Εξωγήινη αντίληψη

Όταν ο εξωγήινος Χ ήρθε πρώτη φορά στη γη, οι άνθρωποι του επέδωσαν τιμές αρχηγού κράτους. Εντυπωσιάστηκαν που δεν ήταν ένα μικρό πράσινο ανθρωπάκι, όπως η κοντόφθαλμη φαντασία τους είχε καθορίσει τον τυπικό εξωγήινο, αλλά αντίθετα κάτι ολότελα ξένο σε σχέση με αυτούς, πάντως απόλυτα συμβατό με τις προσλαμβάνουσες τους.

Εντυπωσιάστηκαν επίσης από την ικανότητα του εξωγήινου Χ να αντιλαμβάνεται επαρκώς όλες τις ανθρώπινες γλώσσες. Σαν ανώτεροι άνθρωποι και επειδή οι συζητήσεις για τον ανθρώπινο πολιτισμό ήθελαν να διεξαχθούν στο ανώτερο δυνατό επίπεδο, έδωσαν στον εξωγήινο Χ να διαβάσει για αρχή τα Συντάγματα των Πολιτειών τους.

Ο εξωγήινος Χ ξεκινώντας να διαβάζει παρατήρησε, ότι στα πρώτα άρθρα του κάθε Συντάγματος προστατευόταν ρητά η ανθρώπινη ζωή. Ο φόβος άρχισε να του τρώει τα σωθικά. Σχεδόν τον έπιασε πανικός, όταν συνειδητοποίησε, πως οι άνθρωποι κατοχύρωναν ρητά στον καταστατικό χάρτη της κάθε πολιτείας τους, το κατεξοχήν αυτονόητο, την απόλυτη προστασία της ανθρώπινης ζωής.

Φοβήθηκε ότι αν τους συναναστρεφόταν λίγο καιρό η ζωή του κινδύνευε. Έτσι αφού τους ευχαρίστησε για τη φιλοξενία και τους χαιρέτησε συγκαταβατικά, προφασίστηκε επείγουσες υποθέσεις στον πλανήτη του και γρήγορα απογειώθηκε για από εκεί που ήρθε.

Νίκος Εγγονόπουλος

Κάθε καιρός έχει τα δικά του λεξιλόγια, πλοκαμισμένα στα προβλήματα που θέτει η ζωή συνολικά. Βγαλμένα μέσ’ από τόσες αφετηρίες και διαδικασίες αποδειχτικές τα διάφορα λεξιλόγια δημιουργούν εκείνα τα φράγματα, που θα συγκρατήσουν την αλήθεια, που μας επιτρέπουν τη χρήση της. Η αλήθεια, όμως, είναι συγκλονιστικά «άχρηστη», δε στεγάζεται με τίποτα, κρατώντας μας, καθώς χύνεται στο θάνατο, σε μιαν αξόδευτη έκπληξη, που δεν μπορεί να χωρέσει στην τρώγλη του λεκτικού. Σ’ αυτή μέσα ζούμε δύστυχοι και απροσπέλαστοι, υποτιμώντας την τελειότητα της αναπνοής, εξασφαλίζοντας το όνομα της ελευθερίας στις χειρότερες αιχμαλωσίες, τις πνευματικές. Οποιοδήποτε λεκτικό υποχρεώνει, χρεώνει και αποσχίζει. Ανάμεσ’ από δεκαπέντε χιλιάδες καλέσματα το νιώθουν αυτό στα βάθη τους οι αντιφατικοί, με το δικαίωμα του ωκεανού. Σήμερα, που τα λεξιλόγια του πνεύματος έγιναν από κάθε άλλη φορά πιο περίπλοκα και λεπτολογημένα, σήμερα που οι μακαρίτισσες αποστάσεις προοιωνίζουν το συχωρεμένο αεροπλάνο, μπορούμε να επισημάνουμε την παράλληλη τάση για ξεπέρασμα των περιπετειών του λεκτικού. Και, βέβαια, η ποίηση, με ατράνταχτη απελπισία, διδάσκει την εκτυφλωτική ελευθερία των συμβόλων και όλων των εκφραστικών αξιοπρεπειών, των απελευθερωτικών συνδυασμών, την ελαστικότητα του γλωσσικού δυναμισμού. Σήμερα η κατανάλωση θριαμβεύει σαν κατεύθυνση της ανθρώπινης λαχτάρας, δημιουργώντας του κόσμου τις εξυπνάδες προς εξυπηρέτηση της. Ευεργετικό θα ’τανε το υποστασιακό όργωμα που προκαλεί, η κατανάλωση, αυτή η γενική ορμή της να περιλάβει και το λεκτικό σε όλες του τις ποσότητες για ένα δημιουργικό ξεπούλημα, ώστε να κερδίσει απερίσπαστα την αυτοδυναμία του ο άνθρωπος, που γίνεται πριν από κάθε του ιδιότητα, πριν απ’ την ύπαρξή του την ίδια στο βαθμό που αυτή σχετίζεται με οποιοδήποτε φιλοσοφικό ή άλλο λεκτικό. Και, βέβαια, η ποίηση διδάσκει μια αιώνια κατανάλωση των λέξεων, αποβλέποντας ανάμεσ’ από αναρίθμητες, ελεύθερες ισοδυναμίες τους στην ενότητα της εκπλήξεως.

Έχουμε πιστώσει ακατάπαυστα θεωρίες και αντιλήψεις, συστήματα και τρόπους του λογικού, θέσεις και αντιθέσεις, πειθαρχίες του στοχασμού με αθέλητες παγιδεύσεις σε δόγματα και «ανθρωπισμούς», αποξενωτικούς μελλοντισμούς και εναγκαλισμούς ιδεολογιών. Εκείνο που πρέπει, ωστόσο, να διαπιστώσουμε είναι πως ο άνθρωπος υπάρχει ανιδεολόγητος στην εκθαμβωτική του σημασία, στο πραγματικό μέγεθος της αυταξίας του, που εκτείνεται σ’ ολάκερο τον ουρανό για να φανερώσει το μεγαλόπρεπο διανόημα του σώματος και του θανάτου, χαρίζοντας στην πολύβλαστη γη τις αθανασίες του έαρος, την αινιγματική και άχρονη ώρα που η θεοπρεπής χειρονομία της ψυχής βυθίζεται ολοφάνερη στις φλόγες όπου καίγεται η ματαιότητα και ανασύρει την καρδιά του σύμπαντος.

Έτσι, για όλα τα λεξιλόγια του πνεύματος μπορούμε να επαναλάβουμε τη φράση του κ. Martin στη Φαλακρή Τραγουδίστρια του Ionesco, τη συνδυάζουσα με όλη την ανωτερότητα της ανθρώπινης παρουσίας τη γενναιόφρονη εναλλαγή και μαγγανεία του γλωσσικού σκοπού: Le pain est un arbre tandis que le pain est aussi un arbre.

Δημοσιεύτηκε στο περ. Νέα Εστία, τομ. 83, τ. 972, 1 Ιανουαρίου 1968, σελ. 7-8.

Ένας.. ανώνυμος-όχι εγώ- το είχε αναφέρει ως σχόλιο στην ανάρτηση «φωτίζεται στολίζεται και μοιράζεται» του Old Boy της 10ης Δεκεμβρίου 2008.

Υποθέσεις

Κάποιος καίει το σπίτι σου ολοσχερώς. Δεν είσαι «καμένος», δεν το έχεις κάνει εσύ, δεν το έχει κάνει η γυναίκα σου, δεν το έχει κάνει από απερισκεψία το παιδί σου. Ψάχνεις λίγο γύρω σου, δεν το έχει κάνει κάποιος «φίλος» ή γνωστός. Το σπίτι δεν ήταν ασφαλισμένο, δεν έχεις τρελά λεφτά, αν δεν μείνεις στο δρόμο, μένεις στο ενοίκιο. Το μυαλό σου το καίει, ποιος σου έκανε αυτό το κακό.

Εκδοχή 1η : Δεν μαθαίνεις ποτέ ποιος σου έκαψε το σπίτι. Καταριέσαι την αστυνομία, που δεν κατάφερε ποτέ να βρει τον ένοχο. Καταριέσαι την κακή σου μοίρα, που δεν έμαθες ποτέ, ποιος σου προξένησε την καταστροφή. Συχνά-πυκνά καταφεύγεις σε θεωρίες συνωμοσίας.

Εκδοχή 2η : Βρίσκεται ο ένοχος. Μπορεί να είναι κάποιος έλληνας ή αλλοδαπός ληστής, που χωρίς να είναι αυτή η επιδίωξη του, επέφερε αυτό το αποτέλεσμα. Μπορεί να είναι όμως και κάποιος έλληνας ή αλλοδαπός παράφρων, που έτυχε να συναντηθούν οι μοίρες σας. Αποδίδεται δικαιοσύνη. Ο ληστής πάει φυλακή ή ο παράφρων ψυχιατρείο. Είσαι πολιτισμένος και προσπαθείς να καταλαγιάσεις το ζώο μέσα σου, ή με άλλα λόγια εκείνη την έννοια που εφάρμοζαν οι απολίτιστες κοινωνίες και λέγεται αυτοδικία.

Εκδοχή 3η : Ανεξαρτήτως των δύο προηγούμενων εκδοχών, σκέφτεσαι πως ζωή είναι η επιθυμία να ζήσεις- ίσως κάτι ανάλογο είχε πει κι ο Τσάρλυ Τσάπλιν στα «Φώτα της Ράμπας»- και ξαναφτιάχνεις το σπίτι σου από την αρχή. Αν δεν τα καταφέρεις, θα σε ικανοποιήσει μόνο η προσπάθεια ;

Μισαλλοδοξία ΙΙ

Πόσο σύνθετη είναι η πραγματικότητα! Πόση υπομονή πρέπει να έχεις για να αφήσεις τα αγριόχορτα να ανθίσουν το δηλητηριώδες άνθος τους! Πόσο οι ελεύθεροι συνειρμοί μας, φωτίζουν εμάς και καθόλου τα γεγονότα!

Ως δράστες των πυρπολήσεων της Εβραϊκής Συναγωγής στα Χανιά φέρονται δυο αμερικάνοι της βάσης των Η.Π.Α. στη Σούδα, δυο βρετανοί από τη βάση του ΝΑΤΟ και ένας έλληνας που έχει σχέση με την τροφοδοσία της νατοϊκής βάσης.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=9758884

Photo borrowed by the work of the British animator Phil Mulloy

Be Bop

Athens Downtown, late night scenes. Score is " Be Bop A Lulla " taken from the Catalogue's 1987 album " Insomnie". a great french avantgarde collaboration

Ο φίλος μου ο lemonostiftis σε τρελές φόρμες.

Σπιρτόκουτο

Φέτος ένα τρίπτυχο ελληνικών κινηματογραφικών ταινιών έδωσε το δικό του, γνήσια δημιουργικό, στίγμα στην εγχώρια παραγωγή: Πρώτα, με σειρά κινηματογραφικής προβολής, η «Ακαδημία Πλάτωνος» του Φίλιππου Τσίτου, μετά ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου και τέλος η «Στρέλλα» του Πάνου Κούτρα. Τρεις ταινίες που είναι ανόμοιες μεταξύ τους, δεν δημιουργούν κάποιο κοινό ελληνικό ρεύμα, αλλά ανεξάρτητα των άλλων θεμάτων που διαπραγματεύονται, συναντιούνται μεταξύ τους στο θέμα της οικογένειας, φωτίζοντας το βέβαια η κάθε μια από διαφορετική οπτική γωνία.

Σκεπτόμουν πως ο τίτλος της κάθε ταινίας είναι ιδιαίτερα εύστοχος και αναδεικνύει με επάρκεια το περιεχόμενο της. Η «Ακαδημία Πλάτωνος» και αναφέρεται στην συνοικία που διαδραματίζεται η υπόθεση της ταινίας και δημιουργεί μια ειρωνική αντίθεση με την αλβανική καταγωγή του ήρωα και τους μετανάστες που ψυχαναγκαστικά σχολιάζει και αναγκαστικά συναναστρέφεται. Ο «Κυνόδοντας» σαν τίτλος ταινίας ακούγεται παράδοξος, αλλά δεν αποτελεί κάποιο αφηρημένο σύμβολο του σκηνοθέτη. Αντίθετα αποτελεί δραστικό στοιχείο της πλοκής. Η κεντρική ηρωίδα σπάει κυριολεκτικά τον «κυνόδοντα» της στην πρώτη χειρονομία ελευθερίας που προσπαθεί. Η «Στρέλλα» είναι πράγματι μια τρελή Στέλλα για να φαντασιώνει και να πραγματοποιήσει αυτό που γίνεται στην ταινία.

Προσωπικά εκτίμησα την πετυχημένη προσπάθεια δημιουργίας ελληνικής κομεντί του Φίλιππου Τσίτου, την οποία κουβαλάει επάξια στους ώμους του ο Αντώνης Καφετζόπουλος. Η «Στρέλλα» με κέρδισε συναισθηματικά με τη γνησιότητα της ηρωίδας και την έξοχη κινηματογράφηση του Πάνου Κούτρα, αν και με αιφνιδίασε η τελική λύση της «τραγωδίας» που συντελείται. Αντικειμενικά, όμως πιστεύω πως η ωριμότερη και πιο στέρεη ταινία είναι ο «Κυνόδοντας» Επιτέλους ένας έλληνας σκηνοθέτης καταφέρνει να δημιουργήσει το δικό του, πειστικό κινηματογραφικό κόσμο και να διαχειριστεί με τέτοια ικανότητα το υλικό του, που να μην αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά αντίθετα να ενδιαφέρει, χωρίς φολκλόρ, ένα διεθνές ακροατήριο. Κάποια βραβεία δεν είναι τελικά τόσο τυχαία.

Πάντως πέρα από όλα αυτά σκεπτόμενος και πάλι τους τίτλους αυτών των ταινιών, θεωρώ πως ο πιο εύστοχος τίτλος, σχετικά πρόσφατης ελληνικής ταινίας, είναι το «Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονομίδη. Με μια λέξη ορίζεται επακριβώς ο κλειστοφοβικός χώρος, που ο κάθε ήρωας της ταινίας ξεσκίζει τον άλλο. Και βέβαια δεν εκπλήσσεσαι όταν-μεταφορικά-κάποιο σπίρτο θα κάψει το ασφυκτικό σπιρτόκουτο.

Ίσως πάλι ο τίτλος να μου ανασύρθηκε από τη μνήμη γιατί επίσης απηχεί επακριβώς την οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα τους τελευταίους μήνες. Μια Ελλάδα, κλειστή, φοβισμένη, περιχαρακωμένη στον αυτισμό της, που βγάζει τα μάτια της μόνη της- δυο κυβερνήσεις μαγείρεψαν κοντόφθαλμα οικονομικά στοιχεία- που περιμένει παθητικά, με σβηστές της μηχανές, το σπίρτο που θα ανάψει- κάποιος έξω- και θα κάψει το σπιρτόκουτο μας.

Μισαλλοδοξία

Χθες παρακολούθησα το «Ένας σοβαρός άνθρωπος» των αδερφών Coen, μια… εβραϊκή μαύρη κωμωδία. Η ταινία αν και πολλοί αναφέρουν πως είναι από τις πιο προσωπικές τους και ξεμπλέκουν έτσι από μια πιθανή αρνητική αξιολόγηση, εγώ θεωρώ πως είναι από τις αδύναμες της φιλμογραφίας τους. Υπάρχουν και εδώ όλα τα αγαπημένα μοτίβα τους, το σαρδόνιο χιούμορ τους, αλλά το σενάριο εξελίσσεται καλλιγραφικά, χωρίς να πετιούνται από την ιστορία σπίθες που θα κρατήσουν τεταμένη την προσοχή. Ο κεντρικός ήρωας είναι βασανιστικά παθητικός, ανίκανος να ανταπεξέλθει αποτελεσματικά στα διαδοχικά γεγονότα που του ξεμοντάρουν τη ζωή. Σε όλη την ταινία περιμένεις την έκρηξη του αλλά αυτή δε θα έρθει ποτέ και ο ανεμοστρόβιλος των τελευταίων σκηνών αφορά κάτι άλλο.

Μέσα στην ταινία παρακολουθείς και διάφορες εβραϊκές τελετές, κάποιες εβραϊκές λέξεις είναι κλειδιά για την υπόθεση, ενώ στην αρχή της η ταινία περιλαμβάνει μια μικρή ιστορία- παραβολή, σχεδόν ένθετη ταινία μικρού μήκους, που μπορεί και να υπαινίσσεται ότι ο Θεός εγκατέλειψε τον κόσμο στην μοίρα του, αλλά δεν παύει να αναδύει και αυτή ένα έντονο εβραϊκό χρώμα. Πέρα όμως από το αν η προσκόλληση στις εβραϊκές τελετουργίες λειτουργεί θετικά ή αρνητικά για την ίδια την ταινία, γίνεσαι κοινωνός ενός πολιτισμού-που για μένα τουλάχιστον- είναι σχετικά άγνωστος. Μπορεί έτσι να σου δοθεί το έναυσμα, να ψάξεις, να συγκρίνεις, να γνωρίσεις, να κάνεις αναγωγές με άλλες θρησκείες.

Έτσι το πρωί όταν πληροφορήθηκα ότι για δεύτερη φορά μέσα σε 11 μέρες η Εβραϊκή Συναγωγή στα Χανιά, πυρπολήθηκε από αγνώστους ένιωσα ότι η ταινία- πετυχημένη, αποτυχημένη, δεν έχει σημασία- συνεχίζει να απλώνει και στην καθημερινότητα το μακάβριο χιούμορ της. Ανεγκέφαλοι πάντα υπάρχουν. Πολλές φορές μάλιστα μπορούν οι ανεγκέφαλοι και να επιβάλλουν τον τόνο σε ένα κεντρικό θέμα, αν η πλειοψηφία χάσκει αμήχανη και φοβισμένη αρνούμενη να αντιδράσει αποτελεσματικά. Το θέμα είναι ότι η πυρκαγιά κατέστρεψε ολοσχερώς το διώροφο κτίσμα που στεγαζόταν η Εβραϊκή Συναγωγή. Μαζί παραδόθηκαν στις φλόγες 2.500 σπάνια βιβλία και θρησκευτικά κειμήλια καθώς και 300 ψηφιακοί δίσκοι.

Όπως αναφέρει το σχετικό δημοσίευμα της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ»: «…Η Συναγωγή των Χανίων είναι το μοναδικό ίχνος εβραϊκής παρουσίας στην Κρήτη μετά τα 2.400 χρόνια εβραϊκής ζωής στο νησί. Το 1999 είχε ολοκληρωθεί η αναστήλωσή της και είχε αρχίσει να λειτουργεί ως επισκέψιμο μνημείο πολιτισμού, κόσμημα αρχαιολογικό, αρχιτεκτονικό και συγχρόνως τόπος μνήμης για τους 265 Εβραίους των Χανίων που εκτοπίστηκαν από τους ναζί με πλοίο που βυθίστηκε…».

Είναι εξαιρετικά θλιβερό, μια εποχή που το μεταναστευτικό θέμα στην Ελλάδα είναι καθημερινά επίκαιρο και πρέπει αναγκαστικά να επινοήσουμε ως έθνος ένα βιώσιμο μέλλον συνύπαρξης, οι πωρωμένοι να καίνε τα ιστορικά ίχνη αλλόδοξων, που εξαιτίας και της δικής τους παρουσίας, κάποτε και τώρα, είμαστε ως έθνος ό,τι είμαστε.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_19/01/2010_387336

Το χρήσιμο και το άχρηστο

Ο Καθηγητής του Τμήματος Φιλολογίας, της Φιλοσοφικής Σχολής, του Τέλειου Πανεπιστημίου, Εκείνης της Χώρας, είχε ορίσει μια υποχρεωτική Εργασία για το έργο του Τάδε και του Δείνα στους φοιτητές του.Όταν ρώτησε την πιο ελπιδοφόρα φοιτήτρια του γιατί δεν την έκανε, υπαινισσόμενος ότι είναι αναγκασμένος να την «κόψει» στο μάθημα του, η φοιτήτρια ήρεμα του απάντησε:

«Φυλάω τις λέξεις για να τις κάνω ποιήματα»

Ο αδερφός του elliott smith-Please Kid, Remember (2009)

the last time you may have heard from andrew morgan was way back in 2004. broken horse released his debut album 'misadventures in radiology' which had been recorded in part with free studio time donated by elliott smith in his los angeles new monkey studio. 'misadventures in radiology' was recorded with a host of musicians including, most notably, former built to spill cellist john mcmahon. in an effort to channel the spirit behind miles davis' 'kind of blue', hundreds of song takes were improvised, with the most inspired renditions being selected for development. recording halted when morgan lost his hearing for six weeks after nearly being killed when a tornado struck the apartment he was staying in. upon its eventual completion and subsequent release the album picked up great reviews on both sides of the atlantic and even made it into uncut's albums of the year list. 'please kid, remember' picks up where dreaming debut 'misadventures in radiology' leaves off. the second installment in the kansas city-born songwriter's 'exile trilogy,' andrew morgan evokes cornerstone chamber pop albums like the zombies' 'odessey and oracle' and badly drawn boy's 'the hour of the bewilderbeast', yet bears a scope of arrangement and diversity of instrumentation all its own. compared to it's predecessor, 'please kid, remember' is shorter, faster, and poppier. waltzes still predominate, but are brisk and stately rather than swooning and syncopated. with the exception of one track, 'misadventures in radiology' utilizes exclusively acoustic instruments: 12-string acoustic guitar, upright bass, grand piano, harpsichord, strings, sleighbells, french horn, harp, timpani, glockenspiel, and elliott smith's beloved harmonium.

http://www.roughtrade.com/site/shop_det ... sku=315160

http://mhulotsnothingdays.blogspot.com/2009/12/blog-post_6697.html

Συνεργείο

Σε ένα κτίριο στο Μεταξουργείο, που λειτουργούσε παλιότερα ως σχολή αργυροχρυσοχοΐας, στεγάζεται το δημιουργικό όραμα μιας ομάδας ανθρώπων. Με πολλή δουλειά, φαντασία και επινοητικότητα το ισόγειο λειτουργεί ως θέατρο «Συνεργείο», ενώ οι επάνω όροφοι έχουν διαμορφωθεί κατάλληλα ώστε να φιλοξενούν ποικίλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες όπως εκθέσεις φωτογραφίας, συναυλίες και παραστάσεις χορού.

Φέτος είναι η δεύτερη χρονιά που το θέατρο στεγάζεται στον ίδιο χώρο, ενώ το όνομα «Συνεργείο» είχε προέλθει, όταν η προγενέστερη παράσταση «Tejas Verdes» του Φερμίν Καμπάλ είχε ανέβει σε έναν κοντινό χώρο, που ήταν πρώην συνεργείο αυτοκινήτων.

Η φετινή παράσταση είναι το καινούργιο έργο του Άγγλου Mark Ravenhill, με τίτλο SHOOT/GET TREASURE/REPEAT, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το θεατρικό κείμενο ελλειπτικό και βίαιο πήρε το βάπτισμα του πυρός πέρυσι στο φεστιβάλ Εδιμβούργου σε πρωινή παράσταση με τη συνοδεία πρωινών εδεσμάτων.

Στην ελληνική εκδοχή του παρακολουθούμε τέσσερις ιστορίες – μονόπρακτα, που χωρίς να συνδέονται μεταξύ τους γραμμικά προβάλλουν σαν κυρίαρχο θέμα τη βία και το φόβο στο ζευγάρι, στο γείτονα, στον πόλεμο. Παρουσιάζεται δηλαδή ο πόλεμος ανάμεσα μας, μετά τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας που επακολούθησε της επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη.

Το έργο είναι καλό και αναδεικνύεται άρτια από όλους τους συντελεστές στο ελληνικό ανέβασμα του. Προσωπικά, περισσότερο μου άρεσε η τρίτη ιστορία, όπου οι δύο άνδρες ηθοποιοί ακροβατώντας πετυχημένα μεταξύ του κωμικού και του γκροτέσκο, απογειώνουν την ιστορία, κουβαλώντας στις ερμηνείες τους και στην ενδυματολογική προσέγγιση έναν μακρινό απόηχο από το «No Country For Old Men» των αδερφών Coen.

Πέρα όμως από το έργο, αυτό που πρέπει να τονισθεί είναι ότι όλος ο χώρος εμφορείται από θετική ενέργεια και σε όλες τις παράλληλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις (εκθέσεις φωτογραφίας) διαπιστώνεις, ότι δε θα δεις δήθεν προχειρότητες, αλλά δημιουργικές προσπάθειες που έχουν στηθεί με μεράκι και με το τρέξιμο του… Θανάση Βέγγου. Ας θυμόμαστε τον καλό μας άνθρωπο όταν το πνεύμα του έχει μεταφερθεί στις προσπάθειες νεώτερων ανθρώπων.

Αν πας λοιπόν στο «Συνεργείο» όχι μόνο θα δεις ένα καλό θεατρικό έργο, αλλά στο τέλος της παράστασης θα πιεις ένα ποτήρι κρασί και αν θελήσεις θα γνωρίσεις τους συντελεστές της. Αν τύχει μάλιστα και συζητήσεις λίγο περισσότερο, θα διαπιστώσεις ότι ο χώρος δεν φυτεύτηκε απλώς σε μια υποβαθμισμένη περιοχή, κάτι που άλλωστε είναι της μόδας, αλλά καταφέρνει να είναι σε ώσμωση με την πραγματικότητα δίπλα του, τους μετανάστες, τα μπουρδέλα, τη μυρωδιά του ξινισμένου κάτουρου στους γύρω δρόμους. Μια ώσμωση όμως όχι θεωρητική, αλλά αντίθετα πολύ πρακτική, αφού έχει προκύψει με τη διαρκή επικοινωνία με τους ανθρώπους που ζουν τις πραγματικές ζωές τους δίπλα στο «Συνεργείο».

Για πληροφορίες για τους συντελεστές και τις ώρες παραστάσεων αναζητείστε το ακόλουθο link.

http://tvxs.gr/news/%CE%B8%CE%AD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF/shootget-treasurerepeat

Πικρή συνήθεια

Λόγω συγκυρίας επισκέπτομαι σχεδόν καθημερινά τις περισσότερες από τις περιοχές που είχαν πληγεί από τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού στην Αττική. Λόγω συγκυρίας γνώριζα τον Μαραθώνα, το Διόνυσο, την Δροσιά, την Ροδόπολη, τον Άγιο Στέφανο με κάθε λεπτομέρεια και πριν τις πυρκαγιές. Έτσι, όταν τις πρωτοαντίκρισα δυο μέρες μετά την καλοκαιρινή λαίλαπα, το σοκ ήταν πρωτόγνωρο, σαν να ξεριζώνεται μια ομορφιά οικεία και αυτάρκης σαν να πνίγεται η αναπνοή. Ένιωσα ασφυξία, το μπούκωμα δεν ήταν ψυχολογικό ήταν βιολογικό, σχεδόν σωματικό. Θεωρούσα αδιανόητο να καεί το φράγμα του Μαραθώνα, όσο αδιανόητο είναι η φωτιά να κάψει το νερό, και όμως συνέβη. Για διάστημα ένα – δυο μηνών το αίσθημα συνέχιζε να είναι έντονο, αλλά προοδευτικά άρχισε να εκπίπτει σε μια μορφή απάθειας και τελικά σε αδιαφορία. Συνήθισα. Κάνω σχεδόν καθημερινά τη διαδρομή αδιαμαρτύρητα, αβασάνιστα… Έτσι είναι ο άνθρωπος για καλό και για κακό του: Μπορεί να συνηθίσει οτιδήποτε, μπορεί να ξεχάσει τα επώδυνα. Αυτό του δίνει δύναμη για να συνεχίσει αλλά το τίμημα είναι ότι ξεχνά επίσης την ομορφιά που κάποτε υπήρχε. Το προϋπάρχον τοπίο σιγά-σιγά γίνεται αδιανόητο, μια μνήμη που φθίνει και ξεφτίζει. Αυτοί μάλιστα που δεν γνώριζαν το πριν σχεδόν δεν μπορούν να το φανταστούν. Θεωρούν αυτονόητο αυτό που υπάρχει τώρα. Πάνω στην ικανότητα του ανθρώπου να συνηθίζει, ακόμα και την ασχήμια, «πατάει» η εξουσία. Καταστρέφει, διαστρεβλώνει, ξεθεμελιώνει… και οι άνθρωποι θα αντιδράσουν, αλλά αν η αντίδραση δεν είναι καταλυτική, κάποτε και μάλιστα σχετικά σύντομα θα κουραστούν και θα συνηθίσουν. Βέβαια στη δική μου συνήθεια συνέβαλε λίγο και η ίδια η φύση. Σιγά-σιγά τους τελευταίους μήνες, όπου έχει συγκρατηθεί το χώμα, στις περισσότερες πλαγιές έχει φυτρώσει χορτάρι, ενώ κάποια νέα κλαδιά έχουν «πετάξει» σε δέντρα που απλά είχαν πληγωθεί. Και όμως υπάρχουν κάποια σημεία που ακόμα και τώρα, όταν τα συναντάς, το σκίρτημα δυσφορίας που νοιώθεις εξακολουθεί να είναι έντονο. Για παράδειγμα, στη Δροσιά, στο ύψος της Λεωφόρου Δημοκρατίας και Κέδρων, κοντά στο κοινοτικό γυμναστήριο, ήταν μια περιοχή με πυκνή βλάστηση και διάσπαρτες κατοικίες που συνέδεε τη Δροσιά με την Ροδόπολη. Εκεί η καταστροφή σου τρυπάει τον αμφιβληστροειδή ακόμα και τώρα. Είναι ολική και μάλλον ανεπανόρθωτη αλλά επιτελεί ερήμην της κάτι πολύ χρήσιμο. Μέχρι να επέμβει ο άνθρωπος και να κόψει τα κουφάρια των δένδρων, οικοπεδοποιώντας και εδώ, αποτελεί ένα μικρό αυτοσχέδιο μνημείο της καταστροφής. Μια ζωντανή υπενθύμιση του τι ήταν κάποτε η περιοχή και πώς την κάναμε. Να λοιπόν που η φύση όχι μόνο αναγεννιέται, αλλά και δεν ξεχνά. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι δεν τιμωρεί άμεσα.