Χάικε Χένσελ - Είμαστε όλοι Έλληνες

Πώς σώθηκαν τα ελληνικά στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης

Ο κλασικός φιλόλογος Ντάγκλας Μακ Ντάουελ, μελετητής των αττικών ρητόρων και του αρχαίου ελληνικού δικαίου, εκδότης και μεταφραστής του Δημοσθένη και του Αριστοφάνη και δάσκαλος επί τριακονταετία εκατοντάδων φοιτητών από την έδρα των Αρχαίων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης, ήταν άνθρωπος μετρημένος. Σπανίως αιφνιδίαζε το ακροατήριό του όταν διάβαζε τους «Σφήκες» ενσαρκώνοντας ρόλους και αποκαλύπτοντας το υποκριτικό ταλέντο του.

Την έκπληξη επιφύλαξε μετά τον θάνατό του: πεθαίνοντας τον Ιανουάριο του 2010, σε ηλικία 78 ετών, άφησε διαθήκη με την οποία κληροδοτούσε το χαρτοφυλάκιο των μετοχών του στο πανεπιστήμιο με όρο την αναβίωση της έδρας των Αρχαίων Ελληνικών. Φαίνεται πως τον έθλιβε το γεγονός ότι η ιστορική έδρα, η οποία λειτουργούσε από το 1704, καταργήθηκε μετά τη συνταξιοδότησή του το 2001. Η εκτίμηση των μετοχών άφησε άφωνη την ακαδημαϊκή κοινότητα: το πανεπιστήμιο κληρονομούσε 2,4 εκατ. στερλίνες, αποτέλεσμα σοφών επενδύσεων του καθηγητή για τις οποίες κανείς δεν είχε ιδέα.

«Είναι το μεγαλύτερο κληροδότημα στην ιστορία του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης από την ίδρυσή του το 1451» δήλωσε στο «Βήμα» ο καθηγητής του Τμήματος Κλασικών Σπουδών Μάθιου Φοξ. Τον περασμένο Ιανουάριο το πανεπιστήμιο προκήρυξε τη θέση αναζητώντας «κάποιον δυναμικό επιστήμονα ο οποίος θα είναι έτοιμος να επενδύσει στο μέλλον των ελληνικών στη Γλασκώβη», όπου τα αρχαία ελληνικά διδάσκονται από το 1581.

Η εντυπωσιακή χειρονομία του Ντάγκλας Μακ Ντάουελ δημιουργεί μια εξαιρετικά αισιόδοξη προοπτική για το μέλλον των ελληνικών σπουδών, στη συνομιλία μας όμως με τον καθηγητή Φοξ ανακαλύψαμε ότι ήταν το τελευταίο επεισόδιο μιας μακράς ιστορίας μεθοδικών ενεργειών του αποβιώσαντος καθηγητή για τη διατήρηση των ελληνικών σπουδών στη Σκωτία.

Γεννημένος στο Λονδίνο το 1931, ο Μακ Ντάουελ σπούδασε στο περίφημο Μπάλιολ Κόλετζ της Οξφόρδης και δίδαξε για τέσσερα χρόνια αρχαία ελληνικά στη μέση εκπαίδευση και ακολούθως στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ προτού μετακινηθεί στη Γλασκώβη το 1971. Ηταν η εποχή που η γοητεία των αρχαίων ελληνικών είχε αρχίσει να θαμπώνει με ραγδαίους ρυθμούς στη βρετανική κοινωνία και στη μέση εκπαίδευση. Τα αποτελέσματα ήταν ορατά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση: οι 35 φοιτητές αρχαίων ελληνικών του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης το 1968 είχαν κατρακυλήσει στους 8 το 1971.

Ο Μακ Ντάουελ ανέλαβε δράση με ριζοσπαστικές αλλαγές στο παραδοσιακό πρόγραμμα διδασκαλίας. Το 1972 εισήγαγε ένα γενικό μάθημα εισαγωγής στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό διδάσκοντας μέσα σε ένα εξάμηνο ιστορία, φιλοσοφία, τέχνη και αρχαίους έλληνες συγγραφείς σε μετάφραση. Ανοιξε την όρεξη πολλών φοιτητών που επιθυμούσαν να συνεχίσουν. Το 1974 προσφέρθηκε δεύτερο μάθημα. Το 1993 το τμήμα είχε τόσους φοιτητές ώστε το πανεπιστήμιο θέσπισε τετραετείς σπουδές πτυχίου αρχαίας ελληνικής φιλολογίας.

Εκτός πανεπιστημίου ο Μακ Ντάουελ φρόντισε να συντηρήσει τις υποδομές στα σχολεία και στην κοινωνία, ώστε το ενδιαφέρον να μην ατονήσει ξανά. Χωρίς να απαξιώσει τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στη μέση εκπαίδευση, εγκαινίασε ένα πανεπιστημιακό μάθημα εκμάθησης της γλώσσας από το μηδέν και παράλληλα θεσμοθέτησε δύο εβδομάδες δωρεάν θερινών μαθημάτων της αρχαίας ελληνικής όπου δίδασκε και ο ίδιος.

Δραστηριοποιήθηκε ως μέλος και πρόεδρος του Κέντρου Κλασικιστών Σκωτίας και της Σκωτο-ελληνικής Εταιρείας στη Γλασκώβη και φρόντισε να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον των καθηγητών της μέσης εκπαίδευσης και των Βρετανών για τον αρχαίο Ελληνισμό. Κατάφερε, όπως συμπυκνώνει ο Ηλίας Αρναούτογλου, ερευνητής στο Κέντρο Ερευνας της Ιστορίας του Ελληνικού Δικαίου της Ακαδημίας Αθηνών και παλαιός διδακτορικός φοιτητής του Μακ Ντάουελ, «να συσπειρώσει ένα δυναμικό που χρειαζόταν συσπείρωση και να αναζωογονήσει το ενδιαφέρον για τις αρχαιοελληνικές σπουδές αλλάζοντας εστίαση».

Ευγενής και ευπροσήγορος αλλά ταυτόχρονα κλειστός και λιγομίλητος, ήταν άνθρωπος των έργων, που συνδύαζε την επιστημοσύνη με την κοινή λογική. «Ηρεμη δύναμη» τον αποκαλεί ο Δήμος Σπαθάρας, λέκτωρ στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, ο τελευταίος διδακτορικός φοιτητής του. Τον περιγράφει ως «άνθρωπο σεμνό, που δεν μιλούσε για τον εαυτό του και κοκκίνιζε όταν μιλούσαν οι άλλοι γι' αυτόν». Εξασφάλισε πολλές υποτροφίες σε φοιτητές για να σπουδάσουν αρχαία ελληνικά και ήταν ένας «καταπληκτικός και διακριτικός επιβλέπων με ευρεία εποπτεία του αντικειμένου του, ο οποίος με το επιστημονικό του έργο έφερε ξανά στην επιφάνεια τη μελέτη του αθηναϊκού δικαίου».

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, «της κρισιμότερης ως τώρα στη Βρετανία για την επιβίωση των κλασικών σπουδών», όπως εκτιμά ο Μάθιου Φοξ, καθώς η χρησιμοκεντρική θατσερική παιδεία υποβάθμισε πολύ τη διδασκαλία των άσκοπων, όπως πίστευαν, κλασικών σπουδών, ο Μακ Ντάουελ συνετέλεσε στην ενοποίηση των ιστορικών τμημάτων των Αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών Σπουδών του πανεπιστημίου σε ένα τμήμα Κλασικών Σπουδών το οποίο ξεκίνησε να λειτουργεί το 1988 με πρώτο διευθυντή τον ίδιο. Πέτυχε να προσελκύσει προς την αρχαία Ελλάδα όσους είχαν εκδηλώσει αποκλειστική προτίμηση στον ρωμαϊκό κόσμο, με αποτέλεσμα οι εγγεγραμμένοι φοιτητές να αυξηθούν πάλι και ο αριθμός των πτυχιούχων του νέου τμήματος να ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

Σήμερα περίπου 200 φοιτητές παρακολουθούν κάθε χρόνο το μονοετές μάθημα ελληνικού πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης και το ενδιαφέρον παραμένει σταθερό. «Είναι θέμα πολιτισμικό» εκτιμά ο καθηγητής του Τμήματος Κλασικών Σπουδών Μάθιου Φοξ. «Οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι οι ελληνικές σπουδές δεν είναι χάσιμο χρόνου ή πολυτέλεια αλλά διευρύνουν τους ορίζοντες, καλλιεργούν την αντίληψη, διατηρούν ζωντανό το πνεύμα μας». Προς αυτή την κατεύθυνση ήταν μέγιστη η συμβολή του φιλολόγου Ντάγκλας Μακ Ντάουελ. Με τη διαθήκη του μίλησε στις απειλητικές για τον Ελληνισμό αγορές τη γλώσσα που καταλαβαίνουν, εκείνη του χρήματος. Προτού ρίξει το τελευταίο του χαρτί, όμως, είχε διαμορφώσει με μια σειρά στρατηγικές κινήσεις συνθήκες που εξασφάλιζαν ότι τα χρήματά του θα πιάσουν τόπο. Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας του; Δει χρημάτων ο πολιτισμός, είναι όμως ανώφελα χωρίς πάθος, όραμα και τρόπο.

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=444199&h1=true
 

Δυστυχώς για μας, άλλη γενιά ανθρώπων. Πολλοί από αυτούς, για να μην γενικεύουμε επικίνδυνα, διαισθητικά συμφωνούσαν με τον Adorno, ότι μετά το Άουσβιτς δεν μπορεί να γραφτεί ποίηση-είτε ήξεραν τη ρήση του είτε όχι - και με τις καθημερινές  πράξεις τους βελτίωσαν τη ζωή μας και τον κόσμο μας. Μακάρι και η δική μας καλομαθημένη γενιά να σταθεί αντάξια των περιστάσεων της εποχής, τώρα που θα πρέπει να αποδείξει τι εστί βερίκοκο.  http://sarantakos.wordpress.com/2009/06/08/barquq/

 http://www.biblioasi.gr/product_info.php?products_id=117236

Κόντρα στις αποφάσεις των κυβερνήσεων, ο λαός είναι αυτός που βάζει τις κόκκινες γραμμές

Την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου ψηφίστηκε στη Βουλή από μέρους μιας από τις περισσότερο απονομιμοποιημένες κυβερνήσεις της νεότερης ιστορίας το μνημόνιο 2. Το νέο μνημόνιο, ως συνέχεια του προηγούμενου, επιφυλάσσει πληθώρα ευνοϊκών μέτρων, αρκεί να είσαι τράπεζα ή βιομήχανος. Κινείται στους ίδιους άξονες με το πρώτο και αποσκοπεί στην οριστική διάλυση του κράτους πρόνοιας, στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και στη μετατροπή της εργασίας σε καθεστώς δουλείας. Έτσι λοιπόν, τράπεζες και εταιρίες «προικίζονται» με τεράστιας αξίας δημόσια περιουσία, με δικαιώματα εκμετάλλευσης όλων των κοινωνικών αγαθών που μετατρέπονται σε εμπορεύματα (υγεία, παιδεία, νερό, ενέργεια κλπ) και απαλλάσσονται από κάθε κοινωνική υποχρέωση. Στον αντίποδα, σκλαβιά και εξαθλίωση αποφασίστηκε για το παρόν και το μέλλον εργαζομένων και ανέργων, που αποξενώνονται από όλα τα δικαιώματα κοινωνικής πρόνοιας που οι ίδιοι πλήρωσαν.

Την ίδια ώρα στην Αθήνα, έξω από τη Βουλή, αλλά και σε πολλές πόλεις και νησιά πραγματοποιήθηκαν οι μεγαλύτερες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των τελευταίων δεκαετιών. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι διαδηλωτές στην Αθήνα άρχισαν να πηγαίνουν στο Σύνταγμα ώρες πριν τα προκαθορισμένα καλέσματα. Περισσότεροι από εκατοντάδες χιλιάδες ήταν οι διαδηλωτές, των οποίων ο αριθμός δεν μπορεί πια να μετρηθεί, αφού κάλυπταν όλους τους δρόμους της Αθήνας από τη Συγγρού ως το Γκάζι. Εκεί βρέθηκαν νέοι, συνταξιούχοι, άνεργοι, εργαζόμενοι και γενικά όλοι εμείς που βλέπουμε να διαμορφώνεται ένα δυσοίωνο παρόν και μέλλον, καθώς και όλοι αυτοί που δεν περιμένουμε τίποτα καλό από τους διαχειριστές-πολιτικούς και που σκοπό έχουμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, συλλογικά και αδιαμεσολάβητα.

Εμείς που συναντηθήκαμε στο δρόμο εκείνες τις ώρες γίναμε μέρος της ιστορίας του. Μιλήσαμε, φωνάξαμε, ενώσαμε την οργή μας και τη μετατρέψαμε σε πράξη. Αρνηθήκαμε να φύγουμε παρά τους τόνους χημικών που μας «υποδέχθηκαν» από νωρίς, παρά τις συνεχείς επιθέσεις της αστυνομίας σε όλο το σώμα της συγκέντρωσης. Εκατοντάδες χιλιάδες «όχι» στην υποταγή, στο φόβο, στη βαρβαρότητα. Κάναμε βήματα μπροστά, μοιραστήκαμε την αλληλεγγύη και πιστέψαμε ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει.

Από την άλλη, για το ρόλο της αστυνομίας, δεν έχουμε να πούμε και πολλά, αφού είναι γνωστός και συνήθης. Αρκεί κανείς να ανατρέξει σε οποιαδήποτε μαζική κινητοποίηση τον τελευταίο καιρό. Δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε κάποια πορεία ή συγκέντρωση που να μην έπεσαν δακρυγόνα, που να μην μας υποδέχτηκαν με φυσούνες και κλομπ, είτε αυτοί που τάχτηκαν απέναντί στα ΜΑΤ ήταν φοιτητές, μαθητές, εργάτες είτε ήταν ηλικιωμένοι.

Αρωγοί στο έργο της καταστολής και της σπίλωσης κάθε αγωνιζόμενου μέρους της κοινωνίας ενάντια στα συμφέροντα εταιριών, τραπεζών και του πολιτικού τους προσωπικού υπήρξαν για άλλη μια φορά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι επίδοξοι διαμορφωτές συνειδήσεων, οι υποστηρικτές του μνημονίου, που τώρα υποδύονται τους αντιμνημονιακούς μήπως και σώσουν το τομάρι τους, αυτοί που σχολιάζουν τις ζωές μας με νούμερα και ποσοστά, έντεχνα απέκρυψαν το μέγεθος και τη δυναμική της συγκέντρωσης, καθώς και την αστυνομική βαρβαρότητα. Έδειχναν τη μισοάδεια από τα χημικά πλατεία Συντάγματος και έκρυβαν την υπόλοιπη Αθήνα που παλλόταν από την ενωμένη θέληση εκατοντάδων χιλιάδων που δεν υποχωρούσαν. Τα δάκρυά τους για τα ιστορικά κτήρια φτάνουν μόνο για όσα από αυτά γίνονται τράπεζες και πολυκαταστήματα. Δε φτάνουν για τα χιλιάδες διατηρητέα κτήρια που ρημάζουν εγκαταλελειμμένα ούτε για αυτά που γκρεμίζονται για να υψωθούν στη θέση τους κι άλλες πολυκατοικίες.

Τη στιγμή που οι έννοιες των λέξεων χάνουν το νόημά τους (πρόγραμμα σωτηρίας), οι κωλοτούμπες διαδέχονται η μια την άλλη (μνημόνιο-αντιμνημόνιο-και πάλι μνημόνιο) και το λογικό γίνεται όλο και πιο παράλογο (όλα αυτά γίνονται για το καλό μας), συμβαίνει ένα παράξενο γεγονός. Οι μάσκες πέφτουν, τα ψέματα τελείωσαν, οι συνειδήσεις ξυπνούν, οι άνθρωποι κινητοποιούνται ευκολότερα. Και αυτό είναι κάτι που τρομάζει την κυβέρνηση. Τα μέτρα πρέπει να περάσουν πάση θυσία, ακόμα και πάνω από πτώματα. Βλέποντας την κοινωνική οργή, η αστυνομία προσπαθεί να σταματήσει την κινητοποίηση του κόσμου με «προληπτικές» προσαγωγές ανθρώπων μέσα από τα σπίτια τους (πριν τη συγκέντρωση της Κυριακής) και προβαίνει στην εκδικητική φυλάκιση πέντε διαδηλωτών, και μάλιστα, αυτών που πιο πολύ από τους άλλους είχαν δεχθεί τις «περιποιήσεις» των δυνάμεων της τάξης. Τα μπλαβιασμένα μάτια από τις κλωτσιές στο πρόσωπο και τα κατάγματα στα πλευρά, «έπρεπε» να δικαιολογηθούν ως δήθεν αναγκαία. Ενδεικτικό της τακτικής πολέμου ενάντια στον εχθρό λαό, που ακολουθεί ο κρατικός μηχανισμός, αποτελεί η δημοσίευση (διαπόμπευση) φωτογραφιών των συλληφθέντων ανακηρύσσοντάς τους εκ των προτέρων ενόχους. Η αλληλεγγύη μας στους συλληφθέντες είναι δεδομένη, μιας και ο καθένας θα μπορούσε να ήταν στη θέση τους.

Έτσι λοιπόν όλοι εμείς που βρεθήκαμε στο δρόμο, τώρα ξέρουμε πως τίποτα δεν αλλάζει χωρίς εμάς. Είμαστε εδώ, παραμένουμε, πληθαίνουμε και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ακολουθώντας τη λογική του συλλογικού συμφέροντος έναντι του ατομικού.

Κόντρα στις αποφάσεις των κυβερνήσεων, ο λαός είναι αυτός που βάζει τις κόκκινες γραμμές.

Συνεχίζουμε μέσα από συνελεύσεις, απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις και κάθε μορφή συλλογικού αγώνα που μπορεί να ανατρέψει τα εγκληματικά τους σχέδια. Γιατί ΕΜΕΙΣ μπορούμε να επιβάλουμε τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας!

Πρωτοβουλία Κατοίκων Ραφήνας-Πικερμίου ενάντια στα χαράτζια

Photo via pitsirikos

Για την ενίσχυση του αγώνα των Χαλυβουργών

Η Λαϊκή  Επιτροπή Αγώνα Ραφήνας — Πικερμίου προσκαλεί στην θεατρική παράσταση του Δημοτικού Θεάτρου Δήμου Μαραθώνα 

 «ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ» σε σκηνοθεσία  Νίκου  Γκεσούλη

(Άσμα  ασμάτων. Ύμνος στον έρωτα. Αποδίδεται στον βασιλιά  Σολομώντα, χωρίς ωστόσο να είναι βέβαιο ότι το έγραψε ο ίδιος)

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012 Κινηματογράφος Ραφήνας «Πανόραμα» ώρα έναρξης: 19:00

Τα έσοδα της Παράστασης θα διατεθούν  για την ενίσχυση  του  αγώνα των Χαλυβουργών

ή Ε μ ε ί ς ή Α υ τ ο ί

Η διεθνής τρομοκρατική συμμαχία Κυβέρνησης, Ευρωπαϊκής Ένωσης, ΔΝΤ αποφάσισε:

Νόμιμη η εξαθλίωσή μας – Παράνομο να ζούμε με αξιοπρέπεια. Εμείς λέμε:

                                    Αυτοί με τους Νόμους τους
                                    Eμείς με το Δίκιο μας.

Ενωμένοι και αυτοοργανωμένοι, μέσα από συνελεύσεις,

νέοι και συνταξιούχοι, εργαζόμενοι και άνεργοι,

ντόπιοι και μετανάστες, χωρίς ηγέτες και σωτήρες

επιβάλουμε τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας.

ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΚΛΕΨΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

Όλοι στην πλατεία Συντάγματος
Κυριακή 12 Φεβρουαρίου στις 6:00μμ
(συνάντηση Μητροπόλεως και Φιλελλήνων)

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΡΑΦΗΝΑΣ ΠΙΚΕΡΜΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΤΖΙΑ

Εγκλήματα ειρήνης

Αν στο πρώτο μνημόνιο αιφνιδιαστήκαμε και μασήσαμε μπροστά στο δίλημμα "τα μέτρα ή καταστροφή", στο δεύτερο το δίλημμα αντιστρέφεται: καταστροφή θα είναι η υπογραφή του, δρόμος χωρίς γυρισμό θα είναι η υπογραφή του, τελειωτική κατεδάφιση θα είναι η υπογραφή του.

Παλιά στα εργοτάξια των δρόμων υπήρχαν ταμπέλες που έγραφαν: "Η ταλαιπωρία θα είναι προσωρινή, αλλά η βελτίωση της ζωής μας μόνιμη". Το αντίστροφο συμβαίνει με τους όρους που συνοδεύουν κάθε δόση: η ταμειακή ανακούφιση είναι προσωρινή και η διάλυση της κοινωνίας μόνιμη.

Δεν υπάρχει χειρότερο σενάριο, δεν υπάρχει πιο δραματικό σενάριο από την επιβολή των όρων του νέου μνημονίου. Οσοδήποτε δραματικές κι αν θα είναι οι συνέπειες της άρνησής του, οφείλουμε να μην αυτοκτονήσουμε σαν κοινωνία, οφείλουμε να πούμε και στην εξωτερική και την εσωτερική τρόικα πως εδώ είναι δημοκρατία και όχι πειραματικός σωλήνας, πως εδώ ζούνε άνθρωποι και όχι ζώα, πως εδώ είναι ανεξάρτητο κράτος που πριν απ' όλα και πρώτα απ' όλα οφείλει να διασφαλίσει την μη εξαθλίωση των πολιτών του, την μη κατάρρευση των δομών του, την μη αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού του.

Οφείλουμε να το πούμε εκατομμύρια πλέον άνθρωποι στους δρόμους. Ούτε δεκάδες ούτε εκατοντάδες χιλιάδες. Εκατομμύρια.

Όχι στην ταξικότατη πολιτική των εγκληματιών ειρήνης, όχι στην κατάργηση του εργατικού δικαίου, όχι στην αναίρεση του νομικού πολιτισμού που συνιστά την Ευρώπη, όχι στην μετατροπή της Ευρώπης σε τρίτο κόσμο.

Η Ιστορία δεν γράφεται ερήμην μας, η Ιστορία γράφεται από εμάς τους ίδιους.

Αν δεν τους σταματήσουμε τώρα θα ξαναβρεθούμε σε τρεις μήνες εκβιαζόμενοι ξανά, ένα επίπεδο εκβιαστικών μέτρων πιο κάτω, ένα επίπεδο διάλυσης πιο κάτω. Και πάει λέγοντας, μέχρι πια να μην απομείνει τίποτα. Ας σώσουμε ό,τι μπορεί ακόμα να σωθεί. Το οφείλουμε. Και το μπορούμε. Μπορούμε να γίνουμε παράδειγμα για τους λαούς που θα έρθουν αύριο στη θέση μας, μπορούμε να γίνουμε ανάχωμα στους ευρύτερους ταξικούς σχεδιασμούς, μπορούμε να δείξουμε ότι το πείραμα ως εδώ μπορούσε να πάει. Από εδώ και πέρα το πειραματοζώο ή αντιδρά ή πεθαίνει αργά και βασανιστικά από το φάρμακό του.

Οι υπογραμμίσεις δικές μου, το κείμενο του Old Boy(http://old-boy.blogspot.com/2012/02/blog-post_09.html), που το προσυπογράφω ανεπιφύλακτα. Τώρα πια δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία τι γράφουμε αλλά τι κάνουμε. Άλλωστε παραφράζοντας ελαφρά τον Μανώλη Αναγνωστάκη:

«Το θέμα είναι τώρα τι λες(κάνεις).
Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε.
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ.
Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας.
Το θέμα είναι τώρα τι λες(κάνεις) » (Στόχος, 1970)

Plan 9, Keep Your Cool and read the rules, ήτοι επιλεγμένα – ελάχιστα παιγμένα αποσπάσματα από τον ύμνο εις την ελευθερίαν

38


Λίγα μάτια, λίγα στόματα
θα σας μείνουνε ανοιχτά.
για να κλαύσετε τα σώματα
που θε νά 'βρει η συμφορά!

40

Γιατί η μάχη εστάθει ολίγη;
Λίγα τα αίματα γιατί;
Τον εχθρό θωρώ να φύγει
και στο κάστρο ν' ανεβεί.

41

Μέτρα! Ειν' άπειροι οι φευγάτοι
οπού φεύγοντας δειλιούν•
τα λαβώματα στην πλάτη
δέχοντ', ώστε ν' ανεβούν.

57

Εκειό το έγγισμα πηγαίνει
βαθειά μες στα σωθικά,
όθεν όλη η λύπη βγαίνει,
και άκρα αισθάνονται ασπλαχνιά.

58

Τότε αυξαίνει του πολέμου
ο χορός τρομακτικά,
σαν το σκόρπισμα του ανέμου
στου πελάου τη μοναξιά.

60

Κάθε σώμα ιδρώνει, ρέει•
λες κι εκείθενε η ψυχή
απ' το μίσος που την καίει
πολεμάει να πεταχθεί.

64

Κοίτα χέρια απελπισμένα
πώς θερίζουνε ζωές!
Χάμου πέφτουνε κομμένα
χέρια, πόδια, κεφαλές,

68

Ολιγόστευαν οι σκύλοι
και “Αλλά”, εφώναζαν, “Αλλά”,
και των Χριστιανών τα χείλη
φωτιά”, εφώναζαν, “φωτιά”.

70

Παντού φόβος και τρομάρα
και φωνές και στεναγμοί•
παντού κλάψα, παντού αντάρα,
και παντού ξεψυχισμοί.

72

Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη
και κυλάει στη λαγκαδιά,
και το αθώο χόρτο πίνει
αίμα αντίς για τη δροσιά.

117

και χειρότερα αγριεύει
και φουσκώνει ο ποταμός•
πάντα, πάντα περισσεύει•
πολύ φλοίσβισμα και αφρός.

131

Πιάνει, αυξαίνει, κοκκινίζει
και σηκώνει μια βροντή,
και το πέλαο χρωματίζει
με αιματόχροη βαφή.

133

Εκρυφόσμιγαν οι φίλοι
με τσ' εχθρούς τους τη Λαμπρή,
και τους έτρεμαν τα χείλη
δίνοντάς τα εις το φιλί.

144

Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει,
πάρ' το", λέγοντας, "και συ".

147

Μην ειπούν στο στοχασμό τους
τα ξένη έθνη αληθινά:
"Εάν μισούνται ανάμεσό τους
δεν τους πρέπει ελευθεριά".

150

Πόσο λείπει, στοχασθείτε,
πόσο ακόμη να παρθεί•
πάντα η νίκη, αν ενωθείτε,
πάντα εσάς θ' ακολουθεί.

157

Τι θα κάμετε; Θ' αφήστε
να αποκτήσομεν εμείς
λευθεριάν, ή θα την λύστε
εξ αιτίας πολιτικής;



158 (ακροτελεύτια στροφή)
Τούτο ανίσως μελετάτε
ιδού εμπρός σας τον Σταυρό:
Βασιλείς, ελάτε, ελάτε,
και κτυπήσετε κι εδώ!"”.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΓΕΙΤΟΝΙΩΝ

Ήδη σε διάφορες γειτονιές, χωριά, πόλεις επιχειρήθηκε να κοπεί το ρεύμα. Άμεσα, σε πολλές περιπτώσεις, επανασυνδέθηκε συλλογικά από αλληλέγγυους πολίτες. Η πρώτη μάχη ήρθε και είναι στα σπίτια μας.

                  Εμείς, όλοι είμαστε αποφασισμένοι να αντιστεκόμαστε συλλογικά.

Την αποφασιστικότητά μας την έχουμε εκφράσει με τις συγκεντρώσεις μας και τις δράσεις μας. Ο εργολάβος που έχει αναλάβει να κόψει το ρεύμα στην ευρύτερη περιοχή μας, στις 17 Ιανουαρίου με την παρέμβαση μας μαζί με άλλες τοπικές συλλογικότητες, πήρε το μήνυμα ότι το ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό που ανήκει σε κάθε έναν από εμάς και ότι όλοι μαζί θα υπερασπιστούμε κάθε γειτονιά και κάθε σπίτι.

Έχουμε όλοι μαζί δημιουργήσει ένα πρώτο δίκτυο κατοίκων ανά γειτονιά με την ανταλλαγή τηλεφώνων και την αμοιβαία υπόσχεση-δέσμευση να είμαστε όλοι εκεί, όταν κινδυνεύσει συμπολίτης μας.

- Συμμετέχουμε στις συνελεύσεις της Πρωτοβουλίας Κατοίκων Ραφήνας-Πικερμίου.

- Οργανωνόμαστε αποτελεσματικά αμεσοδημοκρατικά, χωρίς κόμματα και αντιπροσώπους. Κάνουμε λειτουργικό το υπάρχον δίκτυο πολιτών ανά γειτονιά και αναζητούμε τρόπους για τη μέγιστη διεύρυνση του.

- Ανταλλάσσουμε τηλέφωνα (σύμφωνα με την ομαδοποίηση ανά γειτονιά που ήδη έχουμε κάνει) και συμφωνούμε λεπτομερώς τις συντονισμένες ενέργειές μας σε περίπτωση εμφάνισης εργολάβου στο σπίτι μας.

- Η αυτοοργάνωσή μας είναι το δικό μας όπλο απέναντι στις επερχόμενες επιθέσεις τους.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΡΑΦΗΝΑΣ-ΠΙΚΕΡΜΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΤΖΙΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 8/02/2012, 7:30μμ.ΓΡΑΦΕΙΑ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΠΙΚΕΡΜΙΟΥ (ΠΛΑΤΕΙΑ ΠΙΚΕΡΜΙΟΥ)

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΡΑΦΗΝΑΣ-ΠΙΚΕΡΜΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΤΖΙΑ

blog:  http://prokarapi.wordpress.com/ email:  prokarapi@gmail.com T/Φ: 69 45 44 72 26