Έχω σκεφτεί, δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα νοιώσω, έχουμε σαν ζευγάρι προνοήσει, πως μπορώ επακριβώς να ξέρω τις βουλές του ανέμου, πριν χρόνια ούτε καν το σκεφτόμουν, πριν χρόνια απλά σκεφτόμουν το ζευγάρι, χέρι- χέρι, ανάσα-ανάσα, οι φόβοι καταλάγιασαν, δεν υπήρχε άγχος, τι κι αν ο αέρας φύσαγε σαν γύφτος, είναι μια έκφραση από κάποιο βιβλίο του Λουντέμη, η πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή μου ηχογραφημένη σε κασετοφωνάκι, μου ήταν ξένη κι όμως ήταν δική μου, και κάποιες δυσκολίες, έλα μωρέ ασήμαντες, μυρίζω άλλωστε τι γίνεται εκεί έξω και λένε πως έχω επιμονή, κάπως αλλιώς το φανταζόμουν να βλέπω το παιδί μου για πρώτη φορά, κι οι λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν την ένταση του συναισθήματος, τη μείξη τη στιγμής, συμπύκνωση ύλης σε κλάσμα χρόνου, κι αλλάζει η πρόσθεση, ρωτώ τον εαυτό μου 1+1 κάνουν δηλαδή 3, και στο μαιευτήριο μια γιορτή, οι φίλοι λουλούδια που ανθίζουν και πιο έξω οργή και μίσος και δύο μέρες αφού έχουμε γυρίσει σπίτι, τώρα πια και οι τρεις μας, αναζητώ να βρω συντρόφους να κατεβούμε στην πορεία, αμφιταλαντεύομαι με μικροαστική ανασφάλεια, αξίζει τα ρούχα μου να μυρίσουν από τις πρώτες μέρες δακρυγόνο, αξίζει, αλλά δε νοιώθω αρκετά απελπισμένος ή αποφασισμένος να πάω μόνος μου, ίσως να μην είναι και τόσο σημαντικό, οι εκρήξεις θα είναι κατοπινές, κάποιο σημαντικό ή και ασήμαντο συμβάν, κι όλοι θα προσκυνήσουν το χάος και θα προσπαθήσουν να καταλάβουν τα άναρθρα σημεία και τέρατα που θα προκαλέσει, θα τα κάνουν σημαία; προς τα πού θα κατευθυνθεί η ορμή; Παραμένω σπίτι, το μικρό αγόρι κοιμάται, θηλάζει, χαμογελάει, αρπάζει τα μαλλιά της μάνας του την τρίτη μέρα, σιγά – σιγά ανοίγει διάπλατα τα μάτια του στο θαυμαστό παλιό μας κόσμο. Παραλήρημα(;)- όχι- ανάσες μια καινούργιας ζωής. Πατέρας, μητέρα, η απόσταση από τη λέξη στο βίωμα φαντάζει από τη γη στο φεγγάρι ή ίσως πάλι είναι μόνο το ταξίδι μιας ανάσας.
