Η δημιουργία

Η γυναίκα κι ο άντρας ονειρεύτηκαν πως ο θεός τους ονειρευόταν.

Ο Θεός τους ονειρευόταν καθώς σιγοτραγουδούσε και έπαιζε τις μαράκες του ρυθμικά ενώ κάπνιζε. Ένιωθε ευτυχισμένος, αλλά ταυτόχρονα ριγούσε μες στην αμφιβολία και το μυστήριο.

Οι Ινδιάνοι Μακιριτάρε ξέρουν πως, όταν  ο θεός ονειρεύεται φαγητό, καρποφορεί και δίνει τροφή. Όταν ο θεός ονειρεύεται ζωή, γεννιέται και γεννάει ζωή.

Η γυναίκα και ο άντρας ονειρευόταν πως στο όνειρο του Θεού εμφανίστηκε ένα μεγάλο αστραφτερό αυγό.  Μέσα στο αυγό εκείνοι τραγουδούσαν, χόρευαν κι έκαναν μεγάλο σαματά, γιατί ήθελαν πάρα πολύ να γεννηθούν. Έβλεπαν στο ύπνο τους πως στο όνειρο του Θεού η χαρά ήταν πιο δυνατή από την αμφιβολία και το μυστήριο, κι ο Θεός μέσα στο όνειρό του τους δημιούργησε κι έλεγε τραγουδώντας: «Σπάζω αυτό το αυγό και γεννιέται η γυναίκα και γεννιέται ο άντρας. Μαζί θα ζήσουν κι θα πεθάνουν. Αλλά θα ξαναγεννηθούν. Θα ξαναγεννηθούν και θα ξαναπεθάνουν, και πάλι από την αρχή. Δεν θα πάψουν ποτέ να γεννιούνται, γιατί ο θάνατος είναι ψέμα.»

Eduardo Galeano

Μνήμη της φωτιάς 

Ι. Η ΑΡΧΗ  σελ, 5

Το Τενεκεδένιο ταμπούρλο

Το "Τενεκεδένιο ταμπούρλο" ουσιαστικά είναι το έργο που χάρισε στον Γκύντερ Γκρας με 40 χρόνια καθυστέρηση το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Τότε το έργο δέχτηκε στη Γερμανία τη σφοδρή επίθεση μεγάλου μέρους της κριτικής αλλά και της καθολικής εκκλησίας που το χαρακτήρισαν βλάσφημο, ανήθικο, εμετικό, πορνό. Αλλά ενώ στη Γερμανία υπήρξε αντικείμενο έντονων αντιδράσεων, στο εξωτερικό ξεσήκωνε τον ενθουσιασμό κριτικής και κοινού. Πού οφείλονται άραγε οι αντικρουόμενες αυτές αντιδράσεις; Τι είναι αυτό το βιβλίο; Είναι η ιστορία του Όσκαρ Ματσεράτ που μετά από μια ταραχώδη ζωή καταλήγει στο ψυχιατρείο και αποφασίζει με τη βοήθεια του τυμπάνου του να ανακαλέσει στη μνήμη τη ζωή του, μια ζωή άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία της Γερμανίας στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Μέχρι τα 18 του χρόνια ο Όσκαρ αρνείται να μεγαλώσει διατηρώντας το ύψος τρίχρονου παιδιού, από μίσος στον πατέρα, ή μάλλον στους πατέρες του, και στον φυσιολογικό κόσμο που τον περιβάλλει. Η απέχθεια απέναντι στον δαιμονικό, παράφρονα, άθλιο, σκληρό και απάνθρωπο αυτό κόσμο τρέφει την παραμόρφωσή του, δίνει μορφή στην οργή του, διαμορφώνει την υαλοκτόνο φωνή του. Ο Όσκαρ -αυτός ο παρανοϊκός νάνος- είναι ένας μοναδικός καθρέφτης της εποχής του ναζισμού και των "απλών ανθρώπων" που τον εξέθρεψαν, καθώς και της εποχής του γερμανικού "οικονομικού θαύματος".

http://www.biblionet.gr/book/64441/Grass,_G%C3%BCnter,_1927-/%CE%A4%CE%BF_%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BB%CE%BF