Με τη βοή από τα συνθήματα των διαδηλωτών να αντηχεί
στους δρόμους των μεγάλων αμερικανικών πόλεων, οι «New York Times» δημοσίευαν μια συγκλονιστική έρευνα. Στο επίκεντρό της ο κλάδος της
υγείας, οι μάνατζερ και οι μεγαλομέτοχοι μεγάλων νοσοκομείων. Οι «άριστοι»
δηλαδή της υγείας, οι οποίοι κλήθηκαν να διαχειριστούν το βαρύ φορτίο της
αντιμετώπισης της πανδημίας.
Οι επικεφαλής λοιπόν των πιο ισχυρών
οργανισμών υγειονομικής περίθαλψης απέλυσαν ή προχώρησαν σε μειώσεις των
αποδοχών σε δεκάδες χιλιάδες γιατρούς, νοσοκόμες και σε άλλους χαμηλόμισθους
εργαζόμενους, παρά το γεγονός ότι οι οι επιχειρήσεις τους είχαν επιδοτηθεί στο
πλαίσιο του CARE με περισσότερα από 15 δισ. δολάρια. Και
ενώ έσπρωχναν στον καιάδα της ανεργίας και της φτώχειας χιλιάδες απλούς
εργαζόμενους, οι ίδιοι εισέπραξαν αμοιβές που αγγίζουν το 1 δισ. δολάρια.
Πολλοί θα απορήσουν με την κραυγαλέα απανθρωπιά.
Οσοι όμως έχουν καλό μνημονικό δεν εξεπλάγησαν. Τα ίδια δεν έκαναν και οι
τραπεζίτες –ακόμα και οι δικοί μας– που με πρόσχημα την «εξυγίανση» από τη μία
εισέπραξαν τα δισ. των διασώσεων και από την άλλη απέλυαν εκατοντάδες
εργαζόμενους και ξεσπίτωναν εκατοντάδες εκατομμύρια ατυχείς δανειολήπτες;
Πλέον οι ελίτ, έχοντας απαλλαγεί από κάθε περιορισμό αδιαφορούν για όλα: Για
τις πανδημίες. Για την δυστυχία. Για την πείνα. Για τις ανθρωπιστικές κρίσεις.
Δεν τις πτοούν ούτε οι κοινωνικές εκρήξεις. Ούτε οι μαζικές διαδηλώσεις. Ούτε
οι εκρήξεις βίας. Το μοναδικό που
υπολογίζουν είναι οι τσέπες των CEO και των μετόχων – κάποιες φορές ούτε καν αυτές, αφού η πρόσφατη ιστορία
έχει αποκαλύψει μία σειρά σκανδάλων με θύματα του μετόχους. Θεωρούν το χρήμα
των πολιτών που διοχετεύεται σε αυτούς με διάφορες μορφές –προγράμματα
σωτηρίας, επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, ενισχύσεις κ.ά.– ως υποχρέωση της
πολιτείας και γι’ αυτό φροντίζουν στη διακυβέρνηση να υπάρχουν ηγεσίες που να
εξυπηρετούν καλύτερα τα συμφέροντά τους. Ηγέτες που να τους γεμίζουν τα ταμεία
στο όνομα της κοινωνικής αναγκαιότητας και της ανωτέρας βίας, χωρίς
περιορισμούς, υποχρεώσεις και δεσμεύσεις. Και τώρα, με πρόσχημα την ύφεση λόγω
πανδημίας, βλέπουμε το έργο αυτό να παίζεται σε κάθε «γειτονιά» του πλανήτη.
Και η δική μας γειτονιά δεν μπορεί να είναι η εξαίρεση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου