Η γελαστή ανηφόρα

Μακιγιαρισμένη αδιαφορία, αδιόρατη θλίψη και λειψή προσμονή πλανιέται στον αέρα. Ευτυχώς και λιγότερος φόβος. Η όποια μεταβολή θα προέρθει από τον νόμο της αδράνειας και θα έχει την σφραγίδα της ανάθεσης σε έναν Συνασπισμό, συμπίλημα θέσεων, αντιθέσεων, στελεχών και ραχήλιων ή τζάκριων  κακήν κακώς μεταγραφών. Την σαπισμένη-τρόπος του λέγειν-κυβέρνηση διαδέχεται μια διαφημιζόμενη με όρους απορρυπαντικού ελπίδα που σύντομα θα ψάχνουμε τους κόκκινους κόκκους της. 

Τίποτα ουσιαστικά καινούργιο δεν πρόκειται να σταθεί  και κυρίως να ριζώσει αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη. Βέβαια το ξέρω πως εκφράζω ευσεβείς πόθους.  Άλλωστε η δικαιοσύνη είναι πάντοτε στυλοβάτης της κυρίαρχης εξουσίας, μόνο στα αστικά  νομικά κιτάπια, ανεξάρτητη, διακριτή εξουσία από την εκτελεστική και την νομοθετική. Έτσι μόνο νέα εξιλαστήρια θύματα ίσως βρεθούν,  δηλαδή οι λιγότερο καπάτσοι και οι περισσότερο προκλητικοί, όπως ο Τσοχατζόπουλος. Πρέπει να αλλάξουν όλα για να μείνουν τα ίδια,  όπως έλεγε ένας ευγενής, στον «Γατόπαρδο» του Λουκίνο  Βισκόντι και εμείς στο ίδιο έργο θα είμαστε θεατές, από Δευτέρα κοντή γιορτή.

Υ.Γ

Σε μια χώρα που αγιοποιείται ο παίσιος, πόσα χρόνια πρέπει να περιμένει κανείς για να διατηρήσει στο πρόγραμμα του ένα κόμμα εξουσίας  και να υλοποιήσει μόλις αναλάβει την εξουσία, το χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος;