Κίνηση

Έπεα πτερόεντα
ατάκτως ερριμμένα
δικά μου, δικά σου
του κόσμου γύρω μας,
ειδικών και εμπειρογνώμων,
για την κρίση που αρχίζει να κλείνεται
σε όλες τις Πτώσεις.
Κάποτε ως λυκειόπαιδες
βγάζαμε τη γλώσσα
στην ηθική κρίση
του Παπανούτσου, του Καργάκου
και στον Σύγχρονο Άνθρωπο
του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου,
θεωρώντας την νούμερο.
Τώρα τα νούμερα πολλαπλασιάστηκαν
όπως ο καρκίνος
κι ο ίσκιος τους κρύβει τον ουρανό των ανθρώπων,
που προσπαθούν να τους πείσουν
να μην κοιτούν ψηλά
αλλά να προσέχουν πως περπατούν
και να στοιχίζουν επιμελώς το ένα βήμα μετά το άλλο,
γιατί η συλλογική ευθύνη θα πάρει και θα μας στοιχειώσει.
Δεν ήταν ότι δεν σεβόμασταν όλους αυτούς,
απλώς τόσο νέοι και αθάνατοι,
ενστικτωδώς γνωρίζαμε
πως η ζωή είναι κίνηση
και ότι οι αξίες αλλάζουν νυν και αεί .
Είναι λοιπόν καιρός να κινηθούμε
σε άγνωστες κατευθύνσεις
και τουλάχιστον να μην φοβηθούμε τα νούμερα
γιατί ο κόσμος μας δεν είναι δεδομένος
να τον μετράμε στα μέτρα μας.
Βρυχάται το ηφαίστειο,
ασθμαίνει τέφρα ο άνθρωπος.

Μανόλης Αναγνωστάκης- Το περιθώριο 68-69 (απόσπασμα)

Σχεδιάζουν ένα μακρόπνοο έργο σε τρεις τόμους. Ορίζουν διάρκεια συγγραφής του πέντε ή έξι χρόνια. Ταξινομούν λεπτομέρειες. Αποφασίζουν. Μέσα στο διάστημα αυτό, των πέντε ή έξι χρόνων, είναι βέβαιοι και ασφαλείς πως, χώρια θάνατο και βαριά αρρώστια, θα γράφουν κανονικά τόσες ώρες το πρωί, τόσες το βράδυ, με την ίδια αδιατάρακτη πνευματική διάθεση, με το ίδιο αμετάβλητο κέφι, πιστοί στο πρόγραμμα, χωρίς καμιά επιρροή των γεγονότων που τρέχουν έξω από το σπίτι τους, απρόσβλητοι από κάθε αδέσποτη σφαίρα, με το χρόνο καθηλωμένο, νεκρό, για πέντε ή έξι χρόνια. Δύναμη ή αδυναμία η μορφή αυτή της ψυχικής κτηνωδίας έχει, οπωσδήποτε, ένα μεγαλείο.

Καλώς ήρθατε στην κόλαση

Πενηντάρα φίλη της μητέρας της γυναίκας μου, μας έβαλε σε εορταστικό τραπέζι, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, ενώπιους ενωπίω, με παιδικό θρησκευτικό δίλημμα που απαιτούσε πειστική απάντηση. Τουλάχιστον για το παιδί. Το δεκάχρονο παιδί έμαθε στο σχολείο για την κόλαση και τον παράδεισο και όταν γύρισε στο σπίτι, ρώτησε την ανωτέρω φίλη που ασκεί την εργασία της φύλαξης του, αλλά στην πράξη του προσφέρει και ενισχυτική διδασκαλία στα μαθήματα του, το εξής:

«Μας είπαν στο σχολείο ότι υπάρχει η κόλαση και ο παράδεισος και ότι εκεί πηγαίνουν οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει όμως και ένας τρίτος χώρος;»

«Που;», ρώτησε η φίλη μας.

«Στην κόλαση, μάθαμε στο σχολείο, ότι οι κακοί άνθρωποι βράζουν σε κάτι τεράστια καζάνια. Αυτοί οι άνθρωποι που βράζουν στα καζάνια μετά που πηγαίνουν;»

Όλοι γελάσαμε και προσθέσαμε το δικό μας ευφυολόγημα ως πιθανή απάντηση στην παιδική θρησκευτική απορία. Οι περισσότεροι, όπως και η φίλη μας, απάντησαν πως στην κόλαση ο διάβολος βράζει τους κακούς ανθρώπους στο ζουμί τους, δεν τους αφήνει να ξεροψηθούν. Έτσι δεν χρειάζεται τρίτος χώρος. Αρκεί η κόλαση και ο παράδεισος.

Λίγο αργότερα διάβασα το απαύγασμα της φιλοσοφίας του καθηγητή Ρόλαντ Χαίφετζ, μέντορα του Γ.Α.Π και λέκτορα στη σχολή Τζων Κέννεντυ του Χάρβαρντ, στο σεμινάριο που έδωσε στον Γ.Α.Π. και σε μέλη της κυβέρνησης με τίτλο «Η ηγεσία σε (μόνιμη) κρίση»: «…Πρέπει να έχεις την ικανότητα να φέρνεις το καζάνι σε σημείο βρασμού αλλά όχι κοχλασμού, να διατηρείς τους ανθρώπους στα όρια της παραγωγικής δυσφορίας». Τα συμπεράσματα στα μούτρα μας, αργά και σταθερά.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=323836&ct=32&dt=03/04/2010

Δεν σώθηκε ούτε ένας γενναίος

Υπήρξε μια εποχή πολέμου και καταστροφής. Οι γενναίοι έβγαιναν μπροστά, πρότασσαν τα στήθη τους και οι κακούργες περιστάσεις τους θέριζαν σαν στάχυα. Οι δειλοί κρυβόντουσαν σε μέρος σκιερό και όταν τους πλησίαζε ο κίνδυνος σέρνονταν στο χώμα που ήταν νωπό από το αίμα των γενναίων. Κάποτε έφτασε κουρασμένη και η ειρήνη. Παντού υπήρχαν ερείπια και κάποιοι δειλοί που δουλειά τους έγινε να χτίσουν καινούργια ζωή από τα ερείπια και να διηγούνται τα κατορθώματα των γενναίων. Οι πιο επιδέξιοι δειλοί μετέτρεψαν τους εαυτούς τους σε γενναίους ασκώντας διαβολική πειθώ στους υπόλοιπους δειλούς. Αυτοί που τα κατάφεραν έγιναν αρχηγοί και η ζωή συνεχίστηκε μέχρι την επόμενη εποχή πολέμου και καταστροφής, που αν και δεν είχε σωθεί κανείς γενναίος πάλι κατά παράδοξο τρόπο υπήρξαν γενναίοι και δειλοί.