Με απλά λόγια περιγράφει σημεία των καιρών...
Συντάκτης:
Ενας τύπος ανθρώπου που ευδοκιμεί σήμερα,
ανάμεσα σε πολλούς άλλους που έχει διαμορφώσει η εφταετία των μνημονίων, είναι
αυτός του βολεμένου, δεξιού ή αριστερού πλέον δεν έχει καμία σημασία. Εχει τη
δουλίτσα του, το σπιτάκι του, το αυτοκινητάκι του και λέει ότι καλά είναι εκεί,
αδιαφορεί πά' να πει για τους πάσχοντες και τους απεγνωσμένους, για τους
χιλιάδες επαίτες που συναντούμε σε κάθε βήμα μας.
Εχει πάψει πια να αναζητεί νέες μορφές
πολιτικής δράσης, που πιθανώς θα έβγαζαν από το αδιέξοδο τη χώρα.
Αρκείται στο κλασικό μοτίβο τού ποιος κατέχει την εξουσία· ε, με αυτόν θα
πορευτεί και ας είναι ο εξουσιάζων ένας μικρός τύραννος.
Οχυρωμένος συνήθως πίσω από την ιδεολογία
του, η οποία έχει συγκροτήσει την κοσμοεικόνα του, έχει πάψει να ακούει ή να
συνομιλεί ή να νοιάζεται για τις δυσμενείς για τους πολλούς εξελίξεις γύρω του.
Αρνείται εναλλακτικές λύσεις και τη βαθιά υπαρξιακή - φιλοσοφική - πολιτική
έννοια της αλληλεγγύης και σχεδόν ειρωνεύεται όσους προσπαθούν να ζήσουν «εκ
των ενόντων» ή αναζητούν κάτι πιο ίσο, πιο ανθρώπινο για τις κοινωνίες.
Δεν ταράσσεται. Δεν του
περισσεύουν δάκρυα. Δεν συμπάσχει. Εύκολα απαξιώνει «ιερά πρόσωπα» που
εκφράζουν διαφορετική από τη δική του άποψη. Δεν γνωρίζει το μέτρον. Αγνοεί την
ευγένεια. Πηγαίνει σε πολιτιστικές
εκδηλώσεις, βάρβαρον, όμως, έχων ψυχή. Είναι ενήμερος περί τα «κοσμικά» (και τα
αθλητικά βεβαίως - φτωχέ Ξενοφάνη...)
Ομιλεί χυδαία, θεωρώντας ο
καψερός ότι μιλάει λαϊκά (μπορεί να σου πετάξει και στα μούτρα ότι «δεν υπάρχει
χυδαία γλώσσα, υπάρχουν χυδαίοι άνθρωποι»).
Εύκολα μετατρέπει μια
συλλογική «επιτυχία» σε προσωπική (του)· κοκορεύεται και αυτοεπαινείται χωρίς
ενδοιασμό. Α, πλειστάκις (πάντοτε, εννοείται) αυτοχαρακτηρίζεται αριστερός. Τον
μπαγάσα· αδυνατεί να κατανοήσει ότι εξευτελίζει την ίδια την Αριστερά και όσους
έχουν πραγματικά πονέσει γι' αυτήν. (Ποια Αριστερά, και μ.... Την εξουσία να
διατηρήσουμε πάση θυσία - όσοι διαφωνούν είναι πολύ αριστεροί, άρα ανεδαφικοί
ή, ακόμη ακόμη, δεξιοί).
Ο βολεμένος απαντά σε όλες τις κοινωνικές
τάξεις, σε όλες, μάλλον, τις πολιτικές φατρίες - ακόμη κι ένας αχθοφόρος
ονειρεύεται έναν ή πολλούς υφισταμένους του. Εντάξει, δεν είναι γέννημα θρέμμα
της κρίσης (πάντοτε υπήρχε), απλώς τώρα οράται και μέσα στην Αριστερά - κι έτσι
μάθαμε ότι το ηθικό της πλεονέκτημα ήταν ένας συγκεκαλυμμένος τρόπος της
μνησικακίας και της αδυναμίας για κατάληψη της εξουσίας.
Θα πει κανείς, λειψή είναι
η παιδεία μας, έτσι είναι οι άνθρωποι - μπα; Και η γλώσσα; Ο πολιτισμός; Η
αλληλεγγύη; Καλά, τώρα. Ρομαντισμοί παλιάς κοπής, θα πει ο επικρατών νέος τύπος
του βολεμένου, πιο επικίνδυνος ίσως τύπος και από τον κόλακα και τον ρουφιάνο.
(Μην ταυτίσουμε τις τρεις έννοιες - θα αδικηθούν μερικοί «αφελείς» που δεν
ξέρουν πού πάν' τα τέσσερα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου