Μεμονωμένες περιπτώσεις- παράπλευρες απώλειες

Θυμάμαι ακόμα το σοκ της περιγραφής του φίλου μου, που μου εξιστορούσε, πως ένας μετανάστης απ΄ αυτούς που καθαρίζουν τα παρμπρίζ των αυτοκινήτων, διαμελίστηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο επί της Μαραθώνος, στο ύψος της Αττικής οδού κοντά στο Πικέρμι, και ο ζωόμορφος οδηγός που τον διαμέλισε – προσβάλω τα ζώα στο όνομα της αφήγησης- δε θεώρησε στοιχειώδη υποχρέωση του να σταματήσει μετά το χτύπημα. Μεμονωμένη περίπτωση. Αμφιβάλω αν καταγράφτηκε το συμβάν ως είδηση έστω και σε κάποια τοπική εφημερίδα.

Θυμάμαι με λιγότερη ενάργεια περιστατικά θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων με θύματα αλλοδαπούς εργαζόμενους και θύτη την ασίγαστη ανάγκη του έθνους να διοργανώσει επάξια την Ολυμπιάδα της καταστροφής του. Μεμονωμένες περιπτώσεις, παράπλευρες απώλειες στην εξυπηρέτηση του Ολυμπιακού κλέους.

Θυμάμαι με κενά, αλλά μάλλον δεν κάνω λάθος στο μέτρημα, τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις τεμαχισμένων πτωμάτων αλλοδαπών που βρέθηκαν στα σκουπίδια. Τεμαχισμένες μεμονωμένες περιπτώσεις.

Στο όνομα διαδοχικών μεμονωμένων περιπτώσεων και παράπλευρων απωλειών απ’ αυτές που με διαλείψεις θυμόμαστε, 300 μετανάστες αποφάσισαν να υπερασπιστούν εμπράκτως το δικαίωμα στην αξιοπρεπή ζωή, εξωθώντας τους εαυτούς τους, μετά την πολλοστή μέρα απεργίας πείνας, πλησίον του θανάτου. Με ενδιαφέρει δευτερευόντως αν κάποιοι τους χρησιμοποίησαν, αν κάποιοι διοχέτευσαν αποτελεσματική προπαγάνδα ότι κάποιοι τους χρησιμοποίησαν ή αν θα αποτελούσαν στον αρχικό χρόνο στέγασης τους στη Νομική σχολή τη θρυαλλίδα για το ξέσπασμα μιας χαοτικής εξίσωσης με λάθους συσχετισμούς αριστερών δυνάμεων. Το κρίσιμο σημείο έγκειται στο ότι, οι όποιες κατακτήσεις της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας που εξέπνευσε τον Απρίλιο του 2010, θα είναι κενές περιεχομένου, αν δεν μπορέσει να βρεθεί τρόπος να μην πεθάνει κανένας μετανάστης-απεργός πείνας. Το οποιοδήποτε νομικό οπλοστάσιο που δεν μπορεί να διασταλθεί και να συσταλθεί ώστε να υπερασπίσει το θεμελιώδες δικαίωμα της ζωής καταντά αναλυτικός οδηγός χρήσης άχρηστου πολυεργαλείου.

Τον θάνατο ενός εκ των 300 μεταναστών- απεργών πείνας δεν μπορούμε και πάλι να τον προσπεράσουμε ως μεμονωμένη περίπτωση ή ως παράπλευρη απώλεια, μακριά από το καθημερινό οπτικό πεδίο μας. Αν ως κοινωνία οδηγηθούμε με τον αυτόματο πιλότο μας ως εκεί, θα έρθει και θα μας πλακώσει. Με την ευθύνη των θανάτων αυτών των ανθρώπων πάνω μας, πως θα σηκωθούμε λίγο ψηλότερα;

http://kainotopio.blogspot.com/2010/01/blog-post_31.html