Tο 9λεπτο αριστούργημα του Ζαν Ντανιέλ Πολέ, Bassae, γυρισμένο το 1964 στον ναό του Επικούριου Απόλλωνα στις Βάσσες Φιγαλείας στην ορεινή Πελοπόννησο, ένα τέμπλο ελεύθερο και καπηλεμένο, πριν χωθεί σε ένα άχαρο αλλά αναγκαστικό στέγαστρο προστασίας. Μπορείτε ….να θαυμάσετε την έμπνευση και τη λεπτότητα στις εικόνες, με μουσική του Ντιμέλ και κείμενο του Αστρίκ, και κυρίως να παρατηρήσετε πως ο Πολέ θέλησε να αιωρηθεί σε ένα μνημείο οργανικά ενσωματωμένο στον χώρο, όπως οι πέτρες και τα δέντρα γύρω του, ατάραχο και αχρονικό, γεμάτο μνήμες και Ιστορία, ελληνικό στο πνεύμα και στην αρχιτεκτονική.
Βέβαια ο συνειρμός του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου προκύπτει
βλέποντας ένα ντοκιμαντέρ για τη Μακρόνησο που έχει σκηνοθετήσει ένας ευφυής Ελβετός κατά αναλογία με τον
ευφυή Γάλλο, άλλα νομίζω πως η τραγική ειρωνεία είναι πρόδηλη αν αναλογιστούμε
την αλήστου μνήμης ρήση του συγγραφέα της Ιστορίας του Ευρωπαϊκού Πνεύματος,
Παναγιώτη Κανελλόπουλου πως η Μακρόνησος είναι ο νέος Παρθενώνας της Ελλάδας.
Μήπως όμως η αποσιωπημένη στο συλλογικό ασυνείδητο Μακρόνησος είναι ο νέος
Παρθενώνας της Ελλάδας, όταν ένας Ελβετός….. πετυχαίνει στέρεη συγκίνηση, κυρίως όταν το βλέμμα της κάμερας
ξεμακραίνει στο πέλαγο ή ανιχνεύει αργά και πανοραμικά τα στοιχειωμένα
γκρεμίσματα.
