Ο μικρός ήρωας όταν μεγάλωσε σκέφτηκε ότι ακόμα και τώρα στα βιβλία δεν διαβάζει επισταμένως τις περιγραφές των χώρων, των τοποθεσιών, των ίδιων των ηρώων. Ακόμα και τις μικρές χειρονομίες των ηρώων, τις διέτρεχε με μια ματιά αναζητώντας το μεδούλι των σκέψεων τους, τη γοητεία των μεταξύ τους στιχομυθιών. Είχε συνειδητοποιήσει επίσης όμως, μετά από τόσα βιβλία, ότι στο τέλος της ανάγνωσης συχνά παρασυρόταν σε λάθος συμπεράσματα, ενώ πολλές φορές αξιολογούσε λανθασμένα την αφηγηματική εξέλιξη των μεγάλων ηρώων των σημαντικών μυθιστορημάτων.
Όμως μια φορά κατάφερε να παρατηρήσει, το έλεγε τόσο ξεκάθαρα ο συγγραφέας, πως η ηρωίδα δεν ήταν τρελή. Λόγια, σελίδες ολόκληρες, γέμιζαν το μυθιστόρημα χωρίς να σκιαγραφούν την τρελή, παρά μόνο σκιαγραφούνταν αυτοί οι ίδιοι που μιλούσαν ακατάπαυστα για αυτήν, θεωρώντας την τρελή, αποφεύγοντας να μιλήσουν για τον εαυτό τους. Ο μικρός ήρωας, όντας προσεκτικός αναγνώστης κατάλαβε πολλά για αυτούς που μιλούσαν για την τρελή αλλά θεώρησε αρχικά ως δεδομένο πως η μεγάλη ηρωίδα ήταν τρελή. Η πλήρης αντιστροφή έγινε όταν επιτέλους διάβασε μια σχετική περιγραφή χωρίς να τη διατρέξει γρήγορα, αναζητώντας τις πνευματώδεις ατάκες των μεγάλων ηρώων. Η τρελή, ενώ τη διαβάλανε για σελίδες επί σελίδων, για να μη βάλει τα γέλια κοίταζε όλη την ώρα το ταβάνι. Είναι πολύ όμορφα ζωγραφισμένο εκεί πέρα το ταβάνι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου