Πενηντάρα φίλη της μητέρας της γυναίκας μου, μας έβαλε σε εορταστικό τραπέζι, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, ενώπιους ενωπίω, με παιδικό θρησκευτικό δίλημμα που απαιτούσε πειστική απάντηση. Τουλάχιστον για το παιδί. Το δεκάχρονο παιδί έμαθε στο σχολείο για την κόλαση και τον παράδεισο και όταν γύρισε στο σπίτι, ρώτησε την ανωτέρω φίλη που ασκεί την εργασία της φύλαξης του, αλλά στην πράξη του προσφέρει και ενισχυτική διδασκαλία στα μαθήματα του, το εξής:
«Μας είπαν στο σχολείο ότι υπάρχει η κόλαση και ο παράδεισος και ότι εκεί πηγαίνουν οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει όμως και ένας τρίτος χώρος;»
«Που;», ρώτησε η φίλη μας.
«Στην κόλαση, μάθαμε στο σχολείο, ότι οι κακοί άνθρωποι βράζουν σε κάτι τεράστια καζάνια. Αυτοί οι άνθρωποι που βράζουν στα καζάνια μετά που πηγαίνουν;»
Όλοι γελάσαμε και προσθέσαμε το δικό μας ευφυολόγημα ως πιθανή απάντηση στην παιδική θρησκευτική απορία. Οι περισσότεροι, όπως και η φίλη μας, απάντησαν πως στην κόλαση ο διάβολος βράζει τους κακούς ανθρώπους στο ζουμί τους, δεν τους αφήνει να ξεροψηθούν. Έτσι δεν χρειάζεται τρίτος χώρος. Αρκεί η κόλαση και ο παράδεισος.
Λίγο αργότερα διάβασα το απαύγασμα της φιλοσοφίας του καθηγητή Ρόλαντ Χαίφετζ, μέντορα του Γ.Α.Π και λέκτορα στη σχολή Τζων Κέννεντυ του Χάρβαρντ, στο σεμινάριο που έδωσε στον Γ.Α.Π. και σε μέλη της κυβέρνησης με τίτλο «Η ηγεσία σε (μόνιμη) κρίση»: «…Πρέπει να έχεις την ικανότητα να φέρνεις το καζάνι σε σημείο βρασμού αλλά όχι κοχλασμού, να διατηρείς τους ανθρώπους στα όρια της παραγωγικής δυσφορίας». Τα συμπεράσματα στα μούτρα μας, αργά και σταθερά.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=323836&ct=32&dt=03/04/2010
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=323836&ct=32&dt=03/04/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου