Ο Γεώργιος Σουρής ως σατιρικός ποιητής που σέβεται έμπρακτα τη σάτιρα, ως τον πλέον εύσχημο τρόπο να θιχτούν τα κοινωνικά κακώς κείμενα, είχε προλάβει να αυτοσαρκαστεί έξοχα με το ποίημα «Η Ζωγραφιά μου»:
Μπόι δυὸ πῆχες,
κόψη κακή,
γένια μὲ τρίχες
ἐδῶ κι ἐκεῖ.
Κούτελο θεῖο,
λίγο πλατύ,
τρανὸ σημεῖο
τοῦ ποιητῆ.
Δυὸ μάτια μαῦρα
χωρὶς κακία
γεμάτα λαύρα
μὰ καὶ βλακεία.
Μακρὺ ρουθούνι
πολὺ σχιστό,
κι ἕνα πηγούνι
σὰν τὸ Χριστό.
Πηγάδι στόμα,
μαλλιὰ χυτὰ
γεμίζεις στρῶμα
μόνο μ᾿ αὐτά.
Μούρη ἀγρία
καὶ ζαρωμένη,
χλωμὴ καὶ κρύα
σὰν πεθαμένη.
Κανένα χρῶμα
δὲν τῆς ταιριάζει
καὶ τώρ᾿ ἀκόμα
βαφὲς ἀλλάζει.
Δόντια φαφούτη
ὅλο σχισμάδες,
ὕφος τσιφούτη
γιὰ μαστραπᾶδες
Στις 2 Απριλίου 1883 έβγαλε το πρώτο φύλλο του «Ρωμηού», της έμμετρης σατυρικής εφημερίδας που κυκλοφόρησε ως το 1918, λίγο πριν το θάνατο του, για 36 χρόνια και 8 μήνες, σε 1444 συνολικά τεύχη.
Το κάτωθι τεύχος του 1887 που παρατίθεται είναι μια ευγενική συνεισφορά της φίλης Ε.Β εκ του πρωτοτύπου που με επιμέλεια διατηρεί. Κάθε ομοιότητα με σημερινές καταστάσεις και συμπεριφορές δεν είναι συμπτωματική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου