτια σου  ότι το καταλαβαίνεις, μυρίζονται και την μη λεκτική  αποδοκιμασία, χωρίς να κάνεις κριτική, πόσο μάλλον να πεις απαξιωτική κουβέντα.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ψηφίζουν τίποτα κυρίως απο εγωισμό. Για μην δώσουν την πολύτιμη ψήφο τους σε κάποια τυχάρπαστη ελπίδα που αφορά τον κόσμο και ξεπερνά έστω και ως προσδοκία τον εγωισμό τους. Ο κόσμος τους είναι το εγώ τους, άντε και η οικογένειά τους που προεκτείνει και αντηχεί το εγώ τους.

Ενώ η παρακμή συνεχίζεται αργόσυρτη, το πολιτικό marketing έχει εντοπίσει ότι  οι άνθρωποι  χρειάζονται την λέξη κανονικότητα (έχουν ξεχάσει την λέξη ζωή) και την πουλάει δια της διαρκούς επαναλήψεως μέχρι να εμπεδωθεί το παράλογο και η γυμνή ζωή ώς κανονικότητα.

Συνειδητοποιήσε ότι η ελευθερία του δεν ήταν λειτουργική αν δεν ήταν και οι άλλοι ελεύθεροι δίπλα του.

Walter Benjamin -Η τεχνική του κριτικού σε δεκατρείς θέσεις

Οι κατωτέρω αφορισμοί προέρχονται από τον «Μονόδρομο» (1928)  του Walter Benjamin, από τις εκδόσεις «Άγρα» (Α΄ ανατύπωση Απρίλιος 2006). Το συγκεκριμένο έργο, από τα λίγα που δημοσίευσε εν ζωή ο συγγραφέας, είναι ένα παλίμψηστο αφορισμών και πιο εκτεταμένων αφοριστικής  χροιάς κειμένων που σκιαγραφούν με ενάργεια τον γερμανικό μεσοπόλεμο, τις ιδέες και τις αντιθέσεις του, καθώς και την αναπόδραστη πορεία της Γερμανίας προς τον ναζισμό (Βλέπε: ΑυτοκρατορικόΠανόραμα: Ταξίδι προς τον Γερμανικό Πληθωρισμό). Στην εποχή μας, μια εποχή με πλήρως εμπορευματοποιημένη τέχνη, στην οποία πλεονάζουν οι βιβλιοπαρουσιάσεις, οι αφορισμοί αυτοί ίσως φαίνονται υπερβολικοί αλλά πιστεύω πως δεν χάνουν εν τέλει την ικμάδα τους.

I.  Ο κριτικός είναι στρατηγός στη μάχη της λογοτεχνίας.

II.  Όποιος δεν μπορεί να λάβει θέση να σωπαίνει.

III. Ο κριτικός δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτόν που ερμηνεύει την τέχνη περασμένων εποχών.

IV. Η κριτική πρέπει να μιλάει τη γλώσσα των δεξιοτεχνών. Γιατί οι έννοιες του λογοτεχνικού cenacle (ομίλου) είναι συνθήματα. Και μόνο μες στα συνθήματα ηχούν οι κραυγές της μάχης.

V.  Η «αντικειμενικότητα» πρέπει πάντα να θυσιάζεται στη μεροληψία όταν το ζήτημα για το οποίο δίνεται η μάχη το αξίζει.

VI. Η κριτική είναι θέμα ήθους. Αν ο Γκαίτε παραγνώρισε τον Χέλντερλιν και τον Κλάιστ, το Μπετόβεν και τον Πάουλ, αυτό δεν αφορά την καλλιτεχνική του αντίληψη, αλλά το ήθος του.

VII. Για τον κριτικό ανώτερη αρχή είναι οι συνάδελφοι του. Όχι το κοινό. Ακόμα λιγότερο οι επερχόμενες γενεές.

VIII. Οι επερχόμενες γενεές λησμονούν ή δοξάζουν. Μόνον ο κριτικός δικάζει με τον συγγραφέα παρόντα.

IX. Πολεμική σημαίνει το να καταστρέφεις ένα βιβλίο με λίγες φράσεις του. Όσο λιγότερο το ’χεις  μελετήσει τόσο το καλύτερο. Μόνον όποιος μπορεί να καταστρέφει μπορεί να κριτικάρει.

X. Η γνήσια πολεμική ασχολείται μ’ ένα βιβλίο με αγάπη τόση όση νιώθει ένας κανίβαλος όταν κομματιάζει ένα βρέφος για να το φάει.

XI. Ο ενθουσιασμός για την τέχνη είναι ξένος στον κριτικό. Το έργο τέχνης είναι στο χέρι του όπλο γυμνό στη μάχη των πνευμάτων.

XII. Η τέχνη του κριτικού in nuce (με λίγα λόγια-λατινικά):να διατυπώνει συνθήματα, χωρίς να προδίδει τις ιδέες. Τα συνθήματα μιας ανεπαρκούς κριτικής ξεπουλάνε τη σκέψη στη μόδα.

XIII. Στο κοινό πρέπει ν’ αποδίδεται μονίμως άδικο, κι όμως αυτό να νιώθει πάντα ότι ο κριτικός το εκπροσωπεί.

Στην παραπομπή ακολουθεί άλλο ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από το βιβλίο: 

http://mhnymal.blogspot.gr/2013/12/blog-post_19.html

Giacomo Leopardi-Σκέψεις

Παρορμούμενος από τους αφορισμούς του Karl Kraus άρχισα να ξαναδιαβάζω τις αφοριστικής χροιάς «Σκέψεις» του Giacomo Leopardi (1798-1837). Ο Giacomo Leopardi θεωρείται ο σημαντικότερος  ιταλός ποιητής μετά τον Πετράρχη και τον Τορκουάτο Τάσσο. Εκτός από την ποίηση ασχολήθηκε και με επιστημονικά, φιλοσοφικά και φιλολογικά θέματα. Το «Μικρά ηθικά έργα» του στην εποχή του αναγνωρίστηκε για το έξοχο ύφος του αλλά σκανδάλισε με το αντικαθολικό περιεχόμενό του. Ο ποιητής, φιλάσθενος από μικρός,  θα πεθάνει σε ηλικία 39 ετών. Οκτώ χρόνια μετά τον θάνατο του, ο ομότεχνός και φίλος του Αντόνιο Ρανιέρι δημοσίευσε τη φιλοσοφική διαθήκη του ποιητή, τις περίφημες «Σκέψεις» του, που αποτελούν ένα σύνολο παρατηρήσεων, 111 συνολικά, σχετικά με την ανθρώπινη ψυχολογία και την κοινωνική συμπεριφορά. Τα κατωτέρω  παραθέματα από αυτό το βιβλίο προέρχονται από την έκδοση της «Opera» του 1993, σε μετάφραση Δημοσθένη Κούρτοβικ. Το βιβλίο επανεκδόθηκε το 2008 με τον τίτλο «Στοχασμοί» από τις εκδόσεις «Ροές» σε μετάφραση Κατερίνας Βασιλικού. 

    

Πολύ συχνά οι νέοι νομίζουν ότι γίνονται συμπαθητικοί με το να προσποιούνται τους μελαγχολικούς. Και ίσως η μελαγχολία, όταν είναι προσποιητή, μπορεί να αρέσει για λίγο, προπαντός  στις γυναίκες. Αλλά την αληθινή μελαγχολία όλος ο κόσμος την αποφεύγει και μακροπρόθεσμα, μόνον η ευθυμία αρέσει και φέρνει επιτυχία, όταν έχει κανείς να κάνει με τους άλλους, γιατί σε τελική ανάλυση, αντίθετα με αυτό που φαντάζονται οι νέοι, ο κόσμος, και με το δίκιο του, δε θέλει να κλαίει, αλλά να γελάει. 

   

Ο χρόνος είναι μεγάλος γιατρός της κακολογίας, ακριβώς όπως και κάθε λύπης. Αν ο κόσμος κατηγορεί κάτι στον τρόπο δράσης μας, καλό ή κακό, εμείς δε χρειάζεται παρά να επιμείνουμε. Έπειτα από λίγο καιρό, όταν το θέμα θα έχει εξαντληθεί, οι κακολόγοι θα το εγκαταλείψουν για να αναζητήσουν νωπότερο υλικό. Και όσο πιο σταθερά και απτόητα συνεχίσουμε, περιφρονώντας τις επικρίσεις των άλλων, τόσο γρηγορότερα αυτό που καταδικαζόταν ή ξένιζε θα θεωρηθεί λογικό και κανονικό, γιατί ο κόσμος, που δεν πιστεύει ποτέ ότι όποιος επιμένει έχει άδικο, θα αναθεωρήσει τελικά την άποψη του και θα μας αθωώσει. Έτσι, συμβαίνει, πράγμα γνωστό άλλωστε, να ζουν οι αδύναμοι άνθρωποι σύμφωνα με τη θέληση του κόσμου και οι δυνατοί σύμφωνα με τη δική τους θέληση.

Η ειλικρίνεια μπορεί  να ωφελήσει όταν είναι προσποιητή ή όταν, εξαιτίας της σπανιότητας της, κανένας δεν πιστεύει σ’ αυτή.

Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τις προσβολές που κάνουν, αλλά για εκείνες που υφίστανται. Επομένως, ο μόνος τρόπος για να κάνεις τους υβριστές να ντραπούν είναι να τους ανταποδώσεις τα ίσα.

Οι συνεσταλμένοι δεν έχουν λιγότερη φιλαυτία από τους αλαζόνες, έχουν μάλιστα περισσότερη, η ας πούμε πιο εύτρωτη φιλαυτία και για αυτό φοβούνται: προσέχουν να μην πληγώσουν τους άλλους, όχι επειδή τους σέβονται περισσότερο από όσο οι αναιδείς και οι τολμηροί, αλλά για να μην πληγωθούν και οι ίδιοι από αυτούς, δεδομένου ότι κάθε πληγή τους προξενεί ακραίο πόνο.

Η επιθυμία μας να αναλωνόμαστε σε δίκαιες υποθέσεις εδράζεται στη μεγάλη εκτίμηση που έχουμε για τον εαυτό μας.

Ο ασφαλέστερος τρόπος να κρύβεις από τους άλλους τα όρια των γνώσεων σου είναι να μην τα υπερβαίνεις.      

Karl Kraus- Ρήσεις και αντιρρήσεις

Ο Karl Kraus γεννήθηκε στο Γιτσίν της Βοημίας το 1874 και μεγάλωσε στη Βιέννη. Ανήκει στη γενιά που έβγαλε έναν Ράινερ Μαρία Ρίλκε και έναν Τόμας Μαν. Εκδότης και αρχισυντάκτης του περιοδικού  «Πυρσός»  (Die Fackel) που εξέδιδε από το 1899, θεωρείται από τα μεγαλύτερα πνευματικά πρόσωπα  της προπολεμικής Αυστρίας. Στο περιοδικό αυτό, ενσωματώνει πλήθος αποσπάσματα από τον Τύπο και από ραδιοφωνικές εκπομπές, πολλά χρόνια πριν από τον Ντος Πάσος που έκανε περίπου το ίδιο στην πασίγνωστη τριλογία του USA. Ο «Πυρσός» ήταν ένα έντυπο που παραμένει και σήμερα μοναδικό. Ως το 1911 δημοσίευσαν εκεί κείμενά τους πλήθος συγγραφέων και διανοουμένων όχι μόνο από τον γερμανόφωνο κόσμο αλλά και από την υπόλοιπη Ευρώπη - και ανάμεσά τους οι Όσκαρ Κοκόσκα, Χάινριχ Μαν, Έγκον Φρίντελ, Φραντς Βέρφελ, Γκέοργκ Τρακλ, αλλά και ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ και ο Όσκαρ Γουάιλντ. Έχει χαρακτηρισθεί από τον Ελίας Κανέτι ως «ο μεγαλύτερος σατυρικός συγγραφέας της γερμανικής γλώσσας».

Από το 1911 ως το 1936 (τη χρονιά του θανάτου του) ο Karl Kraus έγραφε όλο το περιοδικό μόνος του! Όμως δεν έγραφε μόνον. Έδινε και διαλέξεις, όπου γινόταν το αδιαχώρητο. Δεν ήταν βεβαίως «διαλέξεις» ακριβώς. Όπως μαρτυρεί ο Ελίας Κανέτι στον δεύτερο τόμο με τίτλο «Ο πυρσός στο αυτί μου» της αυτοβιογραφίας του, ήταν σαν να βρισκόσουν σε αίθουσα δικαστηρίου όπου δεν υπήρχε υπεράσπιση και την απόφαση την έβγαζε ο ομιλητής. Ο Karl Kraus ήταν ευθύς και δίκαιος, λέει ο Κανέτι που τον θαύμαζε απεριόριστα. Δεν κατηγορούσε κανέναν χωρίς σοβαρό λόγο. Δεν δίσταζε, δεν φοβόταν, γι' αυτό και αντιμετώπισε αμέτρητες μηνύσεις εξαιτίας των επιθέσεών του εναντίον των συντηρητικών ηθών, του αντισημιτισμού, της πολιτικής διαφθοράς, του εθνικισμού, του παγγερμανισμού, της πολιτικής και κοινωνικής υποκρισίας αλλά και των διανοουμένων και του Τύπου της εποχής.

Ο Karl Kraus πέρα από την εποποιία του  Πυρσού  έχει ένα πολυσχιδές έργο που μόνο μέρος του έχει μεταφραστεί στην ελληνική γλώσσα. Εξέφρασε τη φρίκη του για τον Α΄ Παγκόσμιο  πόλεμο στο κορυφαίο θεατρικό έργο του που ξεπερνά τις χίλιες σελίδες «Οι τελευταίες μέρες του ανθρώπινου γένους, 1922». Το έργο αυτό στέκεται επάξια πλάι σε αντιπολεμικά επιτεύγματα όπως το «Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο» του Έριχ Μαρία Ρέμαρκ ή «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» του Γιάροσλαβ Χάσεκ αποκλίνοντας μάλλον παρά συγκλίνοντας με αυτά: κείμενο διαλογικής μορφής που χρησιμοποιεί αρχετυπικούς χαρακτήρες (κύρια πρόσωπα ο «Γκρινιάρης» και ο «Αισιόδοξος»), ενσωματώνει πηγές της εποχής, επίσημα κείμενα, προκηρύξεις, δημοσιεύματα του Τύπου, παίζει με τη γλώσσα («κυκλοφορούν φήμες στη Βιέννη ότι κυκλοφορούν φήμες στην Αυστρία») και την ιδεολογία (ο Kraus εξελίσσεται πολιτικά στην πορεία του από συντηρητικό αριστοκράτη σε υποστηρικτή της αβασίλευτης δημοκρατίας), αποβαίνει ένα είδος δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ της εποχής. Απαισιόδοξο σε σημείο κυνισμού, το πρωτοποριακό αυτό έργο αποτέλεσε έμπνευση μεταξύ άλλων για το «επικό θέατρο» του Μπέρτολτ Μπρεχτ .

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=732795

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=667618

Οι αφορισμοί που παραθέτω προέρχονται από το βιβλίο «Ρήσεις και Αντιρρήσεις» των εκδόσεων «Opera» (1992), που περιλαμβάνει τρία βιβλία αφορισμών  του Kraus: το ομώνυμο «Ρήσεις και Αντιρρήσεις»(1909), το «Pro domo et mundo»(1912) και τη «Νύχτα»(1918). Για το «Ρήσεις και Αντιρρήσεις»(1909) ο Έρμαν Έσσε έγραψε: «Το βιβλίο(…) δεν είναι απλώς μια συλλογή από ευρήματα και αστεία, αλλά με τους χίλιους αντικατοπτρισμούς και τις γοητευτικές  εναλλαγές χρωμάτων, προσφέρει ως ενότητα στον προσεκτικό αναγνώστη μιαν απ’ τις πιο τολμηρές κι αξιοπερίεργες προσωπογραφίες που διαθέτει η νεότερη λογοτεχνία μας». Ο Τόμας Μαν έγραψε κι αυτός: «Όποιος έτυχε κάποτε να συλλάβει απόλυτα τη διαφορά ανάμεσα στο πνεύμα και στην τέχνη, ανάμεσα στον πολιτισμό και στην παιδεία, τότε συχνά θα νιώσει το είναι του ολόκληρο να συνεπαίρνεται απ’ το σατυρικό μένος του φανατικού αυτού αντιδημοσιογράφου».

  Γυναίκα

Είπε μέσα της: να κοιμηθώ μαζί του, ναι-προς θεού όμως, όχι οικειότητες!

Για να γίνει τέλεια της λείπει μια ατέλεια.

Μια γυναίκα που δεν μπορεί να είναι άσχημη, δεν είναι όμορφη.

Αν οι γυναίκες που βάφονται είναι πρόστυχες, τότε οι άντρες που έχουν φαντασία είναι άχρηστοι.

Δεν υπάρχει δυστυχέστερο πλάσμα στον κόσμο από το φετιχιστή, που λαχταράει ένα γυναικείο παπούτσι και είναι αναγκασμένος να αρκεστεί σε μιαν ολόκληρη γυναίκα.

Είχε τόσο αναπτυγμένο μέσα της το αίσθημα της αιδούς, ώστε κοκκίνιζε, όταν την τσάκωναν να μην αμαρτάνει.

Μια γυναίκα χωρίς καθρέπτη κι ένας άντρας χωρίς αυτοπεποίθηση- πως θα τα βγάλουν πέρα στη ζωή;

Ηθική, Χριστιανισμός

Η εγκράτεια εκδικείται πάντα. Ο ένας βγάζει σπυριά, κι άλλος νόμους περί σεξουαλικής συμπεριφοράς.

Στα χρόνια του Μεσαίωνα η ανθρωπότητα είχε καταντήσει υστερική, επειδή δεν είχε απωθήσει σωστά τις σεξουαλικές εμπειρίες της ελληνικής εφηβείας της.

Άνθρωπος και Συνάνθρωπος

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο σκύλος είναι πιστός. Είμαστε όμως υποχρεωμένοι να τον πάρουμε ως πρότυπο; Αφού είναι πιστός στον άνθρωπο-κι όχι στο σκύλο.

Το πιο αποκρουστικό στο σοβινισμό δεν είναι τόσο η αντιπάθεια προς τις ξένες χώρες όσο η αγάπη προς τη δική μας.

Η οικογενειακή ζωή συνιστά επέμβαση στην ιδιωτική ζωή.

Βλακεία, Πολιτική

Το μυστικό του δημαγωγού είναι να φαίνεται τόσο κουτός όσο κι οι ακροατές του, ώστε να νομίζουν πως είναι τόσο έξυπνοι όσο κι εκείνος.

Μέσα σε ένα άδειο κεφάλι χωράει πολλή γνώση.

Γραφή και Ανάγνωση

Όποιος εκφράζει απόψεις, πρέπει να προσέχει, ώστε να μην δίνει αφορμή στους άλλους να τον πιάσουν να αντιφάσκει. Όποιος διαθέτει ιδέες, αυτός είναι ικανός να στοχάζεται ακόμα και στα μεσοδιαστήματα των αντιφάσεων.

Που βρίσκω, αλήθεια, τον καιρό, για να διαβάζω τόσο λίγο;

Εκεί όπου δεν υπάρχει κουράγιο ούτε για κλάματα ούτε για γέλια, το χιούμορ χαμογελάει δακρυσμένο.

Διαθέσεις, Λέξεις

Σε περίπτωση αμφιβολίας αποφασίζει κανείς για το σωστό.

Είχα μια φοβερή οπτασία. Είδα ένα εγκυκλοπαιδικό λεξικό να ορμάει πάνω σ’ ένα πολυμαθή και να τον ανοίγει.

Ρήσεις και Αντιρρήσεις

Ο αφορισμός ποτέ δεν ταυτίζεται απόλυτα με την αλήθεια, ή είναι μισή ή μιάμιση αλήθεια.

Το παράδοξο γεννιέται, όταν μια πρώιμη γνώση συγκρούεται με την ανοησία της εποχή της.

Εμπειρίες είναι οι οικονομίες, που βάζει στην άκρη ένας φιλάργυρος. Σοφία είναι η κληρονομία, που δεν μπορεί να διαχειριστεί ένας σπάταλος.

Η αλήθεια είναι μια αδέξια υπηρέτρια, που σπάει τα πιάτα την ώρα που τα πλένει.

Αν θέλεις να σχηματίσεις σωστή γνώμη για τους φίλους σου, ρώτησε τα όνειρα σου.

Για δημοσιογράφους δάσκαλους

Οι δημοσιογράφοι γράφουν, επειδή δεν έχουν τίποτα να πουν, κι έχουν κάτι να πουν επειδή γράφουν.

Συχνά ο ιστορικός δεν είναι παρά ένας δημοσιογράφος στραμμένος προς τα πίσω.

Ό,τι χωνεύουν οι δάσκαλοι, το τρώνε οι μαθητές. 

Για τον Καλλιτέχνη

Η γλώσσα είναι η μάνα κι όχι η δούλα του στοχασμού.

Οι γνώμες είναι μεταδοτικές, η σκέψη είναι μίασμα.

Υπάρχει μια πρωτοτυπία από ανάγκη, που είναι ανίκανη να αρθεί στο ύψος της κοινοτοπίας.

1915

Και τα πιο σαθρά επιχειρήματα, αποδεικνύουν ένα αδιάσειστο μίσος.

Το κακό ευδοκιμεί καλύτερα, όταν έχει μπροστά του ένα ιδανικό.           

Αφορισμοί 3+2

1.Ο αναγνώστης Ιστορίας είναι εύκολο να ταυτισθεί με τους ήρωες των γεγονότων, ή για να το διατυπώσουμε λίγο πιο αντιηρωικά, με αυτούς τέλος πάντων, τους επιφανείς και αφανείς, που κινούν τα νήματα και συχνά ξεχνά ότι σε περιόδους μεστές Ιστορίας θα μπορούσε να είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα ανδρείο ανδρείκελο και στη χειρότερη ένας ακόμη νεκρός. Ακόμα κι έτσι όμως, νεκρός, με το μέγιστο τίμημα της ίδια του της ζωής, δε θα ήταν πια κατά φαντασία θεατής της Ιστορίας.

2.Λίγο πριν τον βρει στο δόξα πατρί-δα η σφαίρα, αυτός σκεπτόταν πως ο πόλεμος προκαλεί μόλυνση του περιβάλλοντος.

3.Αν η Anna Frank ζούσε το ημερολόγιο της δεν θα είχε ανακαλυφθεί. Μπορεί βέβαια να το εξέδιδε και η ίδια, αλλά ποτέ δεν θα είχε την ίδια αξία. Θα έπρεπε τότε με τίμημα τη ζωή που της χαρίστηκε να γράψει κάτι αντάξιο η απλώς να φυλάξει το ημερολόγιο σε ένα συρτάρι και να ζήσει τη ζωή της.

1.Η ζωή του είχε φως. Το ατένιζε. Δεν είχε λόγο να το περιγράψει ή να το αναλύσει. Όταν τυφλώθηκε από τη διαρκή ενατένηση άρχισε να ζωγραφίζει χρησμούς. Τον είπαν σημαντικό προφήτη αλλά αυτός απλώς ιχνηλατούσε στο σκοτάδι αναμνήσεις φωτός.

2.Έφτασε να γνωρίζει τόσα πολλά που φοβόταν να πράξει τα ελάχιστα. Κατάλαβε πως μια μορφή αμνησίας επιβαλλόταν. Ξέχασε ποιος αλήθεια ήταν αυτός και που πάει και σιγά –σιγά βρήκε το δρόμο του.

Προσωπικός επετειακός αφορισμός

Τα κείμενα των bloggers μοιάζουν με τις μικρές αγγελίες. Δεν είναι βέβαια τα περισσότερα τόσο συνοπτικά όσο αυτές, αλλά τα περισσότερα κείμενα άμεσα ή έμμεσα ζητούν (αναγνώριση,  κάλυψη ναρκισσισμού, τόνωση του εγώ, ευκαιρία για επαγγελματική καριέρα κτλ) και λίγα προσφέρουν(κυρίως την απόλαυση του κειμένου, που έλεγε και ο μακαρίτης ο Μπάρτ). Εξαιρώ βέβαια από τη συγκεκριμένη προσφορά και  ζήτηση τα εξωνημένα κείμενα που εξυπηρετούν απλώς αλλότρια συμφέροντα. Πάντα όμως  στις μικρές αγγελίες μου άρεσε η στήλη: χαρίζονται. Το περίσσευμα κάποιων ανθρώπων  προσφέρεται συνήθως χωρίς αντάλλαγμα, δεν καταλήγει στα σκουπίδια και κάποιες αγγελίες της στήλης, συχνά ερήμην τους, έχουν σπουδαίο χιούμορ. Ελπίζω και εγώ στον ένα χρόνο της προσπάθειας του blog, που συμπληρώνεται σήμερα, να χάρισα κάποια κείμενα που βρήκαν τον στόχο τους (η ευχαρίστηση του γράφοντος  να ευχαριστεί και κάποιον άλλο) και ότι τα άστοχα μου τουλάχιστον δεν είχαν απαίδευτη  αναίδεια και τυχάρπαστη έπαρση.   

Αφορισμοί Α-Ω

Α. Αν θέλεις να δράσεις πρέπει πρώτα να αντιδράσεις. Για να αντιδράσεις πρέπει να προκαλέσεις σοκ. Το σοκ ξυπνά τη συνείδηση. Στη συνείδηση υπάρχουν πληγές και ξέφτια. Αν υπάρχουν μόνο ξέφτια είσαι τυχερός. Αν υπάρχουν πληγές και ιδίως βαθιές μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να γεμίσει τη διαφορά.

Β. Βάλε λίγα και καλά στο πολύ που προσπαθείς για να το κάνεις πλούσιο.
Γ. Γράψε, ξήλωνε σε δουλειά να βρίσκεσαι.
Δ. Δεν έθρεφε τη ζωή του. Έθρεφε χίμαιρες.
Ε. Είναι ανειδίκευτος. Γράφει για τα πάντα.

Ζ. Ζούσε τη ζωή του. Ότι έγραφε ήταν μόνο σημεία στίξης: κάτι κομπιασμένα κόμματα, μερικά ζωτικά ερωτηματικά, πολλά θαυμαστικά που απλώς ήθελε να τα μοιραστεί και σπάνια τελείες.

Η. Η ποίηση είναι ένταση. Το μυθιστόρημα διάρκεια. Η ψευδαίσθηση πρέπει να έχει διάρκεια δεν μπορεί να δεχτεί την αλήθεια της έντασης.

Θ. Θρόισμα μαγικό, λέξεων δύο: Σε αγαπώ. Μόνο όταν το κάθε ζευγάρι, που το ψιθυρίζει με το δικό του αμετάβατο σε όλους τους άλλους τρόπο, δεν το λέει ως συμβόλαιο.

Ι. Ίσως να είναι καλύτερα να ζεις με το ένστιχτο σου. Το ξύπνημα της συνείδησης μπορεί να σε οδηγήσει σε επικίνδυνη στροφή …καταστροφής.

Κ. Κέρδισε ένα φίλο στο δρόμο. Έχασε ένα βιβλίο στο δωμάτιο. Πέταξε τα βιβλία στο δρόμο και συνέχισε να περπάτα προσδοκώντας συναντήσεις.

Λ. Λοιπόν καλά είμαι μέχρι εδώ. Μπορώ να πεθάνω εκεί πέρα.
Μ. Μη φοβάσαι το φόβο σου, αυτός σε προστατεύει.
Ν. Να μη διαβάζεις ποίηση, αν δεν θες να γίνεις, προς τύχη σου, πρόστυχος.

Ξ. Ξέροντας ο συγγραφέας να ζει στο σκοτάδι, αφού παρατείνει αρκετά τη διαμονή, προσπαθεί στη συνέχεια απεγνωσμένα να ανάψει το φως.

Ο. Ο προφήτης έβλεπε το τέλος των άλλων αλλά δεν μπορούσε να δει το δικό του τέλος. Αυτό του επέτρεπε να συνεχίσει να ζει προφητεύοντας.

Π. Πολλοί συγγραφείς αισθάνεσαι ότι σου στάθηκαν στα δύσκολα. Όταν δεν αγαπούσες τίποτα σε γύμνασαν να αγαπήσεις πρώτα την ιδέα της αγάπης.

Ρ. Ροή λέξεων, ανεκτίμητων βιβλίων που θα μείνουν αιώνια, ροή χρημάτων, που για να πολλαπλασιαστεί καρκινικά προσδοκώντας της απαραίτητες μεταστάσεις και νυν και αείν, μπαζώνει το ποτάμι, που κάποιος πρώτος γραφιάς έβλεπε ώρες να ρέει και μετά αβίαστα άρχισαν από μέσα του να ρέουν οι λέξεις.

Σ. Στην κορυφή της έντασης αυτός που γράφει για να μην την κουράσει, για να την επιτείνει και να την ανατροφοδοτήσει ζει στον κόσμο του και δεν μπορεί να ζήσει στον κόσμο.

Τ. Τα μυθιστορήματα, όπως και οι ταινίες βοηθούν πολλούς να αποβραχυκυκλώσουν τη φαντασία τους. Τουλάχιστον στον φανταστικό κόσμο επιθυμούν. Αλλού παπά ευαγγέλιο βέβαια ότι οι πλαστές επιθυμίες είναι ανεξαργύρωτες.

Υ. Υπόνοιες μεθέξεων, υπόγειες αυταπάτες, με άλλα λόγια τεχνάσματα λέξεων για να αγαπιόμαστε.

Φ. Φοβάται να γράψει εύστοχα. Αν χτυπήσει με επιτυχία τον τελικό στόχο το κείμενο του θα πεθάνει από ευγνωμοσύνη.

Χ. Χυδαία κείμενα. Κι αυτά ξεκινούν από μια ιδέα. Συνήθως πολλή μεγάλη για τον εαυτό τους και πολλή μικρή για αυτούς που απευθύνονται.

Ψ. Ψάξε στόχο, ειδάλλως τα πυρά σου θα είναι άστοχα. Αστόχησε ενσυνείδητα, πάντα ο στόχος δεν είναι αυτός που έχεις βάλει.

Ω. Ωραία πέρασα είπε αφήνοντας το βιβλίο που μόλις είχε τελειώσει στο κομοδίνο του. Το άλλο πρωί συνειδητοποίησε ότι είχε διαβάσει κάτι σημαντικό γιατί όλο το βράδυ είχε κάνει ανήσυχο ύπνο.

Αφορισμοί V

• Τρέχουμε να προλάβουμε να πεθάνουμε στην ώρα μας.
• Λίγο πριν πεθάνεις σε τιμούνε. Αναγνώριση ότι έφτασες κάπου ή σιγουριά ότι τώρα είσαι ακίνδυνος;
• Η εργασία έχει βαφτιστεί απασχόληση. Να σε κρατούν απασχολημένο για να μην ψάχνεις την εργασίας που έχασες.
• Η καταιγιστική προπαγάνδα ξηλωνόταν σαν ύφασμα. Είχαν μείνει όμως πολλά ρετάλια ακόμα.
• Ό,τι διάβαζε το έπαιρνε τοις μετρητοίς. Έτσι έγινε πλούσιος.
• Τα κύτταρα του ούρλιαζαν από ενέργεια. Έπρεπε να τα κατευνάσει με αλκοόλ και να τα θυμιατίσει με καπνό.
• Οι μελωδίες είναι στατιστικά ανεξάντλητες. Τότε γιατί οι περισσότεροι αναπαράγουν τις ίδιες και τις ίδιες; Είναι θέμα τόλμης ή ταλέντου; Είναι θέμα οκνηρίας ή φόβου;
• Θέλεις να γονατίσεις τη γραφή και ως ικέτες να πείτε μαζί μια προσευχή. Σε ποιο Θεό; και κυρίως ποιος είσαι εσύ που διαπράττεις τέτοια έλλογη ύβρη;
• Το παιδί ρώτησε τον πατέρα του: - Υπάρχουν στις εκκλησίες τουαλέτες;

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ IV

* Είναι πλούσιος. Όλη η περιουσία του βρίσκεται στο κεφάλι του.
* Επιτέλους αναφώνησε. Μετά πέθανε.

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΙΙΙ

* Ξέρει τις λύσεις. Ή έχει πολλά προβλήματα ή του φορτώνουν οι άλλοι πολλά προβλήματα.

* Ποιος είπε πως στις πορνοταινίες δεν δακρύζουν παρά είναι όλη την ώρα στο πάρε δώσε την ψωλή...Ποιος είπε ότι στο τέλος τα πρόσωπα είναι χυμένα και δεν είναι δακρυσμένα...Σίγουρα με τα πιο παχύρρευστα δάκρυα που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί.

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΙΙ

* Δεν είναι θέμα αλήθειας είναι θέμα φωτοσκίασης.

* Ο ζωντανός πάντα κερδίζει αυτόν που είχε δίκιο αλλά πέθανε.

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ

* Διαστροφή, επιστροφή, καταστροφή, συναναστροφή. Τα πάντα εξαρτώνται από τις προθέσεις.
* Αυτός που υπερασπίζεται τις αξίες λέγεται άξιος. Αυτός που κάνει κάθε πιθανή υπόθεση λέγεται ανάξιος.