Όσο οι συνέπειες του πυρηνικού δυστυχήματος της Φουκουσίμα αυξάνονται, όσο η ραδιενέργεια εξαπλώνεται, τόσο η πληροφόρηση αλλά και οι αντοχές των περισσοτέρων ημών για ενδελεχή ενημέρωση μειώνονται. Σου δημιουργείται η εντύπωση, πως αν αναπόδραστα οδηγούμασταν σε μια κλιμακούμενη, μείζονα πυρηνική καταστροφή, τόσο θα την αντιμετωπίζαμε με ένα βαριεστημένο ενδιαφέρον στα όρια της νοσηρής αδιαφορίας. Δείχνουμε να μην μπορούμε να κοιτάξουμε το αποτρόπαιο πρόσωπο των επιλογών μας, σαν ανθρώπινο είδος, στον καθρέφτη. Πρέπει να κυνηγήσουμε τον επιούσιο μας και όταν κουραστούμε έχουμε ταινίες και σειρές με πιο θελκτικά θέματα που περιμένουν τη θέαση τους. Άλλωστε με κάποιο τρόπο πρέπει να ξεχαστούμε από το δυσθεώρητο εθνικό μας έλλειμμα, που δυστυχώς μετρημένο μόνο ποσοτικά, βαίνει πάλι διψήφιο. Δεν βλέπεις τη γίνεται γύρω σου; Σεισμοί, λοιμοί, εμφύλιες συρράξεις και καταποντισμοί. Που να τρέχεις τώρα να ψάξεις λύση ριζική. Σκάσε και σκάψε το λαγούμι σου.
Έτσι και εγώ δεν θα προσθέσω περαιτέρω λεκτικούς παφλασμούς στην προελαύνουσα ραδιενέργεια της Φουκουσίμα, ανήμερα των 25 χρόνων από το πυρηνικό δυστύχημα του Τσερνομπίλ, άλλα θα αναδημοσιεύσω ένα άρθρο των New York Times via Ελευθεροτυπίας, για μια σχεδόν λησμονημένη οικολογική καταστροφή-την μόλυνση του κόλπου του Μεξικού από τη BP- έχοντας την εντύπωση πως οι μεταφράσεις άρθρων των New York Times που παρουσιάζονται στο κυριακάτικο φύλλο της Ελευθεροτυπίας, δεν είναι διαθέσιμες στο διαδίκτυο.
Μετά την έκρηξη που σημειώθηκε στην πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου Deep Water Horizon του ομίλου BP, η επιστήμονας Σαμάνθα Τζόι, έστρεψε την προσοχή της στις πετρελαιοκηλίδες. Η ομάδα της ήταν αυτή που πήγε στον Κόλπο του Μεξικού αμέσως μετά την εμφάνιση της πετρελαιοκηλίδας τον Απρίλιο του 2010. Σήμερα η 45χρονη δρ. Τζόι, του Πανεπιστημίου της Τζώρτζια, είναι υπεύθυνη μιας ομάδας που προσπαθούν να αντιληφθούν τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Παρακάτω ακολουθεί ένα δείγμα της συζήτησης μας:
Ερ: Πώς μάθατε για πρώτη φορά για τη πετρελαιοκηλίδα;
Απ: Ήμουν σπίτι και ανάρρωνα από τραυματισμό στην πλάτη μου. Μερικοί συνάδερφοι μου, όμως, ήταν κοντά στην έκρηξη. Είμαι μέλος του Hydrates Research Consortium του Κόλπου του Μεξικού, που μελετά τα υδάτινα περιβάλλοντα. Η ομάδα μας διαθέτει ένα κέντρο ερευνών μόλις 10 μίλια βόρεια από την πετρελαιοπηγή της BP, Μακόντο. Όταν ξημέρωσε το επόμενο πρωί, οι συνάδερφοι μου είδαν τους καπνούς από 10 μίλια και άκουσαν επίσης τα φουγάρα από πολλά πλοία τα οποία έπλεαν προς την πετρελαιοπηγή της BP. Σύντομα η Ακτοφυλακή έδωσε εντολή να φύγουν από την περιοχή επειδή χαρακτηρίστηκε απαγορευμένη ζώνη. Οι συνάδερφοι μου έστειλαν e-mails περιγράφοντας όλα όσα είχαν δει.
Ερ: Πως αισθανθήκατε όταν διαβάσατε αυτά τα μηνύματα;
Απ: Αναστατώθηκα πολύ. Από όλα όσα είχαν αναφέρει, ανησύχησα για μια πιθανή ανεξέλεγκτη διαρροή πετρελαίου από την πετρελαιοπηγή. Αυτή η εξέδρα συνδεόταν με ένα υποθαλάσσιο τμήμα με φυσικό αέριο- για την ακρίβεια επρόκειτο για 40% αέριο. Αλλά οι άνθρωποι της Ακτοφυλακής έλεγαν ότι όλα ήταν εντάξει. Στην αρχή ισχυρίστηκαν ότι δεν υπήρχε καμία διαρροή. Έπειτα επρόκειτο για μόλις 1000 βαρέλια την ημέρα, που σύντομα έγιναν 5.000. Επιστήμονες τους οποίους γνώριζα και κάνουν τηλεανίχνευση από δορυφόρο, μου έλεγαν ότι η πετρελαιοκηλίδα ήταν τουλάχιστον 5 με 10 φορές μεγαλύτερη από ό,τι έλεγαν.
Ερ: Και τι ανακαλύψατε;
Απ: Οι συνάδερφοι μου, Βέρνον Άσπερ από το Πανεπιστήμιο του Νότιου Μισισιπή και Άρν Ντίρκς από το Πανεπιστήμιο του Μισισιπή, ήταν αυτοί που ανακάλυψαν αυτά τα νέφη πετρελαίου και φυσικού αερίου, που περιείχαν περίπου 90% αέριο μεθάνιο. Αυτά τα υποθαλάσσια νέφη ήταν μεγάλα: 3 με 5 χλμ. πλάτος και 10 με 20 χλμ. μήκος. Επίσης μετακινούνταν! Ταξίδευαν με ταχύτητα 3 χλμ τη μέρα.
Ερ: Γιατί ήταν τόσο σημαντικό το γεγονός ότι τα ανακαλύψατε;
Απ: Η επίσημη ιστορία ήταν ότι το πετρέλαιο ανέβαινε προς τα πάνω από την πηγή στην επιφάνεια, θεωρητικά, διασκορπιζόταν και διαλυόταν. Η ανακάλυψη των συγκεντρώσεων πετρελαίου υποδείκνυε ότι μια σημαντική διάσταση της πετρελαιοκηλίδας δεν είχε αναγνωρισθεί.
Ερ: Πως αντέδρασε η κυβέρνηση στην ανακάλυψη σας;
Απ: Είπαν ότι ήμασταν εντελώς τρελοί. Δεν δέχονταν ότι υπήρχαν νέφη πετρελαίου στα ύδατα για πολύ καιρό.
Ερ: Εκτός από τα νέφη πετρελαίου, τι ανακάλυψε η ομάδα σας;
Απ: Στην επιφάνεια της θάλασσας στα τμήματα από όπου πήραμε δείγμα, επήλθε καταστροφή. Συχνά έβλεπες αυτή τη γλίτσα να καλύπτει τα πάντα. Υπήρχαν αυτά τα βακτηρίδια στη θάλασσα που τρέφονται με πετρέλαιο. Τα απόβλητα τους πέφτουν στον πυθμένα της θάλασσας όταν αποκτήσουν συγκεκριμένο βάρος. Και μάλλον θα έπεφταν σαν χιόνι για μήνες, επειδή έχουν καλύψει το βυθό. Τυπικά, ο πυθμένας της θάλασσας είναι γεμάτος ασπόνδυλα- μικρά πλάσματα με κελύφη. Λοιπόν τα κελύφη ήταν ακόμα εδώ, αλλά τα πλάσματα ήταν νεκρά. Υποθέτω ότι πέθαναν από ασφυξία όταν ήρθαν σε επαφή με το νέφος πετρελαίου.
Ερ: Πως θα χαρακτηρίζατε τον πυθμένα της θάλασσας;
Απ: Θα έλεγα ότι μοιάζει με νεκροταφείο. (…)
Claudia Dreifus/ The New York Times 22.3.2011- Ελευθεροτυπία 3.4.2011
http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9500E4DD1531F931A15750C0A9679D8B63&ref=claudiadreifus
http://www.tovima.gr/world/article/?aid=397383&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου