Κους κους με φρέσκο ψάρι

Τα τελευταία χρόνια ολοένα και πιο σπάνια παρακολουθώ κινηματογραφικές ταινίες στην τηλεόραση. Από τη μια πλευρά δε βλέπω σχεδόν καθόλου τηλεόραση έτσι ώστε και κάτι καλό να προβληθεί συνήθως το προσπερνώ. Από την άλλη στην εποχή του dvd και του Internet δεν αντέχω τις καταιγιστικές διαφημιστικές διακοπές κυρίως των ιδιωτικών καναλιών σε μια ταινία. Άλλωστε ρίχνοντας καμιά ματιά στη χάση και στη φέξη σε τηλεοπτικά προγράμματα, διαπιστώνω ότι σε εποχές ισχνών αγελάδων οι ταινίες που προβάλλονται αν δεν είναι ολοένα και χαμηλότερου επιπέδου, είναι χιλιοπαιγμένες παραγωγές. Έτσι είναι αρκούντως τυχαίο που χθες στην ΕΤ-1 είδα το Κους κους με φρέσκο ψάρι του γαλλοτυνήσιου Αμπντελατίφ Κεσίς, συμπτωματικά ενώ μαίνονται οι ταραχές στην Τυνησία εξαιτίας της ζοφερής οικονομικής κατάστασης της χώρας.

Η ταινία είναι ένας αργόσυρτος ύμνος στα υλικά με τα οποία πλάθεται η ζωή: Έρωτας, Αγάπη, Ματαίωση, Ελπίδα, Στωικότητα, Φόβος, μικρότητες, το Αναπάντεχο.. Κάποιοι θα θεωρήσουν ότι υπάρχει φλυαρία στους διαλόγους, άλλα αν αφεθείς στους καλοδομημένους χαρακτήρες της ταινίας θα διαπιστώσεις ότι είναι μια φλυαρία μεστή, έμπλεη συναισθημάτων με καλοδουλεμένο το ψυχικό υπόβαθρο των ηρώων.

Ο 61χρονος κύριος Σλιμάν Μπεϊζί, μάλλον τυνήσιος μετανάστης πρώτης γενιάς, πάντα τυπικός στις υποχρεώσεις του, απολύεται από υπάλληλος στα ναυπηγεία της Μασσαλίας και στην κρίσιμη αυτή καμπή της ζωής του, δωρικός και χωρίς να θέλει να λογοδοτήσει για το μόχθο του, βλέπει τη σπεσιαλιτέ της πρώην γυναίκας του, το κυριακάτικο κους κους με φρέσκο ψάρι, σαν το έναυσμα να πραγματοποιήσει τώρα στη δύση του, ένα φωτεινό του όνειρο: να ανοίξει πλωτό εστιατόριο με σπεσιαλιτέ το ανωτέρω φαγητό σε ένα σαπιοκάραβο που αγόρασε με τα λεφτά της πενιχρής αποζημίωσης του. Στο όνειρο του τον συνοδοιπορεί περισσότερο η νεαρή Ριμ, πρόσωπο κλειδί στην ταινία, κόρη της περήφανης αυτοδημιούργητης γυναίκας που διατηρεί ξενοδοχείο και ο κύριος Μπεϊζί έχει σχέση μαζί της. Με τη βοήθεια της φαίνονται να ξεπερνιούνται τα γραφειοκρατικά εμπόδια και όλοι προσκαλούνται σε μια πρόβα τζενεράλε του εστιατορίου…

Το κους κους της πρώην γυναίκας του είναι ο συνδετικός ιστός της πολυπληθούς οικογένειας του Μπεϊζί, που τα μέλη της συναντιούνται κάθε Κυριακή και παρά τις δυσκολίες και τις ατομικές δυσλειτουργίες, οσμίζεσαι στο σπίτι περισσότερο την αγάπη παρά τα μπαχαρικά του πικάντικου φαγητού. Άλλωστε ένα πιάτο πάντα φυλάσσεται και προσφέρεται και στον πατέρα που ζει στο ξενοδοχείο με την καλή του. Το οικογενειακό τραπέζι, έξοχα κινηματογραφημένο, εκπέμπει ευφορία, ενώ διαχέεται πηγαίο γέλιο, σε αντίστιξη για παράδειγμα με το έξοχα κινηματογραφημένο οικογενειακό τραπέζι στη Χώρα Προέλευσης του Σύλλα Τζουμέρκα που πρoοικονομούσε τα κατοπινά ξεσπάσματα των ηρώων.

Λίγο πριν το τέλος της ταινίας και ενώ οι προθέσεις των ηρώων ζητούνται από τις περιστάσεις να γίνουν χειροπιαστές αποδείξεις, υπάρχει μια σκηνή ανθολογίας που δεν αποκαλύπτω για όσους δεν έχουν ακόμα ανακαλύψει την ταινία. Ακόμα λίγο πιο πριν όμως η μάνα προσφέρει τη σπεσιαλιτέ της σε ένα ζητιάνο στο δρόμο, αφού και την ώρα της βιοτεχνικής παραγωγής για την πρόβα τζενεράλε είχε προνοήσει για το κομμάτι του φτωχού.

Η ταινία τελειώνει, έχεις παρασυρθεί από το κρεσέντο της τελικής σκηνής ίσως έχεις ξεχάσει τις μπουκιές του άπορου. Μήπως όμως είναι ο μόνος που θα φάει κους κους με φρέσκο ψάρι σε αυτήν την πρόβα τζενεράλε πραγματοποίησης ενός ονείρου ;