Η Φυλή (The Tribe / Plemya)

Ξεκινώντας από μια στάση λεωφορείων, η ταινία προοδευτικά μας υποδεικνύει τον ήρωα που θα κατευθυνθεί σε ένα οικοτροφείο για κωφάλαλους στο  Κίεβο  και θα προσπαθήσει να εγκλιματιστεί σε αυτό. Μετά από μια αρχική σκηνή διδασκαλίας των κωφαλάλων, που θα είναι και η μοναδική στην ταινία αρχίζει να σκιαγραφείται η πραγματική ζωή στο οικοτροφείο που έχει ως κύρια συστατικά την βία,  τις συμμορίες,  κάποιους συγκεκριμένους κώδικες τους, μια ιδιόμορφα δομημένη εξουσία και την  υποταγή σε αυτή. Ο νεαρός­ Σεργκέι  για να επιβιώσει θα γίνει μέλος της κυρίαρχης συμμορίας και θα ερωτευτεί μία από τις συμμαθήτριές του που δουλεύει ως πόρνη. Ο σκληρός έρωτας που θα ζήσει θα τον οπλίσει να παραβιάσει  τους άγραφους νόμους της «φυλής», σε ένα σκληρό κοινωνικό δράμα γυρισμένο στη νοηματική γλώσσα (χωρίς υπότιτλους και αφήγηση off , αλλά με φυσικούς ήχους) και βραβευμένο στις Κάνες, στη Θεσσαλονίκη και στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του 40χρονου Ουκρανού Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκι αναρωτιέται για τη δύναμη της σιωπής, για την επικοινωνία των χειρονομιών, αλλά και για τις  ανθρώπινες ανάγκες κι επιθυμίες που παραμένουν, παρ΄όλα αυτά, ίδιες. Το επίτευγμα του σκηνοθέτη  είναι ότι παρακολουθείς την ταινία και καταλαβαίνεις άρτια  ότι συμβαίνει, αν και η επικοινωνία μεταξύ των ηρώων της ταινίας  γίνεται με τη νοηματική και με τη γλώσσα του σώματος.   

Η πλοκή της «Φυλής» είναι γνώριμη σε πολλές κινηματογραφικές περιπέτειες που αφορούν την ενηλικίωση και τον υπόκοσμο, με τον ήρωα να επιβιώνει δυναμικά σε μια καινούργια εχθρική πραγματικότητα. Ακόμη και η διαδικασία μέσα από την οποία ο Σεργκέι θα έρθει αντιμέτωπος με μοίρα του, αν και υπερβολικά βίαιη είναι σχεδόν προβλέψιμη στο ιδιαίτερα σκληρό φινάλε της ταινίας. Στον  σκηνοθέτη μπορείς να καταλογίσεις  υπέρμετρη σκληρότητα στις επιλογές του,  που σου μεταφέρουν ενδεχομένως  κάτι  από τον εκφασισμό της ουκρανικής κοινωνίας, μιας χώρας σε εμφύλια διαμάχη με αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και στρατόπεδα.  Στον κόσμο της ταινίας γρήγορα διαπιστώνεις  πως η βία  είναι η πραγματικά επικυρίαρχη, ενώ  η κάμερα αεικίνητη την παρακολουθεί να αναπτύσσεται σε διαφορές σκηνές κλιμακούμενης βιαιότητας. Έτσι σου δίνεται η εντύπωση πως και ο  λόγος να μην είχε εκπέσει από την ταινία, τα λόγια  δεν θα μπορούσαν  να βοηθήσουν  τους ήρωες από την αναπόδραστη πορεία τους.