Πανδημία και… Μαύρο Μηδέν!

 

του Γιώργου Καπόπουλου

Oταν το 1955 παγιώθηκε η διαίρεση της Γερμανίας, η κυβέρνηση Αντενάουερ στη Βόννη υιοθέτησε μια αδιαπραγμάτευτη θέση: την άμεση διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με όποια χώρα αναγνώριζε την Ανατολική Γερμανία. Η θέση αυτή ονομάσθηκε Δόγμα Χαλστάιν, από τον υφυπουργό Εξωτερικών που την διατύπωσε.

Oταν ο Αντενάουερ κατάλαβε ότι το κόστος του αυτοεγκλωβισμού της Βόννης υπερέβαινε το όποιο όφελος, θέλησε να ανακτήσει ελευθερία κινήσεων. Γρήγορα διαπίστωσε ότι η πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας της CDU - CSU απειλούσε με ανταρσία κάθε προσπάθεια απεμπλοκής από το ανελαστικό- άκαμπτο πλαίσιο του Δόγματος Χαλστάιν.

Ετσι, η Δυτική Γερμανία αποστερήθηκε της δυνατότητας να ασκήσει πολιτική επιρροή τόσο στο σύνολο των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης όσο και σε πρωταγωνιστές του κινήματος των Αδεσμεύτων όπως η Γιουγκοσλαβία του Τίτο, η Αίγυπτος του Νάσερ και η Ινδονησία του Σουκάρνο μια αυτοαπομόνωση που τερματίσθηκε μετά το 1969 με την Οστπολιτίκ του Μπραντ.

Το 2009 η Μπούντεσταγκ με συντριπτική πλειοψηφία εγκλώβισε την Γερμανία και κατά συνέπεια την ευρωζώνη σε ένα νέο σκληρότερο και πιο ανελαστικό Δόγμα Χαλστάιν τον κόφτη δημόσιου χρέους επιτρέποντας δανεισμό μέχρι το 0,35% του ετήσιου ΑΕΠ της χώρας με στόχο τον μηδενισμό των ελλειμμάτων στο «Μαύρο Μηδέν» (Schwarze Null). Αυτή ήταν η απάντηση του Βερολίνου στις πιέσεις που δεχόταν από τις ΗΠΑ αλλά και τους εταίρους του στην ευρωζώνη να ενισχύσει τη ζήτηση μέσω δημόσιων επενδύσεων που θα αναθέρμαιναν την οικονομία.

Η μόνιμη δημοσιονομική περιοριστική πολιτική με στόχο το Μαύρο Μηδέν είναι από το 2009 διάταξη του Συντάγματος στην Γερμανία μια σκληρή πραγματικότητα που δείχνει να μην επηρεάζεται ούτε από την πανδημία. Την εβδομάδα αυτή επιβεβαιώθηκε, για όσους έλπιζαν ότι η συμφωνία Μέρκελ - Μακρόν για το Ταμείο Ανάκαμψης είναι το πρώτο βήμα απεγκλωβισμού της Γερμανίας, η εμμονή στον προσωρινό χαρακτήρα της απόκλισης από τη μόνιμη δημοσιονομική λιτότητα στη χώρα και κατά συνέπεια στην Ε.Ε.-ευρωζώνη.

Πρόκειται για τη θύελλα αντιδράσεων που προκάλεσε άρθρο στενού συνεργάτη της Μέρκελ, όπου προτείνει παράταση της δημοσιονομικής χαλάρωσης σε ορίζοντα δεκαετίας. Η πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας της CDU-CSU εναντιώθηκε στην πρόταση, ενώ αποστάσεις ασφαλείας τήρησαν ο ηγέτης του κόμματος Λασέτ και ο Σοσιαλδημοκράτης υπουργός Οικονομικών Σολτς, οι δύο δηλαδή πιθανοί υποψήφιοι για τη διαδοχή της Μέρκελ στην καγκελαρία.

Στη Χριστιανοδημοκρατία της Γερμανίας καταγράφεται άρνηση της πραγματικότητας με την ψυχαναλυτική έννοια του όρου. Αρνηση προσμέτρησης των νέων δεδομένων για τη διάρκεια, το εύρος και το κόστος της πανδημίας που προκύπτουν από τις μεταλλάξεις του Covid-19.

Το Μαύρο Μηδέν, σε αντίθεση με το Δόγμα Χαλστάιν, έχει διευρυμένη διακομματική στήριξη και δεν φαίνεται στον ορίζοντα καμία νέα κυβερνητική πλειοψηφία που θα μπορούσε να προωθήσει την οριστική εγκατάλειψή του.

Οσοι βιάστηκαν να δουν δυναμική στρατηγικής στροφής με την υιοθέτηση του Συμφώνου Ανάπτυξης ξέχασαν την τελετή αποχώρησης του Σόιμπλε από το υπουργείο Οικονομικών τον Οκτώβριο του 2017, που στην αυλή του κτιρίου οι συνεργάτες του αποχωρούντος υπουργού σχημάτισαν ένα τεράστιο μαύρο μηδέν!

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/279217_pandimia-kai-mayro-miden 

«Εκτός από τους κλασικούς»

 

Βασίλης Βασιλικός 16.12.2020

Είχαν μπει οι ναζί Γερμανοί στην Καβάλα το 1941 (μετά την παρέδωσαν στους Βούλγαρους φασίστες) κι εκεί ήρθε στο σπίτι μας ένας αξιωματικός με την ορντινάντσα του κι αφού ψάξαν όλα τα δωμάτια χωρίς να βρούνε όπλα βάλαν στο μάτι την πλούσια βιβλιοθήκη του πατέρα μου, απέναντι από τον τοίχο με τον πίνακα του Ελευθέριου Βενιζέλου, έργο ζωγράφου που είχε σπουδάσει στο Μόναχο.

Ο αξιωματικός έδωσε εντολή στην ορντινάντσα του να κάψουν στην αυλή μας όλα τα βιβλία «εκτός από τους κλασικούς» (αν και μιλούσε γερμανικά με την ορντινάντσα, το καταλάβαμε αυτό το τελευταίο). Τα καίγαν δυο-τρεις ώρες και μετά, ικανοποιημένοι, μας άδειασαν τη γωνιά.

Χρόνια αργότερα, το 1959, βρέθηκα στο Yale University, υπότροφος των Ροταριανών Θεσσαλονίκης για να σπουδάσω τη σκηνοθεσία στην τηλεόραση που ήταν άγνωστη στη χώρα μας τότε. Κι εκεί, στο πρώτο μάθημα, υπήρχε ως καθηγητής αυτός που δίδασκε το αρχαίο ελληνικό δράμα και κωμωδία. Η φωνή του, αν και μιλούσε στα αγγλικά, είχε μια έντονη γερμανική προφορά που θύμιζε εκείνο το κάψτε τα όλα «εκτός από τους κλασικούς».

Σηκώθηκα, πήγα κάτω απ’ την έδρα που μιλούσε. Ηταν ο ίδιος. Κι έφυγα απ’ τη σχολή για να συνεχίσω στη Νέα Υόρκη τις σπουδές μου.

***

Το δεύτερο περιστατικό ήταν στις πρώτες μέρες της Μεταπολίτευσης. Είχα επιστρέψει στην Αθήνα μετά που οι χουντικοί δεν είχαν καταφέρει να σκοτώσουν τον Μακάριο κατ’ εντολήν του Ιωαννίδη που τον είχε διατάξει γι’ αυτό ο Κίσινγκερ: «Θέλω το κεφάλι του Μούσκου».

Από τα υπόγεια του σπιτιού των γονιών μου πήρα ένα φορτηγό για τη μεταφορά της βιβλιοθήκης μου στο νέο διαμέρισμα που είχα νοικιάσει. Ο οδηγός με ρώτησε καθ’ οδόν αν τα βιβλία αυτά ήταν δικά μου. Ναι, του απάντησα. -«Και τα έχεις διαβάσει;». Πάλι «ναι». -«Ολα;». Τον κοίταξα από πλάγια. -«Ολα κι ακόμα περισσότερα που τα έκρυψαν αλλού κι εφτά χρόνια μες στην υγρασία είχαν μουχλιάσει». -«Χαρά στο κουράγιο σου», μου είπε. -«Εγώ θα προτιμούσα να με κλείσουν τέσσερα χρόνια στη φυλακή, παρά να με τιμωρούσαν με αυτό τον τρόπο» –«Τιμωρία το λες αυτό;» - «Μα βέβαια είναι τιμωρία. Την είχαμε στο σχολειό. Γι’ αυτό τα καίγαμε τα βιβλία μόλις τελείωνε η χρονιά». - «Το ίδιο έκανε κι ο Χίτλερ το 1933», του λέω. -«Α, αυτουνού διάβασα ένα, “Ο αγών μου”. Και μ’ άρεσε».

Τότε φαίνεται, αρχές της Μεταπολίτευσης, άρχισε να γεννιέται το αυγό του φιδιού.

https://www.efsyn.gr/nisides/274381_h-bibliothiki-tis-kardias-moy