Savage Republic - Walking Backwards

Αφιερωμένο στο lemonostifti . Μου υπενθύμισε ένα συγκρότημα αναφοράς μου. Είναι κάτι μήνες που ο καταιγιστικός καθημερινός επιβιωτικός ρυθμός με παρασέρνει. Ας κάνουμε λοιπόν ένα μουσικό διάλειμμα όπως γίνεται στην ταινία holy motors:

Memorandum is a virus from outer space - Διάδωσέ το

Το κείμενο που δημοσιεύει το  The Press Project  περιλαμβάνει αδιανόητες λεπτομέρειες και όρους που όσο και να θες να το αποφύγεις, σου φέρνουν στο νου έγγραφα συνθηκολόγησης ηττημένου κράτους σε πόλεμο.http://www.thepressproject.gr/article/31184/Diadose-to

Ως πολίτες δεν ξέρουμε ότι με την υπογραφή του μνημονίου απεμπολούμε το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε την δημόσια περιουσία για το κοινωνικό καλό. Ότι υποχρεωνόμαστε να πουλήσουμε την ακίνητη μας περιουσία χωρίς να έχουμε το δικαίωμα να τη χρησιμοποιήσουμε π.χ. για να στεγάσουμε ένα δημαρχείο ή ένα σχολείο. Ως πολίτες αγνοούμε ότι τα δυσβάσταχτα μέτρα για την υγεία περιλαμβάνουν και έναν όρο που ορίζει ότι αν δεν πιάσουμε τους στόχους μέσα σε δύο μήνες, τότε δύνανται να καταργηθούν οι απαλλαγές συμμετοχής ακόμα και στους καρκινοπαθείς. Ως πολίτες δεν γνωρίζουμε ότι από τα μέσα του 2013 η ΔΕΗ θα ανεβάσει κατακόρυφα τα τιμολόγιά της και ότι θα καταργηθούν όλα εκείνα τα ειδικά τιμολόγια για τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, όπως και ότι από τον Ιούνιο του 2013 η ΔΕΗ δεν θα μπορεί πλέον ούτε να διακανονίζει τις οφειλές των πελατών της, κάτι που μπορεί να κάνει κάθε ιδιωτική εταιρία. Και πολλά ακόμα.

Ξανά…

Όταν έχεις καιρό να κάνεις μια ανάρτηση μπαίνεις σε διλήμματα: Να μπεις με φούρια με μια είδηση ή ένα γεγονός που σου προξένησε εντύπωση ή να κάνεις μια μαλακή σύνδεση με τα προηγούμενα; Κι αν ακόμα και τα προηγούμενα είναι ατάκτως ερριμμένα; Είτε έτσι, είτε γιουβέτσι, το  blog είναι το εικονικό τσαρδί σου, σε δημόσια θέα και εσύ ανοίγεις και κλείνεις την πόρτα όταν έχεις τη διάθεση.

Πέρυσι τέτοια εποχή μπήκα με φούρια αναφερόμενος στην προσωπική και οικογενειακή μας απόφαση να μην πληρώσουμε την έκτακτη εισφορά, τον μη αναλογικό φόρο επιτηδεύματος και το χαράτσι της Δ.Ε.Η. Το τελευταίο ένιωσα ότι ξεπερνά τα όρια κατά πολύ. Ήταν και είναι ένα χυδαίο μέσο θανατοπολιτικής: Αν δεν πληρώσεις το φόρο ακίνητης περιουσίας που ισοπεδωτικά σου επιβάλλω ως χαράτσι σε ένα βασικό κοινωνικό αγαθό, όπως το ρεύμα, κόψε το κεφάλι σου. Όσα λιγότερα κεφάλια τόσο το καλύτερο.

Γρήγορα αντιλήφθηκα  ότι μια προσωπική και ευρύτερα οικογενειακή απόφαση μη πληρωμής, έχει περιορισμένο βεληνεκές και έτσι προσπάθησα στην περιοχή μου να βρω και άλλους ανθρώπους με ανάλογη προβληματική. Σύντομα φτιάξαμε μια σχετική πρωτοβουλία κατοίκων που παρά την ενθαρρυντική αρχή της, γρήγορα άρχισε να περνά όλες τις παιδικές ασθένειες ανάλογων   <συλλογικοτήτων>: Διαρκής επίκληση της αυτοοργάνωσης που έκρυβε την έλλειψη απλής, αποτελεσματικής οργάνωσης, εγωισμοί και προσωπικές αντιδικίες. Το πιο ενοχλητικό ήταν ότι αρκετοί από αυτούς που συμμετείχαν στην πρωτοβουλία με το ένα ή τον άλλο τρόπο πλήρωναν τα χαράτσια, γιατί το ακίνητο άνηκε στους γονείς τους, γιατί έτσι, γιατί αλλιώς… Πως μπορείς να πείσεις άλλους ανθρώπους να μην πληρώσουν τα ληστρικά χαράτσια όταν εσύ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα πληρώνεις; Όταν δεν μπαίνεις εσύ σε προσωπική διακινδύνευση πως μπορείς να πείσεις τον άλλο να διακινδυνεύσει μαζί σου; Το πιο σημαντικό όμως ζήτημα πέρα από αυτά κοινότοπα  πικάντικα ήταν η αδυναμία να οριστεί το ευρύτερο  πολιτικό πρόταγμα που υπερασπίζεται η πρωτοβουλία  και τα υποκείμενα του: Πως κλιμακώνουμε ένα αγώνα για συγκεκριμένα θέματα, ποιοι συμμετέχουν και με ποιες κοινά αποδεκτές- προφανώς μη γραφειοκρατικές- διαδικασίες;

Βέβαια για μην τα μηδενίζουμε όλα υπήρξε διάθεση επικοινωνίας, δημιουργικές ιδέες, μια όσμωση ανθρώπων που έβγαλε σπινθήρες να κινηθούν πράγματα έστω στο μέτρο του χαμηλού βαρομετρικού. Από την άλλη ιδιαίτερα  ανησυχητικό είναι ότι από τις πρώτες συναντήσεις με τους συμπολίτες μας, που είχαν σημαντική επιτυχία προσέλευσης, διαφάνηκε μια συνολικότερη αδυναμία. Οι περισσότεροι είδαν μια  ομάδα να δραστηριοποιείται για ένα μείζον κοινωνικό θέμα και απλώς ήθελαν να αναθέσουν ενδεχομένως το πρόβλημα τους σε αυτήν και σε καμία περίπτωση να συμμετάσχουν οι ίδιοι ισότιμα.  Μπορεί επίσης να μας διευκόλυνε αλλά είναι ιδιαίτερα αποθαρρυντικό ότι δεν τέθηκαν θέματα νομιμοποίησης και εκπροσώπησης της αρχικής ομάδας της πρωτοβουλίας κατοίκων. Μαύρος γάτος άσπρος γάτος αρκεί να πιάνει το ποντίκι και πολλοί από αυτούς να κάθονται αραχτοί στα σπίτια τους.  Παρενθετικά, νομίζω πως η ανάθεση είναι ένα μικρό κλειδί- ασφαλώς όχι το μόνο- για την ανάπτυξη  του εκτρώματος της χρυσής αυγής.

Ήδη λίγο πριν τις εκλογές η δύναμη και δυναμική της πρωτοβουλίας είχε περιοριστεί, καθώς παρά τις κατ΄ ιδίαν αδυναμίες της πρωτοβουλίας, ο  κόσμος όδευε προς την κοινοβουλευτική του εκτόνωση. Στις πρώτες εκλογές εκτονώθηκε, <σάρωσε το δικομματισμό>, αλλά στις δεύτερες, φοβήθηκε. Με άλλα λόγια υπερασπίστηκε τις εναπομείναντες καταθέσεις του ή το φαντασιακό επίπεδο ζωής του και έτσι η ληστρική εσωτερική τρόικα που εκτελεί τις έξωθεν εντολές κέρδισε πολιτική νομιμοποίηση και ο Σαμαράς ο καραμπουζουκλής, κόντεψε να του βγει το μάτι αλλά το όνομα του γράφτηκε στα ονόματα των πρωθυπουργών- πρωθυπαλλήλων.

Ήδη και εγώ λίγο πριν τις εκλογές- για να μην βγάζω τον εαυτό μου απ΄ έξω- διαισθανόμενος τη γενική ψόφια δυναμική, με δυσφορία, έκανα ρύθμιση για την έκτακτη εισφορά και το φόρο επιτηδεύματος. Συνεχίζω μόνο με το χαράτσι της ΔΕΗ, νοιώθοντας μπερδεμένος στο τι θα κάνω όταν έρθει από την εφορία η συνολική πληρωμή του.

Μετά από όλα αυτά είχε προχωρήσει αρκετά το καλοκαίρι και οι περισσότεροι εξ ημών πήγαμε για διακοπές, όσο το επέτρεπαν οι οικονομικές περιστάσεις, σαν παραζαλισμένα κοτόπουλα που ψάχνουν να βγουν έξω από την κλωβοστοιχία τους.

Μολονότι η πρωτοβουλία το τελευταίο διάστημα έχει πέσει σε νεκροφάνεια, θεωρώ ότι αν συνειδητοποιήσει τι κέρδισε και τι έχασε μέσα σε αυτό το χρόνο, ίσως μπορούν να τεθούν οι βάσεις μια εξέλιξης της, που να παρακολουθεί τις ανάγκες των καιρών. Κάναμε λίγα αλλά τουλάχιστον καταφέραμε με το πανελλαδικό κίνημα που δημιουργήθηκε να μην κοπεί μαζικά το ρεύμα σε συμπολίτες μας που πληρώνουν  μόνο την κατανάλωση τους ή και σε αυτούς που δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε αυτή. Το ελάχιστο δεν είναι αρκετό, αλλά είναι κάτι. Έχουμε υποχρέωση στους εαυτούς μας, λαμβάνοντας υπόψη την εμπειρία που αποκομίσαμε μέχρι τώρα, να προσπαθήσουμε ξανά, και να μην κλειστούμε στα δωμάτια μας εικονικά ή μη. Παρά τα προσωπικά η οικογενειακά προβλήματα ή περιορισμούς  του καθενός πρέπει να ξεκινήσουμε μια νέα προσπάθεια, αν καταφέρουμε να συμφωνήσουμε πως δε θα κάνουμε τα ίδια λάθη. Η ταξική επίθεση του υπερεθνικού  κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας και τα μέσα θανατοπολιτικής που εφαρμόζονται μας υποδεικνύουν πως τα λάθη μας πρέπει να είναι όλο και λιγότερα και σίγουρα όχι τα ίδια με πριν.     

Το Αθηναϊκό Underground 1964-1983

Την συγκεκριμένη έκθεση δεν την έχω επισκεφθεί μέχρι στιγμής αλλά θεωρώ ότι αν κανείς έχει τη διάθεση και το χρόνο πιθανόν να αποκομίσει χρήσιμα εναύσματα για να διαπιστώσει κατά πόσο η εμπράγματη ελευθεριότητα του χθες υλοποίησε πλευρές ελευθερίας που να σημαίνουν κάτι και σήμερα. Στο ασφυχτικό κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι χρήσιμο να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι πέρα από ότι ο καθένας έχει –αν έχει-βίωμα από αυτή την περίοδο, τι μπορούμε να κρατήσουμε όχι αποκατεστημένα μουσειακά, αλλά σαν κύτταρο ελευθερίας του καινούργιου οργανισμού της κοινωνίας μας που επώδυνα πρέπει να χτιστεί με την προσωπική ενεργή συμβολή του καθένα μας.

Την Παρασκευή 29 Ιουνίου παρουσιάζεται στο Camp το πρώτο μέρος της έκθεσης “Το Αθηναϊκό Underground” με τον χρονικό προσδιορισμό 1964-1983. Η έκθεση φιλοδοξεί να καταγράψει το εύρος αυτού του ιστορικού φαινομένου, τόσο χρονολογικά όσο και περιπτωσιολογικά. Από τις πρώτες νύξεις για το ύφος στις σελίδες του περιοδικού Πάλι έως στον μηδενισμό του punk και τη σταδιακή πολιτικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση του φαινομένου. Από τα δεκάδες έντυπα των 70s και 80s που διανέμονταν στην πλατεία Εξαρχείων έως ψυχεδελικές και underground τάσεις στις γκαλερί της εποχής. Από το παραισθητικό και παραβατικό σινεμά έως τη σχέση των εικαστικών με τη μουσική της εποχής. Η έκθεση θα επιχειρήσει να αναλύσει το κλίμα εκείνης της εποχής, πολιτισμικό και πολιτικό, το οποίο (ίσως) εμφανίζει παράδοξες ομοιότητες με τη σημερινή. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο η ιστορική ανασκόπηση αυτή θέλει ν’ ανοίξει διάλογο με μια ανήσυχη καλλιτεχνική σκηνή των ημερών μας που θα μπορούσε, υπό κάποιο πρίσμα, να θεωρηθεί το “νέο underground”.

Μετά το τέλος του πρώτου μέρους (Πέμπτη 30 Αυγούστου) θα ξεκινήσει το δεύτερο μέρος (εγκαίνια: Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου) με τίτλο “To Αθηναϊκό Underground-1984-2012”, όπου παρουσιάζονται περιπτώσεις πιο σύγχρονων καλλιτεχνών που δραστηριοποιιούνται σε κάτι που μοιάζει επικίνδυνα με “underground”. Κατά τη διάρκεια της τρίμηνης διάρκειά της, η έκθεση θα πλαισιωθεί με προβολές, εκδηλώσεις και συζητήσεις όπου οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής θα καταθέσουν, προσωπικά την εμπειρία τους. Παράλληλα στα εγκαίνια το κοινό θα έχει μια πρώτη παρουσίαση της έκδοσης ενός πλούσια εικονογραφημένου βιβλίου με αναλυτικές προσεγγίσεις στο φαινόμενο από ερευνητές και μελετητές.

Συντονισμός-επιμέλεια: Θανάσης Μουτσόπουλος

Επιμελητής έντυπου αρχείου: Νεκτάριος Παπαδημητρίου

Επιμελητής εικαστικού αρχείου: Παντελής Αραπίνης

Επιιμελητής κινηματογραφικού αρχείου: Γιάννης Χαριτίδης

Επιμελητής εικονογραφικού αρχείου: Θανάσης Μουτσόπουλος

Καλλιτέχνες της έκθεσης Underground: 1964-1983

Αλέξης Ακριθάκης, Μίνως Αργυράκης, Στήβ Γιαννάκος, Στέργιος Δελιαλής, Νίκος Ζερβός, Λάζαρος Ζήκος, Πάνος Κουτρουμπούσης, Nicholas Liber [Νίκος Λυμπερόπουλος], Ηλίας Πολίτης, Δημήτρης Πουλικάκος, Θανάσης Ρεντζής, Αλέξης Ταμπουράς, Κωστής Τριανταφύλλου, Λεωνίδας Χρηστάκης, Γιάννης Αρκούδης Χριστοδούλου, Χρήστος Ζυγομαλάς, Νάνος Βαλαωρίτης.

AΘΗΝΑΪΚΟ UNDERGROUND:

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ & ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Κυριακή 1 Ιουλίου, 20.00

Τα έντυπα του Underground

Ανδρέας Βούσουρας (Μορμώ)

Βλάσης Ρασσιάς (Ανοιχτή Πόλη)

Τέος Ρόμβος (Τρύπα)

Κωστής Τριανταφύλλου (Λωτός, Πράξις)

Κώστας Κατσικάς (Τυφλόμυγα)

Συντονισμός: Νεκτάριος Παπαδημητρίου

Τρίτη 3 Ιουλίου, 20.00

Προβολή της ταινίας των Θανάση Ρεντζή και Νίκου Ζερβού, Μαύρο Άσπρο (1973)

Ενας φοιτητής της Σχολής Καλών Τεχνών έρχεται σε αντίθεση με τους συμφοιτητές του, όταν αρνείται να ενταχθεί στο γενικότερο κλιμα αναταραχής που συγκλονίζει το Ελληνικό Πανεπιστήμιο τα δυο τελευταία χρόνια της χούντας. Σκιαγράφημα της πορείας ενός νέου στην κοινωνική ένταξη και στην αστικοποίησή του, με πολλές αναφορές στο φοιτητικό κλίμα πριν την εξέγερση του Πολύτεχνείου.

Σκηνοθεσία: Θανάσης Ρεντζής, Νίκος Ζερβός

Σενάριο: Θανάσης Ρεντζής

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Σάκης Μανίατης

Μουσική: Μάνος Λοίζος

Με τους: Γιώργος Τσεμπερόπουλος, Βίκυ Παταμιανού, Σταύρος Χριστοφίδης, Μπέση Βουδούρη

Παραγωγή: Μακροφίλμ Ο.Ε

Τύπος: Ταινία Μεγάλου Μήκους

Διάρκεια: 80′

Θα παραστούν και θα προλογίσουν την ταινία οι σκηνοθέτες. Θ’ ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.

Πέμπτη 5 Ιουλίου, 20.00

Παρουσίαση βιβλίου Το Αθηναϊκό Underground

Νάνος Βαλαωρίτης (ποιητής)

Γιώργος Σωτηρέλλος (συγγραφέας)

Γιώργος Χαρβαλιάς (πρύτανης Α.Σ.Κ.Τ.)

Θανάσης Μουτσόπουλος (επιμελητής)

Γιώργος Γεωργακόπουλος (CAMP)

Στη συνέχεια θα εορταστούν τα 91α γενέθλια του Νάνου Βαλαωρίτη

Παρασκευή 6 Ιουλίου, 20.00

Συναυλία ΚΣΥΜΕ

Πέτρος Φραγκίστας

«Kawa, σημαίνει ποταμός”

για viola da gamba, ηλεκτρονικά και μαγνητοταινία

αφιερωμένο στην ιαπωνική πρωτοπορία του 1970

Νικολέτα Χατζοπούλου, για viola da gamba

Κώστας Μαντζώρος, ηλεκτρονικά

Η παρουσίαση του έργου του Πέτρου Φραγκίστα

και της εποχής του underground θα γίνει από τον Νεκτάριο Παπαδημητρίου

Τρίτη 10 Ιουλίου, 20.00

Προβολή της ταινίας του Κώστα Φέρρη, Η Φόνισσα (1975)

Θα παραστεί και θα προλογίσει την ταινία ο σκηνοθέτης. Θ’ ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.

Τρίτη 17 Ιουλίου, 20.00

Το κινηματογραφικό Underground

Νίκος Ζερβός

Θανάσης Ρεντζής

Αλέξης Ταμπουράς

Κώστας Φέρρης

Συντονισμός: Γιάννης Χαριτίδης

Πέμπτη 19 Ιουλίου, 20.00

Αντικουλτούρα και Πολιτική

Κωνσταντίνος Βασιλείου

Θοδωρής Κωβαίος

Χαράλαμπος Μαγουλάς

Νίκος Μάλλιαρης

Κωστής Τριανταφύλλου

Συντονισμός: Θανάσης Μουτσόπουλος

http://campoint.gr/?p=2698

Euro-pa

You will now listen to my voice. My voice will help you and guide you still deeper into Europa. Every time you hear my voice, with every word and every number, you will enter into a still deeper layer, open, relaxed and receptive. I shall now count from one to ten. On the count of ten, you will be in Europa. I say: one. And as your focus and attention are entirely on my voice, you will slowly begin to relax. Two,  your hands and your fingers are getting warmer and heavier. Three, the warmth is spreading through your arms, to your shoulders and your neck. Four, your feet and your legs get heavier. Five, the  warmth is spreading to the whole of your body. On six, I want you to go deeper. I say: Six. And the whole of your relaxed body is slowly beginning to sink. Seven, you go deeper and deeper and deeper. Eight, on every breath you take, you go deeper. Nine, you are floating. On the mental count of ten, you will be in Europa. Be there at ten .I say: ten.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι

Επειδή, εν θερμώ, στου κασίδη(αρη) το κεφάλι, δε θέλω να προσθέσω το ασήμαντο μακρύ μου και κοντό μου για την καυτή πατάτα του σταδιακού εκφασισμού της νεοελληνικής κοινωνίας μας, υπενθυμίζω κάποιες επισημάνσεις του Μάνου Χατζιδάκι σε ένα σημαντικό κείμενο του από το 1993, που δυστυχώς θεωρώ πως είναι προφητικά επίκαιρο:

 

"Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.

(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

http://www.lifo.gr/team/readersdigest/30496

Together we stand, divided we fall.

"Όταν γυρίζαμε τη σκηνή με την ουρά των αστέγων που περίμεναν συσσίτιο, ένας πατέρας, Έλληνας περίμενε στην ίδια ουρά με την κόρη του. Όταν αντιλήφθηκε ότι κάναμε γύρισμα, η απογοήτευση στο πρόσωπό του με σόκαρε. Βλέποντας αυτή τη σκηνή αντιλήφθηκα ότι η μυθοπλασία έχει γίνει πραγματικότητα."

Γιώργος Ζώης(σενάριο-σκηνοθεσία)

Άνθρωποι διαφορετικών φύλων, ηλικιών, τάξεων και εθνικοτήτων περιμένουν σε εφτά διαφορετικές ουρές δημιουργώντας μια τεράστια ανθρώπινη σειρά. Όμως στο τέλος της ανθρώπινης αλυσίδας, η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά.

Στο Casus Belli παίζουν 146 ηθοποιοί, ανάμεσά τους οι: Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Τζένη Θεωνά, Ιρις Πόνκενα, Ηλίας Γκόγιαννος, Λάμπρος Φιλίππου, Γιώργος Μπινιάρης.

Ο Γιώργος Ζώης γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα. Σπούδασε εφαρμοσμένα Μαθηματικά και Φυσική στο Ε.Μ.Π και σκηνοθεσία κινηματογράφου στην Σχολή Σταυράκου και στην U.D.K στο Βερολίνο με υποτροφία του Ιδρύματος Γουλανδρή με πρόεδρο της επιτροπής τον Κώστα Γαβρά. Έχει διετελέσει βοηθός του Θόδωρου Αγγελόπουλου στην Σκόνη του Χρόνου.

Η πρώτη του μικρού μήκους ταινία Casus Belli έκανε την πρεμιέρα στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα ταινιών μικρού μήκους στο 67ο Φεστιβάλ της Βενετίας, πήρε έξι βραβεία στο Φεστιβάλ Δράμας 2011 και το βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Έχει ήδη επιιλεγεί στα επίσημα διαγωνιστικά των μεγαλύτερων φεστιβάλ του εξωτερικού (Rotterdam, Clermont Ferrand, Tokyo Shorts Shorts, Brussels, Krakow, Palm Springs California, Los Angeles LA SHORT FEST, Era New Horizons, Melbourne IFF etc) και το ταξίδι της συνεχίζεται μέχρι στιγμής σε πάνω από σαράντα διεθνή φεστιβάλ. Ταυτόχρονα είναι η πρώτη ελληνική ταινία μικρού μήκους που εξασφάλισε διανομή στις γαλλικές αίθουσες ενώ έχει ήδη προβληθεί από τηλεοπτικούς σταθμούς στην Γαλλία, Ιταλία, Πορτογαλία, Αμερική, Αυστραλία. Τέλος η ταινία προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες πριν από τις ταινίες “Attenberg”, “Wasted Youth” και “Από τα κόκκαλα βγαλμένη”.

Τώρα βρίσκεται στην προετοιμασία της πρώτης μεγάλου μήκους ταινία του που ονομάζεται “Stage Fright”, το σενάριο της οποίας βραβεύτηκε στο ευρωπαικό πρόγραμμα Cinelink με το μεγάλο βραβείο ανάπτυξης του CNC (Γαλλικού κέντρου Κινηματογράφου). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

http://www.staxtes.com/2012/05/casus-belli.htm

 Πιο κάτω μια ταινία μικρού μήκους που μπορεί να είναι λίγο πιο κινηματογραφικά άτεχνη αλλά βάζει ένα ουσιώδες ερώτημα, προβοκατόρικα τοποθετημένο:

http://diakoptes.blogspot.com/p/our-films.html
Και οι δύο ταινίες ανεξάρτητα της διαφορετικής κινηματογραφικής τους αξίας δεν παύουν να είναι φορμαλιστικά παιχνίδια καλλιτεχνών που δεν είναι ικανοί (ακόμα;) να βάλουν έναν άνθρωπο να πει σε μια σκηνή τους: ε εσύ τι κάνεις εκεί πέρα ;

Οι Pink Floyd στο mainstream magnum opus τους The Wall είναι πιο καίριοι και διαχρονικοί με στίχους σαν και αυτούς:

Hey you, out there in the cold
Getting lonely, getting old
Can you feel me?
Hey you, standing in the aisles
With itchy feet and fading smiles
Can you feel me?
Hey you, dont help them to bury the light
Don't give in without a fight.

Hey you, out there on your own
Sitting naked by the phone
Would you touch me?
Hey you, with you ear against the wall
Waiting for someone to call out
Would you touch me?
Hey you, would you help me to carry the stone?
Open your heart, I'm coming home.

But it was only fantasy
The wall was too high,
As you can see.
No matter how he tried,
He could not break free.
And the worms ate into his brain

Hey you, out there on the road
always doing what you're told
Can you help me?
Hey you, out there beyond the wall,
Breaking bottles in the hall,
Can you help me?
Hey you, don't tell me there's no hope at all
Together we stand, divided we fall.

Υστερόγραφο: Στη μνήμη του πατέρα της γυναίκας μου που ποτέ του δεν μίλησε για τα χρειώδη και έφυγε σκασμένος ένα χρόνο πριν. Για να μην δημιουργούμε εντυπώσεις, δεν ήταν ακριβώς θύμα της κρίσης, έφταιγε το κεφάλι του. Ένα ε εσύ θα σκάσω να έλεγε, μπορεί και να ζούσε ακόμη…

Ο μαθητευόμενος της οδύνης

Ξεκίνησε αυγή
- χαράματα -
να κλέψει τ' άστρα
ξεκίνησε
νύχτα
και σκότωσε
όλα τα όνειρα
αυτό το άγαλμα
-και μπλέκονταν ως βάδιζε
τα γυμνά πόδια του
στους βάτους
και μάτωναν στ' αγκάθια
και τα ευγενικά ευλογημένα χέρια του
ίδια πουλιά της Άνοιξης χάιδευαν
τα γεράνια π'ονομάτιζε μια νύχτα αγάπης
και του παρθενικού ονειροκρίτη της
τις βαθιές πόρπες
και των βυζιών της
τις κραυγές τις κόκκινες
και τους κρυφούς θυσάνους

Ελεύθερος (στα όρια του ασυνάρτητου) συνειρμός:

Προσωπικός κυκλωτικός χορός με ένα ακόμα δίστιχο του Εγγονόπουλου να αντηχεί βαθιά μέσα μου:


Και ξημερώνει ― τι φριχτή αγωνία ― ύστερα από μια νύχτα
δίχως ύπνο,
Και το νερό δεν λέει τίποτε από τα μυστικά του.
Έτσ’ η ζωή.


«Μπολιβάρ»

Τι ψήφισα στη Eurovision!

Original :

Natalie Merchant: Which Side are You On?

Στις αρχές του Απριλίου του 1974…

« Όταν αλυσοδέθηκα στο στύλο της Πλατείας Συντάγματος, στην αρχή ένιωθα χαμένος, εκτός τόπου. Γιατί οι πρώτοι που με πρόσεξαν, ήταν Αμερικάνοι τουρίστες με τις φωτογραφικές και κινηματογραφικές τους μηχανές επί τα ίχνη της κλασικής αρχαιότητας. Γέλασαν, σκεπτόμενοι ίσως ότι ο ελληνικός τουρισμός μπορεί να έχει οργανώσει κάτι για να τραβήξει το ενδιαφέρον τους. Ωστόσο οι έλληνες περαστικοί, στους οποίους και έδινα τις προκηρύξεις δε γελούσαν. Αμέσως κατάλαβαν τι συμβόλιζε αυτή η πράξη, έπαιρναν τις προκηρύξεις, προχωρούσαν λίγο και μόλις ένοιωθαν τον εαυτό τους ασφαλή, τις διάβαζαν στα γρήγορα, μερικοί μάλιστα γύριζαν να πάρουν και άλλες να τις δώσουν και σε άλλους. Για μένα ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούσαν σήμαινε επιδοκιμασία και συγχρόνως φόβο. Φυσικά δε φοβόντουσαν εμένα (γιατί εγώ στο κάτω -κάτω ήμουν αλυσοδεμένος), αλλά του πράκτορες της μυστικής αστυνομίας που αστραπιαία βρέθηκαν εκεί..Προχώρησαν, βγάλανε επιδεικτικά τις ταυτότητες τους και σκόρπισαν την ανησυχία και τον τρόμο. Αρχίζοντας να με χτυπάνε, μου έσπασαν τα γυαλιά μου και συνέχισαν χτυπώντας το κεφάλι μου στη γωνία του τσιμεντένιου στύλου. Όταν άρχισα να φωνάζω επιχείρησαν να αποκαταστήσουν τον νόμο και την τάξη δίνοντας μου κλωτσιές στο στομάχι, ενώ συγχρόνως μου έκλειναν το στόμα.

Όταν εργαζόμουν σε ένα γερμανικό εργοστάσιο, γνώρισα έλληνες εργάτες. Εξετίμησα το χαρακτήρα τους, τη φιλοξενία τους, τον τρόπο με τον οποίο εκφράζανε τον εαυτό τους χορεύοντας ή τραγουδώντας, τον ενθουσιασμό τους για τον Θεοδωράκη – που η μουσική του δεν απαγορεύτηκε τυχαία από τη χούντα. Αγάπησα την Ελλάδα χωρία να έχω έρθει εδώ. Συγχρόνως γνώρισα το φόβο των ελλήνων εργατών ακόμα και στη Γερμανία. Τον φόβο για τους εγκάθετους της στρατιωτικής δικτατορίας που θα τους κατέδιδαν αμέσως αν προσχωρούσαν σε κάποια οργάνωση στη χώρα μας, ή αν μιλούσαν ενάντια του καθεστώτος… Συγχρόνως παρατήρησα την άγνοια, την πλήρη άγνοια των γερμανών τουριστών που παίρνουν ταξιδιωτικούς χάρτες και παγωμένοι από δέος μπρος στην αποκαθισταμένη και ωστόσο καταρρέουσα αρχαιότητα δε βλέπουν καν το πρόσωπο του σημερινού φασισμού. Κατά μέγα μέρος η πληροφόρηση απουσιάζει, η σκοπιμότητα αποκρύπτεται. Οι μόνες πληροφορίες που υπάρχουν στις εφημερίδες μας σχετικά με την Ελλάδα είναι η συνεχής υπόμνηση του τρόμου και των βασανιστηρίων που γίνονται, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού να έχει συνηθίσει την τρομοκρατία όπως ο τυφλός το σκοτάδι. Με την πράξη μου αυτή θέλησα να κινήσω τον τροχό, όπως λέμε, έτσι ώστε να δώσω στον κόσμο μια ευκαιρία να μιλήσει κατά της δικτατορίας, να γράψει εναντίον της, ίσως ακόμα να κάνει κάτι για την τερματίσει. Εν μέρει πέτυχα το σκοπό μου, και όσο περισσότερο με φυλακίσετε- και παρακαλώ μη σας εμποδίσουν οι ξένοι ανταποκριτές που βρίσκονται εδώ να μου επιβάλλεται τη μεγαλύτερη ποινή, όπως θα κάνατε για οποιαδήποτε ανώνυμο Έλληνα, τόσο πιο γρήγορα θα προκύψουν ενέργειες, όπως το μποϊκοτάρισμα του τουρισμού και άλλα μέσα αντιστάσεως.

Το οφείλω στις δύο εβδομάδες που έκανα φυλακή (και επομένως σε εσάς) ότι η εικόνα που έχω σήμερα για τον αριθμό και την κατάσταση των πολιτικών κρατουμένων είναι πολύ πιο ακριβής από ότι πριν τη πράξη μου. Μίλησα με πολιτικούς κρατουμένους που υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια (ηλεκροσόκ, στέρηση του ύπνου επί μέρες, ξύλο μέχρι θανάτου) για να τους αποσπάσουν ομολογίες. Επεκτείνετε τη διεστραμμένη ηθική σας στα θύματα σας. Είστε τελείως ανίκανοι να φανταστείτε ότι κάποιος από δική του πρωτοβουλία, χωρίς καμία εξωτερική προτροπή και χωρίς υλικά κίνητρα μπορεί να διακινδυνεύσει υπό ορισμένες περιστάσεις και τη ζωή του. Εδώ στη φυλακή, οι κρατούμενοι εκτίουν ποινές για εγκλήματα που ποτέ δε διέπραξαν- γιατί δεν μπορούσαν να αντέξουν τα βασανιστήρια και ομολόγησαν πράγματα που εσείς θέλετε να τους ακούσετε να τα λένε . Στη φυλακή στο γυναικείο τμήμα, βρίσκεται μια γυναίκα από τη Χιλή, η Σάρα Αράγια. Το σώμα της είναι γεμάτο από τα σημάδια που άφησαν οι σπεσιαλίστες σας στα βασανιστήρια τους: καψίματα από τσιγάρα που σβήνονταν επάνω της για να μαρτυρήσει.

Δεν είναι μόνο οι ειδικοί μέσα στην ΕΣΑ που ξέρουν την τεχνική των βασανιστηρίων. Καλώ τους δημοσιογράφους που βρίσκονται σε αυτήν την αίθουσα: προσπαθήστε να μπείτε στο υπόγειο γκαράζ του Αρχηγείου της Αστυνομίας, που είναι κοντά στην Αμερικάνικη Πρεσβεία. Δέστε το ματωμένο πάγκο που βρίσκεται στην αριστερή γωνιά στο βάθος του γκαράζ, δέστε τον ματωμένο τοίχο. Οι κρατούμενοι, δεμένοι σε αυτόν τον πάγκο, δέρνονται συγχρόνως ή διαδοχικά από 6-10 ειδικούς με γκλόμπς ή πέτσινα μαστίγια ώσπου να ομολογήσουν. Μπείτε στα νέα κελιά του Πειραιώς! Εκεί οι πολιτικοί κρατούμενοι υποβάλλονται κάθε μέρα στο βασανιστήριο των ηλεκτροσόκ. Έμεινα φυλακισμένος σε μια σκοτεινή τρύπα με τσιμέντο χάμω. Εκεί γνώρισα φοιτητές που χωρίς καμία δικαιολογία, χωρίς καμία εξήγηση για τους λόγους για τους οποίους τους υποπτεύονταν, συνελήφθησαν στο δρόμο ή στο σπίτι τους και χωρίς να ειδοποιηθεί ένας δικηγόρος ή συγγενής τους, περιμένουν να φύγουν για ένα στρατιωτικό στρατόπεδο…

… Όπως συνηθίζεται να κάνει ένας εγκληματίας που ομολόγησε την πράξη του, θα ήθελα και εγώ, τελευταίο από όλα να εκφράσω κάτι σαν λύπη για ότι έκαμα. Η πράξη μου ήταν ένας τρόπος διαμαρτυρίας. Αφετηρία μου στάθηκε η αρχή της μη βίαιης αντίστασης ως μέσω πειθούς. Εν τω μεταξύ πρέπει να διερωτηθώ αν η εκλογή του μέσου ήταν η σωστή. Γιατί υπάρχει ένας βαθμός κτηνωδίας που ερμηνεύει αυτή την αρχή ως ηλιθιότητα και αδυναμία. Ίσως, όταν διάλεγα τον τρόπο αυτό, να μην διάλεξα σωστά, να μη βρήκα τη γλώσσα που θα καταλάβαιναν καλύτερα οι αντιπρόσωποι της χούντας και οι συνεργάτες τους. Πχ, στην πρώτη μου ανάκριση με τις χειροπέδες και μια αλυσίδα στο λαιμό ο σπεσιαλίστας ανακριτής- εκπαιδευμένος στο καράτε- μου έδωσε μια γροθιά στο στόμα. Με ένα φιλικό χαμόγελο του υπέδειξα να μη ξεχάσει και το άλλο μέρος του προσώπου μου, ώστε να κρατήσω την ισορροπία μου Βρήκε την ευκαιρία να μου δώσει μια κλωτσιά, όσο μπορούσε πιο δυνατά στο υπογάστριο. Για να καταντούν ο ένας τον άλλο, οι άνθρωποι πρέπει να μιλάνε την ίδια γλώσσα. Πέρα από αυτό, το μόνο μέσο για να γίνεις αντιληπτός από κάποιον που μιλάει με τα τεθωρακισμένα και τα όπλα, είναι, φοβούμαι, να απαντήσεις, χρησιμοποιώντας και συ τη βία. »

Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας (1941-1974) Σόλων Νεοκ. Γρηγοριάδης, Τόμος 12 σελ.104-108

Στις αρχές του Απριλίου του 1974 ο Γερμανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Γκύντερ Βάλραφ, που και οι κατοπινές του δραστηριότητες απέδειξαν ότι είναι μια πολύ ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα περίπτωση, με αυτόν τον τρόπο διαμαρτυρήθηκε εμπράκτως κατά του στρατιωτικού καθεστώτος της Ελλάδας. Η δίκη του έγινε την 23η Μαΐου 1974 στο έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών. Παρίσταντο ξένοι ανταποκριτές, δεν επιτράπηκε όμως να δημοσιευτεί το παραμικρό στον ελληνικό τύπο. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 14 μηνών. Τα ανωτέρω, είναι εκτενή αποσπάσματα της απολογίας του, όπως δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Καθημερινή της 13ης Αυγούστου 1974.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%92%CE%AC%CE%BB%CF%81%CE%B1%CF%86

http://www.lifo.gr/mag/columns/4668

Omnia sunt communia

Το φασιστόνιο είναι ψάρι χοντρόπετσο του γλυκού νερού. Είτε βενιβελάζει είτε είναι καμένο από την ουρά και προς τοιαύτην αποκατάσταση κολλάει με το δημαρά του, είτε κουβαλάει εθνικοπατριωτικό σαμάρι συνηθίζει να κολυμπά πλησίον του ιζήματος του βυθού της λίμνης. Στη λίμνη βέβαια ζει και το ανήσυχο και αναλυτικό καζάκιο που μετά από εξάντληση των ατέρμονων διαδρομών του, στο τέλος του πολιτικού χρόνου του- συγγνώμη ωραρίου του- πήγε και βρήκε το παπαθεμέλιο του. Υπάρχει και το καρατζαφεροφασιστόνιο κωλοτουμπίδιο, λιμναίος επιβιωτικός μικροοργανισμός που για να διατηρηθεί εν λιμναία ζωή ανοίγει τις βάνες τις μπάρμπες του, κάθεται στου κύρτσου, του εκδότη, του καραμπουζουκλή απέναντι και εντάσσει εντός του τη γυναίκα του πασχάλη του. Αυτό που δεν καταλαβαίνεις την παρουσία του στα νερά της λίμνης είναι το μειλίχιο κουβέλιο, που αν και πολλοί διαισθάνονται, λίγοι γνωρίζουν την επίσημη ονομασία του είδους, το επονομαζόμενο, αριστέριους πασοκοπλυντήριους. Τα ψάρια και τα μαλάκια αυτά έχουν επίγνωση ότι έτσι όπως κινούνται στης λίμνης τα θολά νερά φωτίζουν τη χρυσή αυγή μας, επωάζουν τα χρυσά της αυγά που θα έρθουν να καθίσουν στα χεσμένα έδρανα του κυνοβουλίου μας. Τα ψάρια και τα μαλάκια αυτά διατηρήθηκαν εν ζωή και μπορεί να συνεχίσουν να διατηρούνται γιατί πολλοί περνώντας από τη λίμνη του πολιτικού μας συστήματος έριχναν μπουκίτσες ψωμί και τα δυνάμωναν, νομίζοντας πως οι επιφανείς πάπιες της λίμνης του εθνικού μας κήπου είναι ικανές να διαχειριστούν τα χωρικά μας ύδατα.

Υπάρχει βέβαια και ή άμωμος και άτεγκτη αριστερά που περνά είτε σύριζα των γεγονότων είτε νοιώθει ανταρσυασμένη, μόνο και μόνο για να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη (βλέπε ιζνογκούντ) είτε ομνύει στην δευτέρα κομμουνιστική παρουσία, του κκε πρωτοστατούντος. Κάποιοι ξέρουμε, ανεξάρτητα από ότι της άμωμου και άτεγκτης αριστεράς θα ψηφίσουμε ότι όπως είχε και ένα φιλικό ιστολόγιο προμετωπίδα για καιρό στην προηγούμενη ιστολογική εκδοχή του, omnia sunt communia και παρά το κλίμα γενικότερης κατάρρευσης και απαξίωσης θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε καθημερινά πράξη.

http://en.wikipedia.org/wiki/Thomas_M%C3%BCntzer

http://www.walkingbutterfly.com/2011/03/14/muntzer-omnia-sunt-communia/

M. Ward - Me And My Shadow (2012)

ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (Il vangelo secondo Matteo), Πιερ Πάολο Παζολίνι

Είναι οξύμωρο την πιο αγαπημένη μου θρησκευτική (;) ταινία να την έχει κινηματογραφήσει ένας άθεος αλλά είναι και υποκειμενική, προσωπική μου αλήθεια. Την πρωτοείδα μια Μεγάλη Παρασκευή κάποιου σωτήριου εφηβικού έτους και τα θραύσματα του αποκαλυπτικού σοκ που μου προξένησε τα διαφυλάσσω, ως πολύτιμη εμπειρία, μέχρι σήμερα. Αφήνω το ίδιο τον σκηνοθέτη να πει λίγα πράγματα για την ταινία του και προφανώς συνιστώ ανεπιφύλακτα την προσεκτική θέασή της σε όσους δεν την έχουν μέχρι σήμερα υπόψη τους.

«Η μεγάλη δυσκολία του Ευαγγελίου ήταν ακριβώς να μην καταστραφεί η διήγηση του Ματθαίου, να κρατηθεί όρθια πάση θυσία. Αυτό, μεταξύ άλλων με υποχρέωσε να πραγματοποιήσω μια εξαιρετικά δύσκολη ισορροπία ανάμεσα στη δική μου οπτική γωνία και σ’ αυτήν του πιστού – ανάμεσα δηλαδή σε δύο διηγήσεις. Νομίζω ότι στάθηκα συνεπής, όσο ήταν δυνατόν. Απ’ την άλλη, η ανατροπή που πραγματοποίησα, είναι φανερή: αναφέρεται σε μια ολόκληρη μικροαστική, αλλά και εμπορική, εικονογραφία. Έκανα το παν για να διαφυλάξω και ν’ αντλήσω την πραγματικότητα της διήγησης του Ματθαίου, κι αυτό, με πολεμική διάθεση: ενάντια στο φανατισμό ενός ορισμένου μαρξισμού κι ενός ορισμένου λαϊκισμού. Θέλησα να καταλάβω τα πάντα, θέλησα να δω μέσα από τα μάτια ενός πιστού μια πραγματικότητα θρησκευτικού τύπου. Στο Ακατόνε επρόκειτο για μια κατάδυση επική κι όχι ψυχολογική στον κόσμο που θα περιγραφόταν. Το ζητούμενο του Ευαγγελίου –δηλαδή, η υφολογική σύμφυρση ενός πνευματικού κι ενός απλού, ιδιωτικού κόσμου- είναι ίδιο με αυτό των μυθιστορημάτων μου. Μ’ αυτή την έννοια, το Ευαγγέλιο βρίσκεται πιο κοντά στα μυθιστορήματά μου. Εκεί, εγώ είμαι που ανιστορώ σε πρώτο πρόσωπο, που οργανώνω την ιστορία, κι επειδή οι ήρωές μου είναι άνθρωποι απλοί, υποπρολετάριοι, χρειάζεται να κατασκευάσω έναν έμμεσο ελεύθερο λόγο, να δημιουργήσω έτσι μια μίμηση της γλώσσας του, κι αυτή η μίμηση προκαλεί ανάμεσα σ’ αυτόν και σ’ εμένα την ίδια σύμφυρση που χαρακτηρίζει το Ευαγγέλιο. Υπάρχει μια σκανδαλώδεις σχέση ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ αυτόν τον άνθρωπο του λαού που σκέπτεται τον Χριστό. Δεν είναι μια σχέση κανονική. Απ’ την μεριά μου, υπάρχει μια πράξη και μια προσπάθεια κατανόησης, που δεν έχουν τίποτα το ορθολογικό, που πηγάζουν από εκείνα από εκείνα τα ανορθολογικά στοιχεία που με κατέχουν, ίσως από μια λανθάνουσα κατάσταση της θρησκείας μέσα μου. Έζησα όμως σε όσμωση μ’ αυτόν τον λαϊκό άνθρωπο που πιστεύει. Οι δύο φάσεις συγχωνεύτηκαν.

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει κατά τη γνώμη μου μια στιγμή όπου η ισορροπία της ταινίας σπάει: όταν ο Χριστός βαδίζει επί των υδάτων, υπάρχει τότε υπερβολή στην παρουσία του απλού ανθρώπου που πιστεύει, δεν είμαστε πια ίσοι. Απ’ την άλλη, υπάρχουν πολλές αναφορές στη ζωγραφική μέσα στην ταινία: αυτές είναι αναφορές δικές μου, ενός ανθρώπου μορφωμένου, και προσπάθησα να τις αποφύγω όσο ήταν δυνατόν. Τις βρίσκουμε παρ’ όλα αυτά: η ανάμνηση του Piero della Franceska, του Masaccio, του Pollaiolo, ένα μάγμα αναμνήσεων που γίνονται τσιτάτα κ.τ.λ. Όμως, η παρουσία του λαϊκού ανθρώπου που πιστεύει, επιτρέπει να περιοριστούν όλες μου οι αναφορές σ’ έναν κοινό παρανομαστή: η αναφορά στον Piero della Franceska βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με μια αναφορά στον Carlo Levi- επίπεδο ενός ορισμένου βλέμματος, ρεαλιστικού, απλού, όπως το βλέμμα του ήρωα ενός λαϊκού μυθιστορήματος, με την έννοια που θα του έδινε ο Gransci. Αν ήμουν μόνος, να εξιστορώ σε πρώτο πρόσωπο, αυτές οι αναφορές θα τοποθετούνταν σε διαφορετικά επίπεδα. Αλλά η όσμωσή μου με τον απλό άνθρωπο οδηγεί στο να μείνουν όλες αυτές οι αναφορές στο ίδιο επίπεδο ύφους. Υπάρχει μια ενότητα, που συγκροτείται από στιγμές εξαιρετικά αντιφατικές και που οφείλεται σε μια σύμφυρσή μου μ’ αυτόν τον άνθρωπο.

Το να κάνω το Ευαγγέλιο ήταν για μένα κάτι τόσο φοβερό, ώστε, ενόσω το ‘φτιαχνα, είχα ολοκληρωτικά εμπλακεί και δεν σκεφτόμουν τίποτα. Ο στοχασμός ήρθε μετά. Για να πω την αλήθεια, η αρχή της σύμφυρσης, του στιλιστικού μάγματος, του έμμεσου ελεύθερου λόγου, όλα αυτά ήρθαν μετά, χωρίς να το αντιληφθώ. Μετά τις τρεις πρώτες μέρες γυρίσματος, αποφάσισα να σταματήσω τα πάντα, γιατί γύριζα το Ευαγγέλιο σαν το Ακατόνε ή τη Μάμα Ρόμα, κι αυτό ήταν παράλογο. Το Ακατόνε κι η Μάμα Ρόμα είχαν μια διάσταση επική, σχεδόν ιερή: τα πρώτα πλάνα, οι αποκαλύψεις με μικρά πανοραμίκ, ο κόσμος αφημένος στην ποιητική του αθωότητα. Θα ‘ταν παράλογο να γυριστεί το Ευαγγέλιο με τον ίδιο τρόπο. Αποφάσισα να το αφήσω. Σε μια νύχτα, όλα ανατράπηκαν. Έβαλα τον «ζουμ» στη μηχανή μου, έναν τριαντάρη, κι άρχισα να κάνω δοκιμές. Συνέχισα έτσι, μέρα με τη μέρα. Η σύμφυρση παράχθηκε εν αγνοία μου, δεν την αντιλήφθηκα, παρά όταν η ταινία είχε τελειώσει. Η απελευθέρωση και η εφευρετικότητα της τεχνικής έγιναν έξω από κάθε προγραμματισμό.»

Πιερ Πάολο Παζολίνι (Συζήτηση με τον Παζολίνι των Bernardo Bertolucci και Jean-Louis Commolli, από τον τόμο PIER PAOLO PAZOLINI, έκδοση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1994.

Συγκέντρωση και συζήτηση την Πέμπτη 5/4 στις 6μμ στο Κ.ΑΠ.Η. της ΡΑΦΗΝΑΣ

Η Πρωτοβουλία κατοίκων Ραφήνας Πικερμίου καλεί όλους και όλες σε συγκέντρωση και συζήτηση την Πέμπτη 5/4 στις 6μμ στο Κ.ΑΠ.Η. της ΡΑΦΗΝΑΣ (Κυπρίων Αγωνιστών και Περρή).

-Συζητάμε για το πρόβλημα της υγείας και τα νέα μέτρα, τα γενόσημα και τον ΕΟΠΥΥ, το κλείσιμο των νοσοκομείων και των κέντρων υγείας. Μιλάμε με γιατρούς, φαρμακοποιούς από την περιοχή μας και το κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας. Αποφασίζουμε για τη δράση μας.

- Συζητάμε τη συνέχεια της δράσης μας ενάντια στα χαράτσια και την μέχρι τώρα πορεία μας. Αποφασίζουμε για την κλιμάκωση και καλύτερη οργάνωση της μάχης ενάντια στην εκμετάλλευση μας, σε όλους όσους κάνουν κουρέλια τη ζωή μας.

Ενημερώνουμε όλους τους κατοίκους, ότι ο δήμαρχος κ. Χριστόπουλος, ως γνήσιο τέκνο του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού ενοχλήθηκε από τις συναθροίσεις μας, και αποφάσισε να τις απαγορεύσει. Πλήρως εναρμονισμένος με τις τακτικές που θέλουν τον κόσμο αμέτοχο και φοβισμένο θεατή, την στιγμή που του κλέβουν την ιδία του την ύπαρξη. Εμείς δηλώνουμε στο δήμαρχο και σε κάθε ενδιαφερόμενο, πως οι πολίτες της Ραφήνας και του Πικερμίου δεν ζητούμε την άδεια κανενός για να ασκήσουμε τα δικαιώματά μας. Οι δημοτικές αίθουσες και οι δημόσιοι χώροι, ανήκουν στους πολίτες και όχι στην εκάστοτε δημοτική πλειοψηφία. Σε δεκάδες περιοχές της χώρας, αίθουσες δίδονται χωρίς κανένα πρόβλημα και μάλιστα αυτό γίνεται στο σύνολο των γύρω δήμων. Θα συνεχίσουμε λοιπόν να συναθροιζόμαστε ελεύθερα στους δικούς μας δημόσιους χώρους και ελεύθερα να συζητάμε. Ελεύθερα να σκεφτόμαστε και Ελεύθερα να δρούμε!

Καλούμε όλους τους κατοίκους της Ραφήνας και του Πικερμίου, στη συγκέντρωση της Πρωτοβουλίας, την Πέμπτη, 5 Απριλίου στις 6μμ στο Κ.Α.Π.Η. Ραφήνας.

http://prokarapi.wordpress.com/

Απαγόρευση χρέωσης τέλος υπηρεσιών κοινής ωφέλειας από τη ΔΕΗ στην Καλαμάτα

Προσωρινή διαταγή του Πρωτοδικείου Καλαμάτας αναδεικνύει χρέωση της ΔΕΗ στους πελάτες της, με τέλος για υπηρεσίες κοινής ωφέλειας που έχει καταργηθεί.

Με προσωρινή διαταγή το μονομελές Πρωτοδικείο Καλαμάτας απαγορεύει στην ΔΕΗ την διακοπή ηλεκτροδότησης σε κατοικία, μέχρι τη συζήτηση των ασφαλιστικών μέτρων, για το λόγο ότι η καταναλωτής αρνείται να πληρώσει το τέλος για «υπηρεσίες κοινής ωφέλειας» προς την ΔΕΗ, που χρεώνει με τους λογαριασμούς που εκδίδει η επιχείρηση τους καταναλωτές, ενώ το τέλος έχει καταργηθεί.

Συγκεκριμένα στον επίμαχο συνολικό εκκαθαριστικό λογαριασμό της ΔΕΗ, για τον οποίο εκδόθηκε η διαταγή από το πρωτοδικείο, το συνολικό οφειλόμενο ποσό ανερχόταν στις 621,42 ευρώ, εκ των οποίων το ποσό των 149,97 αντιστοιχούσε στις «υπηρεσίες κοινής ωφέλειας».

Όπως επισημαίνεται από τον Δικηγορικό σύλλογο Καλαμάτας. «προσωρινή διαταγή καθίσταται «απόφαση - οδηγός» για την περαιτέρω εφαρμογή του Νόμου και είναι βέβαιο ότι θα υποχρεώσει την ΔΕΗ στην επιστροφή των μέχρι σήμερα αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών από τους καταναλωτές».

Υπογραμμίζεται ότι το τέλος για «υπηρεσίες κοινής ωφέλειας» που εισπράττει η ΔΕΗ με τους λογαριασμούς και το οποίο δεν είναι προκαθορισμένο, αλλά διαμορφώνεται ανάλογα με την κατανάλωση του ρεύματος έχει καταργηθεί με το άρθρο 195 του νόμου 4001, ο οποίος δημοσιεύτηκε 22 Αυγούστου του 2011, αλλά η επιχείρηση συνεχίζει παράνομα να το εισπράττει.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_23/03/2012_434513

The sharpeville massacre

Η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων aka ρατσισμού εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Καθιερώθηκε το 1966 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών σε ανάμνηση ενός τραγικού συμβάντος, που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη. Το τραγικό συμβάν μάλλον έχει σχετικά ξεχαστεί, τουλάχιστον στην παγκόσμια κοινότητα, γιατί το ένα τραγικό συμβάν σβήνει το άλλο, όπως η Παρασκευή σβήνει μια Πέμπτη, καθώς λέει ο Τζαίημς Τζόυς, αν δεν κάνω λάθος, στον Οδυσσέα του.  

Πάντως στις 21 Μαρτίου του 1960, όταν μία ομάδα μαύρων, που αποτελούσαν το 90% του πληθυσμού της Νότιας Αφρικής, αποφάσισε να διαμαρτυρηθεί διαδηλώνοντας στους δρόμους του Σάρπβιλ, ζητώντας ίσα δικαιώματα κανείς δε μπορούσε να φανταστεί την εξέλιξη. Νωρίς το πρωί ένα πλήθος από 5.000 έως 7.000 ανθρώπους, άρχισε να κατευθύνεται προς το αστυνομικό τμήμα του Σάρπβιλ. Μέχρι τις 10, το πλήθος αριθμούσε πλέον τους 19.000 ανθρώπους. Η αστυνομία δεν πιάστηκε εξαπίνης, ωστόσο οι δυνάμεις της ήταν ελάχιστες. Μόλις μερικές δεκάδες νεαροί άνδρες, που προ ολίγων μηνών είχαν ολοκληρώσει την εκπαίδευσή τους.  Όλα έγιναν αστραπιαία. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά η διαδήλωση βάφτηκε στο αίμα, αφού οι αστυνομικοί άνοιξαν πυρ προς το απροστάτευτο πλήθος. Έτσι, σαν σήμερα, βίαια και απλά, 69 άνθρωποι χάνουν την ζωή τους (ανάμεσα τους 8 γυναίκες και 10 παιδιά) και άλλοι 180 τραυματίζονται (ανάμεσά τους 31 γυναίκες και 19παιδιά).

Σήμερα που ο ήλιος λάμπει μετά από μήνες επίμονου χειμώνα και πλησιάζουμε τις μέρες της εθνικής… παλιγγενεσίας που είναι φορτισμένες με οργή απλών ανθρώπων αλλά και με αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα διάφορων ομάδων καλό είναι να θυμόμαστε ότι η μισαλλοδοξία δεν είναι μονόδρομος και όπως λέει ο Κορνήλιος Καστοριάδης στον <Θρυμματισμένο κόσμο> : ο ρατσισμός είναι μια αποφυάδα ή μια μεταμόρφωση, ιδιαίτερα οξεία και παροξυστική, νοιώθω τον πειρασμό να πω. Μια τερατώδης ειδοποιία ενός σχεδόν καθολικού χαρακτήρα των ανθρώπινων κοινωνιών. Πρόκειται για την καταφανή συγκρότηση μας ως εαυτών χωρίς αποκλεισμό του άλλου και για την καταφανή ανικανότητα να αποκλείουμε τον άλλο χωρίς να τον υποτιμούμε και, εντέλει, να τον μισούμε.

http://en.wikipedia.org/wiki/Sharpeville_massacre

Προοδευτική φορολόγηση εισοδημάτων

...Το 1880 οι «New York Times» δημοσίευσαν άρθρο του Φέλιξ Αντλερhttp://en.wikipedia.org/wiki/Felix_Adler_(professor) ο οποίος επιχειρηματολογούσε υπέρ μιας προοδευτικής φορολόγησης των εισοδημάτων που θα άγγιζε το 100% για τα υψηλότερα στρώματα. «Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να διασφαλίσει ο πολίτης όσα χρειάζεται για μια αξιοπρεπή ζωή» κατέληγε ο αμερικανός φιλόσοφος.

Η πρόταση μπορεί να μην υιοθετήθηκε πλήρως, όμως στις αρχές του 20ού αιώνα ο ανώτερος φορολογικός συντελεστής στις ΗΠΑ είχε ανέλθει από το 7% στο 77%. Το 1935 ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ θα σκανδαλίσει εν μέσω της Μεγάλης Υφεσης πολλούς συμπατριώτες του ανακοινώνοντας τη φορολόγηση με ποσοστό 79% των εισοδημάτων άνω των 5 εκατ. δολαρίων (περίπου 78 εκατ. δολάρια στην τρέχουσα ισοτιμία). Τις δύο πρώτες δεκαετίες μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη γνώρισαν περίοδο σταθερής οικονομικής άνθησης, το αντίστοιχο ποσοστό άγγιξε το 90%, για να περιοριστεί επί προεδρίας Ρίγκαν στο 50%. Σήμερα ο ανώτερος συντελεστής στις ΗΠΑ φθάνει το 35%, όμως οι πλουσιότεροι Αμερικανοί δεν δηλώνουν εισοδήματα που προέρχονται από εργασία αλλά από επενδύσεις σε ακίνητα ή άυλες αξίες (μετοχές και ομόλογα). Το ποσοστό φορολόγησης αυτών των εισοδημάτων δεν ξεπερνά το 15%. Μια παλιά ιδέα που είχαν υποστηρίξει με θέρμη ακόμη και μέλη του αμερικανικού Κογκρέσου πριν από έναν αιώνα επανέρχεται σήμερα (σε διάφορες μορφές) στο προσκήνιο: η θέσπιση ανώτατου μισθού σε συνάρτηση με τις κατώτατες αποδοχές ενός εργαζομένου.

http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=446679

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΡΑΦΗΝΑΣ

ΠΕΜΠΤΗ 22/3/2012 7μ.μ.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΡΑΦΗΝΑΣ-ΠΙΚΕΡΜΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΤΖΙΑ

Εκείνος & Εκείνος ''Το αυγό''

ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕΣΟ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 15/3/2012 στη ΔΕΗ ΚΟΡΩΠΙΟΥ 9πμ. (Παπανικολάου 6 ΚΟΡΩΠΙ)

• Αρνούμαστε να πληρώσουμε το ΣΥΝΟΛΟ του λογαριασμού της ΔΕΗ αν αυτός δεν αποσυνδεθεί από το χαράτσι.

• Υπερασπίζουμε το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να πληρώνει μόνο την κατανάλωση ρεύματος και αποτρέπουμε κάθε διακοπή, όπως αυτό κατοχυρώνεται ακόμα και με την απόφαση του ΣτΕ.

• Απαιτούμε μείωση τώρα των τιμολογίων ρεύματος, νερού, τηλεπικοινωνιών. Δωρεάν παροχή στους ανέργους. Δεν είναι δυνατόν τη στιγμή που οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν υποστεί μειώσεις της τάξης του 30-50% και η ανεργία ξεπερνά πλέον το 20% να μην έχουμε μείωση στα τιμολόγια των λογαριασμών κοινής ωφελείας.

• Αρνούμαστε να πληρώσουμε το φόρο επιτηδεύματος και το φόρο “αλληλεγγύης”

• Ελεύθερα, ισότιμα, δημόσια και δωρεάν, όλα τα κοινωνικά αγαθά (υγεία, παιδεία, περίθαλψη,νερό και ηλεκτρικό), χωρίς προαπαιτούμενα.

ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ – ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ

ΜΑΖΙΚΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ-ΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
(ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΜΑΣ ΠΕΜΠΤΗ 15/3 7μμ ΣΤΟ ΚΑΠΗ ΡΑΦΗΝΑΣ (ΚΥΠΡΙΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ & ΠΕΡΡΗ)

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΡΑΦΗΝΑΣ-ΠΙΚΕΡΜΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΤΖΙΑ

Πιστωτικά γεγονότα

…Από την άλλη πλευρά τα μέτρα που είχε πάρει η κυβέρνηση για να εμποδίσει τους προόδους της μεγάλης ιδιοκτησίας και τους σφετερισμούς των ισχυρών έπεφταν όλο και περισσότερο στη λησμονιά. Στα μέσα του 14ου αιώνα ήταν κάτι παλιό που κανείς δεν του έδινε σημασία. Ο ελεύθερος χωρικός είχε εξαφανισθεί ταυτόχρονα με τη μικρή ελεύθερη ιδιοκτησία: η συνηθέστερη γεωργική πρακτική μεταξύ του 13ου και του 15ου αιώνα ήταν εκείνη των παροίκων, καλλιεργητών δεμένων με τη γη του κυρίου τους που ήταν υποχρεωμένοι να του πληρώνουν ένα σωρό ενοίκια και εισφορές

Κατά την τελευταία περίοδο της βυζαντινής αυτοκρατορίας, οι κοινότητες των ελεύθερων χωρικών φαίνονταν όλο και περισσότερο σπάνιο είδος. Ένα μεγάλο μέρος της γης ανήκει στον αυτοκράτορα ή το δημόσιο ταμείο, που εκμεταλλεύεται τα κτήματα μέσω των παροίκων τους ή τα νοικιάζουν. Οι εκκλησίες και τα μοναστήρια έχουν πολλές ιδιοκτησίες που τις εκμεταλλεύονται οι μοναχοί και οι πάροικοι τους. Αν και κατ΄ αρχήν αυτά τα κτήματα όφειλαν φόρο κτηματικής περιουσίας στο κράτος, στην πραγματικότητα συχνά απαλλάσσονταν και εν πάση περιπτώσει ήταν απαλλαγμένα από όλες τις έκτακτες επιβαρύνσεις. Το υπόλοιπο που αποτελούσε την πραγματική ατομική περιουσία, μοιράζονταν ανάμεσα σε μεγάλα κτήματα που άνηκαν σε ευγενείς ιδιοκτήτες, που έβαζαν τους παροίκους τους να τα καλλιεργούν ή να τα νοικιάζουν, σε στρατιωτικά φέουδα, των οποίων οι ιδιοκτήτες ήταν υποχρεωμένοι μόνο να προσφέρουν μόνο στρατιωτική υπηρεσία και τέλος σε αγροτικές κοινότητες και ιδιοκτησίες που ήταν οι λιγότερες και εκείνες που επιβαρύνονταν περισσότερο: γιατί εκτός από τους αμέτρητους φόρους που πλήρωναν στο δημόσιο ταμείο, είχαν και άλλες υποχρεώσεις απέναντι στο άρχοντα του οποίου την προστασία είχαν δεχτεί λίγο- πολύ με τη θέληση τους. Εκείνοι που τα κατείχαν ονομάζονταν φτωχοί και ήταν πράγματι αξιοθρήνητα φτωχοί…Η σκληρότητα της κατάστασης των παροίκων προκαλεί αθλιότητα και εγκατάλειψη των εξοχών και μια γενική δυσαρέσκεια των κατώτερων τάξεων που μεταφράζεται για παράδειγμα κατά τον 14ο αιώνα, σε μια κοινωνική ένταση που γίνεται κάθε μέρα και μεγαλύτερη. Οι πολλές απαλλαγές που απολαμβάνουν οι μεγάλοι ιδιοκτήτες μειώνουν σημαντικά τους πόρους που εξασφαλίζει στο δημόσιο ταμείο ο φόρος ακίνητης περιουσίας και κάνοντας το μεγαλύτερο μέρος των επιβαρύνσεων να πέφτουν πάνω στους φτωχούς, αυξάνουν την αποθάρρυνση και το επαναστατικό πνεύμα τους, πόσο μάλλον που το δημόσιο ταμείο, μέσα στην αυξανόμενη φτώχεια, αυξάνει συνεχώς τις απαιτήσεις του και εισπράττει τους φόρους με τρομακτική σκληρότητα, υποχρεώνοντας τους χωρικούς να πληρώσουν έξι ή δώδεκα φορές από αυτά που χρωστούσαν…Ήδη από τον 11ο αιώνα, οι τσακισμένοι από τους φόρους επαρχιώτες καλούσαν πολλές φορές τον εχθρό ή επαναστατούσαν κατά της αυτοκρατορίας. Για να ξεφύγουν από τη φορολογική τυραννία έφευγαν στα βουνά και περνούσαν στο εξωτερικό, απέραντες εκτάσεις της χώρας έμεναν ακαλλιέργητες. Η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη κατά τον 14ο και 15ο αιώνα: τόσο που με την ολοένα και μεγαλύτερη μείωση της φορολογητέας ύλης, η οικονομική δυσκολία που προκαλούσε η καταστροφή της γεωργίας ήταν βαθιά.

… Στα μέσα του 14ου αιώνα αυτοκράτορας Ιωάννης Κατακουζηνός δηλώνει: <Δεν υπάρχουν πια χρήματα Τα αποθέματα έχουν ξοδευτεί, τα αυτοκρατορικά κοσμήματα έχουν πουληθεί, και οι φόροι δεν εισπράττονται πια. Η χώρα έχει καταστραφεί εντελώς>. Η γυναίκα του ίδιου ηγεμόνα διαπιστώνει ότι η αυτοκρατορία έχει εκμηδενισθεί, ότι έχει πέσει στο τελευταίο σκαλοπάτι της φτώχειας< σε σημείο, όπως λέει που να μην τολμάω να μιλήσω σχετικά, για να μην κοκκινίσω μπροστά σε αυτούς που με ακούν>…Η ίδια αυτή αυλή, στην οποία η βυζαντική ματαιοδοξία ήθελε να διατηρήσει με κάθε θυσία μια φαινομενική λάμψη, ήταν ανίκανη πια να κρύψει τη φτώχεια της. Στους γάμους του αυτοκράτορα Ιωάννη Ε΄ Παλαιολόγου, το 1347, το γαμήλιο συμπόσιο σερβιρίστηκε σε σκεύη από πηλό και κασσίτερο και ούτε ένα χρυσό ή ασημένιο κομμάτι δεν παρουσιάστηκε στο τραπέζι. Οι ενδυμασίες, τα αυτοκρατορικά διαδήματα ήταν στολισμένα με πολύχρωμα γυαλιά αντί για πολύτιμες πέτρες, με επιχρυσωμένο χαλκό αντί για χρυσό. …Για να δεχτεί η βυζαντινή αυλή μια τέτοια ταπείνωση, η οικονομική δυστυχία έπρεπε να είναι βαθιά. Πράγματι το θησαυροφυλάκιο ήταν εντελώς άδειο.

Έτσι οι τελευταίοι Παλαιολόγοι κατέφευγαν στα χειρότερα μέσα. Για να βρει χρήματα, ο Ιωάννης Ε΄ έβαζε ενέχυρο τα κοσμήματα του στέμματος ή εγκατέλειπε κάποια περιοχή με αντάλλαγμα μερικές χιλιάδες δουκάτα. Ο βασιλιάς γινόταν λεία των τοκογλύφων και πράγμα παράξενα ταπεινωτικό, είχε συλληφθεί κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στη Δύση για χρέη στη Βενετία και τον είχαν κρατήσει εκεί ώσπου να εξοφλήσει τους πιστωτές του.

…Το 1423 η αυτοκρατορία είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε πούλησε για 50.000 δουκάτα στους Βενετούς τη Θεσσαλονίκη, τη δεύτερη πόλη της μοναρχίας. Στις αρχές του 15ου αιώνα, στην Κωνσταντινούπολη, η ωραιότερη συνοικία της πόλης είχε ερημωθεί και ακόμη και για τη συντήρηση της Αγίας Σοφίας δεν έβρισκαν πάντοτε τα απαραίτητα χρήματα. Έχοντας χάσει την της αρχαία λάμψη της, με πολύ μειωμένο πληθυσμό-βρίσκεις εκεί, λύει ένας περιηγητής του 15ου αιώνα, πολύ περισσότερο άδεια παρά γεμάτα>- η ετοιμοθάνατη πρωτεύουσα φαινόταν να πενθεί την κατεστραμμένη μοναρχία, και αν και εξακολουθούσε να κάνει εντύπωση στον κόσμο και να προσελκύει πλήθος περιηγητών και εμπόρων, άλλοι και όχι οι κάτοικοι της επωφελούνταν από τη θαυμάσια θέση που κατείχε και εκμεταλλεύονταν αυτό που ήταν για πολύ καιρό ο πλούτος της.

Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Charles Diehl, Τόμος Β΄ σελ.263,264 και 269,270.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟΣ

Με τις συντονισμένες δράσεις μας και την αυτοοργάνωση μας, όπως ανάλογες πρωτοβουλίες σε όλη τη χώρα, έχουμε κερδίσει την πρώτη νίκη. Το χαράτζι από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ μεταφέρεται στις εφορίες, ενώ οι απονομιμοποιημένοι κυβερνώντες διαρκώς μεταθέτουν χρονικά τις παράνομες και αντισυνταγματικές (βλ. πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ) διακοπές ρεύματος. Η τακτική τους δεν πρέπει να εκληφθεί μόνο ως υποχώρηση μπροστά στις μαζικές αντιδράσεις αλλά και ως παρελκυστική και μάταιη προσπάθεια να περιορίσουν τη δυναμική του κινήματος που αναπτύσσεται σε κάθε γειτονιά. Αυτό εξυπηρετούν οι τροπολογίες για το χαράτζι της ΔΕΗ που σκοπίμως μπορούν να ερμηνευτούν κατά το δοκούν.

ΔΕΝ ΕΦΗΣΥΧΑΖΟΥΜΕ – ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ

- Συμμετέχουμε στις συγκεντρώσεις της Πρωτοβουλίας κατοίκων Ραφήνας-Πικερμίου ενάντια στα χαράτζια.

- Συζητάμε θέματα λειτουργίας του υπάρχοντος δικτύου πολιτών ανά γειτονιά καθώς και τη μέγιστη διεύρυνση του και προβαίνουμε σε απολογισμό των μέχρι τώρα δράσεών μας.

- Οργανωνόμαστε αποτελεσματικά αμεσοδημοκρατικά, χωρίς κόμματα και αντιπροσώπους. Διερευνούμε αν υπάρχει η δυνατότητα και η δυναμική να ασχοληθούμε αποτελεσματικά και με άλλα θέματα εκτός από τα χαράτζια.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΑΝΕΡΓΟΥΣ, ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ, ΝΤΟΠΙΟΥΣ, ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΓΙΑ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΜΑΣ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ, ΥΓΕΙΑΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΩΝ ΖΗΤΗΜΑΤΩΝ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ
Πέμπτη 8 Μαρτίου, 7 μ.μ.
Κ.Α.Π.Η. Ραφήνας
(Κυπρίων Αγωνιστών & Στ. Περρή)

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΡΑΦΗΝΑΣ-ΠΙΚΕΡΜΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΤΖΙΑ

Χάικε Χένσελ - Είμαστε όλοι Έλληνες

Πώς σώθηκαν τα ελληνικά στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης

Ο κλασικός φιλόλογος Ντάγκλας Μακ Ντάουελ, μελετητής των αττικών ρητόρων και του αρχαίου ελληνικού δικαίου, εκδότης και μεταφραστής του Δημοσθένη και του Αριστοφάνη και δάσκαλος επί τριακονταετία εκατοντάδων φοιτητών από την έδρα των Αρχαίων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης, ήταν άνθρωπος μετρημένος. Σπανίως αιφνιδίαζε το ακροατήριό του όταν διάβαζε τους «Σφήκες» ενσαρκώνοντας ρόλους και αποκαλύπτοντας το υποκριτικό ταλέντο του.

Την έκπληξη επιφύλαξε μετά τον θάνατό του: πεθαίνοντας τον Ιανουάριο του 2010, σε ηλικία 78 ετών, άφησε διαθήκη με την οποία κληροδοτούσε το χαρτοφυλάκιο των μετοχών του στο πανεπιστήμιο με όρο την αναβίωση της έδρας των Αρχαίων Ελληνικών. Φαίνεται πως τον έθλιβε το γεγονός ότι η ιστορική έδρα, η οποία λειτουργούσε από το 1704, καταργήθηκε μετά τη συνταξιοδότησή του το 2001. Η εκτίμηση των μετοχών άφησε άφωνη την ακαδημαϊκή κοινότητα: το πανεπιστήμιο κληρονομούσε 2,4 εκατ. στερλίνες, αποτέλεσμα σοφών επενδύσεων του καθηγητή για τις οποίες κανείς δεν είχε ιδέα.

«Είναι το μεγαλύτερο κληροδότημα στην ιστορία του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης από την ίδρυσή του το 1451» δήλωσε στο «Βήμα» ο καθηγητής του Τμήματος Κλασικών Σπουδών Μάθιου Φοξ. Τον περασμένο Ιανουάριο το πανεπιστήμιο προκήρυξε τη θέση αναζητώντας «κάποιον δυναμικό επιστήμονα ο οποίος θα είναι έτοιμος να επενδύσει στο μέλλον των ελληνικών στη Γλασκώβη», όπου τα αρχαία ελληνικά διδάσκονται από το 1581.

Η εντυπωσιακή χειρονομία του Ντάγκλας Μακ Ντάουελ δημιουργεί μια εξαιρετικά αισιόδοξη προοπτική για το μέλλον των ελληνικών σπουδών, στη συνομιλία μας όμως με τον καθηγητή Φοξ ανακαλύψαμε ότι ήταν το τελευταίο επεισόδιο μιας μακράς ιστορίας μεθοδικών ενεργειών του αποβιώσαντος καθηγητή για τη διατήρηση των ελληνικών σπουδών στη Σκωτία.

Γεννημένος στο Λονδίνο το 1931, ο Μακ Ντάουελ σπούδασε στο περίφημο Μπάλιολ Κόλετζ της Οξφόρδης και δίδαξε για τέσσερα χρόνια αρχαία ελληνικά στη μέση εκπαίδευση και ακολούθως στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ προτού μετακινηθεί στη Γλασκώβη το 1971. Ηταν η εποχή που η γοητεία των αρχαίων ελληνικών είχε αρχίσει να θαμπώνει με ραγδαίους ρυθμούς στη βρετανική κοινωνία και στη μέση εκπαίδευση. Τα αποτελέσματα ήταν ορατά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση: οι 35 φοιτητές αρχαίων ελληνικών του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης το 1968 είχαν κατρακυλήσει στους 8 το 1971.

Ο Μακ Ντάουελ ανέλαβε δράση με ριζοσπαστικές αλλαγές στο παραδοσιακό πρόγραμμα διδασκαλίας. Το 1972 εισήγαγε ένα γενικό μάθημα εισαγωγής στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό διδάσκοντας μέσα σε ένα εξάμηνο ιστορία, φιλοσοφία, τέχνη και αρχαίους έλληνες συγγραφείς σε μετάφραση. Ανοιξε την όρεξη πολλών φοιτητών που επιθυμούσαν να συνεχίσουν. Το 1974 προσφέρθηκε δεύτερο μάθημα. Το 1993 το τμήμα είχε τόσους φοιτητές ώστε το πανεπιστήμιο θέσπισε τετραετείς σπουδές πτυχίου αρχαίας ελληνικής φιλολογίας.

Εκτός πανεπιστημίου ο Μακ Ντάουελ φρόντισε να συντηρήσει τις υποδομές στα σχολεία και στην κοινωνία, ώστε το ενδιαφέρον να μην ατονήσει ξανά. Χωρίς να απαξιώσει τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στη μέση εκπαίδευση, εγκαινίασε ένα πανεπιστημιακό μάθημα εκμάθησης της γλώσσας από το μηδέν και παράλληλα θεσμοθέτησε δύο εβδομάδες δωρεάν θερινών μαθημάτων της αρχαίας ελληνικής όπου δίδασκε και ο ίδιος.

Δραστηριοποιήθηκε ως μέλος και πρόεδρος του Κέντρου Κλασικιστών Σκωτίας και της Σκωτο-ελληνικής Εταιρείας στη Γλασκώβη και φρόντισε να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον των καθηγητών της μέσης εκπαίδευσης και των Βρετανών για τον αρχαίο Ελληνισμό. Κατάφερε, όπως συμπυκνώνει ο Ηλίας Αρναούτογλου, ερευνητής στο Κέντρο Ερευνας της Ιστορίας του Ελληνικού Δικαίου της Ακαδημίας Αθηνών και παλαιός διδακτορικός φοιτητής του Μακ Ντάουελ, «να συσπειρώσει ένα δυναμικό που χρειαζόταν συσπείρωση και να αναζωογονήσει το ενδιαφέρον για τις αρχαιοελληνικές σπουδές αλλάζοντας εστίαση».

Ευγενής και ευπροσήγορος αλλά ταυτόχρονα κλειστός και λιγομίλητος, ήταν άνθρωπος των έργων, που συνδύαζε την επιστημοσύνη με την κοινή λογική. «Ηρεμη δύναμη» τον αποκαλεί ο Δήμος Σπαθάρας, λέκτωρ στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, ο τελευταίος διδακτορικός φοιτητής του. Τον περιγράφει ως «άνθρωπο σεμνό, που δεν μιλούσε για τον εαυτό του και κοκκίνιζε όταν μιλούσαν οι άλλοι γι' αυτόν». Εξασφάλισε πολλές υποτροφίες σε φοιτητές για να σπουδάσουν αρχαία ελληνικά και ήταν ένας «καταπληκτικός και διακριτικός επιβλέπων με ευρεία εποπτεία του αντικειμένου του, ο οποίος με το επιστημονικό του έργο έφερε ξανά στην επιφάνεια τη μελέτη του αθηναϊκού δικαίου».

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, «της κρισιμότερης ως τώρα στη Βρετανία για την επιβίωση των κλασικών σπουδών», όπως εκτιμά ο Μάθιου Φοξ, καθώς η χρησιμοκεντρική θατσερική παιδεία υποβάθμισε πολύ τη διδασκαλία των άσκοπων, όπως πίστευαν, κλασικών σπουδών, ο Μακ Ντάουελ συνετέλεσε στην ενοποίηση των ιστορικών τμημάτων των Αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών Σπουδών του πανεπιστημίου σε ένα τμήμα Κλασικών Σπουδών το οποίο ξεκίνησε να λειτουργεί το 1988 με πρώτο διευθυντή τον ίδιο. Πέτυχε να προσελκύσει προς την αρχαία Ελλάδα όσους είχαν εκδηλώσει αποκλειστική προτίμηση στον ρωμαϊκό κόσμο, με αποτέλεσμα οι εγγεγραμμένοι φοιτητές να αυξηθούν πάλι και ο αριθμός των πτυχιούχων του νέου τμήματος να ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

Σήμερα περίπου 200 φοιτητές παρακολουθούν κάθε χρόνο το μονοετές μάθημα ελληνικού πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης και το ενδιαφέρον παραμένει σταθερό. «Είναι θέμα πολιτισμικό» εκτιμά ο καθηγητής του Τμήματος Κλασικών Σπουδών Μάθιου Φοξ. «Οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι οι ελληνικές σπουδές δεν είναι χάσιμο χρόνου ή πολυτέλεια αλλά διευρύνουν τους ορίζοντες, καλλιεργούν την αντίληψη, διατηρούν ζωντανό το πνεύμα μας». Προς αυτή την κατεύθυνση ήταν μέγιστη η συμβολή του φιλολόγου Ντάγκλας Μακ Ντάουελ. Με τη διαθήκη του μίλησε στις απειλητικές για τον Ελληνισμό αγορές τη γλώσσα που καταλαβαίνουν, εκείνη του χρήματος. Προτού ρίξει το τελευταίο του χαρτί, όμως, είχε διαμορφώσει με μια σειρά στρατηγικές κινήσεις συνθήκες που εξασφάλιζαν ότι τα χρήματά του θα πιάσουν τόπο. Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας του; Δει χρημάτων ο πολιτισμός, είναι όμως ανώφελα χωρίς πάθος, όραμα και τρόπο.

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=444199&h1=true
 

Δυστυχώς για μας, άλλη γενιά ανθρώπων. Πολλοί από αυτούς, για να μην γενικεύουμε επικίνδυνα, διαισθητικά συμφωνούσαν με τον Adorno, ότι μετά το Άουσβιτς δεν μπορεί να γραφτεί ποίηση-είτε ήξεραν τη ρήση του είτε όχι - και με τις καθημερινές  πράξεις τους βελτίωσαν τη ζωή μας και τον κόσμο μας. Μακάρι και η δική μας καλομαθημένη γενιά να σταθεί αντάξια των περιστάσεων της εποχής, τώρα που θα πρέπει να αποδείξει τι εστί βερίκοκο.  http://sarantakos.wordpress.com/2009/06/08/barquq/

 http://www.biblioasi.gr/product_info.php?products_id=117236