Αν ο Τζορτζ Κλούνι, ως Ράιαν Μπίγκαμ και οι δεκάδες εργαζόμενοι σαν κι αυτόν δεν υπήρχαν, κάποιοι, ελάχιστοι βέβαια, από τους χιλιάδες εργαζόμενους που απολύει… για την ακρίβεια διαχειρίζεται δημιουργικά με το γάντι την απόλυση τους θα είχαν δουλειά. Σώζεται η κατάσταση; Σίγουρα όχι. Κάνεις μια καλή αρχή; Σίγουρα ναι. Πράγματι δεν γνωρίζω αν το επάγγελμα του Ράιαν Μπίγκαμ υφίσταται ή είναι σκηνοθετικό εύρημα. Πιστεύω πως υφίσταται. Στην Ελλάδα μπορούν να μπουν και κάποιες ιδέες για επαγγελματική καριέρα. Θεωρώ πάντως στοιχειώδες αυτός για τον οποίον εργάζεσαι να σου ανακοινώσει ο ίδιος την απόλυση σου. Έχω απολυθεί δύο φορές στη ζωή μου και η κατά πρόσωπο αντιμετώπιση, παρά την ένταση της στιγμής, ήταν τουλάχιστον κατευναστική. Τουλάχιστον αυτός που σε προσέλαβε αναλαμβάνει να σου εξηγήσει γιατί στην παρούσα στιγμή του είσαι περιττός αριθμός.
Η ταινία για να μην δημιουργούμε παρεξηγήσεις κινηματογραφικά είναι σχεδόν σπουδαία. Κινείται με επιδεξιότητα σε διάφορα κινηματογραφικά είδη, είναι κομεντί που υποστηρίζει επιδέξια ένα επίκαιρο κοινωνικό θέμα, θα μπορούσε να είναι ρομαντική κωμωδία αν το επέτρεπαν οι ανάγκες αληθοφάνειας του σεναρίου, πάντως υπονομεύει πετυχημένα και τον ένα ρόλο της και τον άλλο. Στον πυρήνα της όμως χρησιμοποιεί το θέμα της ανεργίας ως επίκαιρο ντεκόρ. Δεν γίνεται αναγωγή στις αιτίες. Δεν γίνεται αναγωγή, έστω, σε κάτι επεξηγηματικό γενικότερο. Έτσι είναι η ζωή τι να κάνουμε! Υπάρχουν στιγμές που ο οικονομικός κύκλος παίρνει την κατιούσα και συνθλίβει στη μυλόπετρα της πραγματικότητας και μερικές χιλιάδες ανθρώπους.
Μόνο μια απολυμένη στην σεναριακή οικονομία της ταινίας καταφέρνει να γίνει αποτελεσματική. Κάτι καταφέρνει να αλλάξει, έστω την καριέρα ενός γυναικείου πουλέν που τρέφει αρχικά την προσδοκία πως ο ρόλος του Ράιαν Μπίγκαμ είναι περιττός, αφού οι απολύσεις μπορούν να γίνουν, προς περικοπή του λειτουργικού κόστους, ακόμα και διαδικτυακά. Πως το καταφέρνει; Αυτοκτονεί και το μικρό πουλέν αλλάζει αυτόχρημα επάγγελμα. Εδώ ακριβώς σκέφτεσαι πως η καλοκουρδισμένη ταινία όχι μόνο χωλαίνει αλλά εν τέλει είναι συντηρητική στον πυρήνα της. Φοβάται να διαπραγματευτεί το ενδεχόμενο ότι κάποιος από τους χιλιάδες απολυόμενους είναι πιθανό και προπάντων θεμιτό αντί να αυτοκτονήσει να πυροβολήσει τον Τζορτζ Κλούνι ή- ακόμα καλύτερα επειδή αυτός δεν φταίει, κάνει απλώς τη μίζερη δουλεία του-να πυροβολήσει το αφεντικό του, που τα αρχίδια του είναι τόσο ξεχειλωμένα, ώστε δεν μπορεί να απολύσει κάποιον και να του το πει ο ίδιος κατάμουτρα.
Στατιστικά άλλωστε ο Τζορτζ Κλούνι ως Ράιαν Μπίγκαμ θα πρέπει να θεωρεί το εαυτό του πολύ τυχερό. Στο τέλος της ταινίας, μετά το ρομαντικό ιντερμέδιο που σκηνοθετικά δεν ήταν εφικτό να καρποφορήσει για να είναι εναρμονισμένη η ταινία με την πένθιμη ατμόσφαιρα του…mood της ανεργίας, ο Ράιαν Μπίγκαμ κερδίζει αμήχανος το στόχο του ενός εκατομμυρίου μιλίων πτήσεων. Θα πρέπει πράγματι να θεωρεί τον εαυτό του πολύ τυχερό. Ίσως ήταν πιο πιθανό στατιστικά, πριν πετύχει τον… ταπεινό στόχο του, να έχει συντριβεί το αεροπλάνο που πετά σε κάποια πτήση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου