Μαγεία με ένα κλειδί και ένα μαχαίρι- Meshes of the Afternoon (1943)

Η Μάγια Ντέρεν γεννήθηκε στο Κίεβο της Ουκρανίας και ήταν κόρη του Solomon Derenkowsky και της Marie Fiedler. Το όνομα Μάγια το δανείστηκε από τη μητέρα του ιστορικού Γκαουτάμα Σιντάρτα για να συμβολίσει την ψευδαισθησιακή φύση της πραγματικότητας. Η Deren φοίτησε στο Syracuse University, όπου ασπάσθηκε τον τροτσκισμό και παντρεύτηκε ηλικία δεκαοκτώ χρονών, τον Gregory Bardacke. Το 1928 τη βρίσκουμε στη Νέα Υόρκη, ενώ σπουδάζει στην Ελβετία μεταξύ 1930 και 1933. Μετά από έντονη πολιτική δράση του ζευγαριού, το 1939 ήλθε το διαζύγιο. Η Ντέρεν δούλεψε ως γραμματέας της χορεύτριας Katherine Dunham στο Greenwich Village. Σε μια περιοδεία η Ντέρεν βρέθηκε στο Λος Άντζελες, όπου γνώρισε τον Alexandr Hackenschmied, Τσέχο φωτογράφο και κάμεραμαν, τον οποίο και παντρεύτηκε το 1942.Μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία παρότρυνε τον άνδρα της να τροποποιήσει το εβραϊκό του όνομα.

Στην αρχή της δεκαετίας του 40 χρησιμοποίησε την πρώτη της κάμερα 16 mm Bolex για να γυρίσει το πρώτο της φιλμ, το Meshes of the Afternoon (1943), που το κάλυψε μουσικά ο τρίτος της σύζυγος, ο Teiji Ito, το 1952. Η κάμερα στην ταινία αποπνέει την υποκειμενική ματιά της ίδιας της σκηνοθέτιδας. Ο χορός είναι κεντρικό στοιχείο σ’ όλες τις ταινίες της όπως και εδώ που χρησιμοποιείται όμως πιο διακριτικά. Κεντρική φιγούρα είναι η ίδια η Deren, η οποία είναι βυθισμένη στην ασυνειδησία του νου της, αλιεύοντας, σε ένα ονειρικό πλέγμα, γεγονότα που θα ξεχυθούν στην πραγματικότητα. Συμβολικά αντικείμενα όπως ένα λουλούδι αρχικά σε ένα μακρύ δρόμο, μια φιγούρα θανάτου με πρόσωπο καθρέπτη, ένα κλειδί και ένα μαχαίρι επαναλαμβάνονται καθ’ όλη τη διάρκεια του φιλμ. Τα σύμβολα στην ταινία μπορεί να είναι και ψυχαναλυτικά αλλά ενσωματώνονται αρμονικά στην αφήγηση. Η ηρωίδα που από την πρώτη σκηνή, σηκώνοντας το λουλούδι, αγγίζει τον έρωτα και τη ζωή σε λίγο θα ονειρευτεί(;)το αναπόδραστο του θανάτου της, ενώ θα φανεί η διχασμένη προσωπικότητα της και η καθυστερημένη εμφάνιση του αγαπημένου της δεν θα μπορέσει να προλάβει το τετελεσμένο. Το κλειδί έχει οριστικά μεταμορφωθεί σε μαχαίρι. Κατά κάποιο παράξενο τρόπο η Deren προοικονομεί τον ίδιο το θάνατο της χρόνια μετά. H κακή διατροφή, σε συνδυασμό με χρήση αμφεταμινών της προκάλεσε θανατηφόρα εγκεφαλική αιμορραγία το 1961 ενώ η στάχτη της, σύμφωνα με την επιθυμία της, σκορπίστηκε στο βουνό Φούτζι, στην Ιαπωνία. Η Deren εξήγησε ότι ήθελε να βγάλει την αίσθηση της ανθρώπινης εμπειρίας για ένα γεγονός κι όχι να καταγράψει το γεγονός επακριβώς. Όπως συμβαίνει στα όνειρα ή σε γεγονότα που έχουν συμβεί πολλά χρόνια πριν και τα θυμόμαστε αμυδρά. Η πειραματική ματιά της επηρέασε βαθύτατα τον David Lynch κι αυτό φαίνεται άμεσα στην ταινία Lost Highway και πιο έμμεσα στις ταινίες του Mulholland Drive και Inland Empire.

Ημιτελής έμεινε η φιλμική της συνεργασία με τον Marcel Duchamp, The Witches' Cradle. Το 1944, πίσω στη Νέα Υόρκη, ο κύκλος της περιελάμβανε τον Duchamp, τον André Breton, τον John Cage και την Anaïs Nin. Η δεύτερη ταινία της είναι το At Land,του 1944, που χωρίς να αγγίζει την τελειότητα του Meshes of the Afternoon καθηλώνει με τον υπνωτικό ρυθμό του και τη χορογραφία των ιδεών του.

Γύρισε το φιλμ A Study in Choreography for the Camera το 1945, το Ritual in Transfigured Time το 1946, που αποτελεί άλλο ένα έξοχο δείγμα της εμπνευσμένης πειραματικής δουλειά της και το Meditation on Violence το 1948. Το 1958 η Deren συνεργάστηκε με το μπαλέτο της Metropolitan Opera για να γυρίσει το The Very Eye of Night.

Παράλληλα έδινε διαλέξεις παρουσιάζοντας τα φιλμ που έγραφε και σκηνοθετούσε μόνη της, στις Η.Π.Α, στον Καναδά και στην Κούβα. Οι επιθέσεις της στο μονοπώλιο του Χόλιγουντ είναι γνωστές: “I make my pictures for what Hollywood spends on lipstick,”. Το Χόλιγουντ, είχε την πεποίθηση η Ντέρεν, “υπήρξε το κύριο εμπόδιο στον καθορισμό και την εξέλιξη της κινηματογραφικής τέχνης ως δημιουργικής μορφής καλλιτεχνικής έκφρασης ". Υποτροφία από το Guggenheim της έδωσε τη δυνατότητα να ταξιδέψει στην Αϊτή μεταξύ 1947 και 1955 για να μελετήσει το βου-ντου, ενώ το μάστερ της για τους χορούς της Αϊτής το είχε ολοκληρώσει το 1936:Divine Horsemen: The Voodoo Gods of Haiti (New York: Vanguard Press, 1953).Το αντίστοιχο φιλμ το παρήγαγαν ο Teiji Ito και η σύζυγός του Cherel Winett Ito το 1981, είκοσι χρόνια μετά τον θάνατο της.

Πηγές: (Με κανονικά γράμματα οι δικές μου προσθήκες)

http://en.wikipedia.org/wiki/Meshes_of_the_Afternoon

http://en.wikipedia.org/wiki/Maya_Deren

http://the100bestmovies.blogspot.com/2009/03/labri-di-biciclette-1949-vittorio-de.html

http://flamencologio.blogspot.com/2009/08/maya-deren_09.html

http://schottkey.blogspot.com/2007/07/blog-post_12.html

The Boy- The Father (Ο Κλέφτης-1965)

Στο πρωτόλειο αυτό μικρού μήκους, ο Παντελής Βούλγαρης αναδεικνύει  ψήγματα  του ταλέντου του, που μεστά αναδύθηκε στις επόμενες ταινίες του. Ένας αστυφύλακας που τον υποδύεται με επάρκεια ο Αλέξης Δαμιανός συλλαμβάνει έναν πορτοφολά που τον υποδύεται ο ίδιος ο Παντελής Βούλγαρης. Ο αστυνομικός θέλει να εξαντλήσει τα περιθώρια επιείκειας και δίνει το λόγο στον κλέφτη, που ξεδιπλώνει περίτεχνα τη μελοδραματική ιστορία του, σε ένα καφενείο που έχουν πάει μετά τη σύλληψη. Και ενώ έχεις αρχίσει να κουράζεσαι με την κλισαρισμένη εξέλιξη της ιστορίας, ο Βούλγαρης στο τέλος κάνει την ανατροπή και η επίγευση από την ταινία σου δημιουργεί μια αμφίθυμη διάθεση. Πάντως τα αστικά πλάνα της ταινίας και ο νεανικός αέρας του Παντελή Βούλγαρη, μετά από τόσα χρόνια ξεπερνούν από μόνα τους την καλλιτεχνική αξία της ταινίας,  δίνοντας της  την  πρόσθετη αξία ενός ντοκουμέντου.     

Ο Ρωμηός

Ο Γεώργιος Σουρής ως σατιρικός ποιητής που σέβεται έμπρακτα τη σάτιρα, ως τον πλέον εύσχημο τρόπο να θιχτούν τα κοινωνικά κακώς κείμενα, είχε προλάβει να αυτοσαρκαστεί έξοχα με το ποίημα «Η Ζωγραφιά μου»:

Μπόι δυὸ πῆχες,
κόψη κακή,
γένια μὲ τρίχες
ἐδῶ κι ἐκεῖ.

Κούτελο θεῖο,
λίγο πλατύ,
τρανὸ σημεῖο
τοῦ ποιητῆ.

Δυὸ μάτια μαῦρα
χωρὶς κακία
γεμάτα λαύρα
μὰ καὶ βλακεία.

Μακρὺ ρουθούνι
πολὺ σχιστό,
κι ἕνα πηγούνι
σὰν τὸ Χριστό.

Πηγάδι στόμα,
μαλλιὰ χυτὰ
γεμίζεις στρῶμα
μόνο μ᾿ αὐτά.

Μούρη ἀγρία
καὶ ζαρωμένη,
χλωμὴ καὶ κρύα
σὰν πεθαμένη.

Κανένα χρῶμα
δὲν τῆς ταιριάζει
καὶ τώρ᾿ ἀκόμα
βαφὲς ἀλλάζει.

Δόντια φαφούτη
ὅλο σχισμάδες,
ὕφος τσιφούτη
γιὰ μαστραπᾶδες

Στις 2 Απριλίου 1883 έβγαλε το πρώτο φύλλο του «Ρωμηού», της έμμετρης σατυρικής εφημερίδας που κυκλοφόρησε ως το 1918, λίγο πριν το θάνατο του, για 36 χρόνια και 8 μήνες, σε 1444 συνολικά τεύχη.

Το κάτωθι τεύχος του 1887 που παρατίθεται είναι μια ευγενική συνεισφορά της φίλης Ε.Β εκ του πρωτοτύπου που με επιμέλεια διατηρεί. Κάθε ομοιότητα με σημερινές καταστάσεις και συμπεριφορές δεν είναι συμπτωματική.

Opal - Happy Nightmare Baby (1987)

Opal, originally formed under the name Clay Allison, was the creation of Rain Parade's David Roback--predating his work with Mazzy Star--and the Dream Syndicate's Kendra Smith. Exploring the more sinister side of psychedelia, the claustrophobic eeriness of 'Happy Nightmare Baby' is broken only by Smith's transcendent vocals and mystical delivery. It's an utterly spellbinding record and one that I would unhesitatingly recommend to fans of the Paisley Underground and its associated bands.

http://thedoledrums.blogspot.com/2008/08/opal-happy-nightmare-baby-1987.html

Οι πόλεις της κόκκινης νύχτας

Στο ομότιτλο magnum opus του Ουίλιαμ Μπάροουζ το κέντρο της διήγησης περιστρέφεται γύρω από τον πειρατή του 18ου αιώνα Κάπταιν Μίσιον που πρωθύστερος της γαλλικής και της αμερικανικής επανάστασης διακήρυξε την πλήρη ισότητα, την κατάργηση της δουλείας, των βασανιστηρίων και της θανατικής ποινής, την ελευθερία του θρησκεύματος και το τέλος κάθε τυραννίας. Ίδρυσε στις ακτές τις Μαδαγασκάρης μια αποικία, τη Λιμπερτάτια, όμως ιθαγενείς υποδαυλισμένοι από Άγγλους πράκτορες την κατέστρεψαν και ο Κάπταιν Μίσιον σκοτώθηκε. Στις ουτοπικές αποστολές όμως πάντα κάποιος ανθεκτικός σπόρος σώζεται που καρποφορεί την επόμενη ουτοπία. Ίσως το δεσοξυριβοζονουκλεϊνικό οξύ (Deoxyribonucleic acid - DNA) των ουτοπιών με κάποιο μαγικό τρόπο μετασχηματίζεται δημιουργώντας νέα γαλατικά χωριά, λόγω της αέναης ανάγκης του ανθρώπου για ελευθερία.

Ένα τέτοιο γαλατικό χωριό εμπράγματης ουτοπίας φέρεται να είναι η Μαριναλέντα, µια κοινότητα 2.645 κατοίκων στην Ανδαλουσία, που δεν έχει ανεργία, δεν έχει αστυνομικούς και τα σπίτια της νοικιάζονται µε 15 ευρώ τον µήνα. Ο δήµαρχός της, ο κοµµουνιστής Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο,που πρωτοστάτησε στην δημιουργία της, επανεκλέγεται για 31 συναπτά έτη.

Εδώ και πολλά χρόνια, την εβδομάδα που οι άλλες πόλεις στην Ισπανία γιορτάζουν το Πάσχα, στη Μαριναλέντα γιορτάζουν την ειρήνη. «Ο δήµαρχός τους είναι τρελός», λένε στο γειτονικό χωριό. «Ενώ εμείς οι άλλοι Ισπανοί κάνουμε θρησκευτικές λιτανείες, εκείνοι κάνουν επί 5 ημέρες πάρτι». Πολλοί νέοι από τη Σεβίλλη, τη Γρανάδα, τη Μαδρίτη, πηγαίνουν για να γιορτάσουν µε τους χωρικούς της Μαριναλέντας.

Από τις 8 έως τις 10 Σεπτέμβρη θα γίνει στο χώρο του ΑΠΘ το πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Άμεσης Δημοκρατίας. Πέρα από το ενδιαφέρον καλλιτεχνικό πρόγραμμα (συμμετέχουν Θ. Παπακωνσταντίνου, Δ. Πουλικάκος, τα μουσικά συγκροτήματα Blues Wire, Skaribas κ.α) σίγουρα θα είναι ιδιαίτερη η παρουσία στο πάνελ των ομιλητών (την Παρασκευή 10/9) του Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, του εν λόγω δημάρχου της Μαριναλέντας.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4570732&ct=2
http://www.ablocfest.gr/

Οργουελικές λεπτομέρειες

Στην Ρωσία των σαρωτικών πυρκαγιών η αστυνομία συνέλαβε τον αντιπολιτευόμενο Μπόρις Νέμτσοφ μαζί με άλλα άτομα, επειδή διαδήλωναν υπέρ του δικαιώματος της ελεύθερης συνάθροισης. Παρενθετικά ας αναφερθεί ότι ευρωβουλευτής από την Ολλανδία δέχτηκε την επίθεση αστυνομικών, ενώ ο Τσάρος πασών των Ρωσιών, Πούτιν δήλωσε ότι οι Αρχές θα συνεχίσουν να διαλύουν τις διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης, εκτός και αν αυτή αποκτήσει άδεια για να διαδηλώνει. Σύμφωνα με την μετά-οργουελική γραμματική ερμηνεία της δήλωσης, ο Τσάρος που χορηγεί τις άδειες ζητά από τους διαδηλωτές να αποκτήσουν άδεια από αυτόν για να διαδηλώνουν ενάντια του.

Στην Ελλάδα πάλι στο νέο νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας για την Δια Βίου Εκπαιδευτική Αποβλάκωση άνοιξε παράθυρο εισόδου από ΙΕΚ ή ακόμη και από ιδιωτικά κολέγια, ώστε ο ενδιαφερόμενος να πηδήσει και να γκρεμοτσακιστεί σε τμήματα της ανώτατης εκπαίδευσης της χώρας. Σε πρώτη φάση ωστόσο μελετάται η εφαρμογή του νέου νόμου στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (ΕΑΠ), που αποτελεί μορφή Διά Βίου Εκπαίδευσης, πλήρως ισότιμη με τα δημόσια πανεπιστήμια της χώρας. Έτσι μελλοντικά συζητείται η πιθανότητα εισαγωγής στα προγράμματα του ιδρύματος εκτός κλήρωσης μέσω της συγκέντρωσης συγκεκριμένου αριθμού πιστωτικών μονάδων που θα οριστεί σε συνεργασία με τη διοίκησή του.

Η σχετική διάταξη που έχει συμπεριληφθεί στο νομοσχέδιο αναφέρει ότι προβλέπεται «η σύνδεση προγραμμάτων της μη τυπικής εκπαίδευσης με το σύστημα της τυπικής εκπαίδευσης μέσω σπονδυλωτών και πιστοποιημένων προγραμμάτων μάθησης, τα οποία παρέχουν τη δυνατότητα αναγνώρισης, άθροισης και μεταφοράς πιστωτικών μονάδων εκπαίδευσης από το ένα σύστημα στο άλλο».

Μετά τα ανωτέρω νομίζω ότι αντιλαμβανόμαστε με ενάργεια ότι η μεταφορά πιστωτικών μονάδων στην Εκπαιδευτική Αποβλάκωση συνάδει πλήρως με την κυρίαρχη κουλτούρα των πιστωτικών καρτών, αλλά ακόμα περισσότερο με τις δωροεπιταγές που κερδίζουμε, αν προτιμάμε σταθερά συγκεκριμένο super market.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=351540&dt=01/09/2010

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=351469&dt=31/08/2010