«Ο πραγματικός Πόλεμος διεξάγεται σε μόνιμη
βάση. Οι θάνατοι μειώνονται πού και πού, αλλά ο Πόλεμος σκοτώνει ακόμα πολλούς
ανθρώπους. Μόνο που τώρα σκοτώνει με πιο διακριτικούς τρόπους. Πολλές φορές, με
τρόπους τόσο περίπλοκους που ακόμα κι εμείς, σε αυτό το επίπεδο, δεν μπορούμε
να τους ανιχνεύσουμε. Αλλά πάντα πεθαίνουν οι σωστοί άνθρωποι, όπως και όταν
μάχονται οι στρατοί. Αυτοί που στη βασική εκπαίδευση στέκονται στη μέση της
διάταξης των πολυβόλων. Αυτοί που δεν έχουν εμπιστοσύνη στους λοχίες τους. Αυτοί
που ολισθαίνουν και δείχνουν μια στιγμή αδυναμίας στον Εχθρό. Αυτοί είναι που ο
Πόλεμος δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει κι έτσι πεθαίνουν. Και οι σωστοί επιζούν.
Οι άλλοι, μάλιστα, όπως λένε, γνωρίζουν ότι έχουν μικρή προσδοκία ζωής. Αλλά
επιμένουν να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο. Κανείς δεν ξέρει γιατί. Δεν θα
ήταν καλύτερα αν τους αφανίζαμε εντελώς; Τότε κανείς δεν θα χρειαζόταν να
πεθάνει στον Πόλεμο. Αυτό θα είχε πλάκα, έτσι δεν είναι, Αρχηγέ;».
Tόμας Πίντσον, Το ουράνιο
τόξο της βαρύτητας, μτφρ. Γιώργος Κυριαζής, εκδ. Χατζηνικολή, σ. 849.
http://www.lifo.gr/mag/columns/5358
