Το φασιστόνιο είναι ψάρι χοντρόπετσο του γλυκού νερού. Είτε βενιβελάζει είτε είναι καμένο από την ουρά και προς τοιαύτην αποκατάσταση κολλάει με το δημαρά του, είτε κουβαλάει εθνικοπατριωτικό σαμάρι συνηθίζει να κολυμπά πλησίον του ιζήματος του βυθού της λίμνης. Στη λίμνη βέβαια ζει και το ανήσυχο και αναλυτικό καζάκιο που μετά από εξάντληση των ατέρμονων διαδρομών του, στο τέλος του πολιτικού χρόνου του- συγγνώμη ωραρίου του- πήγε και βρήκε το παπαθεμέλιο του. Υπάρχει και το καρατζαφεροφασιστόνιο κωλοτουμπίδιο, λιμναίος επιβιωτικός μικροοργανισμός που για να διατηρηθεί εν λιμναία ζωή ανοίγει τις βάνες τις μπάρμπες του, κάθεται στου κύρτσου, του εκδότη, του καραμπουζουκλή απέναντι και εντάσσει εντός του τη γυναίκα του πασχάλη του. Αυτό που δεν καταλαβαίνεις την παρουσία του στα νερά της λίμνης είναι το μειλίχιο κουβέλιο, που αν και πολλοί διαισθάνονται, λίγοι γνωρίζουν την επίσημη ονομασία του είδους, το επονομαζόμενο, αριστέριους πασοκοπλυντήριους. Τα ψάρια και τα μαλάκια αυτά έχουν επίγνωση ότι έτσι όπως κινούνται στης λίμνης τα θολά νερά φωτίζουν τη χρυσή αυγή μας, επωάζουν τα χρυσά της αυγά που θα έρθουν να καθίσουν στα χεσμένα έδρανα του κυνοβουλίου μας. Τα ψάρια και τα μαλάκια αυτά διατηρήθηκαν εν ζωή και μπορεί να συνεχίσουν να διατηρούνται γιατί πολλοί περνώντας από τη λίμνη του πολιτικού μας συστήματος έριχναν μπουκίτσες ψωμί και τα δυνάμωναν, νομίζοντας πως οι επιφανείς πάπιες της λίμνης του εθνικού μας κήπου είναι ικανές να διαχειριστούν τα χωρικά μας ύδατα.
Υπάρχει βέβαια και ή άμωμος και άτεγκτη αριστερά που περνά είτε σύριζα των γεγονότων είτε νοιώθει ανταρσυασμένη, μόνο και μόνο για να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη (βλέπε ιζνογκούντ) είτε ομνύει στην δευτέρα κομμουνιστική παρουσία, του κκε πρωτοστατούντος. Κάποιοι ξέρουμε, ανεξάρτητα από ότι της άμωμου και άτεγκτης αριστεράς θα ψηφίσουμε ότι όπως είχε και ένα φιλικό ιστολόγιο προμετωπίδα για καιρό στην προηγούμενη ιστολογική εκδοχή του, omnia sunt communia και παρά το κλίμα γενικότερης κατάρρευσης και απαξίωσης θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε καθημερινά πράξη.
Στις όχθες της όζουσας λιμνούλας επί πέτρας καθήμενο διαλογίζεται το "μη μου το κράτος τάραττε μνημόνιε τρισκατάρατε" βαθέως αριστερό συντηρητόνιο. Αναμένον τη δευτέρα παρουσία όπου οι ελληνικές κρατικές επιχειρήσεις - διαψεύδοντας τη μέχρι τώρα πραγματικότητα- θα μεταβληθούν σε κερδοφόρες προς όφελος της κοινωνίας, πετάει που και που καμιά πετρούλα στη λίμνη που χάνεται αργά στα βάθη της λίμνης. Τα απόνερά της σχηματίζοντας ομόκεντρους κύκλους αποσβέννονται αργά προς την όχθη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα σοβαρά τώρα: Όχι στις σειρήνες της καταστροφής. Όχι στα ανέκδοτα περί "μισθών Βουλγαρίας" από τους πιστούς ενός συστήματος που αυτό ακριβώς δημιούργησε μισθούς Κίνας και Βουλγαρίας. Όχι στους "αντιμνημονιακούς" που θέλουν "ανάπτυξη" καφετέριας, τυροπιτάδικου 2X2 και υπηρεσιών χωρίς αντίκρισμα με τα λεφτά του ΕΣΠΑ (των "κατοχικών δυνάμεων").
Όσο και αν απεχθάνομαι την ποιότητα του σημερινού "κυνοβουλίου", να μην ξεχνάμε ότι κάποιοι κάπου κάποτε πέθαναν για να έχουμε εμείς τη δυνατότητα να ψηφίζουμε για αυτό το "κυνοβούλιο". Προσοχή στην ψήφο λοιπόν. Μια επανάληψη του 1920 δεν συμφέρει κανένα. Τότε πράγματι μπορεί να βγουν κρεμάλες. Έναντι ποίου όμως.....
Μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη παρακάτω:
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=452575#.T4QGX3OYRD4.blogger
omnia sunt communia
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ξέρουν τα "κομμούνια";
Tamistas, δυστυχώς δε το ξέρουν τόσοι πολλοί ακόμα γιατί η απόκτηση ταξικής συνείδησης είναι επίπονος και βασανιστικός δρόμος,όταν πριν από 3-4 χρόνια η πλειοψηφία βρισκόταν στο καναπέ της, στην τηλεοπτική αποχαύνωση της και μετακινιόταν με το καγιέν της ως το περίπτερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤάκη, το βαθέως αριστερό συντηρητόνιο εντρύφησε στα έπεα πτερόεντα του Ράμφου και αλίευσε διαμάντια φιλοσοφικής σκέψης που τα παραθέτει αυτούσια προς γνώση και συμμόρφωση:
ΑπάντησηΔιαγραφή-Είναι πολλοί που πιστεύουν ότι η Αριστερά θέλει ένα τρίτο γύρο ή τέταρτο γύρο, γιατί τους έχω χάσει τους γύρους…
Τον θέλει αλλά με έναν τρόπο διαφορετικό, όχι πια να πολεμήσει αλλά να
καταστρέψει. Επάνω στα ερείπια να υπάρξει. Αυτό είναι δικό της πρόβλημα. Αλλά
έχει πολύ μεγάλη σημασία εμείς να συνειδητοποιήσουμε, και το ίδιο το πολιτικό
σύστημα με ό,τι δυνάμεις θα μπορούσε να έχει, ότι το πρόβλημά του είναι, όλος ο
τρόπος λειτουργίας, είναι να μην απελευθερωθούν δυνάμεις κοινωνικές.
-Συγκρίνεται χούντα και αριστερά δηλαδή;
Αυτό είναι δεδομένο ιστορικά. Δεν μπορώ να το αμφισβητήσω εγώ
Αν αλίευσε αυτά και ΜΟΝΟ αυτά, τότε αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα.
ΔιαγραφήΩς προς αυτά και μόνο δεν έλαβα κάποια απάντηση. Γενικότερα, ο Γκράμσι θα χαρακτήριζε τον Ράμφο οργανικό διανοούμενο που εκπληρώνει τον ρόλο του, τώρα που αρχίζουν να σοβαρεύουν τα πράγματα, στο ακέραιο. Ήταν η πιο θλιβερή συνέντευξή του που έχω διαβάσει. Ένας άνθρωπος είναι καταθλιπτικό να φοβάται μήπως και απελευθερωθούν κοινωνικές δυνάμεις από τη στρούγκα σε συνθήκες κοινωνικής διάλυσης και να εξομοιώνει συλλήβδην την αριστερά με τη χούντα. Τα περί ζωνών ανομίας, χωρίς ταξική στοιχειοθέτηση και ότι το μνημόνιο μας επιβλήθηκε επειδή είχαμε ξεχάσει τη μνήμη μας (σε παλιότερη συνέντευξη του) είναι ευφυολογήματα-φωτοβολίδες που τα ακούω βερεσέ. Τα περί Ευρώπης και Αφρικής δε, είναι απροκάλυπτη εκβιαστική προπαγάνδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα της αριστερής επιχειρηματολογίας εν' Ελλάδι: Συσκότιση (ηθελημένη ή όχι) των εννοιών, και χρήση συναισθηματικά φορτισμένων λέξεων αποφεύγοντας τον ακριβή καθορισμό αυτών. Ας θέσω λοιπόν τα παρακάτω ερωτήματα:
ΔιαγραφήA. Η ελλαδική κοινωνία λειτουργούσε προ κρίσεως ή "λειτουργούσε" βασιζόμενη σε ένα ιδιότυπο καθεστώς συναλλαγής (και σιωπής) που βούλωνε στόματα (με δανεικά)?
Β. Ποια είναι η "στρούγκα"?
Γ. Ζώνες ανομίας υπάρχουν ή όχι? (άντε, για να το διευκολύνω: είτε σε χώρους δραστηριοποίησης της "μεγαλοαστικής" ελληνικής τάξης π.χ ναυτιλία ή βιομηχανία, είτε σε χώρους δραστηριοποίησης εργατικής, μικροαστικής, ή μεσοαστικής τάξης π.χ πανεπιστήμια, γήπεδα, ή βάλτε ότι θέλετε)? Είναι το φαινόμενο περισσότερο εκτεταμένο από μία μέση ευρωπαϊκή χώρα ή όχι?
Δυστυχώς, προσωπικά, καθόλου δεν βλέπω να σοβαρεύουν τα πράγματα. Τα πράγματα σοβαρεύουν όταν αρχίζουν να προτείνονται λύσεις. Αλλά εδώ η ελληνική αριστερά δεν έχει αποφασίσει ακόμα αν δέχεται την αστική δημοκρατία ή όχι. Αλλά αν όχι, γιατί συμμετέχει στις εκλογές? Ας μου το εξηγήσει κάποιος.
Εις επίρρωσιν των ανωτέρω, παραθέτω άρθρο για την καταβαράθρωση των τιμών των (ανταλλασόμενων αφορολόγητα στη "μαύρη") αδειών ταξί (όταν ήμουν μικρός κάτι διάβαζα για τους κουλάκους...). Αλλάζουν όμως καθώς φαίνεται τα πράματα...Μα τι καλά που λειτουργούσε το "κοινωνικό συμβόλαιο" προ μνημονίου...
Διαγραφήhttp://www1.rizospastis.gr/story.do?id=6767065&publDate=27/3/2012
1. Η γερμανική ελίτ με πληθωρισμό 2% δανείζεται με 1,5%. (http://www.isotimia.gr/default.asp?pid=24&ct=2&artid=110653). Μας δάνειζαν φτηνά με προφανείς απώτερους σκοπούς που σήμερα τους λουζόμαστε. Δεν πίστεψα ποτέ ότι πολιτικό προσωπικό γ΄ κατηγορίας θα μπορούσε κάποια από τα χρήματα να τα αξιοποιήσει παραγωγικά για μακροπρόθεσμους μοχλούς ανάπτυξης της χώρας. Επίσης δε μου έχει βουλώσει κάνεις το στόμα με δανεικά και δεν είμαι ο μόνος . ΔΕΝ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΧΑΖΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΠΩΣ ΝΑ ΦΑΝΕ, ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΝΑΓΑΜΕ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφή2. Η πεπατημένη που ζήσαμε πασπαλισμένη με τις ηθικές πομφόλυγες του Ράμφου. Ξαναεπαναλαμβάνω τη διατύπωση του: Να μην ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΝ δυνάμεις κοινωνικές
3. Ζώνη ανομίας είναι και η ακτίνα του χεριού του Γιάννη Αγιάννη που κλέβει ένα καρβέλι ψωμί, ζώνη ανομίας είναι και οι επενδύσεις του Λαυρεντιάδη. Αν όλα μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι και εξομοιώνεται αυτός που δεν έχει να πληρώσει τα χαράτσια με λαμόγια που συστηματικά φοροδιαφεύγουν για χρόνια, ο κ. Ράμφος αναδεικνύεται αυτόχρημα σε τζουτζέ του εποικοδομήματος.
4. Γιατί το 1946 που μαλακωδώς τράβηξε την αποχή της, οδήγησε τον κόσμο στη Μακρόνησο.
Γκαίμπελς ζεις, εσύ μας οδηγείς.
ΔιαγραφήΈτσι λοιπόν. Φθάσαμε τελικά στο ζουμί. Όταν τα ερωτήματα ζορίζουν, μετερχόμαστε λογικές ακροβασίες (Μπαμπινιώτης & Μυλόπουλος = Γιάννης Αγιάννης, από τα μαλλιά τραβηγμένες αναλογίες μεταξύ του 1946 και του σήμερα). Επιστρατεύουμε τη συνωμοσιολογία (γερμανική ελίτ με προφανείς σκοπούς - άραγε που είναι οι άλλες ελίτ να μας δανείσουν για να μας αγοράσουν κι αυτές? Γιατί δεν μας δανείζουν? Είναι ηλίθιες?). Ηθικολογία ("ΞΕΡΝΑΓΑΜΕ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ" - ώπα) (και που ήσασταν, ωρέ παλικάρια, εσείς, και εμείς, και όλοι, όταν γινόταν το μεγάλο φαγοπότι στην υγεία? στην άμυνα? στις εφορίες? στις πολεοδομίες? όταν απαξιωνόταν η παιδεία και τα πανεπιστήμια? όταν φορτωνόμασταν εμείς και τα παιδιά μας το κόστος των ολυμπιακών αγώνων? όταν όλος ο κόσμος έπαιζε στο χρηματιστήριο? και κυρίως όταν δανειζόμασταν ασύστολα? δεν θυμάμαι καμμιά σχετικά διαδήλωση).
Από τη στιγμή που η οικονομία της Ελλάδας (δημόσια και ιδιωτική) περιστρεφόταν γύρω από το κράτος, και το κράτος δανειζόταν για να καλύψει τις δαπάνες του, τότε όντως, κι ανεξάρτητα αν οι περισσότεροι τίμησαν το μισθό τους, είτε έμμεσα είτε άμεσα, πλην ελαχίστων, όλοι μαζί τα φάγαμε,αν και δεν φάγαμε φυσικά όλοι το ίδιο, με τον ίδιο τρόπο, ούτε έχουμε όλοι τις ίδιες ευθύνες.
Όσο για τα χαράτσια, κάποιοι -χωρίς να συμφωνούν με αυτά, και χωρίς να τους περισσεύει το παραμικρό- τα πληρώνουν γιατί είναι νόμος, αλλά και γιατί ξέρουν πως μέσω αυτών θα πληρωθούν χιλιάδες κρατικές δαπάνες που πράγματι πρέπει να υφίστανται (μισθοί, συντάξεις, και φάρμακα μεταξύ αυτών). Νόμος, έστω και άδικος. Οι νόμοι όμως ανατρέπονται στη Βουλή και στα δικαστήρια, κι ένας υπεύθυνος πολίτης πρέπει να τηρεί τους νόμους ακόμα κι αν διαφωνεί.
Και τέλος, όλως τυχαίως και αίφνης, όταν τα ερωτήματα ενοχλούν, το πρώτο πρόσωπο της απάντησης μετατρέπεται σε ΠΡΩΤΟ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ, γιατί άραγε? Μήπως για να τονισθεί υπόρρητα η δύναμη της ομάδας έναντι του ενός? (η ελληνική γλώσσα έχει λέξη που περιγράφει επακριβώς αυτό το φαινόμενο, αλλά καλύτερα να μην την αναφέρω). Επειδή λοιπόν βλέπω τη συζήτηση (αν έγινε και ποτέ τέτοια) να ξεφεύγει, τελείωσα και δεν πρόκειται να επανέλθω.
εξαιρετικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήKatabran, ευχαριστώ και επιμένω και ελπίζω να το συμμερίζεσαι ότι τα λόγια μας θα πρέπει να είναι στο ύψος των πράξεων μας. Οι πράξεις μας ακονίζουν τα λόγια μας. Omnia sunt communia μόνο στο βαθμό που το κερδίζουμε καθημερινά με τις πράξεις μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή