Ρίτσαρντ Φορντ: « Δεν μου αρέσει να αοριστολογώ. Γράφω με λεπτομέρειες, είναι ο μόνος τρόπος να γνωρίσεις κάποιον, να περιγράψεις την ατομικότητά του.»

Ο  αμερικάνος συγγραφέας Ρίτσαρντ Φορντ που πριν λίγες μέρες ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα είναι απο τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Έχοντας διαβάσει τον Αθλητικογράφο και τη Χώρα όπως είναι, επιφυλλασσόμενος και για τα υπόλοιπα βιβλία του, αναγνωρίζω μια γραφή που ανατέμνει υπαρξιακά με μεγάλη ακρίβεια τους χαρακτήρες που δημιουργεί και ότι το τέλος της ανάγνωσης, σου αφήνει μια αίσθηση πληρότητας. Ακολουθεί μια συνέντευξη που έδωσε στη Βένα Γεωργακοπούλου:   

Συντάκτης: 

Βένα Γεωργακοπούλου

Οι μεγάλοι Αμερικανοί συγγραφείς έχουν και το στάτους του παγκόσμιου σταρ. Κι αυτός ο ψηλόλιγνος γοητευτικός 73χρονος, με τα γαλάζια μάτια και τον αέρα του Κλιντ Ιστγουντ, είναι ο μόνος που έχει πάρει την ίδια χρονιά, το 1995, για το ίδιο βιβλίο, την «Ημέρα Ανεξαρτησίας», Πούλιτζερ και PEN/Φόκνερ μαζί.

Για πολλά χρόνια δεν είχε Ελληνα εκδότη και τα βιβλία του, που είχαν κάποτε κυκλοφορήσει, ήταν εξαντλημένα. Μέχρι που το 2010 ο οίκος Πατάκη βάλθηκε να μας χαρίζει το ένα αριστούργημά του μετά το άλλο:

«Η χώρα, όπως είναι», «Καναδάς», «Ημέρα Ανεξαρτησίας». Το πρώτο και το τρίτο είναι μέρη της περίφημης τριλογίας του με ήρωα τον Φρανκ Μπάσκομπ, διαβάζονται, όμως, ανεξάρτητα και μόνα τους.

Αυτός ο τεράστιος συγγραφέας, διάδοχος του Χέμινγουεϊ και του Φόκνερ, με το ισχυρό και τόσο ευπρόσδεκτο στους κυνικούς καιρούς μας ηθικό στίγμα, ήρθε, επιτέλους, πριν από λίγες μέρες στην Ελλάδα για μια ομιλία στο Μέγαρο.

Με πιο φρέσκο από τα βιβλία του την «Ημέρα Ανεξαρτησίας» (μετάφραση Θωμάς Σκάσσης), που έχει χαρακτηριστεί «τίποτα λιγότερο από την Ιστορία του ίδιου του 20ού αιώνα», είχαμε πολλά να πούμε για τον ίδιο, την Αμερική, τη λογοτεχνία και τον δύσκολο, ανήσυχο, αξιαγάπητο και τόσο καλό Φρανκ Μπάσκομπ, τον ήρωά του.

• Ο Φρανκ Μπάσκομπ στην «Ημέρα Ανεξαρτησίας» είναι μεσίτης ακινήτων. Εξωτικό επάγγελμα για την ελληνική λογοτεχνία. Και τι ξέρετε εσείς από γη, τιμές, αγορά;

Είναι μέρος της δουλειάς μου να μαθαίνω τα πάντα. Εκανα τον Φρανκ μεσίτη, γιατί στο πρώτο βιβλίο της τριλογίας ήταν αθλητικογράφος και σκέφτηκα ότι έπρεπε να κάνει κάτι καινούργιο. Και τι θα μπορούσε να κάνει στο μέσον της ζωής του, παραμένοντας ο εαυτός του, χωρίς να χρειαστεί να ξαναπάει πανεπιστήμιο;

Δεν μπορούσε να γίνει γιατρός, δικηγόρος ή πιλότος. Αλλά μπορούσε με ελάχιστη εκπαίδευση να μάθει να πουλά ακίνητα. Και τότε συνειδητοποίησα ότι ο λόγος που διάλεξα αυτή την καριέρα ήταν ότι ζούσα σαράντα χρόνια σε διάφορες περιοχές της Αμερικής αγοράζοντας, πουλώντας και νοικιάζοντας σπίτια. Είχα περάσει πολύ καιρό παρέα με μεσίτες.

Ηξερα ότι δεν ήταν χαμηλότερο είδος ανθρώπων, ήταν σαν κι εμένα, πρώην καθηγητές σε κολέγια, στρατιωτικοί και πιλότοι. Στο επάγγελμα του κτηματομεσίτη συναντάς όλη την ανθρωπότητα.

• Μήπως ο real estate agent είναι κι ένα καθαρά αμερικανικό σύμβολο και ο Φρανκ Μπάσκομπ, τηρουμένων των αναλογιών, ο «εμποράκος» Γουίλι Λόμαν του σήμερα;

Καμία σχέση. Ως συγγραφέας δεν αγαπάω καθόλου τα σύμβολα, άλλωστε νομίζω ότι η Αμερική αυτό που χρειάζεται είναι λιγότερα σύμβολα και μια πιο στέρεη σχέση με τα γεγονότα.

Για παράδειγμα, ο Ντόναλντ Τραμπ διαφθείρει τη χώρα με άθλια σύμβολα, παρασύροντάς την μακριά από την πραγματικότητα. Οσο για τον Γουίλι Λόμαν στο έργο του Μίλερ, ο χαρακτήρας του είναι ένα σύνολο από λεπτομέρειες με τις οποίες οι θεατές ταυτίζονται.

Και μετά έρχονται οι κριτικοί και τον ανυψώνουν, τον απομακρύνουν από τα συγκεκριμένα γεγονότα της ζωής του και τον μετατρέπουν σε σύμβολο ενός δυστυχισμένου, κατεστραμμένου πωλητή. Παύει να είναι ο εαυτός του. O Γουίλιαμ Μπλέικ λέει ότι όποιος γενικεύει είναι κάθαρμα.

Δεν μου αρέσει, λοιπόν, να αοριστολογώ. Γράφω με λεπτομέρειες, είναι ο μόνος τρόπος να γνωρίσεις κάποιον, να περιγράψεις την ατομικότητά του.

• Ο Μπάσκομπ έχει κοινά σημεία μαζί σας, έχει υπάρξει συγγραφέας και αθλητικογράφος. Πόσος Ρίτσαρντ Φορντ βρίσκεται μέσα του;

Οσο το δυνατόν λιγότερος. Οk είναι άντρας, όπως εγώ, αγαπάει τις γυναίκες όπως εγώ...

• Ναι, αλλά έχει πάρει δύο διαζύγια, ενώ εσείς είστε παντρεμένος με την ίδια γυναίκα...

...Πενήντα τέσσερα χρόνια. Δεν το βρίσκω και τόσο διαφορετικό. Και ο Φρανκ θα ‘θελε να είναι με την ίδια γυναίκα 54 χρόνια. Αν οι άνθρωποι είχαν περισσότερη υπομονή με αυτούς που αγαπούν και δεν βιάζονταν να τους απορρίψουν, η ζωή τους θα ήταν καλύτερη.

Οταν λοιπόν με πιάνω να έχω την παρόρμηση να βάλω τον Φρανκ να σκεφτεί ή να κάνει κάτι που κάνω κι εγώ, λέω αμέσως: αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς; Το μόνο που ξέρεις είναι ο πεζός, συνηθισμένος εαυτός σου; Είσαι ανίκανος να προβληθείς σε κάποιον που είναι ίσως καλύτερος;

• Ετσι δεν μπορεί και ο αναγνώστης να ισχυριστεί ότι μέσα από τα βιβλία σας γνωρίζει λίγο κι εσάς τον ίδιο.

Ο Χ. Γ. Οντεν έχει πει ότι το πρώτο πράγμα που κάνει όταν διαβάζει ένα ποίημα είναι να καταλάβει ποια άποψη έχει για το καλό ο συγγραφέας.

Σε κάθε βιβλίο που γράφω θα μου άρεσε κι εμένα ο αναγνώστης να αναγνωρίζει πού βρίσκεται το καλό. Δεν θέλω να πω ότι το καλό θριαμβεύει ή είναι εύκολο. Αλλά μου αρέσει να βρίσκεται κάπου μέσα στα βιβλία μου μια ηθική πυξίδα.

• Διαβάζοντας πάντως τον «Καναδά» σας μέσα στην ηθική και πολιτική κόλαση που ξεκλείδωσε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, βρήκα παρηγοριά.

Το καταλαβαίνω. Γιατί αυτό το βιβλίο μιλάει για τα σύνορα που διασχίζει ο άνθρωπος. Γι’ αυτά που δεν είναι κι όμως αναγκάζεται να τα πλησιάσει. Για τον φόβο του όταν όλα γύρω ανατρέπονται. Για τη δύναμη να συμφιλιωθεί με αυτά που δεν είναι δικά του.

Αυτή την εποχή στην Αμερική σκέφτονται να χτίσουν ένα τείχος στα σύνορα με το Μεξικό, κάτι που στην Ευρώπη πολύ θα ήθελαν Ούγγροι και Πολωνοί. Αλλά είναι εντελώς μάταιο. Ο,τι και να κάνουμε, ακόμα κι αν βοηθήσουμε να δημιουργηθούν στην Αφρική καλύτερες κοινωνίες και δουλειές, στο κοντινό μέλλον δεν θα πάψουν να διασχίζουν τη Μεσόγειο τεράστια κύματα ανθρώπων που οφείλουμε να δεχτούμε και να φιλοξενήσουμε.

Η μόνη λύση απέναντι σ’ αυτό το φαινόμενο είναι να μάθουμε να βλέπουμε το καλό στον άλλο. Να συμφιλιωθούμε με τον ξένο. Γι’ αυτό και ο Τραμπ είναι τέρας. Θεωρεί την υποχώρηση σημάδι αδυναμίας. Αλλά στη ζωή το θέμα δεν είναι ποιος είναι δυνατός και ποιος αδύναμος, αλλά ποιος είναι έξυπνος και ποιος βλάκας. Και ο Τραμπ είναι βλάκας.

• Σας ενδιαφέρει οι αναγνώστες σας να παίρνουν και μια γεύση της αμερικανικής ιστορίας; Τοποθετείτε την «Ημέρα Ανεξαρτησίας» στο καλοκαίρι του 1988, πριν από την εκλογική σύγκρουση Δουκάκη-Μπους.

Με ενδιαφέρει πολύ. Ολα τα βιβλία με τον Μπάσκομπ το κάνουν. Η Τζορτζ Ελιοτ στην εισαγωγή του μυθιστορήματός της «Felix Holt» έλεγε ότι δεν υπάρχει ιδιωτική ζωή που δεν καθορίζεται από τη δημόσια.

Είτε ερημίτης είσαι είτε πολιτικός, η ζωή σου δεν μένει ανεπηρέαστη από την πολιτική. Ακόμα κι αν γράφω για την προσωπική ζωή καθημερινών ανθρώπων, θέλω η σχέση τους με την ευρύτερη, δημόσια ζωή να είναι έντονη.

Πολιτικό βιβλίο δεν είναι να γράφεις για αγώνες, πολέμους ή συνθήκες ειρήνης. Είναι κι όταν γράφεις για τις μικρές συνθήκες ειρήνης που κάνουμε ο ένας με τον άλλον.

• Γιατί διαλέξατε η «Ημέρα Ανεξαρτησίας» να εκτυλίσσεται στη διάρκεια της εθνικής εορτής της 4ης Ιουλίου; Θέλατε κάτι ιδιαίτερο να πείτε για τη χώρα σας, τη δημιουργία και την κληρονομιά της;

Ποτέ δεν ξεκινάω ένα βιβλίο ξέροντας τι θέλω να πω και γιατί. Θέλω απλώς να ενορχηστρώσω κινήσεις, ιδέες, παρορμήσεις, αισθήσεις που να έχουν ενδιαφέρον.

Οταν άρχισα την «Ημέρα Ανεξαρτησίας», ήταν σαν να μου πέταγα ένα δύσκολο συγγραφικό μπαλάκι του μπέιζμπολ και να έπρεπε να το χτυπήσω με δύναμη. Σκεφτόμουν, πρέπει να γράψεις κάτι για την 4η Ιουλίου γιατί έχει σχέση με την Ανεξαρτησία. Τι να σημαίνει, όμως, Ανεξαρτησία;

Ολα ξεκίνησαν από το τραγούδι του Μπρους Σπρίνγκστιν «Independence Day». Ενας γιος κάθεται αργά το βράδυ με τον πατέρα του, ξέρει ότι το άλλο πρωί τον αποχαιρετά και φεύγει, και το ρεφρέν λέει: So say goodbye it’s Independence Day all down the line.

Ηθελα να καταλάβω τι συμβαίνει όταν αποχωρίζεσαι τον άλλο, να γράψω ένα βιβλίο γι’ αυτά που δώσαμε κι αυτά που πήραμε, γι’ αυτά που αρνηθήκαμε να πάρουμε ή που θελήσαμε και δεν μας τα έδωσαν.

• Υποστηρίζετε ότι θα ήσασταν ευτυχισμένος αν μένατε σε όλη σας τη ζωή αθλητικογράφος. Μου φαίνεται απίστευτο για έναν συγγραφέα του μεγέθους σας. Αλήθεια, για ποια σπορ γράφατε;

Κυρίως για μποξ και μπέιζμπολ. Και, ναι, να το πιστέψετε, θα ήμουν πανευτυχής. Είχα γράψει δυο καλά βιβλία, αλλά τα διάβαζαν πολύ λίγοι. Γιατί να συνεχίσω;

• Δεν ξέρω σχεδόν κανέναν συγγραφέα που να τα εγκαταλείπει επειδή τα βιβλία του δεν έχουν επιτυχία.

Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να με διαβάζουν. Βρίσκω όσους λένε «γράφω για τον εαυτό μου, δεν με ενδιαφέρουν οι αναγνώστες», ηλίθιους, ψεύτες και δήθεν. Οταν είδα ότι τα δυο βιβλία μου δεν πήγαν καλά, έγινα αθλητικογράφος σε περιοδικό και μέχρι να κλείσει ήμουν πανευτυχής.

Αν κατάφερνα να ξαναβρώ δουλειά αθλητικογράφου, δεν θα δοκίμαζα να ξαναγράψω μυθιστόρημα, δεν θα γεννιόταν η τριλογία του Φρανκ Μπάσκομπ. Μπορεί, βέβαια, κάποια στιγμή στη ζωή μου να είχα αναρωτηθεί: «Κι αν είχα καταφέρει να γράψω ένα καλύτερο βιβλίο;». Αλλά τίποτα το πιο σοβαρό, καμιά αίσθηση απώλειας.

Πρέπει κανείς να είναι ειλικρινής. Αν έχω ένα προσόν που βοηθά στο να γίνεις καλός συγγραφέας είναι ότι δεν φοβάμαι την αλήθεια κι ας μην έχει τίποτα το ρομαντικό. Το μόνο πράγμα που θα έκανε τη ζωή μου χειρότερη θα ήταν αν δεν είχα συναντήσει το 1964 τη γυναίκα μου, τη Kριστίνα.

• Εσείς, ένας Νότιος που μεγάλωσε στο Μισισιπί με τον Φόκνερ να είναι ακόμα εκεί τριγύρω, αρνηθήκατε τον μύθο της πατρίδας σας και ψάξατε αλλού ύφος και θέματα. Γιατί;

Γιατί μου ερχόταν πολύ εύκολο και φυσικό να γράψω για τον Νότο. Αλλά δεν μου άρεσε ότι ήδη είχε γράψει για όλα ο Φόκνερ με τρόπο απαράμιλλο. Πώς θα γίνεις, σκέφτηκα, μεγάλος συγγραφέας προσθέτοντας λεπτομέρειες στον δρόμο που έχει διανύσει αυτός;

• Ησασταν υπερβολικά φιλόδοξος.

Το αστείο είναι πως δεν έβρισκα ότι είμαι φιλόδοξος. Η κληρονομιά μου με άφηνε απλώς ανικανοποίητο. Δεν ένιωθα ότι μπορούσα μέσα σε αυτή να κάνω το καλύτερο που μπορούσα. Καμιά φορά η φιλοδοξία δεν είναι φιλοδοξία, μπορεί να είναι απογοήτευση, βαρεμάρα.

• Θυμάστε καθόλου τον ρατσισμό του Νότου στα παιδικά σας χρόνια; Κάτι άσχημο συμβαίνει τελευταία στις ΗΠΑ. Ρατσιστικά εγκλήματα από την αστυνομία και το κίνημα των μαύρων να ξαναξυπνάει με το Black Lives Matter.

Θυμάμαι λεωφορεία γεμάτα Freedom Riders, λευκούς που έρχονταν από τον Βορά στον Νότο για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των μαύρων και την αστυνομία να τους περιμένει με σκυλιά και κλομπ. Θυμάμαι πολύ έντονα το λιντσάρισμα το 1955 του Εμετ Τιλ. Πρόβλημα ρατσισμού υπάρχει ακόμα, αλλά καμία σύγκριση, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα.

Ο Ομπάμα, που ήταν τέλειος άνθρωπος αλλά λιγότερο τέλειος πρόεδρος, γιατί συνάντησε μεγάλη αντίδραση, ήταν προϊόν αυτής της σταδιακής διαδικασίας αποδοχής των μαύρων μέσα από βαθιές κοινωνικές αλλαγές.

Ισως ο ρατσισμός στις ΗΠΑ να φαίνεται έντονος στα ευρωπαϊκά μάτια σας επειδή τα συντηρητικά μέρη της αμερικανικής κοινωνίας ξανάγιναν μαχητικά. Δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν την οργή τους για την εκλογή του Ομπάμα. Αλλά και η μαύρη φωνή και σκέψη δεν θα έλεγα ότι δεν έχει κι αυτή προβλήματα μονολιθικότητας στις ΗΠΑ.

http://www.efsyn.gr/arthro/o-tramp-einai-teras-kai-vlakas

Σαράντα χρόνια σκλαβιά και ΔουΝουΤου

Πικρές διαπιστώσεις, συνοπτικά διατυπωμένες για να μην ξεχνιόμαστε...

ΔΡΟΜΟ-ΛΟΓΙΑ

Συντάκτης: 

Γιώργος Τσιάρας

Ξεκίνησα χθες να γράφω για το Κατάρ και τη σουρεαλιστική, όσο και εύφλεκτη κατάσταση στον Κόλπο, αλλά η επικαιρότητα -αυτός ο διάολος- δεν με αφήνει να αγιάσω.

Επειδή λοιπόν τυχαίνει να ασχολούμαι επαγγελματικά με τα διεθνή οικονομικά και τα μνημόνια του ευαγούς Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου από το 1997 σε γνωστά... λαϊκίστικα έντυπα, όπως ο «Επενδυτής» και ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος», και επειδή εδώ πέρα στη Χώρα των Λωτοφάγων κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε, ας ρίξω κι εγώ -εντελώς συνοπτικά- τις δυο δεκάρες που μου αναλογούν στον κουμπαρά της δημόσιας συζήτησης για το «ιστορικό» Eurogroup της Πέμπτης.

1. Οσο και αν ψάξει κανείς, δεν θα βρει στον κόσμο ούτε έναν (1) ανεξάρτητο οικονομολόγο που να θεωρεί πως το ελληνικό χρέος, που σήμερα «τρέχει» με 172% του ΑΕΠ, είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμο.

Τη βιωσιμότητα του χρέους μας αμφισβητούν από την πρώτη στιγμή (2010) το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ενώ μέχρι πρότινος και στη χώρα μας την υποστήριζαν μόνον οι μπιστικοί του Σόιμπλε – εξ ου και η κυβερνητική φιλολογία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. περί... ανένδοτων αγώνων για γραβάτες, παπιγιόν κ.λπ.

Είναι άλλωστε κανόνας στην παγκόσμια οικονομική ιστορία ότι όταν μια χώρα δεν μπορεί να πληρώσει τους δανειστές της, πηγαίνει σε στάση πληρωμών, δηλαδή χρεοκοπεί – κάτι που έχει συμβεί στο νεοελληνικό κράτος έξι φορές, στο γερμανικό τουλάχιστον τρεις (με τελευταία εκείνη του 1953) και πάει λέγοντας.

Το αν αυτή η χρεοκοπία, που αποτελεί ένα de facto γεγονός για τη χώρα μας εδώ και επτά χρόνια, θα ήταν «τακτική» ή... άτακτη, τύπου Αργεντινής, είναι κάθε φορά θέμα συγκυρίας, επιλογών των (εκάστοτε) κυβερνώντων και φυσικά στάσης των δανειστών: σε κάθε περίπτωση, αποτελεί προαπαιτούμενο (μπρρρρ...) για το επόμενο στάδιο, που παραδοσιακά συνίσταται σε ένα γενναίο κούρεμα των χρεών και, συνήθως, μια σειρά υποτιμήσεων του νομίσματος, έως ότου μετά το δεδομένο οικονομικό σοκ να μπορέσει η χώρα να ορθοποδήσει και να πληρώσει το υπόλοιπο χρέος για να επιστρέψει στην «οικογένεια» των αξιόχρεων.

Αυτός ο ιστορικός μονόδρομος «σφραγίστηκε» εξαρχής για τη χώρα μας, διότι οι μεγαλύτεροι ιδιώτες πιστωτές μας –οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες, που είχαν στα χέρια τους τον μεγάλο όγκο των ελληνικών ομολόγων και δεν ήξεραν τι να τα κάνουν– συνωμότησαν με τις κυβερνήσεις τους για να μην υποστούν κούρεμα και χάσουν τα μπόνους τους μαζί με την κουτάλα.

Για την ακρίβεια, προκειμένου να μην απαιτηθεί η ανακεφαλαιοποίηση των γαλλογερμανικών τραπεζών από τις κυβερνήσεις τους, επελέγη να μεταφερθεί το βάρος στους Ευρωπαίους φορολογουμένους ώστε οι αδηφάγοι τράπεζες-ζόμπι να πληρωθούν στο άρτιο (100%), ενώ η Ελλάδα δενόταν οριστικά στο κρεβάτι του Προκρούστη.

Μια απολύτως ανώμαλη διαδικασία που «νομιμοποιήθηκε» και παγιώθηκε διαδοχικά με το πρώτο μνημόνιο, το PSI (που φυσικά συνοδεύτηκε με την εγκληματική υπαγωγή του ελληνικού χρέους στο ασφυκτικό Αγγλικό Δίκαιο, μια πράξη εθνικής οικονομικής προδοσίας), τη «συμφωνία» του 2015 και τώρα με το... τέταρτο «μνημονιάκι» της Δεύτερη Φορά «Αριστεράς», που αποδέχεται και με τη βούλα την άτοπη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και αντικαθιστά κάθε συζήτηση για κούρεμα με τις γνωστές «δεσμεύσεις» περί ελάφρυνσης, επιμήκυνσης κ.λπ.

2. Οσο και αν ψάξει κανείς, δεν θα βρει στον κόσμο ούτε έναν (1) ανεξάρτητο οικονομολόγο που να θεωρεί πως μπορεί μια χώρα, οποιαδήποτε χώρα, από τη μεγαλύτερη οικονομική υπερδύναμη ώς το φτωχότερο κράτος της Αφρικής, να δεσμευτεί πως θα παρουσιάζει δημοσιονομικά πλεονάσματα άνω του 2% του ΑΕΠ της για σχεδόν μισό αιώνα.

Δεν χρειάζεται νομίζω να επιχειρηματολογήσω πολύ – σας παραπέμπω απευθείας στις σχετικές δηλώσεις των Τσίπρα και Τσακαλώτου όλο το προηγούμενο διάστημα της «διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς», που σωστά χαρακτήριζαν μια τέτοια προοπτική καταστροφική για την οικονομία και καταδίκη του λαού μας σε «διαρκή λιτότητα» χωρίς διέξοδο από πουθενά.

Πράγματι, η ιδέα των μόνιμων πλεονασμάτων πηγαίνει κόντρα σε κάθε οικονομική λογική, αλλά και στην ίδια τη ζωή, όντας αντι-κυκλική (ακυρώνοντας, δηλαδή, την αποδεδειγμένη στην πράξη θεωρία των οικονομικών κύκλων άνθησης και ύφεσης, boom-and-bust), αντι-ιστορική, απολύτως ανεφάρμοστη και παράλογη.

Ακόμη και οι πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών σχολών γνωρίζουν το σπουδαίο έργο του Τζον Μέιναρντ Κέινς για τα αίτια του κραχ του 1929 και τον «φαύλο κύκλο της ύφεσης», που οδηγεί σε μια αυτοτροφοδοτούμενη δίνη ανεργίας και εξαθλίωσης για τους πολλούς.

Η ίδια η ίδρυση του ΔΝΤ μετά τον Πόλεμο οφείλεται ακριβώς σ’ αυτήν τη θεωρία και στην ανάγκη εξωτερικής τόνωσης των χρεοκοπημένων οικονομιών με επί της ουσίας άτοκα και διεθνώς εγγυημένα δάνεια και περάσματος σε έναν «ενάρετο κύκλο» μετά από –ναι, το βρήκατε!- ένα γενναίο κούρεμα των χρεών τους.

Με τον «ιστορικό συμβιβασμό» του προχθεσινού Eurogroup και τις... βραζιλιάνικες ντρίμπλες του Ταμείου, η χώρα μας περνά και επίσημα σε φάση μόνιμης εξαίρεσης από την οικονομική λογική, με τεχνάσματα που στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκαν μόνο σε πακέτα διάσωσης τριτοκοσμικών κρατών της Αφρικής, όπως η Ζάμπια και το Κονγκό...

3. και... μακρύτερο: Οσο και αν ψάξει κανείς, δεν θα βρει στον κόσμο ούτε έναν (1) ανεξάρτητο οικονομολόγο που να θεωρεί πως μπορεί να υπάρξει μακροπρόθεσμα μια νομισματική ένωση, και γενικότερα μια ομοσπονδία, χωρίς κοινή φορολογική πολιτική για πρόσωπα και επιχειρήσεις και φυσικά χωρίς αμοιβαιότητα στη μοιρασιά των κερδών, των ζημιών και κυρίως των... χρεών.

Αυτό που γίνεται σήμερα στην ευρωζώνη, με τη Γερμανία να μετατρέπει τα ελλείμματα των άλλων σε δικά της πλεονάσματα και να υπαγορεύει τους όρους της χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο, απαγορεύοντας απολύτως λογικές λύσεις όπως είναι η έκδοση ευρω-ομολόγων, δεν έχει προηγούμενο στην παγκόσμια οικονομική Ιστορία και είναι μαθηματικά σίγουρο πως θα οδηγήσει στη διάλυση της ευρωζώνης, όταν στη θέση της μικρής και υπάκουης Ελλάδας βρεθεί μια Ισπανία, μια Ιταλία ή μια Γαλλία.

Οι άθλιες μεθοδεύσεις μάλιστα με τις οποίες ο Σόιμπλε και οι δορυφόροι του (ανάμεσά τους και αρκετοί... ελληνόφωνοι) κατόρθωσαν να κρατήσουν και αυτή τη φορά τη χώρα μας εκτός της (μεσοβέζικης, αλλά βραχυπρόθεσμα αποτελεσματικής) λύσης της «ποσοτικής χαλάρωσης» -του QE, που λέμε και στο χωριό μου–, δηλαδή της επαναγοράς ομολόγων από την ΕΚΤ, επιταχύνουν ακόμη περισσότερο αυτό το προδιαγεγραμμένο από την ίδια την ανισόρροπη κατασκευή του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αποτέλεσμα.

Εκτός αν πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι θα καθίσουμε όλοι εμείς οι ευρωπαϊκοί λαοί, περιλαμβανομένων των εκατομμυρίων περιθωριοποιημένων Γάλλων και Γερμανών νεο-προλετάριων, να παρακολουθούμε φρόνιμα φρόνιμα και χωρίς να αντιδρούμε το διαγούμισμα της δημόσιας περιουσίας και την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και των πολιτικών μας ελευθεριών - τον πραγματικό σκοπό των μνημονίων...

Αλλωστε, όπως έλεγε και ο παππούς Κέινς, μακροπρόθεσμα, θα είμαστε όλοι νεκροί

https://www.efsyn.gr/arthro/saranta-hronia-sklavia-kai-doynoytoy