του Γιώργου Καπόπουλου
Oταν το 1955 παγιώθηκε η διαίρεση της Γερμανίας, η κυβέρνηση Αντενάουερ στη Βόννη υιοθέτησε μια αδιαπραγμάτευτη θέση: την άμεση διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με όποια χώρα αναγνώριζε την Ανατολική Γερμανία. Η θέση αυτή ονομάσθηκε Δόγμα Χαλστάιν, από τον υφυπουργό Εξωτερικών που την διατύπωσε.
Oταν ο Αντενάουερ κατάλαβε ότι το κόστος του αυτοεγκλωβισμού της Βόννης υπερέβαινε το όποιο όφελος, θέλησε να ανακτήσει ελευθερία κινήσεων. Γρήγορα διαπίστωσε ότι η πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας της CDU - CSU απειλούσε με ανταρσία κάθε προσπάθεια απεμπλοκής από το ανελαστικό- άκαμπτο πλαίσιο του Δόγματος Χαλστάιν.
Ετσι, η Δυτική Γερμανία αποστερήθηκε της δυνατότητας να ασκήσει πολιτική επιρροή τόσο στο σύνολο των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης όσο και σε πρωταγωνιστές του κινήματος των Αδεσμεύτων όπως η Γιουγκοσλαβία του Τίτο, η Αίγυπτος του Νάσερ και η Ινδονησία του Σουκάρνο μια αυτοαπομόνωση που τερματίσθηκε μετά το 1969 με την Οστπολιτίκ του Μπραντ.
Το 2009 η Μπούντεσταγκ με συντριπτική πλειοψηφία εγκλώβισε την Γερμανία και κατά συνέπεια την ευρωζώνη σε ένα νέο σκληρότερο και πιο ανελαστικό Δόγμα Χαλστάιν τον κόφτη δημόσιου χρέους επιτρέποντας δανεισμό μέχρι το 0,35% του ετήσιου ΑΕΠ της χώρας με στόχο τον μηδενισμό των ελλειμμάτων στο «Μαύρο Μηδέν» (Schwarze Null). Αυτή ήταν η απάντηση του Βερολίνου στις πιέσεις που δεχόταν από τις ΗΠΑ αλλά και τους εταίρους του στην ευρωζώνη να ενισχύσει τη ζήτηση μέσω δημόσιων επενδύσεων που θα αναθέρμαιναν την οικονομία.
Η μόνιμη δημοσιονομική περιοριστική πολιτική με στόχο το Μαύρο Μηδέν είναι από το 2009 διάταξη του Συντάγματος στην Γερμανία μια σκληρή πραγματικότητα που δείχνει να μην επηρεάζεται ούτε από την πανδημία. Την εβδομάδα αυτή επιβεβαιώθηκε, για όσους έλπιζαν ότι η συμφωνία Μέρκελ - Μακρόν για το Ταμείο Ανάκαμψης είναι το πρώτο βήμα απεγκλωβισμού της Γερμανίας, η εμμονή στον προσωρινό χαρακτήρα της απόκλισης από τη μόνιμη δημοσιονομική λιτότητα στη χώρα και κατά συνέπεια στην Ε.Ε.-ευρωζώνη.
Πρόκειται για τη θύελλα αντιδράσεων που προκάλεσε άρθρο στενού συνεργάτη της Μέρκελ, όπου προτείνει παράταση της δημοσιονομικής χαλάρωσης σε ορίζοντα δεκαετίας. Η πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας της CDU-CSU εναντιώθηκε στην πρόταση, ενώ αποστάσεις ασφαλείας τήρησαν ο ηγέτης του κόμματος Λασέτ και ο Σοσιαλδημοκράτης υπουργός Οικονομικών Σολτς, οι δύο δηλαδή πιθανοί υποψήφιοι για τη διαδοχή της Μέρκελ στην καγκελαρία.
Στη Χριστιανοδημοκρατία της Γερμανίας καταγράφεται άρνηση της πραγματικότητας με την ψυχαναλυτική έννοια του όρου. Αρνηση προσμέτρησης των νέων δεδομένων για τη διάρκεια, το εύρος και το κόστος της πανδημίας που προκύπτουν από τις μεταλλάξεις του Covid-19.
Το Μαύρο Μηδέν, σε αντίθεση με το Δόγμα Χαλστάιν, έχει διευρυμένη διακομματική στήριξη και δεν φαίνεται στον ορίζοντα καμία νέα κυβερνητική πλειοψηφία που θα μπορούσε να προωθήσει την οριστική εγκατάλειψή του.
Οσοι βιάστηκαν να δουν δυναμική στρατηγικής στροφής με την υιοθέτηση του Συμφώνου Ανάπτυξης ξέχασαν την τελετή αποχώρησης του Σόιμπλε από το υπουργείο Οικονομικών τον Οκτώβριο του 2017, που στην αυλή του κτιρίου οι συνεργάτες του αποχωρούντος υπουργού σχημάτισαν ένα τεράστιο μαύρο μηδέν!
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/279217_pandimia-kai-mayro-miden
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου