Στις αρχές του Απριλίου του 1974…

« Όταν αλυσοδέθηκα στο στύλο της Πλατείας Συντάγματος, στην αρχή ένιωθα χαμένος, εκτός τόπου. Γιατί οι πρώτοι που με πρόσεξαν, ήταν Αμερικάνοι τουρίστες με τις φωτογραφικές και κινηματογραφικές τους μηχανές επί τα ίχνη της κλασικής αρχαιότητας. Γέλασαν, σκεπτόμενοι ίσως ότι ο ελληνικός τουρισμός μπορεί να έχει οργανώσει κάτι για να τραβήξει το ενδιαφέρον τους. Ωστόσο οι έλληνες περαστικοί, στους οποίους και έδινα τις προκηρύξεις δε γελούσαν. Αμέσως κατάλαβαν τι συμβόλιζε αυτή η πράξη, έπαιρναν τις προκηρύξεις, προχωρούσαν λίγο και μόλις ένοιωθαν τον εαυτό τους ασφαλή, τις διάβαζαν στα γρήγορα, μερικοί μάλιστα γύριζαν να πάρουν και άλλες να τις δώσουν και σε άλλους. Για μένα ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούσαν σήμαινε επιδοκιμασία και συγχρόνως φόβο. Φυσικά δε φοβόντουσαν εμένα (γιατί εγώ στο κάτω -κάτω ήμουν αλυσοδεμένος), αλλά του πράκτορες της μυστικής αστυνομίας που αστραπιαία βρέθηκαν εκεί..Προχώρησαν, βγάλανε επιδεικτικά τις ταυτότητες τους και σκόρπισαν την ανησυχία και τον τρόμο. Αρχίζοντας να με χτυπάνε, μου έσπασαν τα γυαλιά μου και συνέχισαν χτυπώντας το κεφάλι μου στη γωνία του τσιμεντένιου στύλου. Όταν άρχισα να φωνάζω επιχείρησαν να αποκαταστήσουν τον νόμο και την τάξη δίνοντας μου κλωτσιές στο στομάχι, ενώ συγχρόνως μου έκλειναν το στόμα.

Όταν εργαζόμουν σε ένα γερμανικό εργοστάσιο, γνώρισα έλληνες εργάτες. Εξετίμησα το χαρακτήρα τους, τη φιλοξενία τους, τον τρόπο με τον οποίο εκφράζανε τον εαυτό τους χορεύοντας ή τραγουδώντας, τον ενθουσιασμό τους για τον Θεοδωράκη – που η μουσική του δεν απαγορεύτηκε τυχαία από τη χούντα. Αγάπησα την Ελλάδα χωρία να έχω έρθει εδώ. Συγχρόνως γνώρισα το φόβο των ελλήνων εργατών ακόμα και στη Γερμανία. Τον φόβο για τους εγκάθετους της στρατιωτικής δικτατορίας που θα τους κατέδιδαν αμέσως αν προσχωρούσαν σε κάποια οργάνωση στη χώρα μας, ή αν μιλούσαν ενάντια του καθεστώτος… Συγχρόνως παρατήρησα την άγνοια, την πλήρη άγνοια των γερμανών τουριστών που παίρνουν ταξιδιωτικούς χάρτες και παγωμένοι από δέος μπρος στην αποκαθισταμένη και ωστόσο καταρρέουσα αρχαιότητα δε βλέπουν καν το πρόσωπο του σημερινού φασισμού. Κατά μέγα μέρος η πληροφόρηση απουσιάζει, η σκοπιμότητα αποκρύπτεται. Οι μόνες πληροφορίες που υπάρχουν στις εφημερίδες μας σχετικά με την Ελλάδα είναι η συνεχής υπόμνηση του τρόμου και των βασανιστηρίων που γίνονται, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού να έχει συνηθίσει την τρομοκρατία όπως ο τυφλός το σκοτάδι. Με την πράξη μου αυτή θέλησα να κινήσω τον τροχό, όπως λέμε, έτσι ώστε να δώσω στον κόσμο μια ευκαιρία να μιλήσει κατά της δικτατορίας, να γράψει εναντίον της, ίσως ακόμα να κάνει κάτι για την τερματίσει. Εν μέρει πέτυχα το σκοπό μου, και όσο περισσότερο με φυλακίσετε- και παρακαλώ μη σας εμποδίσουν οι ξένοι ανταποκριτές που βρίσκονται εδώ να μου επιβάλλεται τη μεγαλύτερη ποινή, όπως θα κάνατε για οποιαδήποτε ανώνυμο Έλληνα, τόσο πιο γρήγορα θα προκύψουν ενέργειες, όπως το μποϊκοτάρισμα του τουρισμού και άλλα μέσα αντιστάσεως.

Το οφείλω στις δύο εβδομάδες που έκανα φυλακή (και επομένως σε εσάς) ότι η εικόνα που έχω σήμερα για τον αριθμό και την κατάσταση των πολιτικών κρατουμένων είναι πολύ πιο ακριβής από ότι πριν τη πράξη μου. Μίλησα με πολιτικούς κρατουμένους που υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια (ηλεκροσόκ, στέρηση του ύπνου επί μέρες, ξύλο μέχρι θανάτου) για να τους αποσπάσουν ομολογίες. Επεκτείνετε τη διεστραμμένη ηθική σας στα θύματα σας. Είστε τελείως ανίκανοι να φανταστείτε ότι κάποιος από δική του πρωτοβουλία, χωρίς καμία εξωτερική προτροπή και χωρίς υλικά κίνητρα μπορεί να διακινδυνεύσει υπό ορισμένες περιστάσεις και τη ζωή του. Εδώ στη φυλακή, οι κρατούμενοι εκτίουν ποινές για εγκλήματα που ποτέ δε διέπραξαν- γιατί δεν μπορούσαν να αντέξουν τα βασανιστήρια και ομολόγησαν πράγματα που εσείς θέλετε να τους ακούσετε να τα λένε . Στη φυλακή στο γυναικείο τμήμα, βρίσκεται μια γυναίκα από τη Χιλή, η Σάρα Αράγια. Το σώμα της είναι γεμάτο από τα σημάδια που άφησαν οι σπεσιαλίστες σας στα βασανιστήρια τους: καψίματα από τσιγάρα που σβήνονταν επάνω της για να μαρτυρήσει.

Δεν είναι μόνο οι ειδικοί μέσα στην ΕΣΑ που ξέρουν την τεχνική των βασανιστηρίων. Καλώ τους δημοσιογράφους που βρίσκονται σε αυτήν την αίθουσα: προσπαθήστε να μπείτε στο υπόγειο γκαράζ του Αρχηγείου της Αστυνομίας, που είναι κοντά στην Αμερικάνικη Πρεσβεία. Δέστε το ματωμένο πάγκο που βρίσκεται στην αριστερή γωνιά στο βάθος του γκαράζ, δέστε τον ματωμένο τοίχο. Οι κρατούμενοι, δεμένοι σε αυτόν τον πάγκο, δέρνονται συγχρόνως ή διαδοχικά από 6-10 ειδικούς με γκλόμπς ή πέτσινα μαστίγια ώσπου να ομολογήσουν. Μπείτε στα νέα κελιά του Πειραιώς! Εκεί οι πολιτικοί κρατούμενοι υποβάλλονται κάθε μέρα στο βασανιστήριο των ηλεκτροσόκ. Έμεινα φυλακισμένος σε μια σκοτεινή τρύπα με τσιμέντο χάμω. Εκεί γνώρισα φοιτητές που χωρίς καμία δικαιολογία, χωρίς καμία εξήγηση για τους λόγους για τους οποίους τους υποπτεύονταν, συνελήφθησαν στο δρόμο ή στο σπίτι τους και χωρίς να ειδοποιηθεί ένας δικηγόρος ή συγγενής τους, περιμένουν να φύγουν για ένα στρατιωτικό στρατόπεδο…

… Όπως συνηθίζεται να κάνει ένας εγκληματίας που ομολόγησε την πράξη του, θα ήθελα και εγώ, τελευταίο από όλα να εκφράσω κάτι σαν λύπη για ότι έκαμα. Η πράξη μου ήταν ένας τρόπος διαμαρτυρίας. Αφετηρία μου στάθηκε η αρχή της μη βίαιης αντίστασης ως μέσω πειθούς. Εν τω μεταξύ πρέπει να διερωτηθώ αν η εκλογή του μέσου ήταν η σωστή. Γιατί υπάρχει ένας βαθμός κτηνωδίας που ερμηνεύει αυτή την αρχή ως ηλιθιότητα και αδυναμία. Ίσως, όταν διάλεγα τον τρόπο αυτό, να μην διάλεξα σωστά, να μη βρήκα τη γλώσσα που θα καταλάβαιναν καλύτερα οι αντιπρόσωποι της χούντας και οι συνεργάτες τους. Πχ, στην πρώτη μου ανάκριση με τις χειροπέδες και μια αλυσίδα στο λαιμό ο σπεσιαλίστας ανακριτής- εκπαιδευμένος στο καράτε- μου έδωσε μια γροθιά στο στόμα. Με ένα φιλικό χαμόγελο του υπέδειξα να μη ξεχάσει και το άλλο μέρος του προσώπου μου, ώστε να κρατήσω την ισορροπία μου Βρήκε την ευκαιρία να μου δώσει μια κλωτσιά, όσο μπορούσε πιο δυνατά στο υπογάστριο. Για να καταντούν ο ένας τον άλλο, οι άνθρωποι πρέπει να μιλάνε την ίδια γλώσσα. Πέρα από αυτό, το μόνο μέσο για να γίνεις αντιληπτός από κάποιον που μιλάει με τα τεθωρακισμένα και τα όπλα, είναι, φοβούμαι, να απαντήσεις, χρησιμοποιώντας και συ τη βία. »

Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας (1941-1974) Σόλων Νεοκ. Γρηγοριάδης, Τόμος 12 σελ.104-108

Στις αρχές του Απριλίου του 1974 ο Γερμανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Γκύντερ Βάλραφ, που και οι κατοπινές του δραστηριότητες απέδειξαν ότι είναι μια πολύ ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα περίπτωση, με αυτόν τον τρόπο διαμαρτυρήθηκε εμπράκτως κατά του στρατιωτικού καθεστώτος της Ελλάδας. Η δίκη του έγινε την 23η Μαΐου 1974 στο έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών. Παρίσταντο ξένοι ανταποκριτές, δεν επιτράπηκε όμως να δημοσιευτεί το παραμικρό στον ελληνικό τύπο. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 14 μηνών. Τα ανωτέρω, είναι εκτενή αποσπάσματα της απολογίας του, όπως δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Καθημερινή της 13ης Αυγούστου 1974.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%92%CE%AC%CE%BB%CF%81%CE%B1%CF%86

http://www.lifo.gr/mag/columns/4668