Σε μια πρωτόγονη φυλή που ζει σχετικά απομονωμένη στις ζούγκλες του Αμαζονίου, δεν υφίσταται η έννοια της φυλακής. Όλα τα μέλη της φυλής γνωρίζονται μεταξύ τους και αποτελούν μια κοινότητα. Έτσι όταν κάποιο μέλος επιδείξει παραβατική συμπεριφορά η ποινή συνίσταται στο να τον γαργαλίσει επίμονα μια ειδική ομάδα επιφορτισμένη με αυτό το καθήκον. Το γέλιο ως ποινή. Διέφυγε της προσοχής μου όμως στο σχετικό ντοκιμαντέρ αν στα σοβαρά αδικήματα ο κατηγορούμενος πέθαινε κυριολεκτικά στα γέλια.
Το γέλιο όμως μπορεί να είναι και μια πρωτόγνωρη, σχεδόν λυτρωτική ελευθερία. Σε μια θεατρική παράσταση επτά μονόπρακτων που το ένα διαδεχόταν επιτυχώς το άλλο σαν τα πέπλα της Σαλώμης, ξαφνικά στο τελευταίο μονόπρακτο η ηθοποιός ξεκινά το μονόλογο της ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια. Και μετά σιωπή. Και μετά συνεχίζει να αναζητά απεγνωσμένα βοήθεια. Ώσπου ένας θεατής, πριν προλάβει ο θεατρικός παρτενέρ της ηθοποιού να απαντήσει στην έκκληση της, κόβοντας εν τη άγνοια του το γόρδιο δεσμό της θεατρικής σύμβασης, τρέχει να τη βοηθήσει. – Είσαι καλά; Ένα ποτήρι νερό ρε παιδιά. Κάποιοι από τους θεατές θεωρούν την εξέλιξη ως μέρος της παράστασης, οι περισσότεροι όμως ευτυχώς αντιλαμβάνονται ότι απλά κάποιος έτρεξε να βοηθήσει έναν συνάνθρωπο του και ξεσπούν σε ένα πληθωρικό, λυτρωτικό γέλιο. Η παράσταση δεν συνεχίζεται εκείνη την ημέρα αλλά στο τέλος των παραστάσεων, όλοι οι συντελεστές συμφωνούν, πως εκείνη η βραδιά ήταν η πιο πετυχημένη κι ας μην τελείωσε η παράσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου