"Όταν γυρίζαμε τη σκηνή με την ουρά των αστέγων που περίμεναν συσσίτιο, ένας πατέρας, Έλληνας περίμενε στην ίδια ουρά με την κόρη του. Όταν αντιλήφθηκε ότι κάναμε γύρισμα, η απογοήτευση στο πρόσωπό του με σόκαρε. Βλέποντας αυτή τη σκηνή αντιλήφθηκα ότι η μυθοπλασία έχει γίνει πραγματικότητα."
Γιώργος Ζώης(σενάριο-σκηνοθεσία)
Άνθρωποι διαφορετικών φύλων, ηλικιών, τάξεων και εθνικοτήτων περιμένουν σε εφτά διαφορετικές ουρές δημιουργώντας μια τεράστια ανθρώπινη σειρά. Όμως στο τέλος της ανθρώπινης αλυσίδας, η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά.
Στο Casus Belli παίζουν 146 ηθοποιοί, ανάμεσά τους οι: Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Τζένη Θεωνά, Ιρις Πόνκενα, Ηλίας Γκόγιαννος, Λάμπρος Φιλίππου, Γιώργος Μπινιάρης.
Ο Γιώργος Ζώης γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα. Σπούδασε εφαρμοσμένα Μαθηματικά και Φυσική στο Ε.Μ.Π και σκηνοθεσία κινηματογράφου στην Σχολή Σταυράκου και στην U.D.K στο Βερολίνο με υποτροφία του Ιδρύματος Γουλανδρή με πρόεδρο της επιτροπής τον Κώστα Γαβρά. Έχει διετελέσει βοηθός του Θόδωρου Αγγελόπουλου στην Σκόνη του Χρόνου.
Η πρώτη του μικρού μήκους ταινία Casus Belli έκανε την πρεμιέρα στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα ταινιών μικρού μήκους στο 67ο Φεστιβάλ της Βενετίας, πήρε έξι βραβεία στο Φεστιβάλ Δράμας 2011 και το βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Έχει ήδη επιιλεγεί στα επίσημα διαγωνιστικά των μεγαλύτερων φεστιβάλ του εξωτερικού (Rotterdam, Clermont Ferrand, Tokyo Shorts Shorts, Brussels, Krakow, Palm Springs California, Los Angeles LA SHORT FEST, Era New Horizons, Melbourne IFF etc) και το ταξίδι της συνεχίζεται μέχρι στιγμής σε πάνω από σαράντα διεθνή φεστιβάλ. Ταυτόχρονα είναι η πρώτη ελληνική ταινία μικρού μήκους που εξασφάλισε διανομή στις γαλλικές αίθουσες ενώ έχει ήδη προβληθεί από τηλεοπτικούς σταθμούς στην Γαλλία, Ιταλία, Πορτογαλία, Αμερική, Αυστραλία. Τέλος η ταινία προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες πριν από τις ταινίες “Attenberg”, “Wasted Youth” και “Από τα κόκκαλα βγαλμένη”.
Τώρα βρίσκεται στην προετοιμασία της πρώτης μεγάλου μήκους ταινία του που ονομάζεται “Stage Fright”, το σενάριο της οποίας βραβεύτηκε στο ευρωπαικό πρόγραμμα Cinelink με το μεγάλο βραβείο ανάπτυξης του CNC (Γαλλικού κέντρου Κινηματογράφου). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
http://www.staxtes.com/2012/05/casus-belli.htm
Πιο κάτω μια ταινία μικρού μήκους που μπορεί να είναι λίγο πιο κινηματογραφικά άτεχνη αλλά βάζει ένα ουσιώδες ερώτημα, προβοκατόρικα τοποθετημένο:
http://diakoptes.blogspot.com/p/our-films.html
Και οι δύο ταινίες ανεξάρτητα της διαφορετικής κινηματογραφικής τους αξίας δεν παύουν να είναι φορμαλιστικά παιχνίδια καλλιτεχνών που δεν είναι ικανοί (ακόμα;) να βάλουν έναν άνθρωπο να πει σε μια σκηνή τους: ε εσύ τι κάνεις εκεί πέρα ;
Και οι δύο ταινίες ανεξάρτητα της διαφορετικής κινηματογραφικής τους αξίας δεν παύουν να είναι φορμαλιστικά παιχνίδια καλλιτεχνών που δεν είναι ικανοί (ακόμα;) να βάλουν έναν άνθρωπο να πει σε μια σκηνή τους: ε εσύ τι κάνεις εκεί πέρα ;
Οι Pink Floyd στο mainstream magnum opus τους The Wall είναι πιο καίριοι και διαχρονικοί με στίχους σαν και αυτούς:
Hey you, out there in the cold
Getting lonely, getting old
Can you feel me?
Hey you, standing in the aisles
With itchy feet and fading smiles
Can you feel me?
Hey you, dont help them to bury the light
Don't give in without a fight.
Hey you, out there on your own
Sitting naked by the phone
Would you touch me?
Hey you, with you ear against the wall
Waiting for someone to call out
Would you touch me?
Hey you, would you help me to carry the stone?
Open your heart, I'm coming home.
But it was only fantasy
The wall was too high,
As you can see.
No matter how he tried,
He could not break free.
And the worms ate into his brain
Hey you, out there on the road
always doing what you're told
Can you help me?
Hey you, out there beyond the wall,
Breaking bottles in the hall,
Can you help me?
Hey you, don't tell me there's no hope at all
Together we stand, divided we fall.
Υστερόγραφο: Στη μνήμη του πατέρα της γυναίκας μου που ποτέ του δεν μίλησε για τα χρειώδη και έφυγε σκασμένος ένα χρόνο πριν. Για να μην δημιουργούμε εντυπώσεις, δεν ήταν ακριβώς θύμα της κρίσης, έφταιγε το κεφάλι του. Ένα ε εσύ θα σκάσω να έλεγε, μπορεί και να ζούσε ακόμη…
