The Chills –Silver Bullets

Οι αγαπημένοι, Νεοζηλανδοί,  Chills, του χαρισματικού, αλλά ταλαιπωρημένου ιατρικά τα τελευταία χρόνια Martin Rhillipps, επανακάμπτουν μετά από πολλά χρόνια με τον χαρακτηριστικό τους ήχο και ένα συνολικά αξιόλογο άλμπουμ.    

Mercury Rev - The Light In You

Villagers of Ioannina City (VIC)

Οι Villagers of Ioannina City είναι συγκρότημα που σχηματίσθηκε το 2007 και αποτελούνται από τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Αλέξη Καραμέτη, τον μπασίστα Άκη Ζώη, τον κιμπορντίστα Αχιλλέα Ράδη, το ντράμερ Άρη Γιαννόπουλο και τον Κωνσταντίνο Πιστιόλη στα πνευστά και τα δεύτερα φωνητικά.

Ο ήχος τους είναι μείξη Stoner Rock με ηπειρώτικα, αφού από το 2009 και έπειτα, συμπεριλήφθηκε στον ήχο τους το κλαρίνο, το οποίο αποτελεί βασικό κομμάτι και σόλο όργανο του συγκροτήματος. Το ηχόχρωμα τους παραπέμπει, μεταξύ άλλων, σε Kyuss και Tool σε συνδυασμό με την ηπειρώτικη παράδοση, χωνεμένα όλα με τέτοιο τρόπο που το αποτέλεσμα να είναι ανέλπιστα αυθεντικό. Το 2010 ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις του πρώτου τους άλμπουμ, παράλληλα με τις συνεχείς περιοδείες τους στην Ελλάδα. Τον Μάιο του 2013 έπαιξαν ζωντανά στα Τρίκαλα, στην Λάρισα, στα Ιωάννινα, στην Καβάλα, στο Αγρίνιο και στην Αθήνα, ενώ τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς πραγματοποίησαν τρεις εμφανίσεις στην Αλβανία.

Ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο «Riza» κυκλοφόρησε στις 3 Απριλίου 2014, στον αριθμό των 500 αντιτύπων σε μορφή δίσκου βινυλίου και άλλων 500 σε μορφή CD. Για την προώθηση του δίσκου, έδωσαν συναυλίες στην Θεσσαλονίκη, την Λάρισα, τον Βόλο, τα Τρίκαλα, την Πάτρα και την Αθήνα, ενώ συμμετείχαν στο Way Of West festival στο Δρέπανο, το Antiracist fest στην Αθήνα, το Rockwave Festival στην Μαλακάσα, κ.α. 

Στις 13 Νοεμβρίου 2014, κυκλοφόρησε σε ψηφιακή μορφή το ΕΡ «Zvara/Karakolia». Τα δύο κομμάτια του ΕΡ ηχογραφήθηκαν στην Θεσσαλονίκη και στο δεύτερο κομμάτι συμμετείχαν ως γκεστ ο Κώστας Παπαπαναγιώτου στο μπουζούκι, ο Γιώργος Ρήγας στον μπαγλαμά και ο Ευρυπίδης Ντιναλέξης στο τζουρά.

Μια πολιτική άποψη για το δημοψήφισμα

http://cosmoidioglossia.blogspot.gr/2015/06/blog-post_3.html

Το συγκεκριμένο άρθρο από τον ιδιαίτερα αξιόλογο ιστότοπο της  Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσίας, είναι από τα πιο μεστά πράγματα που διάβασα το τελευταίο διάστημα και φωτοσκιάζει με ακρίβεια  τον χαρακτήρα του δημοψηφίσματος. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου.  

     

Οι λαοί και τα έθνη δεν αντιστέκονται ούτε προασπίζουν την κυριαρχία και την πολιτική τους υπόσταση, απαντώντας Ναι ή Όχι σε ερωτήματα όπως το κάτωθι:

« Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους;

Το πρώτο έγγραφο τιτλοφορείται «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» (Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού) και το δεύτερο «Preliminary Debt sustainability analysis» (προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους)»

Απλά εγκλωβίζονται, ποδηγετούνται και σπαταλούν το πνεύμα, τις αντοχές και τις αντιστάσεις τους. Ούτε μπορείς να προασπίσεις τη δημοκρατία και την κυριαρχία με ένα τέτοιο τεχνο-οργουελικό ερώτημα. Δεν είναι δυνατόν το δημοψήφισμα να το θεωρείς εργαλείο «συνέχισης της διαπραγμάτευσης με άλλα μέσα» και ταυτόχρονα να το θεωρείς έκφραση της δημοκρατίας ως υπέρτατης αξίας. Τα δημοψηφίσματα προϋποθέτουν ξεκάθαρες θέσεις, σαφείς και σύντομες διατυπώσεις και διαυγή κίνητρα και προθέσεις.

Στο συγκεκριμένο δημοψήφισμα, μέρα με τη μέρα, προσπαθούμε να ιχνηλατήσουμε το περιεχόμενο, το οποίο εν τέλει καθορίζεται -ή γίνεται προσπάθεια να καθοριστεί- ηγεμονικά και δεσμευτικά από εξωεθνικούς (Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη, Βερολίνο, Παρίσι) και εξωκοινωνικούς/πολιτικούς (media, celebrities) κύκλους. Μάλιστα εκφράστηκε η άποψη, από πρόσωπο με θεσμικό ρόλο υψηλοτάτου επιπέδου, πως «Πρέπει να ψηφίσετε Ναι, ανεξάρτητα του ερωτήματος που θα σας συζητηθεί». 

Πλέον αιωρούμεθα σε ανυπέρβλητα επίπεδα €uroπαϊκής θεολογίας και μεταφυσικής (προς αναζήτηση πάντα του αόριστου περιεχομένου του δημοψηφίσματος )

Οι Βρυξέλλες δίνουν τον νυν υπέρ πάντων αγώνα, καθώς μονάχα νίκες δεν διαθέτουν στο ενεργητικό τους (βλέπετε «οι λαοί δεν μπορούν και δεν καταλαβαίνουν»). Μια ενδεχόμενη θετική έκβαση στο δημοψήφισμα θα αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες, αν όχι τη μεγαλύτερη νίκη της Ε.Ε στις δύο δεκαετίες της ύπαρξης της. Από την άλλη μεριά, μια αρνητική έκβαση υπό τις παρούσες συνθήκες μπορεί να σημάνει, καθ’υπερβολήν μιλώντας, την αρχή του τέλους των Βρυξελλών.

Αν πραγματικά θες να δώσεις μια μάχη ανάμεσα στο εθνικό και το υπερεθνικό επίπεδο, η οποία είναι κεφαλαιώδους σημασίας, καθώς δημοκρατία δεν έχει υπάρξει ούτε πρόκειται να υπάρξει σε υπερεθνικό επίπεδο, δεν την δίνεις με τέτοιου γελοίου και ακαταλαβίστικου τύπου ερωτήματα τα οποία προκύπτουν από τα κομματικά σου αδιέξοδα. Βέβαια, αν ο σκοπός σου δεν είναι να δώσεις μάχη αλλά να φυγομαχήσεις προκειμένου να βρεις διέξοδο, τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ούτε μπορείς βέβαια να οδηγήσεις έναν λαό, ο οποίος έχει να συμμετάσχει σε δημοψήφισμα τέσσερις δεκαετίες, στις κάλπες με ένα τόσο άοσμο, απροσδιόριστου περιεχομένου και τεχνοκρατίζουσας υφής ερώτημα, δίχως κατάλληλη προετοιμασία. 

Τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων είναι ιστορικές άυλες σφραγίδες. Είναι πνευματικά σημεία καμπής και συμβολικές τομές πάνω στις οποίες οικοδομούνται ταυτότητες και καθορίζονται ιστορικές πορείες. 

Το γεγονός πως το ερώτημα του δημοψηφίσματος δεν δίνει τη δυνατότητα στους πολίτες να συνειδητοποιήσουν ουσιώδη πολιτικά και οικονομικά διακυβεύματα και δεν συμπυκνώνει, ούτε κατά διάνοια, ορισμένα τουλάχιστον από όσα έγραψα, φανερώνει την κατάσταση όσων το αποφάσισαν και το συνέταξαν. Επίσης δεν έχουν το momentum, γιατί το τελευταίο δεν καθορίζεται από χρόνο εθνικό και ευρωπαϊκό, αλλά από χρόνο κομματικό. 

Η απόφαση για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος είναι ένα σφάλμα σε επίπεδο τακτικής το οποίο προκύπτει από το αδιέξοδο της κυβερνητικής στρατηγικής. Δεν μεταθέτει απλά την ευθύνη της απόφασης στους πολίτες, αλλά το στρατηγικό αδιέξοδο της κυβέρνησης. Ακόμα όμως και εάν δεχθώ την απόφαση για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος ως κορύφωση της διαπραγματευτικής στρατηγικής της κυβέρνησης, η διαχείριση αυτής της απόφασης είναι τραγικά ανεπαρκής, ασυντόνιστη και δίχως προσανατολισμό, όταν δε, την ίδια στιγμή, όλο και περισσότερες δυνάμεις συντονίζονται αναπαράγοντας εικόνες χάους, πανικού και γενικευμένης κατάρρευσης. Πρώτα γίνεται η σύγκρουση με τη διαφθορά και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα στο εσωτερικό της χώρας και ύστερα στρέφεσαι στο εξωτερικό. Δεν πιστεύω πως υπό αυτές τις συνθήκες οποιαδήποτε κυβέρνηση είναι σε θέση να συσπειρώσει δυνάμεις οι οποίες θα δώσουν μια ισχυρή, καθαρή και καίρια εντολή μέσω της οποίας θα μπορέσει να εκφραστεί το εθνικό συμφέρον, ως εξωτερίκευση του δημοσίου συμφέροντος, δίχως το τελευταίο να εκφυλιστεί σε επίπεδα κομματισμού. Η κυβέρνηση δίνει την εντύπωση πως μέσα σε λίγες ώρες από την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος έχει χάσει τον έλεγχο και τη διαχείριση της κρίσης.

Το δημοψήφισμα θεωρώ πως δεν πρέπει να διεξαχθεί. Είναι ένα διαπραγματευτικό εργαλείο το οποίο, υπό τις παρούσες συνθήκες, λειτουργεί και έχει νόημα περισσότερο προτού διεξαχθεί παρά εφόσον διεξαχθεί (σε αυτά τα πλαίσια τα κέρδη ή οι απώλειες συσσωρεύονται προτού φτάσεις στην κάλπη, όχι μετά). Καταναλώνει και σπαταλά κοινωνικές και εθνικές δυνάμεις για λόγους κομματικούς, δεσμεύοντας τους επόμενους -και τους μεθεπόμενους- δίχως να μπορεί να συμπυκνώσει τα διακυβεύματα της περιόδου και αφήνοντας μια θολούρα να υπερίπταται. Είναι προϊόν αδιεξόδου αλλά οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερο αδιέξοδο.

Κατά τα λοιπά, σε μια αντιπαράθεση Βρυξελλών-Αθήνας, στέκομαι στο πλευρό της Αθήνας -όχι βέβαια προς υπεράσπιση του εγχώριου παρασιτικού, πελατειακού και κομματοκρατικού συστήματος, αλλά- για λόγους αρχής. Η Αθήνα λογοδοτεί, οι Βρυξέλλες όχι.

-----

Υ.γ: Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τις σχέσεις Βρυξελλών και δημοκρατίας (μακριά και αγαπημένοι), για τη διαφάνεια εντός της Ε.Ε, για τη διαμάχη τεχνοκρατικού και πολιτικού λεβιάθαν και την ανωμαλία αντιστροφής της σχέσης τους (η πολιτική αποφασίζει και η τεχνοκρατία υλοποιεί, όχι αντίστροφα), για τις καταχρηστικές και αυταρχικές πρακτικές και την θεσμική κρίση της €uroζώνης (όποια άτομα παρακολουθούν το ιστολόγιο γνωρίζουν πως με απασχολούν αυτά τα ζητήματα). Θα μπορούσε ακόμα κάποιος, εάν ήταν εξαιρετικά επιεικής με την κυβέρνηση, να θεωρήσει πως το πολιτικό αδιέξοδο στην Ελλάδα προκύπτει από την θεσμική κρίση στην €uroζώνη και την Ε.Ε (θυμίζω πως ουδείς εκ των τριών προηγούμενων Πρωθυπουργών, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, ολοκλήρωσε τη θητεία του). Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν συμβαίνει αυτό κατά την προσωπική μου εκτίμηση. Το δημοψήφισμα είναι μια απόφαση της κυβέρνησης και η απόφαση για τη διεξαγωγή του εισήγαγε την Ελλάδα σε μια νέα πολιτική κρίση -και σε μια ολοκληρωτικά νέα περίοδο, αλλά αυτό είναι θέμα άλλου σημειώματος-, η οποία πολιτική κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί -λέμε τώρα- μονάχα με νέες εκλογές.

God is an astronaut

https://en.wikipedia.org/wiki/God_Is_an_Astronaut

Ludovico Einaudi - Taranta Project

Το Σαλέντο είναι χερσόνησος στο νοτιοανατολικό τμήμα της Ιταλίας. Είναι υποχερσόνησος της κύριας Ιταλικής χερσονήσου και συχνά περιγράφεται ως «το τακούνι» της μπότας. Ανήκει διοικητικά στην περιφέρεια της Απουλίας και διαιρείται διοικητικά σε τρεις επαρχίες, στις επαρχίες του Λέτσε, του Μπρίντιζι και του Τάραντα. Η χερσόνησος είναι επίσης γνωστή ως Χερσόνησος του Οτράντο. Στην αρχαιότητα ήταν γνωστή με το όνομα Μεσσαπία. 

Στην αρχαιότητα η χερσόνησος ονομαζόταν Μεσσαπία και ήταν κατοικημένη από το γηγενές φύλο των Μεσσαπίων. Από τον 8ο αιώνα π.Χ. ξεκίνησε η εγκατάσταση Ελλήνων που ίδρυσαν πολλές αποικίες στα παράλιά της με κυριότερη τον Τάραντα στο βορειοδυτικό της τμήμα. Τον 3ο αιώνα π.Χ. κατέλαβαν την περιοχή οι Ρωμαίοι που παρέμεινα κύριοι της περιοχής, όπως και ολόκληρης της Ιταλικής χερσονήσου για αιώνες. Τον 5ο αιώνα π.Χ. κατέλαβαν την περιοχή οι Οστρογότθοι, ενώ τον 6ο αιώνα τα στρατεύματα του Ιουστινιανού ανακατέλαβαν την περιοχή, η οποία παρέμεινε υπό Βυζαντινό έλεγχο μέχρι τον 11ο αιώνα. Στη φάση αυτή το Σαλέντο πέρασε στον έλεγχο των Νορμανδών. Τα επόμενα χρόνια υπήρξε τμήμα του Βασιλείου της Σικελίας και του Βασιλείου της Νάπολης. Ενσωματώθηκε στην Ιταλία το 1861 με την ενσωμάτωση του Βασιλείου των Δύο Σικελιών στο Ιταλικό κράτος

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%BF

Salento is the heel in the boot of Italy, part of the region known as Puglia, kept dry and dusty by the hot wind that crosses the Mediterranean from the Sahara and North Africa. Long before the Roman Empire existed, Salento was a Greek province, and the traditions and culture run deep here. None more so than the taranta, a musical form connected to the tarantula spiders often found in the fields. Their deadly bite could reputedly only be cured by the trance-like dance. All of that forms the heart of Taranta Project, the new album by acclaimed composer, conductor, and pianist Ludovico Einaudi (Ponderosa Music; US release: May 4, 2015). 

His aim was to bring the taranta to a more universal level by connecting it with music from West Africa and Turkey. It explores tradition while keeping it firmly of the core of Taranta Project; the unmistakable hypnotic rhythm of the taranta provides the foundation of everything. “In 2010 and ’11 I was invited to direct a concert that’s happened for the last 15 years in Salento,” Einaudi explains. “It drew 100,000 people and we toured it the next year, recording what we did. After that we did more in the studio, and the result is that Taranta Project has a studio sound, but with all the energy of a live performance.

“I started by working with a regional orchestra,” Einaudi recalls. “There was accordion, percussion, and mandola. Then I brought in Ballaké Sissoko with his kora. And on the other side I had Justin Adams on electric guitar and Juldeh Camara on one-string ritti fiddle and vocals.” That was just the beginning. Mercan Dede added electronics, Turkish percussion, and ney flute, while the Roma Film Orchestra brought sweeping grandeur to the piece.

In this music, the sands are constantly shifting: On “Nazzu Nazzu,” desert blues dances with taranta in a fiery mix, powered by a raw guitar riff. The breathtaking “Preludio Nar-I Sehar” builds across 10 minutes, from reflective piano and violin to Arab percussion before resolving into a glorious cascade of notes in a kora improvisation. And everything closes with the quiet gentleness of voice and piano on “Nuvole Bianche.”

From the ancient, otherworldly polyphonic harmonies to the rich orchestral harmonies that climax “Santu Paulu Finale,” it’s a disc of remarkable adventure and breadth, weaving a web between countries and histories while keeping the sensibility of Salento intact. The music of Taranta Project captures not only the head but also the heart.

Einaudi is no stranger to mixing classical and roots music, to finding profound emotion in intellectually complex composition, or to collaborating with people from around the globe. He was a pupil of avant-garde composer Luciano Berio and has written works for modern classical chamber groups and orchestras as well as recording solo on piano. Knighted in Italy for his music, this is the most ambitious labor he’s undertaken.

 “After I put the musicians together,” he says, “the big work after the rehearsals and the concerts was to select just an hour of it for the album. I wanted to stay close to the reality of the music without changing too much, to put myself into the music of taranta.”

Certainly those who worked with him feel he succeeded in his aim. “He took the tradition and he gave it a fresh seasoning from the future,” notes Mercan Dede. “He created a perfect balance.”

“It’s less foursquare than most European folk music,” observes Justin Adams. “Repetition is such a big part of it and it goes deep into your soul, both when you’re playing and when you’re listening to it. Ludovico makes it go from the epic to the intimate.”

Past and present come together with beauty and primal force, elegance and passion. And the Taranta Project has changed at least one life – that of Ludovico Einaudi. “Before this experience I thought I was a boy from northern Italy,” he admits with a smile. “After it, part of my heart is in Salento.”

http://www.rockpaperscissors.biz/dispatch/2d564750fa18c0790f219e942646ccad

Η δημιουργία

Η γυναίκα κι ο άντρας ονειρεύτηκαν πως ο θεός τους ονειρευόταν.

Ο Θεός τους ονειρευόταν καθώς σιγοτραγουδούσε και έπαιζε τις μαράκες του ρυθμικά ενώ κάπνιζε. Ένιωθε ευτυχισμένος, αλλά ταυτόχρονα ριγούσε μες στην αμφιβολία και το μυστήριο.

Οι Ινδιάνοι Μακιριτάρε ξέρουν πως, όταν  ο θεός ονειρεύεται φαγητό, καρποφορεί και δίνει τροφή. Όταν ο θεός ονειρεύεται ζωή, γεννιέται και γεννάει ζωή.

Η γυναίκα και ο άντρας ονειρευόταν πως στο όνειρο του Θεού εμφανίστηκε ένα μεγάλο αστραφτερό αυγό.  Μέσα στο αυγό εκείνοι τραγουδούσαν, χόρευαν κι έκαναν μεγάλο σαματά, γιατί ήθελαν πάρα πολύ να γεννηθούν. Έβλεπαν στο ύπνο τους πως στο όνειρο του Θεού η χαρά ήταν πιο δυνατή από την αμφιβολία και το μυστήριο, κι ο Θεός μέσα στο όνειρό του τους δημιούργησε κι έλεγε τραγουδώντας: «Σπάζω αυτό το αυγό και γεννιέται η γυναίκα και γεννιέται ο άντρας. Μαζί θα ζήσουν κι θα πεθάνουν. Αλλά θα ξαναγεννηθούν. Θα ξαναγεννηθούν και θα ξαναπεθάνουν, και πάλι από την αρχή. Δεν θα πάψουν ποτέ να γεννιούνται, γιατί ο θάνατος είναι ψέμα.»

Eduardo Galeano

Μνήμη της φωτιάς 

Ι. Η ΑΡΧΗ  σελ, 5

Το Τενεκεδένιο ταμπούρλο

Το "Τενεκεδένιο ταμπούρλο" ουσιαστικά είναι το έργο που χάρισε στον Γκύντερ Γκρας με 40 χρόνια καθυστέρηση το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Τότε το έργο δέχτηκε στη Γερμανία τη σφοδρή επίθεση μεγάλου μέρους της κριτικής αλλά και της καθολικής εκκλησίας που το χαρακτήρισαν βλάσφημο, ανήθικο, εμετικό, πορνό. Αλλά ενώ στη Γερμανία υπήρξε αντικείμενο έντονων αντιδράσεων, στο εξωτερικό ξεσήκωνε τον ενθουσιασμό κριτικής και κοινού. Πού οφείλονται άραγε οι αντικρουόμενες αυτές αντιδράσεις; Τι είναι αυτό το βιβλίο; Είναι η ιστορία του Όσκαρ Ματσεράτ που μετά από μια ταραχώδη ζωή καταλήγει στο ψυχιατρείο και αποφασίζει με τη βοήθεια του τυμπάνου του να ανακαλέσει στη μνήμη τη ζωή του, μια ζωή άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία της Γερμανίας στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Μέχρι τα 18 του χρόνια ο Όσκαρ αρνείται να μεγαλώσει διατηρώντας το ύψος τρίχρονου παιδιού, από μίσος στον πατέρα, ή μάλλον στους πατέρες του, και στον φυσιολογικό κόσμο που τον περιβάλλει. Η απέχθεια απέναντι στον δαιμονικό, παράφρονα, άθλιο, σκληρό και απάνθρωπο αυτό κόσμο τρέφει την παραμόρφωσή του, δίνει μορφή στην οργή του, διαμορφώνει την υαλοκτόνο φωνή του. Ο Όσκαρ -αυτός ο παρανοϊκός νάνος- είναι ένας μοναδικός καθρέφτης της εποχής του ναζισμού και των "απλών ανθρώπων" που τον εξέθρεψαν, καθώς και της εποχής του γερμανικού "οικονομικού θαύματος".

http://www.biblionet.gr/book/64441/Grass,_G%C3%BCnter,_1927-/%CE%A4%CE%BF_%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BB%CE%BF

Γεράσιμος Λαβράνος - Θάλασσα πλατιά

a girl walks home alone at night

The Walker Brothers- After The Lights Go Out

Whiplash- Χωρίς Μέτρο

Μέσα σε μια εβδομάδα έτυχε να δω στην ίδια αίθουσα τον Δαναό, δύο θεωρητικά διαμετρικά αντίθετες ταινίες. Την πρώτη Τετάρτη ένα σκληρό κοινωνικό δράμα στη νοηματική γλώσσα, χωρίς υπότιτλους αλλά με φυσικούς ήχους, την «Φυλή» στην οποία έχω αναφερθεί αναλυτικά σε προγενέστερο post και την επόμενη Πέμπτη το «Whiplash» με μουσικούς ήχους σε απίστευτα κρεσέντο, κοψίματα, και μουσικά ραπίσματα. Οι βασικοί ήρωες σε αυτήν την jazz μουσική ταινία είναι δύο: Ο διευθυντής της ανώτερης μουσικής σχολής, ιδιόμορφος, σχεδόν σαδιστικά απαιτητικός δάσκαλος και μαέστρος, Τέρενς Φλέτσερ (Τζ.Κ. Σίμονς) και ο επίδοξος jazz ντράμερ Άντριου (Μάιλς Τέλερ) να προσπαθεί να αποδώσει το κομμάτι του τίτλου (Whiplash), ομότιτλο, του σαξοφωνίστα Χάνκ Λέβι (Hank Levy) και ασφαλώς και μια σειρά από άλλα κομμάτια.

 

Μέντορας του δασκάλου, που αναφέρεται στη ταινία αρκετές φορές, είναι ο καταπληκτικός jazz ντράμερ Buddy Rich και ο Charlie Parker με μια ανεκδοτολογική συνεισφορά: Ο ντράμερ Τζο Τζόουνς σε κάποια μη ελεγχόμενη περίσταση με πολλά νεύρα πέταξε ένα πιατίνι προς το μέρος του Charlie Parker γιατί έχανε τον ρυθμό, ήταν «not my tempo» όπως επαναληπτικά φωνάζει στην ταινία ο Τέρενς Φλέτσερ. Ο Charlie Parker όχι μόνο σώθηκε από σοβαρό τραυματισμό αλλά πείσμωσε τόσο πολύ που μέσα από επίμονη εξάσκηση άρχισε να πλησιάζει το μέγεθος με το οποίο καταχωρήθηκε στην μουσική ιστορία της jazz.

 

Διάβασα από διάφορους κριτικούς ότι η ταινία είναι ένα κομψοτέχνημα για την ηθική της παιδείας και τα όρια της πειθαρχίας. Η δική μου άποψη, που την τσέκαρα και με δυο-τρεις άλλους που την είδαν, είναι ότι η ταινία, εκτός από το σπάνιο μουσικό μεδούλι της, είναι μια αμερικανιά στις υπερβολές της και στην προτεσταντική ηθική της, που πατάει ευτυχώς πάνω σε δύο εκπληκτικές ερμηνείες των βασικών ηθοποιών, στους ρόλους μαθητή και δασκάλου. Χωρίς αυτά τα στοιχεία έχουμε ένα σαδιστή δάσκαλο και έναν επίδοξο ντράμερ που η κινηματογραφημένη υπερβολή του φτάνει στην αξέχαστη σκηνή που μετά από αυτοκινητιστικό ατύχημα του, ο Άντριου, σαν αίλουρος βγαίνει από το αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο και τρέχει παρανοϊκά να προλάβει την παράσταση του. Ο δάσκαλος του, μολονότι τον βλέπει μέσα στα αίματα, δεν επεμβαίνει καθόλου…παρά τον αφήνει να παίξει μέχρι τελικής καταρρεύσεως…

Σε διάφορες σκηνές της ταινίας παρατηρούμε τον φιλόδοξο ντράμερ να ματώνει κυριολεκτικά από την υπερπροσπάθεια. Όπως αναφέρει στην Εφημερίδα των Συντακτών και ο Αλέξανδρος -Δράκος- Κτιστάκης ντράμερ, παραγωγός κι εκπαιδευτικός: «…Από τη μία, ματωμένα χέρια και πρησμένα, πληγωμένα δάχτυλα είναι παντελώς εκτός πραγματικότητας. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όταν κάνεις κάτι τραγικά λάθος στη μελέτη σου ως μουσικός, που σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσεις αμέσως τον τρόπο με τον οποίο μελετάς και να αλλάξεις μέθοδο.» 

Πάντως το «Whiplash», πέρα από τις υπερβολές του, μουσικά έχει ένα διαολεμένο ρυθμό, καταπληκτικά κινηματογραφικά κοψίματα που δεν έχουν καμία σχέση με video clip art κόλπα και καταλήγει σε μια ανατροπή που επιτρέπει στον θεατή να χειροκροτήσει αυθόρμητα μια συνολικά με πολύ καλή αίσθηση του μέτρου σκηνοθεσία, που αφήνει σημαντικές παρακαταθήκες για μελλοντικές αξιόλογες ταινίες.

http://www.efsyn.gr/arthro/i-jazz-den-vafetai-sto-aima

Ορλάντο

Είναι σχετικά σπάνιο να ξαναδείς μια κινηματογραφική ταινία μετά από πολλά χρόνια και να διαπιστώσεις πως η ταινία παραμένει φρέσκια στην επίδραση της, χωρίς να έχει περάσει από πάνω της η πατίνα του χρόνου. Αναφέρομαι στο «Ορλάντο» της Σάλι Πότερ (Sally Potter) του 1992, με τους Τίλντα Σουίντον (Tilda Swinton), Μπίλι Ζέιν (Billy Zane), Τζίμι Σόμερβιλ (Jimmy Somerville) με καταπληκτική φωτογραφία του Aleksei Rodionov και μουσική των David Μotion και Sally Potter. Η ταινία είναι το ταξίδι στο χρόνο ενός ευγενή της ελισαβετιανής εποχής, που ζει μέχρι σήμερα, πρώτα σαν άνδρας και μετά ως γυναίκα. Τον κεντρικό ρόλο υποδύεται η Tilda Swinton με απίστευτη πλαστικότητα και αληθοφάνεια εντυπωσιάζοντας τόσο σαν άντρας όσο και ως γυναίκα. Το φιλμ, έχοντας εικαστική καταγωγή τις ταινίες του Γκριναγουέι, γοητεύει τις αισθήσεις με κάδρα εκπληκτικής εικαστικής ομορφιάς, συνοδευόμενα από μια εξίσου εντυπωσιακή μουσική, που χρησιμεύει αφενός μεν ως σχόλιο στη δράση και αφετέρου τονίζει την ιστορική εξέλιξη. Το «Ορλάντο» βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1992 με τα βραβεία του Χρυσού Αλέξανδρου, καλλιτεχνικής προσφοράς και γυναικείου ρόλου.

Η ταινία μένει αρκετά πιστή στο ομότιτλο βιβλίο της Βιρτζίνια Γούλφ στο οποίο βασίζεται. Η Βιρτζίνια Γούλφ, όταν γράφει τον «Ορλάντο» το 1928, είναι γοητευμένη από τη Βίτα Σάκβιλ-Γουέστ μια αριστοκράτισσα, την οποία γνώρισε το 1922 και συνδέθηκε στενά μαζί της ως το 1925 που ενσαρκώνει στα μάτια της όλη τη σειρά των προγόνων της, καθώς είχε τη δύναμη να σαγηνεύει εξίσου άντρες και γυναίκες. Η μυθιστοριογράφος και ποιήτρια Βίτα Σάκβιλ-Γουέστ, το πρότυπο του/της Ορλάντο, ανήκε στη διάσημη οικογένεια των Σάκβιλς. Ο πύργος του Νολ, που τόσο γοήτευε την Βιρτζίνια Γουλφ, βρισκόταν στην κατοχή τους από το 16ο αιώνα. Τον είχε προσφέρει η Βασίλισσα Ελισάβετ στον ξάδελφό της Τόμας Σάκβιλ. Η Βίτα ήταν ένα πλάσμα με έντονη προσωπικότητα και ισχυρή αμφισεξουαλική γοητεία που αδιαφορούσε για τις κοινωνικές συμβάσεις. Λέγεται μάλιστα πως ντυμένη σαν νεαρός άντρας και με το όνομα Τζούλιαν οδηγούσε τη φίλη της Βάιολετ Κέπελ σε ένα πανδοχείο σαν να ήταν νιόπαντρο ζευγάρι. Η Βάιολετ αποτέλεσε το πρότυπο της Σάρα, της γοητευτικής Ρωσίδας που ερωτεύτηκε ο Ορλάντο και υπάρχει σαν ηρωίδα και στην ταινία της Σάλι Πότερ.

Πάντως τόσο στο βιβλίο όσο και στην ταινία, ο Ορλάντο στην αρχή σαν άντρας κι ύστερα σαν γυναίκα, στο διάστημα της μακραίωνης ζωής του, δοκιμάζει όλες τις εμπειρίες όπως την αγωνία και το πάθος της καλλιτεχνικής δημιουργίας, τις χαρές και τις λύπες του έρωτα, τη λαχτάρα για δόξα, την απογοήτευση από τους ανθρώπους, τη μοναξιά και την περισυλλογή, ετερόκλητες περιπέτειες, την εύνοια των ισχυρών, πλούτη και μεγαλεία, αλλά όχι τον θάνατο (ή μήπως η αλλαγή φύλου, που στην ταινία γίνεται υπέροχα αυθαίρετα, μπορεί να θεωρηθεί σαν μια γέννηση ή ένας θάνατος;). Η ταινία με τον ιδιόρρυθμο μαγνητισμό της Tilda Swinton σου δημιουργεί ένα αίσθημα ευφορίας και αισιοδοξίας, τελειώνοντας υπέροχα με την συνοδεία ενός έξοχου μουσικού κομματιού που ανοίγει αυτό το σημείωμα χωρίς να είναι spoiler για αυτούς που δεν την έχουν δει.

Η Φυλή (The Tribe / Plemya)

Ξεκινώντας από μια στάση λεωφορείων, η ταινία προοδευτικά μας υποδεικνύει τον ήρωα που θα κατευθυνθεί σε ένα οικοτροφείο για κωφάλαλους στο  Κίεβο  και θα προσπαθήσει να εγκλιματιστεί σε αυτό. Μετά από μια αρχική σκηνή διδασκαλίας των κωφαλάλων, που θα είναι και η μοναδική στην ταινία αρχίζει να σκιαγραφείται η πραγματική ζωή στο οικοτροφείο που έχει ως κύρια συστατικά την βία,  τις συμμορίες,  κάποιους συγκεκριμένους κώδικες τους, μια ιδιόμορφα δομημένη εξουσία και την  υποταγή σε αυτή. Ο νεαρός­ Σεργκέι  για να επιβιώσει θα γίνει μέλος της κυρίαρχης συμμορίας και θα ερωτευτεί μία από τις συμμαθήτριές του που δουλεύει ως πόρνη. Ο σκληρός έρωτας που θα ζήσει θα τον οπλίσει να παραβιάσει  τους άγραφους νόμους της «φυλής», σε ένα σκληρό κοινωνικό δράμα γυρισμένο στη νοηματική γλώσσα (χωρίς υπότιτλους και αφήγηση off , αλλά με φυσικούς ήχους) και βραβευμένο στις Κάνες, στη Θεσσαλονίκη και στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του 40χρονου Ουκρανού Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκι αναρωτιέται για τη δύναμη της σιωπής, για την επικοινωνία των χειρονομιών, αλλά και για τις  ανθρώπινες ανάγκες κι επιθυμίες που παραμένουν, παρ΄όλα αυτά, ίδιες. Το επίτευγμα του σκηνοθέτη  είναι ότι παρακολουθείς την ταινία και καταλαβαίνεις άρτια  ότι συμβαίνει, αν και η επικοινωνία μεταξύ των ηρώων της ταινίας  γίνεται με τη νοηματική και με τη γλώσσα του σώματος.   

Η πλοκή της «Φυλής» είναι γνώριμη σε πολλές κινηματογραφικές περιπέτειες που αφορούν την ενηλικίωση και τον υπόκοσμο, με τον ήρωα να επιβιώνει δυναμικά σε μια καινούργια εχθρική πραγματικότητα. Ακόμη και η διαδικασία μέσα από την οποία ο Σεργκέι θα έρθει αντιμέτωπος με μοίρα του, αν και υπερβολικά βίαιη είναι σχεδόν προβλέψιμη στο ιδιαίτερα σκληρό φινάλε της ταινίας. Στον  σκηνοθέτη μπορείς να καταλογίσεις  υπέρμετρη σκληρότητα στις επιλογές του,  που σου μεταφέρουν ενδεχομένως  κάτι  από τον εκφασισμό της ουκρανικής κοινωνίας, μιας χώρας σε εμφύλια διαμάχη με αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και στρατόπεδα.  Στον κόσμο της ταινίας γρήγορα διαπιστώνεις  πως η βία  είναι η πραγματικά επικυρίαρχη, ενώ  η κάμερα αεικίνητη την παρακολουθεί να αναπτύσσεται σε διαφορές σκηνές κλιμακούμενης βιαιότητας. Έτσι σου δίνεται η εντύπωση πως και ο  λόγος να μην είχε εκπέσει από την ταινία, τα λόγια  δεν θα μπορούσαν  να βοηθήσουν  τους ήρωες από την αναπόδραστη πορεία τους.             

Η προσκόλληση στο παρόν συσκοτίζει το παρελθόν και το μέλλον

Γεννημένος το 1946, ο Francois Hartog, ένας από τους πιο αξιόλογους Γάλλους ιστορικούς, διδάσκει σήμερα στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales στο Παρίσι. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται «Ο καθρέφτης του Ηρόδοτου». Στα ελληνικά κυκλοφορεί το βιβλίο του «Καθεστώτα ιστορικότητας» (2014), εκδόσεις «Αλεξάνδρεια» στο οποίο αναλύει διεξοδικά τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται επιγραμματικά στην συνέντευξη την οποία παραχώρησε στον Τάσο Τσακίρογλου της «Εφημερίδας των Συντακτών». Τα «Καθεστώτα ιστορικότητας» αναφέρονται στο ότι  οι εμπειρίες του χρόνου ποικίλλουν  και κάθε κοινωνία διατηρεί ιδιαίτερη σχέση μαζί του. Ο γάλλος ιστορικός συγκρίνει τους τρόπους με τους οποίους αρθρώνονται αυτές προτείνοντας μια νέα έννοια που ονομάζει «καθεστώς ιστορικότητας». Ασχολούμενος, μεταξύ άλλων, με τον Οδυσσέα αλλά και τον Αυγουστίνο και τις «Εξομολογήσεις» του  καθώς και τον Σατωμπριάν, θεωρώντας δε σημείο καμπής την Γαλλική Επανάσταση,  διαπιστώνει την επικράτηση ενός παρόντος ατέρμονου («παροντισμός»)  και την υποχώρηση της προσδοκίας του μέλλοντος μετά την κατάρρευση των ουτοπιών και της ιδέας της αέναης προόδου.

• Έχετε δηλώσει ότι περάσαμε από τον «μελλοντισμό» στον «παροντισμό». Τι ακριβώς εννοείτε;

Ο χρόνος που εισήγαγε η Γαλλική Επανάσταση ήταν προσανατολισμένος στο μέλλον και βασιζόταν στην έννοια της προόδου, η οποία έγινε η λέξη-κλειδί της σύγχρονης εποχής. Παρέμεινε αληθινή ανάμεσα στο 1789 και στο 1989, για να αναφερθούμε σε δύο συμβολικές ημερομηνίες. Μετά απ’ αυτό, η Ευρώπη άρχισε να βιώνει ένα «κλείσιμο» του μέλλοντος και μια διεύρυνση του παρόντος: το να βλέπεις μπροστά και να στοχάζεσαι για το μέλλον έγινε όλο και πιο δύσκολο. Η προοπτική εξαφανίστηκε από την ατζέντα.

• Ποιες είναι οι συνέπειες της πνευματικής στάσης να θεωρούμε ότι το παρόν είναι ο μοναδικός ορίζοντας της ανθρώπινης συνθήκης;

Η συνέπεια είναι να μην μπορούμε να βγάλουμε νόημα ούτε για το παρελθόν ούτε για το μέλλον. Κατά έναν τρόπο, τόσο το μέλλον όσο και το παρελθόν κανιβαλίζονται από το διευρυνόμενο παρόν. Στο προηγούμενο καθεστώς της ιστορικότητας το φως ερχόταν από το μέλλον και φώτιζε το παρόν και το παρελθόν. Όταν το παρόν γίνεται, για να το πούμε έτσι, ο μοναδικός ορίζοντας, είναι πολύ δύσκολο να διατυπώσουμε ένα όραμα ή να κάνουμε προβλέψεις. Για να το εκφράσω με οξύτητα, από τη μία μεριά έχεις όλο μεγαλύτερους και ταχύτερους υπολογιστές οι οποίοι κάνουν όλη τη δουλειά και από την άλλη έχεις άνεργους ανθρώπους, για τους οποίους η λέξη σχέδιο δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.

• Η παρούσα οικονομική κρίση στην Ευρώπη έχει φέρει στο προσκήνιο τα ιστορικά θέματα και τον τρόπο που βλέπουμε τη σχέση μεταξύ παρόντος και παρελθόντος. Διάφορες πολιτικές δυνάμεις προσπαθούν να οικοδομήσουν ταυτότητες μέσω της παραποίησης του παρελθόντος. Πώς μπορούμε να αντισταθούμε σ’ αυτήν την τάση;

Στην παρούσα παγκόσμια κρίση ο χρόνος διαδραματίζει ένα σημαντικό ρόλο. Σε πολιτικό επίπεδο, η επιρροή του είναι ορατή. Τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα είναι χαμένα και οι πολιτικοί κατηγορούνται ότι δεν διαθέτουν κανένα όραμα ή ότι απλώς ανακυκλώνουν τα παλιά. Αλλά ποιος μπορεί να προσποιηθεί ότι διαθέτει; Η επανάσταση έχει εξαφανιστεί από τον ορίζοντα, οι μεταρρυθμίσεις μεταφράζονται σε περικοπές, η πρόοδος έχει χάσει την ελκτική της δύναμη και οι καταστροφές βρίσκονται γύρω μας. Μια «λύση» είναι το να επικαλείσαι κάποιο μυθικό παρελθόν και να χτίζεις πάνω του κάποιες ψεύτικες ταυτότητες, προκειμένου να προστατευτείς από τους εχθρούς, τόσο του εξωτερικού (Βρυξέλλες) όσο και του εσωτερικού (μετανάστες).

• Στην Ελλάδα και στην Ισπανία η Αριστερά αμφισβητεί την κυριαρχία των συντηρητικών, αλλά το μέλλον δείχνει πολύ αβέβαιο και από πολλούς ανθρώπους γίνεται αντιληπτό όχι σαν υπόσχεση αλλά ως απειλή, καθώς η κατεύθυνση της Ε.Ε. δείχνει πολύ καταστροφική. Βλέπετε κάποια δυνατότητα να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση;

Θα δούμε. Αλλά μην ξεχνάτε ότι η Ε.Ε. βρίσκεται στην ίδια κατάσταση. Η σύλληψη της ιδέας της Ένωσης έγινε σε μια περίοδο στην οποία η πρόοδος αποτελούσε την κινητήρια δύναμη, όταν η Δυτική Ευρώπη απασχολούνταν με την ανοικοδόμηση και βρισκόταν στον Ψυχρό Πόλεμο, ο οποίος ήταν ένας ανταγωνισμός μεταξύ δύο «μελλοντισμών», του «λαμπρού μέλλοντος» και του «αμερικάνικου ονείρου». Όταν ο κόσμος κατέρρευσε, η Ε.Ε. δεν είχε φυσικά άλλη επιλογή από το να αποκτήσει νέα μέλη, αλλά έγινε όλο και πιο εμφανές ότι η οικοδόμηση μιας ολοκληρωτικά νέας πολιτικής οντότητας προσανατολισμένης στο μέλλον δεν βρισκόταν πια στην ατζέντα των μελών. Τα έθνη επιστρέφουν στο προσκήνιο.

• Η σύγχρονη έννοια της Ιστορίας, η οποία επιβλήθηκε από την Ευρώπη, ήταν έμφορτη με την πρόοδο των πολιτισμών και φιλοδοξούσε να γίνει η ατμομηχανή του σύγχρονου κόσμου, αλλά και ο τελικός του κριτής. Ποια είναι η αντίληψη για την Ιστορία σήμερα;

Η σύγχρονη έννοια της Ιστορίας (με κεφαλαίο το Ι) υπήρξε η μεγάλη πίστη του σύγχρονου κόσμου: ξεκίνησε από την Ευρώπη και έγινε, κατά τη διάρκεια του 19ου και κυρίως του 20ού αιώνα, το καθολικό μέτρο για το πού βρίσκονται οι άλλοι λαοί στην κλίμακα της Ιστορίας. Φυσικά, μια τέτοια αντίληψη δεν ισχύει πλέον, αλλά δεν υπάρχει καμία νέα επικρατούσα αντίληψη της Ιστορίας. Αυτό που μπορεί να παρατηρήσει κάποιος είναι μια νέα συγκρότηση στην οποία η ανάμνηση, η κληρονομιά, οι τελετές μνήμης και η ταυτότητα έχουν γίνει οι κυρίαρχες έννοιες. Στον δημόσιο χώρο μας αυτές διαδραματίζουν πλέον τον κύριο ρόλο. Έχουν πέσει στα χέρια των πολιτικών και συχνά εργαλειοποιούνται. Όμως αρχικά χρησιμοποιούνταν από διάφορες μειονότητες, οι οποίες προέβαλλαν κάποιες διεκδικήσεις έναντι της Ιστορίας, την οποία αντιμετώπιζαν λιγότερο ή περισσότερο ως μια επίσημη Ιστορία. Και αυτό προκειμένου να δώσουν φωνή σ’ αυτούς που την στερούνταν. Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι η πρόσφατη διεύρυνση μιας παγκόσμιας Ιστορίας, δηλαδή μιας Ιστορίας που έχει στόχο να δει το ιστορικό φαινόμενο από μια παγκόσμια οπτική. Το ερώτημα είναι πώς μπορεί κάποιος να αποκτήσει μια παγκόσμια οπτική; Παραμένει και μια τελευταία ερώτηση: η σύγχρονη έννοια της Ιστορίας βασίστηκε σε ένα χρόνο προσανατολισμένο στο μέλλον. Σε ένα χρόνο προσανατολισμένο στο παρόν, ποια νέα αντίληψη της Ιστορίας μπορούμε να διαμορφώσουμε, η οποία θα αναγνωρίζει αυτή την αλλαγή στη σχέση μας με τον χρόνο και θα προτείνει ένα νέο τρόπο νοηματοδότησης του παρελθόντος και του μέλλοντος στον σύγχρονο κόσμο;

 http://www.efsyn.gr/arthro/i-proskollisi-sto-paron-syskotizei-parelthon-kai-mellon

Aphrodite's Child - The Four Horsemen

Η γελαστή ανηφόρα

Μακιγιαρισμένη αδιαφορία, αδιόρατη θλίψη και λειψή προσμονή πλανιέται στον αέρα. Ευτυχώς και λιγότερος φόβος. Η όποια μεταβολή θα προέρθει από τον νόμο της αδράνειας και θα έχει την σφραγίδα της ανάθεσης σε έναν Συνασπισμό, συμπίλημα θέσεων, αντιθέσεων, στελεχών και ραχήλιων ή τζάκριων  κακήν κακώς μεταγραφών. Την σαπισμένη-τρόπος του λέγειν-κυβέρνηση διαδέχεται μια διαφημιζόμενη με όρους απορρυπαντικού ελπίδα που σύντομα θα ψάχνουμε τους κόκκινους κόκκους της. 

Τίποτα ουσιαστικά καινούργιο δεν πρόκειται να σταθεί  και κυρίως να ριζώσει αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη. Βέβαια το ξέρω πως εκφράζω ευσεβείς πόθους.  Άλλωστε η δικαιοσύνη είναι πάντοτε στυλοβάτης της κυρίαρχης εξουσίας, μόνο στα αστικά  νομικά κιτάπια, ανεξάρτητη, διακριτή εξουσία από την εκτελεστική και την νομοθετική. Έτσι μόνο νέα εξιλαστήρια θύματα ίσως βρεθούν,  δηλαδή οι λιγότερο καπάτσοι και οι περισσότερο προκλητικοί, όπως ο Τσοχατζόπουλος. Πρέπει να αλλάξουν όλα για να μείνουν τα ίδια,  όπως έλεγε ένας ευγενής, στον «Γατόπαρδο» του Λουκίνο  Βισκόντι και εμείς στο ίδιο έργο θα είμαστε θεατές, από Δευτέρα κοντή γιορτή.

Υ.Γ

Σε μια χώρα που αγιοποιείται ο παίσιος, πόσα χρόνια πρέπει να περιμένει κανείς για να διατηρήσει στο πρόγραμμα του ένα κόμμα εξουσίας  και να υλοποιήσει μόλις αναλάβει την εξουσία, το χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος;           

Archive - Restriction

1. Feel it

2. Restriction

3. Kid corner

4. End of our days

5. Third quarter storm 

6. Half built houses 

7. Riding in squares 

8. Ruination

9. Crushed 

10. Black and blue 

11. Greater goodbye 

12. Ladders 

13. All the time (bonus track)

The Waterboys- Modern Blues

1. Destinies Entwined (5:44)
2. November Tale (5:18)
3. Still a Freak (3:58)
4. I Can See Elvis (5:47)
5. The Girl Who Slept for Scotland (4:55)
6. Rosalind (You Married the Wrong Guy) (5:09)
7. Beautiful Now (3:57)
8. Nearest Thing to Hip (5:41)
9. Long Strange Golden Road (10:22)

The Astronauts

Restricted Hours (The Astronauts) - Getting things done - Stevenage RAR records (1979)

Eternal long-haired losers who also have some of the best tunes this semi-legendary band has only released 6 albums in its long existence but each of them is a bonafide classic.

The ASTRONAUTS 2nd album ALL DONE BY MIRRORS judged by those who heard it as among the best albums of all time was a stunning collection of explosive pop songs and traditional folk ballads recorded at a time when all their gigs were with anarchist punk bands. Their 5th album IN DEFENCE OF COMPASSION experimented with ambient house music years before other conventional bands even thought of doing so.

With so many excellent songs (many never recorded) it is probably the ASTRONAUTS enthusiasm for drugs and music over career and changing fashions which has stopped them becoming as well known as they should be. Inspired by the UK punk explosion Mark Astronaut formed the band with a few friends in 1977 and began playing local gigs in their hometown of Welwyn Garden City.

By 1979 The Astronauts were regularly appearing at free festivals and gigs in London organised by a hippy collective known as Fuck Off Records and from these began a close friendship with London punk bands Zounds and the Mob. That year the first Astronauts ep was released on local label Bugle Records and musically it reflected the hippie drug culture combined with the energy of punk.'All Night Party' still sounds like the paranoid nightmare it did back then.The record established the Astronauts on the local gig scene among the non mainstram hippie/punk/biker crowd. 

Also in 1979 an ep was released under the assumed name of RESTRICTED HOURS on the Stevenage Rock Against Racism label.'Getting Things Done' attacked the political apathy of smalltown life while 'Still Living Out The Carcrash' was musically a typically nightmarish theme.

Γελοιότητα

 Όταν η πραγματικότητα δεν ξεχωρίζει από την παρωδία της … 

Je suis Charlie

Ο καθένας μπορεί να γράψει το μακρύ και το κοντό του για το μακελειό στο Παρίσι. Προσωπικά επισημαίνω  ότι στη συγκέντρωση  στο Γαλλικό Ινστιτούτο μαζεύτηκαν και ξεράσιμοι πολιτικοί, ένεκα του προεκλογικού αγώνα. Αλίμονο από τους νεκρούς, σκιτσογράφους και μη, που έγιναν βορά του ασίγαστου μίσους. Προσωπικά πάλι όταν συνειδητοποίησα ότι  μέσα στα θύματα  ήταν και ο Wolinski ένιωσα ακόμα μεγαλύτερη δυσφορία  γιατί τα σεξουαλικά σκίτσα του και μη με είχαν συντροφεύσει στα εφηβικά και μετεφηβικά χρόνια του ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ.

 Δεν είχα συνειδητοποιήσει πώς είχε καβατζάρει τα ογδόντα και πως νεαροί, που ηλικιακά θα μπορούσαν να είναι τα εγγόνια του, θα του αφαιρούσαν, όπως και των νεώτερων υπόλοιπων,  τη ζωή έτσι βάναυσα.

 Όταν όμως η απελπισία ενδύεται τη μορφή της θρησκείας και τα  προσωπικά αδιέξοδα, έστω και κοινωνικά επικαθορισμένα, γεμίζουν από τη μορφή του προφήτη Μωάμεθ, νεαροί μεταμορφώνονται σε μάρτυρες άσβηστου μίσους, θύτες και θύματα στυγερών εγκλημάτων που κάνουν κάποιους, όπως την Λεπέν, να τρίβουν τα χέρια τους από τις δυνατότητες αξιοποίησης του απεχθούς εγκλήματος