Truman

Η ισπανική ταινία «Truman» του  Σεσκ Γκάι («Ζευγάρια στην Πόλη», «Ένα Πιστόλι σε Κάθε Χέρι») μπορεί να έχει πολύ βαρύ θέμα-έναν ετοιμοθάνατο από καρκίνο- αλλά διαπραγματεύεται το ζήτημα χωρίς μελοδραματισμούς και με πραγματική κομψότητα.  Στην έβδομη και καλύτερη ταινία του, ο 49χρονος Καταλανός εστιάζει την προσοχή του κυρίως  σε δύο μονάχα πρόσωπα, που υποδύονται υποδειγματικά ο Χαβιέ Καμάρα και Ρικάρντο Νταρίν, και ένα σκύλο. Ο Τoμάς αποφασίζει να ταξιδεύσει  από τον Καναδά στη Μαδρίτη για να συναντήσει τον παιδικό του φίλο Χούλιαν, ο οποίος έχει διαγνωστεί με καρκίνο σε τελικό στάδιο. Θα περάσει μαζί του και με τον αγαπημένο του σκύλο Τρούμαν τέσσερις μέρες στις οποίες ο φίλος του θα προσπαθήσει να ρυθμίσει τις εκκρεμότητες του και να πάρει αποφάσεις σχετικά με το πώς θα διαχειριστεί το λίγο χρόνο που του απομένει. Με γλυκόπικρες σκηνές και υποδειγματικό χιούμορ ο σκηνοθέτης αποφεύγει με μεγάλη μαεστρία τις παγίδες του μελοδράματος και στήνει μια ταινία την οποία όποιος δει σίγουρα θα του αφήσει ανεξίτηλο συναισθηματικό αποτύπωμα. Εξαιρετικής συναισθηματικής εντάσεως και υποδειγματικά στημένη είναι η σκηνή που ο Χούλιαν συναντά μάλλον για τελευταία φορά  το γιο του. Η ταινία απέσπασε Βραβεία Γκόγια καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και αντρικών ρόλων και διανύει την πρώτη κινηματογραφική της εβδομάδα στια αθηναϊκές αίθουσες.

Βλέποντας την ταινία, μου ερχόταν κάποιες στιγμές στο μυαλό, ο απροσδόκητος θάνατος του Νίκου Τριανταφυλλίδη, από καρκίνο και αυτός, την προηγούμενη εβδομάδα. Θυμάμαι πέρα από τις ταινίες του- η τελευταία «Οι αισθηματίες» πιθανόν ήταν η καλύτερη του-  τα μουσικά γραπτά του στο περιοδικό «Ήχος» τη δεκαετία του ’80, κάποιες σκόρπιες μεταμεσονύχτιες  κουβέντες μαζί του στο Μπαρ «Decadence», το Gagarin και την πρώτη συναυλία με την οποία άνοιξε ο χώρος, του Barry Adamson…