Κατακόρυφη αύξηση

Κατακόρυφη αύξηση στη χρήση αντικαταθλιπτικών, αγχολυτικών και ναρκωτικών από τους Έλληνες κατά τη διάρκεια της καραντίνας προκύπτει από την επεξεργασία των λυμάτων της Ψυττάλειας.

Ειδικότερα, και σύμφωνα με τα στοιχεία του Κέντρου Επεξεργασίας Λυμάτων Ψυττάλειας για τους μήνες Μάρτιο και Απρίλιο που παρουσιάζει ο «Ελεύθερος Τύπος», για τον Μάρτιο και Απρίλιο, μήνες δηλαδή που η χώρα βρισκόταν σε καραντίνα, σε σχέση με το ίδιο διάστημα του 2019, η χρήση των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων φαίνεται πως διπλασιάστηκε (αύξηση 176%), ενώ αύξηση 77% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά παρουσιάζει και αγχολυτική ουσία που ανήκει στην κατηγορία των βενζοδιαζεπινών.

Παράλληλα, από τα δεδομένα που παραχώρησε ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας και καθηγητής Αναλυτικής Χημείας του ΕΚΠΑ, Νίκος Θωμαΐδης, η χρήση κοκαΐνης αυξήθηκε κατά 67% από το 2019, μία αύξηση που αποτελεί την μεγαλύτερη που έχει καταγραφεί από το 2010 έως σήμερα.

Κατά 650% αυξήθηκε και η χρήση της αμφεταμίνης, και κατά 37% η χρήση μεθαμφεταμίνης. Αντίθετα μειώθηκε η χρήση του ecstasy (ΜDMA) κατά 38%.

Τα ευρήματα της έρευνας παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον όσον αφορά στη χρήση παυσίπονων. Σύμφωνα με αυτά, η χρήση παρακεταμόλης διπλασιάστηκε (+198%) σε σχέση με το 2019 αλλά τα στεροειδή αντιφλεγμονώδη και ειδικότερα η ιβουπροφαΐνη έπεσε κατά 60% την ίδια περίοδο που διεθνείς μελέτες συσχέτιζαν την ουσία με επιδείνωση της υγείας των ασθενών με Covid-19.

Αυξημένη ήταν και η χρήση αντιβιοτικών εν μέσω καραντίνας με την αζιθρομυκίνη (φάρμακο που χορηγούνταν σε ασθενείς συμπληρωματικά με τη χλωροκίνη ή την υδροξυχλωροκίνη) να σημειώνει αύξηση 36%.

Σημειώνεται ότι στην Ψυττάλεια καταλήγουν τα λύματα από τα νοικοκυριά τεσσάρων εκατομμυρίων κατοίκων. Τα αποτελέσματα της μελέτης, δεν αντιπροσωπεύουν το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού, πρόκειται ωστόσο για ένα μεγάλο δείγμα, όπως τονίζει το δημοσίευμα.

https://www.iefimerida.gr/ellada/karantina-antikatathliptika-kai-narkotika-ellines

Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο απειλεί και πάλι το νερό στην Αττική

Ιάκωβος Γκανούλης*

Κατά την περίοδο 2014-15 η κυβέρνηση συνεργασίας Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ σχεδίαζε στον τομέα του νερού την ιδιωτικοποίηση δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης, υδροηλεκτρικών μονάδων και των υπόγειων υδάτων μέσω εξαγοράς δικαιωμάτων άντλησης. Ηταν τότε η εποχή των σκληρών μνημονίων και των πιέσεων των δανειστών με την απειλή απαγορευτικών αιρεσιμοτήτων στην απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων.

Φαίνεται όμως ότι η επιλογή των ιδιωτικοποιήσεων στον τομέα του νερού συνεχίζει από τότε να είναι συνειδητή προτεραιότητα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου της Ν.Δ., που σήμερα επανέρχεται με την προκήρυξη τριών διαγωνισμών ανάθεσης Υπηρεσιών Συμβούλου, δαπάνης 138.000 ευρώ ο καθένας, για Σύμπραξη Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) με σκοπό τη «Διαχείριση, Λειτουργία & Συντήρηση του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος της Αθήνας».

Η αιτιολόγηση αυτής της επιλογής από το στόμα του κυβερνητικού εκπροσώπου αφορά κυρίως τη μείωση του κόστους που δαπανά το κράτος για τη διαχείριση του υδροδοτικού συστήματος (φράγματα, υδραγωγεία, αντλιοστάσια, σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας) μέσα από «υγιή» ανταγωνισμό ανάδειξης ιδιώτη διαχειριστή. Ωστόσο η αιτιολόγηση αυτή, όπως θα φανεί παρακάτω, δεν ευσταθεί και η επιλογή της κυβέρνησης καταγγέλθηκε από την αξιωματική αντιπολίτευση, το ΚΙΝ.ΑΛΛ., τους Οικολόγους Πράσινους, τους εργαζόμενους στην ΕΥΑΘ και μεταξύ άλλων από το κίνημα δεκάδων χιλιάδων πολιτών που υπέγραψαν διακήρυξη κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού.

Στην Αθήνα και στο ευρύτερο λεκανοπέδιο της Αττικής έχει συγκεντρωθεί το 40%, δηλαδή πάνω από το μισό του πληθυσμού της χώρας. Οι πολίτες απολαμβάνουν με ασφάλεια και χαμηλό κόστος πόσιμο νερό εξαιρετικής ποιότητας. Στο σπίτι και στους χώρους εστίασης το νερό της βρύσης είναι προτιμότερο από τα εμφιαλωμένα νερά, γεγονός που σπάνια συναντάται σε άλλες πρωτεύουσες της Ευρώπης. Αυτή η επιτυχία δεν ήταν εξ αρχής προφανής και αντανακλά τις πολύ καλές επιδόσεις των Ελλήνων μηχανικών και της ελληνικής πολιτείας σε θέματα διαχείρισης υδάτων.

Από τα αρχαία χρόνια η Αθήνα είχε προβληματική ύδρευση και χρειάστηκαν καινοτόμες λύσεις για να ξεδιψάσουν οι Αθηναίοι. Στην εποχή του Πεισίστρατου τον 5ο αιώνα π.Χ. υπόγειες σήραγγες-υδραγωγεία μετέφεραν νερό από τον Υμηττό στην περιοχή της Ακρόπολης. Τμήματα αυτών λειτουργούν ακόμα και σήμερα μεταφέροντας υπόγεια νερά για την άρδευση του Εθνικού Κήπου στο Σύνταγμα. Το Αδριάνειο υδραγωγείο, έργο πνοής της ρωμαϊκής εποχής, μετέφερε μέχρι την εποχή της Τουρκοκρατίας με υπέργειες και υπόγειες διαδρομές νερό από την Πάρνηθα μέχρι τον Λυκαβηττό, όπου αποκαλύφθηκε το 1870 η δεξαμενή.

Η σταδιακή επέκταση του εξωτερικού υδροδοτικού συστήματος της Αθήνας ξεκινά το 1929 με το φράγμα του Μαραθώνα, το υδραγωγείο της Υλίκης το 1961 και την κατασκευή το 1981 του φράγματος του Μόρνου, το υψηλότερο χωμάτινο φράγμα στην Ευρώπη. Η λίμνη του Μόρνου, η οποία ενισχύεται με τα νερά του Εύηνου ποταμού από την Αιτωλοακαρνανία, τροφοδοτεί το υδραγωγείο του Μόρνου, που διασχίζει με διαδρομή 188 χιλ. τη Φωκίδα και τη Βοιωτία για να μεταφέρει το νερό με βαρύτητα μαζί με το υδραγωγείο της Υλίκης σε 4 Μονάδες Επεξεργασίας Νερού (ΜΕΝ) της Αττικής. Αυτό το εκπληκτικό από τεχνική άποψη σύνθετο σύστημα υδροδότησης του Λεκανοπεδίου της Αττικής, που το διαχειρίζεται σήμερα η κατά 100% δημόσια επιχείρηση Παγίων ΕΥΔΑΠ-ΝΠΔΔ, τίθεται σε προετοιμασία ιδιωτικοποίησης μέσω του μηχανισμού ΣΔΙΤ.

Σχετικά με την οικονομική θεώρηση του νερού και τις ιδιωτικοποιήσεις του τομέα αυτού γίνονται συχνά δύο παρανοήσεις, που συσκοτίζουν τον προβληματισμό:

1.      η οικονομική ταύτιση των δικτύων ύδρευσης με αυτά της ενέργειας, και

2.      η έννοια της τιμής του νερού.

Οι γιάπηδες οικονομολόγοι των Βρυξελλών δεν διαφοροποιούν τα δίκτυα μεταφοράς ενέργειας και ύδρευσης και εφαρμόζουν και στις δύο περιπτώσεις τη βελτιστοποίηση των επενδύσεων με τη μέθοδο του κόστους-οφέλους. Αν αυτό ισχύει για τους μηχανισμούς παραγωγής και διάθεσης διαφόρων μορφών ενέργειας στην ελεύθερη αγορά, δεν ισχύει για το νερό, που είναι μοναδικό μονοπωλιακό αγαθό στην αγορά, με προσιτή τιμή στη χρήση του αλλά άπειρης αξίας, αφού αποτελεί το μοναδικό στοιχείο για τη διατήρηση της ζωής και των οικοσυστημάτων.

Η τιμή του νερού αναφέρεται στο κόστος των υπηρεσιών ύδατος (όπως υποδομές μεταφοράς νερού, σωληνώσεις, αντλιοστάσια, αποχέτευση, υπηρεσίες συντήρησης, κόστος διοίκησης). Το 2006 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξέδωσε ψήφισμα με το οποίο «το νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα και όχι εμπορεύσιμο προϊόν που υπόκειται στους κανόνες της αγοράς». Το ψήφισμα του ΟΗΕ το 2012 αναφέρει: «Η πρόσβαση σε καθαρό νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα».

Αν αυτό είναι σωστό, τότε ποιος θα πληρώσει το κόστος των υπηρεσιών ύδατος όταν μάλιστα κάποιος υπερβάλλει στην κατανάλωση πόσιμου ύδατος (π.χ. χρησιμοποιώντας 2-3 πισίνες) ή παράγοντας προϊόντα που αποφέρουν κέρδη (π.χ. εμφιαλωμένο νερό ή παραγωγή μπίρας). Στο ερώτημα αυτό την απάντηση δίνει το νομοθετικό πλαίσιο της ΚΥΑ 135275/22-5-2017 που θεσπίζει κλιμακωτό τιμολόγιο: για το ελάχιστο ποσό νερού ανθρώπινης επιβίωσης (2-3 λίτρα/μέρα) η τιμή είναι πολύ χαμηλή και αυξάνεται εκθετικά με την κατανάλωση. Καθώς το νερό γίνεται όλο και περισσότερο αγαθό σε ανεπάρκεια, πρέπει στο άμεσο μέλλον ακόμα και να απαγορεύεται η κατανάλωση μιας μέγιστης ποσότητας νερού.

Αν λοιπόν στη φάση αυτή η ιδιωτικοποίηση μέσω ΣΔΙΤ αφορά την Εταιρεία Παγίων ΕΥΔΑΠ ΝΠΔΔ και όχι των υπηρεσιών ύδρευσης της πρωτεύουσας, που τη διαχείρισή τους έχει η ΕΥΔΑΠ Α.Ε., αυτό σημαίνει παραχώρηση σε ιδιώτες υποδομών αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ καθώς και του τρόπου λειτουργίας της ΕΥΔΑΠ Παγίων. Πρόκειται για τους ταμιευτήρες του Μόρνου, του Ευήνου και του Μαραθώνα, των κύριων και ενωτικών υδραγωγείων συνολικού μήκους 495 km και 6 μικρών υδροηλεκτρικών κατά μήκος των υδραγωγείων.

Η ΕΥΔΑΠ Παγίων, ως διαχειριστής των παραπάνω έργων υποδομής και του ακατέργαστου νερού των ταμιευτήρων, επιτελεί σήμερα έργο ιδιαίτερα σημαντικής αξίας, παρέχοντας σε προσιτές τιμές ακατέργαστο νερό στους γειτονικούς δήμους και στην ΕΥΔΑΠ Α.Ε. και διαχειριζόμενη με επιτυχία το σύνολο του εξωτερικού υδροδοτικού συστήματος. Συνεργάζεται άριστα με την ΕΥΔΑΠ Α.Ε., η οποία ως κερδοφόρα επιχείρηση αναλαμβάνει το κόστος λειτουργίας τής ΕΥΔΑΠ Παγίων.

Ο ιδιώτης που θα μετέχει στην ΕΥΔΑΠ Παγίων με στόχο τη μεγιστοποίηση του κέρδους και την ελαχιστοποίηση του κόστους θα δικαιολογούσε με κάθε τρόπο τη μείωση των δαπανών συντήρησης των υποδομών και την αύξηση της τιμής του ακατέργαστου νερού προς τους δήμους και την ΕΥΔΑΠ Α.Ε., με συνέπεια την αύξηση της τιμής του νερού στους καταναλωτές. Οι «στοχευμένες παρεμβάσεις» της νεοφιλελεύθερης εμμονής ιδιωτικοποιήσεων στον τομέα του νερού, με βάση και τη διεθνή εμπειρία, είναι βέβαιο ότι θα αποβούν ενάντια στο δημόσιο συμφέρον.

* ομ. καθηγητής ΑΠΘ, τ. ειδικός γραμματέας Υδάτων/ΥΠΕΝ

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/248113_neofileleythero-montelo-apeilei-kai-pali-nero-stin-attiki 

https://www.capital.gr/epixeiriseis/3461468/eudap-eudath-mploko-stin-polisi-tou-50-an-den-diasfalizetai-o-elegxos-apo-to-dimosio 

Ρέκβιεμ για τους φοιτητές

Giorgio Agamben 

lundimatin#246, 8 Ιουνίου 2020 

Όπως το είχαμε προβλέψει, τα πανεπιστημιακά μαθήματα θα διεξαχθούν από το επόμενο έτος on line. Αυτό που ήταν σαφές για έναν προσεκτικό παρατηρητή, δηλαδή ότι η "πανδημία" θα χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα για την ολοένα και πιο επεκτατική διάδοση των ψηφιακών τεχνολογιών, έχει συμβεί επακριβώς.  

Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ δεν είναι η συνακόλουθη μετατροπή της διδασκαλίας, όπου το στοιχείο της φυσικής παρουσίας, που υπήρξε ανέκαθεν τόσο σημαντικό στη σχέση μεταξύ μαθητών και εκπαιδευτικών, εξαφανίζεται οριστικά, καθώς οι συλλογικές συζητήσεις στα σεμινάρια, που ήταν το πιο ζωντανό μέρος της διδασκαλίας, εξαφανίζονται κι αυτές. Απόρροια της τεχνολογικής βαρβαρότητας που βιώνουμε σήμερα είναι η διαγραφή από τη ζωή κάθε εμπειρίας των αισθήσεων και η απώλεια του βλέμματος, το οποίο φυλακίζεται μόνιμα σε μια φασματική οθόνη.

Πολύ πιο καθοριστικό σε όλα αυτά που συμβαίνουν είναι κάτι που, εύλογα, δεν συζητιέται καθόλου: το τέλος, δηλαδή, της φοιτητικής ζωής ως μορφή ζωής. Τα πανεπιστήμια γεννήθηκαν στην Ευρώπη από φοιτητικές ενώσεις - universitates - και σ' αυτές οφείλουν το όνομά τους. Σ' αυτή τη μορφή ζωής του σπουδαστή, καθοριστική ήταν σίγουρα η μελέτη όπως και η παρακολούθηση των μαθημάτων, αλλά εξίσου σημαντική ήταν και οι συναντήσεις και οι συνεχείς ανταλλαγές με τους άλλους scholarii, που συχνά προέρχονταν από τα πιο απομακρυσμένα μέρη και συγκεντρώνονταν ανάλογα με τον τόπο καταγωγής τους σε nationes. Αυτή η μορφή ζωής έχει εξελιχθεί με διάφορους τρόπους κατά τη διάρκεια των αιώνων, αλλά  από τους clerici vagantes [περιπλανώμενοι κληρικοί - σ.σ.] του Μεσαίωνα μέχρι τα φοιτητικά κινήματα του εικοστού αιώνα, η κοινωνική διάσταση του φαινομένου υπήρξε σταθερή. Όποιος έχει διδάξει σε μια αίθουσα πανεπιστημίου ξέρει καλά πώς συνάπτονται οι φιλίες, σα να λέμε κάτω από τα μάτια του, και πως συγκροτούνται, σύμφωνα με τα πολιτιστικά και πολιτικά ενδιαφέροντα, μικρές ομάδες μελέτης και έρευνας, οι οποίες συνεχίζουν να συναντιούνται ακόμη και μετά το τέλος του μαθήματος.

Όλα αυτά, που διήρκεσαν σχεδόν δέκα αιώνες, τώρα τελειώνουν για πάντα. Οι φοιτητές δεν θα ζουν πλέον στην πόλη όπου βρίσκεται το πανεπιστήμιο, αλλά ο καθένας θα ακούει τα μαθήματα κλεισμένος μέσα στο δωμάτιό του, μερικές φορές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από εκείνους που κάποτε ήταν συμφοιτητές τους. Οι μικρές πόλεις, που ήταν η έδρα των κάποτε φημισμένων πανεπιστημίων, θα δουν να εξαφανίζονται από τους  τους δρόμους τους οι φοιτητικές αυτές κοινότητες, οι οποίες ήταν συχνά το πιο ζωντανό μέρος του τόπου.

Για κάθε κοινωνικό φαινόμενο που πεθαίνει μπορούμε να πούμε ότι, κατά μία ορισμένη έννοια, άξιζε το τέλος του, και είναι βέβαιο ότι τα πανεπιστήμιά μας είχαν φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο διαφθοράς και εξειδικευμένης άγνοιας που δεν είναι δυνατόν να τα θρηνήσουμε επειδή και η μορφή ζωής των φοιτητών είχε κατά συνέπεια εξίσου φτωχύνει. Ωστόσο, δύο σημεία πρέπει να γίνουν αντιληπτά:

• Οι καθηγητές που δέχονται - όπως το κάνουν μαζικά - να υποταχθούν στη νέα τηλεματική δικτατορία και να παραδίδουν τα μαθήματά τους μόνο on line δεν διαφέρουν καθόλου από τους καθηγητές πανεπιστημίου οι οποίοι, το 1931, ορκίστηκαν πίστη στο φασιστικό καθεστώς. Όπως συνέβη τότε, είναι πιθανό πως μόνο δεκαπέντε στους χίλιους θα το αρνηθούν, αλλά σίγουρα τα ονόματά τους θα παραμείνουν στη μνήμη μαζί με εκείνα των δεκαπέντε εκπαιδευτικών που δεν ορκίστηκαν.  

• Οι φοιτητές που αγαπούν πραγματικά τη μελέτη θα πρέπει να αρνηθούν να γραφτούν σε ένα τέτοιο μεταλλαγμένο πανεπιστήμιο, συγκροτώντας, όπως στις απαρχές του, νέες universitates μέσα τις οποίες, απέναντι στην τεχνολογική βαρβαρότητα, θα μπορεί τότε μόνο να παραμείνει ζωντανός ο λόγος του παρελθόντος και να γεννηθεί - αν τύχει και γεννηθεί - κάτι σαν μια νέα κουλτούρα. 

Μετάφραση:  Σπύρος Σταβέρης

https://www.lifo.gr/articles/almanac/285531/rekviem-gia-toys-foitites 

http://kainotopio.blogspot.com/2013/10/151200.html 

Η πολιτική διαχείριση της κοινωνικής κατάρρευσης

  Γιάννης Σιώτος*

Με τη βοή από τα συνθήματα των διαδηλωτών να αντηχεί στους δρόμους των μεγάλων αμερικανικών πόλεων, οι «New York Times» δημοσίευαν μια συγκλονιστική έρευνα. Στο επίκεντρό της ο κλάδος της υγείας, οι μάνατζερ και οι μεγαλομέτοχοι μεγάλων νοσοκομείων. Οι «άριστοι» δηλαδή της υγείας, οι οποίοι κλήθηκαν να διαχειριστούν το βαρύ φορτίο της αντιμετώπισης της πανδημίας.

Οι επικεφαλής λοιπόν των πιο ισχυρών οργανισμών υγειονομικής περίθαλψης απέλυσαν ή προχώρησαν σε μειώσεις των αποδοχών σε δεκάδες χιλιάδες γιατρούς, νοσοκόμες και σε άλλους χαμηλόμισθους εργαζόμενους, παρά το γεγονός ότι οι οι επιχειρήσεις τους είχαν επιδοτηθεί στο πλαίσιο του CARE με περισσότερα από 15 δισ. δολάρια. Και ενώ έσπρωχναν στον καιάδα της ανεργίας και της φτώχειας χιλιάδες απλούς εργαζόμενους, οι ίδιοι εισέπραξαν αμοιβές που αγγίζουν το 1 δισ. δολάρια.

Πολλοί θα απορήσουν με την κραυγαλέα απανθρωπιά. Οσοι όμως έχουν καλό μνημονικό δεν εξεπλάγησαν. Τα ίδια δεν έκαναν και οι τραπεζίτες –ακόμα και οι δικοί μας– που με πρόσχημα την «εξυγίανση» από τη μία εισέπραξαν τα δισ. των διασώσεων και από την άλλη απέλυαν εκατοντάδες εργαζόμενους και ξεσπίτωναν εκατοντάδες εκατομμύρια ατυχείς δανειολήπτες;

Πλέον οι ελίτ, έχοντας απαλλαγεί από κάθε περιορισμό αδιαφορούν για όλα: Για τις πανδημίες. Για την δυστυχία. Για την πείνα. Για τις ανθρωπιστικές κρίσεις. Δεν τις πτοούν ούτε οι κοινωνικές εκρήξεις. Ούτε οι μαζικές διαδηλώσεις. Ούτε οι εκρήξεις βίας. Το μοναδικό που υπολογίζουν είναι οι τσέπες των CEO και των μετόχων – κάποιες φορές ούτε καν αυτές, αφού η πρόσφατη ιστορία έχει αποκαλύψει μία σειρά σκανδάλων με θύματα του μετόχους. Θεωρούν το χρήμα των πολιτών που διοχετεύεται σε αυτούς με διάφορες μορφές –προγράμματα σωτηρίας, επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, ενισχύσεις κ.ά.– ως υποχρέωση της πολιτείας και γι’ αυτό φροντίζουν στη διακυβέρνηση να υπάρχουν ηγεσίες που να εξυπηρετούν καλύτερα τα συμφέροντά τους. Ηγέτες που να τους γεμίζουν τα ταμεία στο όνομα της κοινωνικής αναγκαιότητας και της ανωτέρας βίας, χωρίς περιορισμούς, υποχρεώσεις και δεσμεύσεις. Και τώρα, με πρόσχημα την ύφεση λόγω πανδημίας, βλέπουμε το έργο αυτό να παίζεται σε κάθε «γειτονιά» του πλανήτη. Και η δική μας γειτονιά δεν μπορεί να είναι η εξαίρεση…

 https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/247083_i-politiki-diaheirisi-tis-koinonikis-katarreysis

Tyson Foods

…Χιλιάδες πέθαναν εξαιτίας της άρνησης του Ντόναλντ Τραμπ να χρησιμοποιήσει το σύνολο των εξουσιών που του παρέχει ο νόμος περί αμυντικής παραγωγής και να αυξήσει την παραγωγή εξοπλισμού ατομικής προστασίας.

Αντίθετα, ο Αμερικανός πρόεδρος επικαλέστηκε τον νόμο αυτό προκειμένου να υποχρεώσει τους εργαζόμενους της αμερικανικής βιομηχανίας κρέατος να επιστρέψουν στις γραμμές επεξεργασίας. Ο εξαναγκασμός αυτός εκτόξευσε τα κρούσματα κορονοϊού στον κλάδο.

Ο κολοσσός επεξεργασίας και εμπορίας κρέατος Tyson Foods αναγκάστηκε νωρίτερα αυτήν την εβδομάδα να κλείσει εργοστάσιο στην Αϊόβα, καθώς περισσότεροι από 500 εργαζόμενοι εκεί (22%) έχουν προσβληθεί από τον κορονοϊό. Συνολικά πάνω από 7.000 εργαζόμενοι της Tyson Foods έχουν προσβληθεί μέχρι σήμερα από τον ιό.

Στις επανειλημμένες διαμαρτυρίες των εργαζομένων για την παντελή έλλειψη μέτρων προστασίας στις ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες εργασίας, η απάντηση της εργοδοσίας ήταν να τους υποχρεώσει να προσέρχονται στη βάρδια τους ακόμη και όταν εκδήλωναν συμπτώματα του Covid-19. Από την πλευρά τους οι αρμόδιες ελεγκτικές αρχές έκαναν... την πάπια.

Το αμερικανικό υπουργείο Εργασίας ενέτεινε ακόμη περισσότερο τις πιέσεις προς τους πιο φτωχούς εργαζόμενους, αποφασίζοντας ότι όσοι εξ αυτών αρνούνταν να επιστρέψουν στη δουλειά τους λόγω κορονοϊού δεν θα δικαιούνταν το επίδομα της πανδημίας.

Το υπουργείο απείλησε μάλιστα ότι όσοι τολμούσαν να παραβιάσουν τους κανόνες κινδύνευαν να θεωρηθούν ύποπτοι απάτης. Κατόπιν προτροπής του μάλιστα, οι πολιτείες του Οχάιο και της Αϊόβα δημιούργησαν ανοικτές γραμμές στο διαδίκτυο όπου οι εργοδότες μπορούσαν να καταδώσουν τους «ύποπτους» εργαζόμενους τους στις αρχές. Οι σκλάβοι έπρεπε πάση θυσία να επιστρέψουν στη γαλέρα...

Ο εξαναγκασμός σε επισφαλείς ανασφαλείς συνθήκες εργασίας δεν συνέβη βέβαια χωρίς αντιδράσεις. Από τα μέσα Μαρτίου εκδηλώθηκαν σε όλες τις ΗΠΑ περί τις 500 κινητοποιήσεις εργαζομένων, την πλειονότητα των οποίων τα μεγάλα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης «έθαψαν».

Οι περισσότερες εξ αυτών πραγματοποιήθηκαν χωρίς την έγκριση και τη στήριξη των επίσημων συνδικάτων. Μεταξύ άλλων, οδηγοί λεωφορείων στο Ντιτρόιτ και το Μπέρμινγχαμ, εργάτες ορνιθοτροφείων στο Μέμφις, εργαζόμενοι σε αποθήκες της Kroger στο Μέμφις, εργαζόμενοι των συστημάτων αποχέτευσης στο Πίτσμπουργκ και τη Νέα Ορλεάνη, υπάλληλοι σε αλυσίδες φαστ φουντ του Σικάγο και της Νέας Ορλεάνης, -οι περισσότεροι Αφροαμερικανοί- προέβησαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες. Αμερικανοασιάτισες νοσοκόμες βγήκαν επανειλημμένα έξω από τα νοσοκομεία τους και διαδήλωσαν απαιτώντας ασφαλέστερο εξοπλισμό, Μεξικανοί μετανάστες αποτέλεσαν τη ραχοκοκκαλιά των αντιδράσεων που σημειώθηκαν στα εργοστάσια επεξεργασίας κρέατος των Μεσοδυτικών Πολιτειών, ενώ απεργίες εκδηλώθηκαν και σε οκτώ εργοστάσια συσκευασίας φρούτων, έναν χώρο όπου δύσκολα η εργοδοσία επιτρέπει να εκδηλωθούν εργατικές κινητοποιήσεις.

Οι εργαζόμενοι ανέδειξαν μεταξύ άλλων έξυπνες μορφές διαμαρτυρίας, όπως οι πικετοφορίες με αυτοκίνητα και τα κονβόι αλληλεγγύης που κινούνταν με υπερβολικά χαμηλή ταχύτητα γύρω από μια επισφαλή για την υγεία του προσωπικού της επιχείρηση, όπως οι αλυσίδες φαστ φουντ, δυσχεραίνοντας την πρόσβαση των πελατών σε αυτή.

Στο Σικάγο μάλιστα τέτοιου είδους κινητοποιήσεις υποστηρίχτηκαν και από... τροχόσπιτα. Την περίοδο που συνέβαιναν όλα αυτά, το CNN και τα υπόλοιπα μεγάλα δίκτυα επέλεξαν να εστιάσουν τα σχετικά ρεπορτάζ τους σε μερικές δεκάδες οπλισμένους λευκούς Αμερικανούς που μπούκαραν στα κυβερνητικά μέγαρα κάποιων πολιτειών απαιτώντας το τέλος της καραντίνας. Σήμερα οι κάμερές τους τρέχουν πίσω από τα λεηλατημένα καταστήματα...

https://www.efsyn.gr/kosmos/boreia-ameriki/246237_merokamato-toy-thanatoy-stin-epohi-toy-koronoioy