Κόντρα στις αποφάσεις των κυβερνήσεων, ο λαός είναι αυτός που βάζει τις κόκκινες γραμμές

Την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου ψηφίστηκε στη Βουλή από μέρους μιας από τις περισσότερο απονομιμοποιημένες κυβερνήσεις της νεότερης ιστορίας το μνημόνιο 2. Το νέο μνημόνιο, ως συνέχεια του προηγούμενου, επιφυλάσσει πληθώρα ευνοϊκών μέτρων, αρκεί να είσαι τράπεζα ή βιομήχανος. Κινείται στους ίδιους άξονες με το πρώτο και αποσκοπεί στην οριστική διάλυση του κράτους πρόνοιας, στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και στη μετατροπή της εργασίας σε καθεστώς δουλείας. Έτσι λοιπόν, τράπεζες και εταιρίες «προικίζονται» με τεράστιας αξίας δημόσια περιουσία, με δικαιώματα εκμετάλλευσης όλων των κοινωνικών αγαθών που μετατρέπονται σε εμπορεύματα (υγεία, παιδεία, νερό, ενέργεια κλπ) και απαλλάσσονται από κάθε κοινωνική υποχρέωση. Στον αντίποδα, σκλαβιά και εξαθλίωση αποφασίστηκε για το παρόν και το μέλλον εργαζομένων και ανέργων, που αποξενώνονται από όλα τα δικαιώματα κοινωνικής πρόνοιας που οι ίδιοι πλήρωσαν.

Την ίδια ώρα στην Αθήνα, έξω από τη Βουλή, αλλά και σε πολλές πόλεις και νησιά πραγματοποιήθηκαν οι μεγαλύτερες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των τελευταίων δεκαετιών. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι διαδηλωτές στην Αθήνα άρχισαν να πηγαίνουν στο Σύνταγμα ώρες πριν τα προκαθορισμένα καλέσματα. Περισσότεροι από εκατοντάδες χιλιάδες ήταν οι διαδηλωτές, των οποίων ο αριθμός δεν μπορεί πια να μετρηθεί, αφού κάλυπταν όλους τους δρόμους της Αθήνας από τη Συγγρού ως το Γκάζι. Εκεί βρέθηκαν νέοι, συνταξιούχοι, άνεργοι, εργαζόμενοι και γενικά όλοι εμείς που βλέπουμε να διαμορφώνεται ένα δυσοίωνο παρόν και μέλλον, καθώς και όλοι αυτοί που δεν περιμένουμε τίποτα καλό από τους διαχειριστές-πολιτικούς και που σκοπό έχουμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, συλλογικά και αδιαμεσολάβητα.

Εμείς που συναντηθήκαμε στο δρόμο εκείνες τις ώρες γίναμε μέρος της ιστορίας του. Μιλήσαμε, φωνάξαμε, ενώσαμε την οργή μας και τη μετατρέψαμε σε πράξη. Αρνηθήκαμε να φύγουμε παρά τους τόνους χημικών που μας «υποδέχθηκαν» από νωρίς, παρά τις συνεχείς επιθέσεις της αστυνομίας σε όλο το σώμα της συγκέντρωσης. Εκατοντάδες χιλιάδες «όχι» στην υποταγή, στο φόβο, στη βαρβαρότητα. Κάναμε βήματα μπροστά, μοιραστήκαμε την αλληλεγγύη και πιστέψαμε ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει.

Από την άλλη, για το ρόλο της αστυνομίας, δεν έχουμε να πούμε και πολλά, αφού είναι γνωστός και συνήθης. Αρκεί κανείς να ανατρέξει σε οποιαδήποτε μαζική κινητοποίηση τον τελευταίο καιρό. Δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε κάποια πορεία ή συγκέντρωση που να μην έπεσαν δακρυγόνα, που να μην μας υποδέχτηκαν με φυσούνες και κλομπ, είτε αυτοί που τάχτηκαν απέναντί στα ΜΑΤ ήταν φοιτητές, μαθητές, εργάτες είτε ήταν ηλικιωμένοι.

Αρωγοί στο έργο της καταστολής και της σπίλωσης κάθε αγωνιζόμενου μέρους της κοινωνίας ενάντια στα συμφέροντα εταιριών, τραπεζών και του πολιτικού τους προσωπικού υπήρξαν για άλλη μια φορά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι επίδοξοι διαμορφωτές συνειδήσεων, οι υποστηρικτές του μνημονίου, που τώρα υποδύονται τους αντιμνημονιακούς μήπως και σώσουν το τομάρι τους, αυτοί που σχολιάζουν τις ζωές μας με νούμερα και ποσοστά, έντεχνα απέκρυψαν το μέγεθος και τη δυναμική της συγκέντρωσης, καθώς και την αστυνομική βαρβαρότητα. Έδειχναν τη μισοάδεια από τα χημικά πλατεία Συντάγματος και έκρυβαν την υπόλοιπη Αθήνα που παλλόταν από την ενωμένη θέληση εκατοντάδων χιλιάδων που δεν υποχωρούσαν. Τα δάκρυά τους για τα ιστορικά κτήρια φτάνουν μόνο για όσα από αυτά γίνονται τράπεζες και πολυκαταστήματα. Δε φτάνουν για τα χιλιάδες διατηρητέα κτήρια που ρημάζουν εγκαταλελειμμένα ούτε για αυτά που γκρεμίζονται για να υψωθούν στη θέση τους κι άλλες πολυκατοικίες.

Τη στιγμή που οι έννοιες των λέξεων χάνουν το νόημά τους (πρόγραμμα σωτηρίας), οι κωλοτούμπες διαδέχονται η μια την άλλη (μνημόνιο-αντιμνημόνιο-και πάλι μνημόνιο) και το λογικό γίνεται όλο και πιο παράλογο (όλα αυτά γίνονται για το καλό μας), συμβαίνει ένα παράξενο γεγονός. Οι μάσκες πέφτουν, τα ψέματα τελείωσαν, οι συνειδήσεις ξυπνούν, οι άνθρωποι κινητοποιούνται ευκολότερα. Και αυτό είναι κάτι που τρομάζει την κυβέρνηση. Τα μέτρα πρέπει να περάσουν πάση θυσία, ακόμα και πάνω από πτώματα. Βλέποντας την κοινωνική οργή, η αστυνομία προσπαθεί να σταματήσει την κινητοποίηση του κόσμου με «προληπτικές» προσαγωγές ανθρώπων μέσα από τα σπίτια τους (πριν τη συγκέντρωση της Κυριακής) και προβαίνει στην εκδικητική φυλάκιση πέντε διαδηλωτών, και μάλιστα, αυτών που πιο πολύ από τους άλλους είχαν δεχθεί τις «περιποιήσεις» των δυνάμεων της τάξης. Τα μπλαβιασμένα μάτια από τις κλωτσιές στο πρόσωπο και τα κατάγματα στα πλευρά, «έπρεπε» να δικαιολογηθούν ως δήθεν αναγκαία. Ενδεικτικό της τακτικής πολέμου ενάντια στον εχθρό λαό, που ακολουθεί ο κρατικός μηχανισμός, αποτελεί η δημοσίευση (διαπόμπευση) φωτογραφιών των συλληφθέντων ανακηρύσσοντάς τους εκ των προτέρων ενόχους. Η αλληλεγγύη μας στους συλληφθέντες είναι δεδομένη, μιας και ο καθένας θα μπορούσε να ήταν στη θέση τους.

Έτσι λοιπόν όλοι εμείς που βρεθήκαμε στο δρόμο, τώρα ξέρουμε πως τίποτα δεν αλλάζει χωρίς εμάς. Είμαστε εδώ, παραμένουμε, πληθαίνουμε και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ακολουθώντας τη λογική του συλλογικού συμφέροντος έναντι του ατομικού.

Κόντρα στις αποφάσεις των κυβερνήσεων, ο λαός είναι αυτός που βάζει τις κόκκινες γραμμές.

Συνεχίζουμε μέσα από συνελεύσεις, απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις και κάθε μορφή συλλογικού αγώνα που μπορεί να ανατρέψει τα εγκληματικά τους σχέδια. Γιατί ΕΜΕΙΣ μπορούμε να επιβάλουμε τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας!

Πρωτοβουλία Κατοίκων Ραφήνας-Πικερμίου ενάντια στα χαράτζια

Photo via pitsirikos