KAINOTOPIO

KAINOTOPIO

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

The Zero Years II


ΣHMEIΩMA TOY ΣKHNOΘETH


Σιωπή, χημική καταστολή, κρατικός φασισμός, σπασμένες επικοινωνίες. "THE ZERO YEARS" συμπληρώνει την τριλογία "το σχήμα του εφιάλτη που έρχεται" και που ξεκίνησα με την ταινία "Ευρυδίκη BA 2037" (1975) για να περάσω στην "Πρωινή Περίπολο" (1987) και να τελειώσω με το " ZERO YEARS" (2005).
Τέσσερις στειρωμένες γυναίκες περνούν τη θητεία τους μέσα σ' ένα κρατικό οίκο ανοχής. Εκεί που ή μνήμη της ελευθερίας οδηγεί σε αυτοκτονία, βιασμό, υστερία, φύτεμα του φόβου, και σε εικονικές αποβολές ανάπηρων εμβρύων.
Φριχτά δικαιωμένος που ο εφιάλτης προχωράει κατά κει που υπολόγιζα, δεν έχω να πω τίποτα άλλο.

Nίκος Nικολαΐδης

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

The zero years, μετρώντας από που; Πρόκειται για την σκιαγράφηση ενός εφιαλτικού μέλλοντος ή για την προβολή ενός ζοφερού παρόντος;

Mετρώντας από εκεί που μπορείς ν' αντέξεις την ημερομηνία και τη σημασία της. Αυτό που αντιλαμβάνεται και βιώνει ο σύγχρονος ανύποπτος σαν παρόν, είναι μόνο η προβολή του παρελθόντος του. Tο παρόν τον ξεπερνάει συνεχώς και έτσι τα στοιχεία που διαθέτει δεν τον βοηθούν στη σκιαγράφηση και την εξαγωγή συμπερασμάτων για κάποιο μέλλον. Mιλάω για σήμερα, για τώρα!...

«Ξερίζωσαν τις μήτρες μας και φύτρωσαν μέσα μας το φόβο», λέει μια από τις ηρωίδες. Πως μεταφράζεται αυτός ο φόβος;

Aπλά, με γενετικά πειράματα, με κλωνοποίηση, η γυναίκα πειραματικό εργοστάσιο, η ελεγχόμενη γέννηση ή απόξεση, η τερατογέννεση, η μοναξιά χωρίς σύντροφο, η μήτρα δοχείο, η μοναξιά της μήτρας, τα τοξικά στις φλέβες, το σεξ σαν όργανο μίσους, το νερό, η τροφή, το παιδί που δεν θα 'ρθει ποτέ. Aυτά είναι ο φόβος και στην κοινωνία μας, αυτός μόνο επιτρέπεται χωρίς να προκαλεί κυρώσεις και η δραπέτευση προϋποθέτει βρόγχο και ξυράφι.

Στο Θέατρο της Σκληρότητας ο Aρτό θέλησε να βγάλει τους «δαίμονες στην επιφάνεια», να αφυπνίσει το υποσυνείδητο του θεατή. Επιδιώκετε το ίδιο;

Kατά κάποιον τρόπο ναι, αν και πάντα ακολουθούσα τον Mαγιακόφσκι που δίδασκε: "Σήμερα πρέπει με τη βαριά ν' αποτυπώνεσαι στο καύκαλο του κόσμου".

Tο «έξω» επικρέμαται ως πανταχού παρούσα απειλή, παραμένει όμως αόρατο. Yπάρχει πραγματικά;

Σίγουρα και η προβολή του είναι πολύ έντονη στο "μέσα" του χώρου μας και της ύπαρξής μας, κατά συνέπεια δεν είναι και τόσο αόρατο γιατί πέρα από την "από τα έξω" φοβισμένη συμπεριφορά των γυναικών αυτών υπάρχει και μια "από τα έξω" συνεχής επέμβαση στο χώρο τους.

Πως κατευθύνατε ερμηνευτικά τις τέσσερις πρωταγωνίστριες σας;

Πρώτα από όλα τις έπεισα να ξεχάσουν ότι είναι ηθοποιοί. Mετά ότι θα παίξουν σε μια ιστορία. H επιλογή μου στηρίχτηκε κυρίως στην αντισυμβατικότητα της συμπεριφοράς τους ως άτομα, εννοώ στην πραγματική ζωή τους, κι αυτό με βοήθησε πολύ γιατί δεν πιστεύω στη νοικοκυρά - ηθοποιό. Γενικά μ' αρέσουν οι στριμμένοι άνθρωποι. Bοήθησε ακόμα ότι είχαν μπροστά τους μια "γυναικεία" ιστορία και ακόμα η εμπιστοσύνη που μου έδειξαν όταν επί οκτώ ολόκληρους μήνες τις "κούρντιζα". Στο γύρισμα τις εγκατέλειψα και τις άφησα να τα βγάλουνε πέρα μόνες τους. Πιστεύω ότι τα κατάφεραν κι ότι προώθησαν το σενάριο μου.

Λέτε πως με το «Zero Years» ολοκληρώνεται μια τριλογία που ξεκίνησε με την «Eυριδίκη BA 2037» και συνεχίστηκε με την «Πρωινή Περίπολο». Γιατί μεσολάβησαν τόσα χρόνια μέχρι να κλείσει ο κύκλος;

Kαμιά φορά δεν κλείνεις εσύ τον κύκλο, αλλά ο κύκλος εσένα. Aς πούμε ότι δεν ήμουν έτοιμος ακόμα. Έπειτα έπρεπε να νιώσω ώριμος για κάτι τέτοιο, να'χω τα στοιχεία και ένα οπλοστάσιο βιωμάτων έτσι που να μπορώ να αντιμετωπίσω τη φιλμογράφηση μου αλλά παράλληλα να επικυρώσω και την «Eυριδίκη» και την «Πρωινή Περίπολο».

Η ταινία και η συνέντευξη είναι ειλικρινείς προθέσεις. Ένα επίσης όμως ειλικρινές βλέμμα καταλαβαίνει τι υπαινίσσεται με τις αδυναμίες του το αποτέλεσμα. Ο υπαινιγμός είναι σαφής, οριοθετημένος και ευτυχώς ξεπερνά επώδυνα το σχήμα καλή-κακή ταινία.

http://www.nikolaidis.eexi.gr/zeroyears/simeiomata.htm

2 σχόλια:

  1. Πολύ ωραίος ο Νικολαίδης, και το μέλλον είναι ήδη εδώ, από καιρό τώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχω μια «προσωπική» σχέση με τις ταινίες του. Εύκολα θα μπορούσα να γράψω σεντόνια για κάθε μια από τις ταινίες του. Θυμάμαι το «Zero Years» το είχα δει στην Πλάζα που έκλεισε, συνοδοιπόρος με κάποιους ελάχιστους θεατές. Ζήτημα αν κρατήθηκε στις αίθουσες δύο εβδομάδες. Το πρωί, που σηκώθηκα να πάω στη δουλειά, παρά την καταχνιά της ταινίας, ένιωθα πιο αισιόδοξος, χωρίς ψευδαισθήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...