Time Lapse around Athens

ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΧΑΡΑΤΖΙ

ΧΑΡΑΤΖΙ αραβικά خراج (kharāj), τούρκικα haraç : κεφαλικός φόρος που πλήρωναν οι μη οθωμανοί υπήκοοι της οθωμανικής αυτοκρατορίας

Απλές οδηγίες για την πληρωμή του λογαριασμού της ΔΕΗ (χωρίς χαράτζι)

1. Από τον λογαριασμό της ΔΕΗ σημειώνουμε τον 12ψήφιο κωδικό ηλεκτρονικής πληρωμής (βρίσκεται ακριβώς πάνω από το απόκομμα ταχυπληρωμής).

2. Πάμε σε ένα ΑΤΜ (ή αυτόματο μηχάνημα πληρωμής) τράπεζας που είναι συμβεβλημένη με ΔΕΚΟ. Αυτά τα ΑΤΜ βρίσκονται στο εσωτερικό της τράπεζας και χρησιμοποιούνται συνήθως για πληρωμές καρτών και δανείων.

3. Αν το ΑΤΜ δέχεται τραπεζική κάρτα, βάζουμε την κάρτα και επιλέγουμε: Αλλες συναλλαγές → Πληρωμές ΔΕΚΟ → ΔΕΗ. Σε ορισμένες τράπεζες δεν χρειάζεται καν να έχουμε τραπεζικό λογαριασμό.

4. Πληκτρολογούμε τον 12ψήφιο κωδικό ηλεκτρονικής πληρωμής και στη συνέχεια θα μας ζητηθεί να ορίσουμε το ποσό πληρωμής.

5. Αφαιρούμε από το συνολικό ποσό του λογαριασμού, εκείνο που αντιστοιχεί στη δόση για το χαράτζι (ΕΕΤΗΔΕ 2011).

6. Το ποσό που απομένει το πληκτρολογούμε ως ποσό πληρωμής στο ΑΤΜ.

7. Παίρνουμε την απόδειξη του ΑΤΜ.

8. Φωτοτυπούμε την απόδειξη του ΑΤΜ, το λογαριασμό της ΔΕΗ και την ταυτότητά μας (εννοείται ότι ο λογαριασμός βγαίνει στο όνομά μας) και πηγαίνουμε στο Δημαρχείο Ραφήνας-Πικερμίου.

9. Καταθέτουμε τις φωτοτυπίες στο ειδικό γραφείο του Δήμου (μπαίνοντας στο Δημαρχείο αριστερά, κος Πίγκος) προκειμένου ο Δήμος να προχωρήσει σε ομαδική προσφυγή στη ΔΕΗ κατά του χαρατζιού.

[Ενα μικρό εγχειρίδιο με τεχνικές/νομικές πληροφορίες για τα χαράτζια της ΔΕΗ μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα: http://mhxanh.org/reyma. Ξεκαθαρίζουμε ότι η μη πληρωμή του χαρατζιού είναι συνειδητή υπεύθυνη πολιτική επιλογή, η τελική έκβαση της οποίας θα κριθεί από το κίνημα που αναπτύσσεται.]

Απέναντι στο οικονομικό σύστημα που επιβάλλει την κυριαρχία του με τον τρόμο, την καταστολή των κοινωνικών αγώνων, την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και τους κεφαλικούς φόρους,

Α Ν Τ Ι Σ Τ Ε Κ Ο Μ Α Σ Τ Ε

με την αξιοπρέπειά μας,
τη νοημοσύνη μας,
την αλληλεγγύη μεταξύ μας και
την αυτοοργάνωση από τα κάτω.

Τα χαράτζια ακονίζουν χατζάρια!

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΡΑΦΗΝΑΣ-ΠΙΚΕΡΜΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΧΑΡΑΤΖΙΑ

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ (1985)-ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Είσοδος


ΚΑΠΟΤΕ ΔΕΝ

είναι παρά μια λάμψη πίσω απ' τα βουνά
-κει κατά το μέρος του πελάγου. Κάποτε πάλι ένας αέρας δυνατός
που άξαφνα σταματάει όξω απ' τα λιμάνια. Κι όσοι νογούν, το μάτι
τους βουρκώνει

               Χρυσέ ζωής αέρα γιατί δε φτάνεις ως εμάς;

Κανένας δεν ακούει, κανένας. Όλοι τους πάνε κρατώντας ένα
εικόνισμα και πάνω του η φωτιά. Κι ούτε μια μέρα, μια στιγμή στον τόπο
αυτόν που να μη γίνεται άδικο και φονικό κανένα

                         Γιατί δε φτάνεις ως εμάς;

Είπα θα φύγω. Τώρα. Μ' ό,τι να' ναι: το σάκο μου τον ταξιδιωτικό
στον ώμο• στην τσέπη μου έναν Οδηγό• τη φωτογραφική μου μηχανή
στο χέρι. Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα μου θα πάω να βρω
ποιος είμαι. Τι δίνω, τι μου δίνουν, και περισσεύει το άδικο

                           Χρυσέ ζωής αέρα...

...

               ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ [Ι-VΙΙ]


                                        Ι

Μια μέρα τη ζωή που 'χασα την ξαναβρήκα στα μάτια ενός νέου μοσχαριού
που με κοίταζε μ' αφοσίωση. Κατάλαβα πως δεν είχα γεννηθεί
στην τύχη. Βάλθηκα να σκαλίζω τις μέρες μου, να τις φέρνω
άνω κάτω, να ψάχνω. Ζητούσα να ψαύσω την ύλη των αισθημάτων.

.Ν' αποκαταστήσω, από τις νύξεις που έβρισκα διάσπαρτες μέσα
στον κόσμο αυτόν, μιαν αθωότητα τόσο ισχυρή που να ξεπλένει
τα αίματα -το άδικο- και να εξαναγκάζει τους ανθρώπους να μου
αρέσουν.


…

XXVII

Άργησα πολύ να καταλάβω τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί
που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας.
Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να
την καταλάβεις.

Μια μέρα που ένιωθα να μ' έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη
θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα, κει που περπατούσα
 μες στα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου.
Το 'κοψα και το 'φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα
ότι ο άνθρωπος είναι αθώος. Το διάβασα σ' αυτή τη στυφή από αλήθεια
ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ' ελαφρύ
βήμα και καρδιά ιεραποστόλου. Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου
έγινε συνείδηση πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.

Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο,
 μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.

XXVIII

Χιλιάδες χρόνους περπατάμε. Λέμε τον ουρανό «ουρανό» και τη θάλασσα
«θάλασσα». Θ' αλλάξουν όλα μια μέρα κι εμείς μαζί τους
θ' αλλάξουμε, αλλά η φύση μας ανεπανόρθωτα θα 'ναι χαραγμένη πάνω
στη γεωμετρία που καταφρονέσαμε στον Πλάτωνα. Και μέσ' απ'
αυτήν, όταν σκύβουμε όπως σκύβουμε καμιά φορά πάνω στα νερά του
νησιού μας, θα βρίσκουμε τους ίδιους καστανούς λόφους, όρμους και
κάβους, τους ίδιους ανεμόμυλους και τις ίδιες ερημοκλησιές, τα σπιτάκια
που ακουμπάνε το 'να στ' άλλο, και τ' αμπέλια που κοιμούνται
σαν μικρά παιδιά, τους τρούλους και τους περιστεριώνες.

Δε θέλω να πω αυτά τα ίδια. Θέλω να πω τις ίδιες φυσικές και αυθόρμητες
κινήσεις της ψυχής που γεννούν και διατάσσουν προς ορισμένη
κατεύθυνση την ύλη• τις ίδιες αναπάλσεις, τις ίδιες ανατάσεις
προς το βαθύτερο νόημα ενός ταπεινού Παραδείσου, που είναι ο
αληθινός μας εαυτός, το δίκιο μας, η ελευθερία μας, ο δεύτερος και
πραγματικός ηθικός μας ήλιος.

Έξοδος

ΑΛΛ' ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ ΔΕΝ

ακούει κανένας. Πάει ψηλά
ολοένα καιούμενο του Παραδείσου το πουλί. Κι όλες οι Παναγίες οι
ασημένιες, τίποτε. Αλλού γυρίστηκε η φωνή και αθαυματούργητα
έμειναν τα μάτια.

                                      Έρμα 'ν' τα μάτια

Ένας κι εγώ στους χιλιάδες ανάμεσα φονιάδες πάω τους αθώους κι
ανίσχυρους. Τυλίγομαι το αρχαίο ρούχο και τα πέτρινα πάλι κατεβαίνω
σκαλοπάτια καλώντας και ξορκίζοντας

                           Έρμα 'ν' τα μάτια, που καλείς

Αιώνες τώρα πάνω από τα γαλάζια ηφαίστεια. Μακριά στο σώμα και
μακριά στο χώμα που πατώ πήγα να βρω ποιος είμαι. Τις μικρές ευτυχίες
και τ' αδόκητα συναπαντήματα θησαύρισα, και να με: ανήμπορος
να μάθω τι δίνω, τι μου δίνουν και περισσεύει το άδικο

                                 Χρυσέ ζωής αέρα...

Ανούσιος αφορισμός την ημέρα της επίσημης κηδείας της Γ΄ Ελληνικής αστικής δημοκρατίας

Αν στον επαγωγικό τρόπο σκέψης από το μερικό γίνεται αναγωγή στο συνολικό, με τη συμμετοχή στην εθνοσωτήρια κυβέρνηση του Άδωνις  και του Ροντούλη, γνωστών φασιστικών κουράδων,  σήμερα  χέσανε στη μούρη μας  και εμείς προσποιηθήκαμε, ότι επειδή ο καιρός χάλασε, το κρύο γαρ εγγύς, δεν μυρίζει τίποτα. Ο Βορίδης είναι άλλη περίπτωση. Ένας  ευφυής άνθρωπος  με Τσεκούρι Κεφάλαιο κάποιου ενδεικτικού παρελθόντος. Το καρέ συμπληρώνει  και ένας πρέσβης του ΛΑΟΥ(Σ) επί της χαμένης τιμής μας και αξιοπρέπειας.     

Πριν το Άξιον Εστί

- Προσωπικά, εσείς, σαν έφεδρος ανθυπολοχαγός, τι κάνατε στον αγώνα;

- Τι να έκανα εγώ, ένα χαλασμένο παιδί της Αθήνας. Με κόπο, κόπο ανυπολόγιστο, κατάφερα να είμαι απλώς συνεπής προς την αποστολή μου. Αλλά είδα στα πρόσωπα των στρατιωτών μου τη λάμψη που είναι ικανός ο Ελληνισμός ν' αναδώσει όταν πιστεύει στο δίκιο του. Και γνώρισα από κοντά την αψηφισιά του θανάτου, την ακατάβλητη θέληση της ζωής που έγινε τελικά και δική μου. Στο μέτωπο, αρρώστησα από βαρύτατο τύφο. Τα νερά που πίναμε όπου βρίσκαμε, ανάμεσα στα πτώματα των μουλαριών, ήτανε μολυσμένα. Χωρίς να γνωρίζω τι έχω, χρειάστηκε να κάνω τρία μερόνυχτα με τα πόδια και με ζώο για να βρεθώ σε βατό δρόμο και να διακομισθώ στο Νοσοκομείο των Ιωαννίνων. Έμεινα εκεί σαράντα μέρες με σαράντα πυρετό, ακίνητος, με πάγο στην κοιλιά. Με είχανε αποφασίσει, αλλά εγώ δεν είχα αποφασίσει τον εαυτό μου. Θυμάμαι ότι αρνήθηκα να με μεταφέρουν στον μικρό θάλαμο των ετοιμοθάνατων, όπως κάποιο άλλο βράδυ αρνήθηκα να κοινωνήσω και να εξομολογηθώ στον παπά που μου φέρανε, όταν η κρίση της αρρώστιας έφτασε στο κατακόρυφο. Μόλις αρχίσανε οι βομβαρδισμοί, ανοίγανε το διπλανό μου παράθυρο -μην σπάσουν τα τζάμια και τιναχτούν απάνω μου- και φεύγανε όλοι στα καταφύγια. Έτσι πέρασα όλες τις τρομερές μέρες της Γερμανικής επιθέσεως. Κατάμονος σ' έναν έρημο θάλαμο, και γεμάτος πληγές από την απόλυτη ακινησία. Και την ημέρα που κρίθηκε ότι είχα γλυτώσει και άρχισε να υποχωρεί ο πυρετός, ήρθε η διαταγή να εκκενωθεί το Νοσοκομείο. Με βάλανε όπως όπως σ' ένα φορείο, που το χώσανε σ' ένα φορτηγό αυτοκίνητο. Η φάλαγγα από τα Γιάννενα ως το Αγρίνιο πυροβολήθηκε οκτώ φορές από τα «στούκας». Οι φαντάροι τρέχανε στα χωράφια, όμως εγώ ήταν αδύνατο να σταθώ όρθιος έστω και για μια στιγμή. Τελικά, στο Αγρίνιο, με παρατήσανε σ' ένα πεζούλι και φύγανε. Μια καλή κοπέλα, εθελοντής νοσοκόμος με άλλη αποστολή, με βοήθησε και μ' έσυρε ως το υπόγειο μιας καπναποθήκης, όπου σωριάστηκα κ' έμεινα τρεις μέρες. Αλλά τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία για τους άλλους. Σημασία έχει ότι «έζησα το θαύμα» και σώθηκα από ένα θαύμα. Οι γιατροί στην Αθήνα τρίβανε τα μάτια τους. Σύμφωνα με την Επιστήμη, θα έπρεπε με την παραμικρή μετακίνηση να πάθω εντερορραγία και να τελειώσω.

…Αυτή η εξέγερση εναντίον της Μοίρας, χωρίς υπολογισμό, μες στα όλα, αυτή η «όμορφη αφροσύνη», όπως λέω κάπου αλλού, ήτανε που ανέβαζε το γεγονός σε μιαν άλλη σφαίρα, ποιητική. Μέσα μου έγινε μια αναπαρθένευση των τριμμένων εννοιών. Οι λέξεις ξεφουσκώνανε και ξαναγεμίζανε με καθαρή ουσία. Με τη βοήθεια της ουσίας αυτής βρήκα το θάρρος να ξαναπροφέρω λόγια που ως τότε φοβόμουνα επειδή τα συναντούσα μόνο στα χείλη των κούφιων πολιτικών και των πατριδοκάπηλων.

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=319798

Ποίηση 1948

τούτη η εποχή
του εμφυλίου σπαραγμού
δεν είναι εποχή
για ποίηση
κι' άλλα παρόμοια :
σαν πάει κάτι
να
γραφή
είναι
ως αν
να γράφονταν
από την άλλη μεριά
αγγελτηρίων
θανάτου

γι' αυτό και
τα ποιήματά μου
είν' τόσο πικραμένα
(και πότε - άλλωστε - δεν είσαν;)
κι' είναι
- προ πάντων -
και
τόσο
λίγα

Νίκος Εγγονόπουλος από τα Ποιήματα, B΄, Ίκαρος 1977

Δεν πληρώνουμε

Εμείς που δεν πληρώνουμε, την έκτακτη εισφορά, τον μη αναλογικό φόρο επιτηδεύματος, τον φόρο ακίνητης περιουσίας, που με τη βοήθεια των υποτακτικών βολευτών της πλειοψηφίας σας, αύριο θα ενσωματώσετε στους λογαριασμούς της Δ.Ε.Η. και για ευνόητους λόγους τον βαφτίσατε τέλος, δεν είμαστε πολλοί: Είμαστε η οικογένεια μου και λίγοι φίλοι, ούτε καν η πλειοψηφία των φίλων μας και γνωστών.

Εμείς που δεν πληρώνουμε τους φόρους αυτούς και τους επόμενους που θα σκαρφισθείτε, εφαρμόζοντας την εγχώρια εκδοχή του Δόγματος του Σοκ- βομβαρδίστε τον πληθυσμό της χώρας πειράματος με καταιγιστικά, ισοπεδωτικά μέτρα ώστε να μην έχει ούτε καν την ανάσα για να αντιδράσει- πάντα πληρώναμε τους φόρους που μας αναλογούν στην ώρα τους, δεν έχουμε ποτέ φοροδιαφύγει, είμαστε νομοταγείς πολίτες (sic) της μεσαίας τάξης (sic) που δεν έχουμε καθυστερήσει να πληρώσουμε ούτε καν λογαριασμό κινητής τηλεφωνίας.

Εμείς που δεν πληρώνουμε, θα πληρώναμε ακόμα και πολλαπλάσιους νόμιμους και λελογισμένους φόρους, αν κάποιοι που αποδεδειγμένα έκλεψαν και βίασαν το κουφάρι αυτού του τόπου έμπαιναν φυλακή. Εσείς δεν μπορείτε να βάλετε φυλακή ούτε καν τον Μάκη Ψωμιάδη.

Εμείς που δεν πληρώνουμε, δεν πιστεύουμε στην ελληνική δικαιοσύνη μέχρι να βρεθούν δικαστές να ορθώσουν ανάστημα, όπως ο Τερτσέτης και ο Πολυζωίδης ή έστω ο τυπολάτρης Σαρτζετάκης, αφού και καλά το νεκρό κουφάρι του Συντάγματος είναι ακόμα σε ισχύ.

Εμείς που δεν πληρώνουμε, προσπαθούμε με κάθε μέσο, σε φιλικό επίπεδο σε επίπεδο γειτονιάς ή με οποιοδήποτε πρόσφορο μέσο, να πείσουμε και άλλους συμπολίτες μας, ότι το σημείο μηδέν έχει φτάσει: Αν δεν αντιδράσουμε, μέρα με την μέρα, θα μας ισοπεδώσουν με μισθούς Βουλγαρίας και εργασιακές συνθήκες 19ου αιώνα.

Εμείς που δεν πληρώνουμε, έχουμε πλήρη επίγνωση ότι, αν παρ΄ ελπίδα αντιπροσωπεύουμε ικανή πλειοψηφία του ελληνικού λαού, θα αυξήσετε αυτόχρημα τις προσαυξήσεις από καθυστέρηση φόρων, θα μας εκβιάσετε και αν χρειαστεί θα κατασχέσετε και τα σπίτια που μένουμε. Έτσι θα επιτελέσετε εσείς, οι σοσιαληστές την εκφοβιστική προπαγάνδα των αλήστου μνήμης εθνικοφρόνων της μετακατοχικής περιόδου, που το μότο τους ήταν, ότι οι κουμουνιστές θα σας πάρουν τα σπίτια.

Εμείς που δεν πληρώνουμε, έχουμε επίγνωση ότι μπορεί να επιταχύνουμε τις εξελίξεις για μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της Ελλάδας, αλλά και το μαρτύριο της σταγόνας με τον καιρό δεν θα έχει καμιά διαφορά. Αντιλαμβανόμαστε το πολιτικό κενό που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και έχουμε πλήρη επίγνωση ότι το πολιτικό κενό δεν μπορεί να γεμίσει ο λαϊκιστής σαμαράς και ο αδίστακτος καρατζαφύρερ. Θλιβόμαστε ακόμα περισσότερο όμως με την κατάντια της ελληνικής αριστεράς που δεν μπορεί να ενωθεί σε ένα μίνιμουμ εθνικών στόχων ακόμα και σε συνθήκες εθνικής διάλυσης.

Εμείς που δεν πληρώνουμε, πληρούμε τα κριτήρια του εθνικού στόχου που έθεσε ο εξαφανισμένος πρωθυπάλληλος στη ΔΕΘ: Έχουμε μόνο μια εργαζόμενη στη στενή οικογένεια που μάλιστα είναι απλήρωτη για μήνες και το νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου που δουλεύει τέθηκε παρανόμως σε εφαρμογή της οργουελικής εργασιακής εφεδρείας.

Εμείς που δεν πληρώνουμε, προσπαθούμε επιπόνως και με πλήρη επιτυχία μέχρι στιγμής να μην πέσουμε σε ομαδική κατάθλιψη και να μην μας κυριεύσει ο φόβος, όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα. Γιατί ο φόβος που επιδέξια διασπείρουν είναι το πυρηνικό τους όπλο. Αλλά ο φίλος Greek Rider http://greekrider.blogspot.com/search?updated-max=2011-09-14T21%3A05%3A00%2B03%3A00&max-results=7 τις προάλλες, μου υπενθύμισε το προηγούμενο στιχάκι από το πασίγνωστο… θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία… του Ανδρέα Κάλβου.

Ωδή τετάρτη

ΕΙΣ ΣΑΜΟΝ

Όσοι το χάλκεον χέρι

βαρύ του φόβου αισθάνονται,

ζυγόν δουλείας ας έχωσι•
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.

Αυτή (και ο μύθος κρύπτει

νουν αληθείας) επτέρωσε

τον Ίκαρον• και αν έπεσεν

ο πτερωθείς κ' επνίγη

θαλασσωμένος•

Αφ' υψηλά όμως έπεσε,

και απέθανεν ελεύθερος.-

Αν γένης σφάγιον άτιμον

ενός τυράννου, νόμιζε

φρικτόν τον τάφον.

[δ'-κγ']

Εάν φιλοτιμούμεθα
'να την ξαναποκτήσωμεν
μ' ίδρωτα και με αίμα,
καλόν είναι το καύχημα
της αρχαίας δόξης.

Ανδρέα Κάλβου, Ωδαί

Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες

Πρώτα εμφανίστηκε η έγκριτος εφημερίδα, aka καθημερινή, να προλειάνει το έδαφος. Οι σκηνές στην πλατεία και ο κόσμος που προσπαθεί να συντονίσει τη σύγχυση του αν όχι σε κάτι πλήρως δημιουργικό, τουλάχιστον σε κάτι αρκούντως αγχολυτικό, προσβάλει την αισθητική της κορωνίδας του καθεστωτικού καθωσπρεπισμού. Την επομένη μέρα, σε αγαστή συμπαιγνία σκάει και άλλη φυλλάδα το β(λ)ήμα με ανάλογο περιεχόμενο. Μάλιστα το β(λ)ήμα την Κυριακή έχει αφιέρωμα στα Ιουλιανά του 1965, αλλά φαντάζομαι δε θα αναφέρεται στο ότι εκείνες τις μέρες η άλλη εφημερίδα του Συγκροτήματος, τα νέα, καιγόταν στην Χρήστου Λάδα από αγανακτισμένους της εποχής και αναγκάστηκε να αλλάξει τίτλο την ίδια μέρα με τον οποίο …δεν υποστήριζε πια τους αποστάτες. Και τσουπ αφού έχει προετοιμαστεί το έδαφος σκάει και ο εξαφανισμένος δήμαρχος αθηναίων, με το τεράστιο μέχρι στιγμής έργο στην πόλη, ως παις εν τρικυμία εν καμίνω, και δηλώνει πως ανέλαβε πρωτοβουλία να σταματήσει η κατάληψη της πλατείας Συντάγματος και να απομακρυνθούν οι σκηνές που βρίσκονται στο κέντρο της πλατείας…

Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες. Δεν εκτοξεύεται ως απειλή είναι λελογισμένη διαπίστωση ενός ψηφοφόρου στο δεύτερο γύρο του καμινίσκου για να φύγει τότε το άγος του κακλαμάνη. Απλώς αυτές οι διορθωτικές κινήσεις που με πολύ στραμπούληγμα συνολικότερων αντιλήψεων προσπαθήσαμε και κάναμε τελείωσαν. Αν συνεχίσετε έτσι θα σας πάρει και θα σας σηκώσει…

Μας τον εφαρμόζουν…

Έχουν διαβάσει καλά οι βουλευτές τι θα ψηφίσουν; Διαβάστε όλο τον εφαρμοστικό νόμο για την εκποίηση της ελληνικής περιουσίας...

Την Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011 ψηφίζεται στη Βουλή των Ελλήνων το ΜεσοπρόθεσμοΠλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής και την Πέμπτη ο Εφαρμοστικός νόμος που υλοποιεί το Μεσοπρόθεσμο.

Τα «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» πήραν στα χέρια τους το επίσημο κείμενο του Εφαρμοστικού νόμου που έχει δοθεί στους Έλληνες Βουλευτές και διαβάζοντας τις διατάξεις αναρωτιόμαστε αν οι Βουλευτές που σκέφτονται να τον ψηφίσουν, έχουν μελετήσει ένα προς ένα τα άρθρα του και το περιεχόμενό τους.

Η αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας μετατρέπεται ουσιαστικά σε μια ευτελή για τα ελληνικά συμφέροντα πώληση μεγάλου μέρους της δημόσιας περιουσίας, προς όφελος των δανειστών μας. Η χώρα υποθηκεύει το μέλλον της, όχι μόνο το άμεσο αλλά και το απώτερο.

Η παραχώρηση π.χ. της εκμετάλλευσης των αρχαιολογικών χώρων, που αποτελούν κομμάτι του μοντέλου ανάπτυξης που ευαγγελίζονται οι εμπνευστές του νόμου, πώς θα αυξήσει τα έσοδα του δημοσίου αφού θα πηγαίνουν απευθείας στους δανειστές μας. Αυτό αποτελεί ένα από τα πολλά παραδείγματα που μπορεί κάποιος να δει στα άρθρα του νόμου.

http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=23657&categories_id=69

Φύκια για μεταξωτές κορδέλες

Όταν ο λαός αρχίζει να κοχλάζει και να πάλλεται σε εν δυνάμει ενοχλητικές αναταραχές του πολιτικού βάλτου με τα σαπρόφυτα του, τότε ο πρωθυπάλληλος και οι υποτακτικοί του αρχίζουν τα σικέ παιχνίδια. Πρώτα, μετά από ενδελεχείς ασκήσεις αμοιβαίας γελοιότητας (συγκυβέρνηση), άλλαξαν θέσεις στα σαπρόφυτα του βάλτου. Φύγε εσύ, πήγαινε να καθίσεις στο πιο ξεκούραστο περιβάλλον, άξιος ο μισθός σου. Έλα εσύ με την αλαζονική ευφυΐα σου και το ειδικό σου βάρος να καθίσεις στην οικονομία μας, μπας και καταφέρεις να ναρκώσεις το λαό με το ρητορικό σου σφρίγος. Όλως συμπτωματικώς την ημέρα της ψηφοφορίας της βολής, το συμβόλαιο της επικρατείας,  φαντάζομαι μετά από ενδελεχή ανάλυση και post modern νομικά επιχειρήματα φέρεται να αναγνωρίζει το μνημόνιο ως νόμιμο και συνταγματικό http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=287251. Λίγο έτσι, λίγο γιουβέτσι κάτι γίνεται. Ο ετερόκλητος κόσμος στις πλατείες μειώνεται. Την άλλη εβδομάδα θα συμμετάσχουμε απλώς σε κάποιο κύκνειο άσμα;

Πάντως η κυβέρνηση κερδίζει την αναγκαία ψήφο, για εμπιστοσύνη ας μην μιλάμε έχει καταντήσει κουρελού από τα μαντρωμένα ψηφαλάκια. Η ανησυχία του βάλτου όμως παραμένει. Πρέπει να ψηφιστεί πάσει θυσία το μεσοπρόθεσμο για να θεμελιώσει τα μακροπρόθεσμα σχέδια τους. Αυτή άλλωστε δεν ήταν και είναι και η μοναδική δουλειά του πρωθυπάλληλου, να επιταχύνει τις εξελίξεις για να μας περάσει κορσέ το μνημόνιο και να καταβάλει με κάθε επιμέλεια την προσπάθεια εμπέδωσης του στις πλάτες μας; Και ξαφνικά, τι ευτυχής μαγική σύμπτωση ήταν αυτή! Ως Lexotanil του λαού που κοχλάζει επιστρατεύεται η κάθαρση στο ποδόσφαιρο. Σε λίγο μπορεί να μην έχεις ψωμί να φας, φάε ψωμιάδη και βέλαξε μπέ-ο. Μη φας όμως πολύ και βαρυστομαχιάσεις γιατί από την τυχόν μικρή, ή μεγάλη σου εμπειρία με τη δικαιοσύνη, θα έπρεπε να γνωρίζεις πως το πραγματικό της όνομα είναι Αρνησιδικία. Με απλά λόγια, πολύς λόγος προσπαθούν να γίνεται, αλλά να είσαι σχεδόν σίγουρος ότι, ούτε αυτοί δε θα μπουν, και αν μπουν, όταν μπουν, δε θα κάτσουν, φυλακή.

Σημάδια ελευθερίας

Το παιδί χαράζει στην άμμο παίζοντας νοήματα.
Δεν το ξέρει, αλλά σχεδιάζει αβίαστα, πρότυπα ελευθερίας.
Οι ενήλικοι εκ της κοινής, της πολύ πουτάνας λογικής, ορμώμενοι
το νουθετούν να μην χτίζει στην άμμο παλάτια.
Το κύμα επιβεβαιώνει την κοινή λογική.
Το παιδί δεν πτοείται.
Θα χαράξει στην άμμο, παιχνίδι, το επόμενο νόημα ελευθερίας.

Η Κλίση της βίας σε όλες τις πτώσεις

Η καθημερινή, διαδοχική βία, τα γουρούνια κλωτσάνε κεφάλια και όποιον πάρει ο κακοφορμισμένος άνεμος.

Της θεαματικής βίας που ενσωματώνεται και επικάθεται κάθε εβδομάδα στα κύτταρα μας σαν ραδιενέργεια.

Την βία που αποβάλλουμε ως κόπρανα και ραδιενεργά υγρά για να συνεχίσουμε τον άγονο αγώνα της στυγνής επιβίωσης.

Ω! Τι κόσμος πατέρα! Η βία της πάλης των αποχαυνωμένων τάξεων και της αποθρασυνόμενης ιθύνουσας… Ω! πρέπει να διαλέξεις, τώρα, πλευρά πατέρα. Οι τοίχοι του σπιτιού μας κουνιούνται, η καθημερινή, διαδοχική βία, που προβάλλεται αδιαβάθμητα ως εκφοβιστικό θέαμα, θα πάρει και θα μας σηκώσει…

Εκτιμώντας τις συνέπειες μιας μόλυνσης

Όσο οι συνέπειες του πυρηνικού δυστυχήματος της Φουκουσίμα αυξάνονται, όσο η ραδιενέργεια εξαπλώνεται, τόσο η πληροφόρηση αλλά και οι αντοχές των περισσοτέρων ημών για ενδελεχή ενημέρωση μειώνονται. Σου δημιουργείται η εντύπωση, πως αν αναπόδραστα οδηγούμασταν σε μια κλιμακούμενη, μείζονα πυρηνική καταστροφή, τόσο θα την αντιμετωπίζαμε με ένα βαριεστημένο ενδιαφέρον στα όρια της νοσηρής αδιαφορίας. Δείχνουμε να μην μπορούμε να κοιτάξουμε το αποτρόπαιο πρόσωπο των επιλογών μας, σαν ανθρώπινο είδος, στον καθρέφτη. Πρέπει να κυνηγήσουμε τον επιούσιο μας και όταν κουραστούμε έχουμε ταινίες και σειρές με πιο θελκτικά θέματα που περιμένουν τη θέαση τους. Άλλωστε με κάποιο τρόπο πρέπει να ξεχαστούμε από το δυσθεώρητο εθνικό μας έλλειμμα, που δυστυχώς μετρημένο μόνο ποσοτικά, βαίνει πάλι διψήφιο. Δεν βλέπεις τη γίνεται γύρω σου; Σεισμοί, λοιμοί, εμφύλιες συρράξεις και καταποντισμοί. Που να τρέχεις τώρα να ψάξεις λύση ριζική. Σκάσε και σκάψε το λαγούμι σου.

Έτσι και εγώ δεν θα προσθέσω περαιτέρω λεκτικούς παφλασμούς στην προελαύνουσα ραδιενέργεια της Φουκουσίμα, ανήμερα των 25 χρόνων από το πυρηνικό δυστύχημα του Τσερνομπίλ, άλλα θα αναδημοσιεύσω ένα άρθρο των New York Times via Ελευθεροτυπίας, για μια σχεδόν λησμονημένη οικολογική καταστροφή-την μόλυνση του κόλπου του Μεξικού από τη BP- έχοντας την εντύπωση πως οι μεταφράσεις άρθρων των New York Times που παρουσιάζονται στο κυριακάτικο φύλλο της Ελευθεροτυπίας, δεν είναι διαθέσιμες στο διαδίκτυο.

Μετά την έκρηξη που σημειώθηκε στην πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου Deep Water Horizon του ομίλου BP, η επιστήμονας Σαμάνθα Τζόι, έστρεψε την προσοχή της στις πετρελαιοκηλίδες. Η ομάδα της ήταν αυτή που πήγε στον Κόλπο του Μεξικού αμέσως μετά την εμφάνιση της πετρελαιοκηλίδας τον Απρίλιο του 2010. Σήμερα η 45χρονη δρ. Τζόι, του Πανεπιστημίου της Τζώρτζια, είναι υπεύθυνη μιας ομάδας που προσπαθούν να αντιληφθούν τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Παρακάτω ακολουθεί ένα δείγμα της συζήτησης μας:

Ερ: Πώς μάθατε για πρώτη φορά για τη πετρελαιοκηλίδα;

Απ: Ήμουν σπίτι και ανάρρωνα από τραυματισμό στην πλάτη μου. Μερικοί συνάδερφοι μου, όμως, ήταν κοντά στην έκρηξη. Είμαι μέλος του Hydrates Research Consortium του Κόλπου του Μεξικού, που μελετά τα υδάτινα περιβάλλοντα. Η ομάδα μας διαθέτει ένα κέντρο ερευνών μόλις 10 μίλια βόρεια από την πετρελαιοπηγή της BP, Μακόντο. Όταν ξημέρωσε το επόμενο πρωί, οι συνάδερφοι μου είδαν τους καπνούς από 10 μίλια και άκουσαν επίσης τα φουγάρα από πολλά πλοία τα οποία έπλεαν προς την πετρελαιοπηγή της BP. Σύντομα η Ακτοφυλακή έδωσε εντολή να φύγουν από την περιοχή επειδή χαρακτηρίστηκε απαγορευμένη ζώνη. Οι συνάδερφοι μου έστειλαν e-mails περιγράφοντας όλα όσα είχαν δει.

Ερ: Πως αισθανθήκατε όταν διαβάσατε αυτά τα μηνύματα;

Απ: Αναστατώθηκα πολύ. Από όλα όσα είχαν αναφέρει, ανησύχησα για μια πιθανή ανεξέλεγκτη διαρροή πετρελαίου από την πετρελαιοπηγή. Αυτή η εξέδρα συνδεόταν με ένα υποθαλάσσιο τμήμα με φυσικό αέριο- για την ακρίβεια επρόκειτο για 40% αέριο. Αλλά οι άνθρωποι της Ακτοφυλακής έλεγαν ότι όλα ήταν εντάξει. Στην αρχή ισχυρίστηκαν ότι δεν υπήρχε καμία διαρροή. Έπειτα επρόκειτο για μόλις 1000 βαρέλια την ημέρα, που σύντομα έγιναν 5.000. Επιστήμονες τους οποίους γνώριζα και κάνουν τηλεανίχνευση από δορυφόρο, μου έλεγαν ότι η πετρελαιοκηλίδα ήταν τουλάχιστον 5 με 10 φορές μεγαλύτερη από ό,τι έλεγαν.

Ερ: Και τι ανακαλύψατε;

Απ: Οι συνάδερφοι μου, Βέρνον Άσπερ από το Πανεπιστήμιο του Νότιου Μισισιπή και Άρν Ντίρκς από το Πανεπιστήμιο του Μισισιπή, ήταν αυτοί που ανακάλυψαν αυτά τα νέφη πετρελαίου και φυσικού αερίου, που περιείχαν περίπου 90% αέριο μεθάνιο. Αυτά τα υποθαλάσσια νέφη ήταν μεγάλα: 3 με 5 χλμ. πλάτος και 10 με 20 χλμ. μήκος. Επίσης μετακινούνταν! Ταξίδευαν με ταχύτητα 3 χλμ τη μέρα.

Ερ: Γιατί ήταν τόσο σημαντικό το γεγονός ότι τα ανακαλύψατε;

Απ: Η επίσημη ιστορία ήταν ότι το πετρέλαιο ανέβαινε προς τα πάνω από την πηγή στην επιφάνεια, θεωρητικά, διασκορπιζόταν και διαλυόταν. Η ανακάλυψη των συγκεντρώσεων πετρελαίου υποδείκνυε ότι μια σημαντική διάσταση της πετρελαιοκηλίδας δεν είχε αναγνωρισθεί.

Ερ: Πως αντέδρασε η κυβέρνηση στην ανακάλυψη σας;

Απ: Είπαν ότι ήμασταν εντελώς τρελοί. Δεν δέχονταν ότι υπήρχαν νέφη πετρελαίου στα ύδατα για πολύ καιρό.

Ερ: Εκτός από τα νέφη πετρελαίου, τι ανακάλυψε η ομάδα σας;

Απ: Στην επιφάνεια της θάλασσας στα τμήματα από όπου πήραμε δείγμα, επήλθε καταστροφή. Συχνά έβλεπες αυτή τη γλίτσα να καλύπτει τα πάντα. Υπήρχαν αυτά τα βακτηρίδια στη θάλασσα που τρέφονται με πετρέλαιο. Τα απόβλητα τους πέφτουν στον πυθμένα της θάλασσας όταν αποκτήσουν συγκεκριμένο βάρος. Και μάλλον θα έπεφταν σαν χιόνι για μήνες, επειδή έχουν καλύψει το βυθό. Τυπικά, ο πυθμένας της θάλασσας είναι γεμάτος ασπόνδυλα- μικρά πλάσματα με κελύφη. Λοιπόν τα κελύφη ήταν ακόμα εδώ, αλλά τα πλάσματα ήταν νεκρά. Υποθέτω ότι πέθαναν από ασφυξία όταν ήρθαν σε επαφή με το νέφος πετρελαίου.

Ερ: Πως θα χαρακτηρίζατε τον πυθμένα της θάλασσας;

Απ: Θα έλεγα ότι μοιάζει με νεκροταφείο. (…)

Claudia Dreifus/ The New York Times 22.3.2011- Ελευθεροτυπία 3.4.2011

http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9500E4DD1531F931A15750C0A9679D8B63&ref=claudiadreifus

http://www.tovima.gr/world/article/?aid=397383&h1=true

Νίκος Παπάζογλου- Φεύγω

Ανήκω σε εκείνους τους ανθρώπους που αν και έχουν πολλαπλά μουσικά ακούσματα, δύσκολα μπορούν να τραγουδήσουν, έστω και ελληνικά κομμάτια σε μια παρέα, καθότι εσωστρεφής κατά δεύτερον και κατά πρώτον φάλτσος. Έτσι νοιώθω ευγνωμοσύνη για τον Νίκο Παπάζογλου, γιατί τον πασίγνωστο Αύγουστο του κάποια στιγμή σε μακρινές εποχές κατάφερα να τον τραγουδήσω αβίαστα σε μια παρέα με γνήσιο αίσθημα χωρίς να σκέφτομαι αν είμαι φάλτσος ή όχι.

Χρόνια μετά, ρώτησα ένα φίλο που δούλευε εκείνη την εποχή σε ένα μπαρ στο Πήλιο και συναναστράφηκε για λίγο τον Νίκο Παπάζογλου, τι μέρος του λόγου νομίζει ότι είναι. Δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες της συμπεριφοράς του, που μου μετέφερε. Η κεντρική ιδέα πάντως ήταν, πως ήταν κύριος και τόσο γνήσιος όσο τα τραγούδια του.

Η λεωφόρος της δόξας

Τα πτώματα άταφα,

στην πεθαμένη γη,

ακτινοβολούσαν ραδιενεργό θάνατο.

Οι επιστήμονες, πυρηνικοί στην εξειδικευμένη γνώση τους

πάνε χρόνια που διασπάσανε το άτομο,

όμως η ανακάλυψη της μεθυσμένης λογικής τους,

αντί να κλειδωθεί στα αμπάρια του αναπόδραστου,

εκχωρήθηκε ατάκτως από τις Κοινωνίες στις Εταιρείες

γιατί έτσι έβγαιναν καλύτερα τα νούμερα για τους λίγους

που έριξαν στάχτη στα μάτια των πολλών.

Βέβαια οι ελάχιστοι του ανθρώπινου είδους μας,

οι επονομαζόμενοι ελίτ,

σίγουρα θα χρησιμοποιούσαν μια ανακάλυψη

που σπέρνει τον απόλυτο φόβο στον πόλεμο

ή και μόνο ως απειλή του

και παράγει απεριόριστη ενέργεια,

αν σπείρεις πυρηνικά ειρηνικά τη γη.

Όμως όλοι μαζί λησμονήσαμε

τρέχοντας στη λεωφόρο της δόξας μας

ή στους δρόμους του άρτου ημών του επιούσιου

ότι οι άνθρωποι

δεν είναι κάποια νούμερα που ανεβοκατεβαίνουν,

δεν χρειάζονται μόνο ενέργεια

για να επεκταθούν προς την εξαφάνιση των πάντων.

Αν ανέβουν οι τιμές των στοιχείων της ζωής

πάνω από το φυσιολογικό,

πόσο μάλλον αν η μόλυνση στη μήτρα θάλασσα

είναι κατά 7,5 εκατομμύρια φορές πάνω από το όριο,

καθαρής αναπνοής των ειδών

και οι άνθρωποι πεθαίνουν.

(Μόνο κάπου εκεί στην Άπω Ανατολή;)

Πάντως,

στην απέναντι ακτή του Ειρηνικού,

το θηλυκό αστέρι 2436, εκ Ισπανίας ορμώμενο,

με το μικρό της όνομα συνώνυμο της υπομονής,

γραφόταν στη λεωφόρο της δόξας

ακτινοβολώντας αυταπόδεικτη ομορφιά

και σελυλόιντ υποσχέσεις μιας λαμπρής συμμετοχής

σε μια μελλοντική ταινία επιστημονικής φαντασίας, που

τα πτώματα άταφα,

στην πεθαμένη γη,

θα ακτινοβολούν ραδιενεργό θάνατο.

Υπόγειες αντανακλάσεις

Ο υποφαινόμενος καινοτόπιος θα φιλοξενηθώ σήμερα, 8μ.μ με 10μ.μ,  διαλέγοντας μουσικές στην τακτική εκπομπή του φίλου Κώστα Μαζιώτη με τίτλο "Υπόγειες Αντανακλάσεις" στο Indieground radio. Όσοι έχουν παρακολουθήσει τις αποσπασματικές μουσικές επιλογές του ιστολογίου  μπορούν ήδη να σχηματίσουν μια πρώτη εικόνα. Όποιος έχει χρόνο και καλή διάθεση μπορεί να συντονιστεί στο κάτωθι link.   

http://www.indiegroundradio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=54&Itemid=54&lang=el

Μορφή καταπλήξεως

Οι άρρωστοι ξεχωρίζουν αναμεταξύ τους
οι υγιείς είναι ίδιοι.
περνώντας απ’ το γέλιο γνωρίζω αλάνθαστα
και τους μεν και τους δε.
τείνω στην άπνοια του νου με λευκότητα
οι δυστυχίες διαφέρουν η ευτυχία είναι μία.

Αφανείς ήρωες

Δεν αντέχω να διαβάζω για τους "αφανείς ήρωες της Φουκουσίμα". Ίσως να μου ήταν λιγότερο επώδυνο, αν στη θέση των τριών εργατών που υπέστησαν εγκαύματα στην προσπάθεια τους να ψύξουν τους αντιδραστήρες και εκτέθηκαν σε επίπεδα ραδιενέργειας 10.000 φορές υψηλότερα από το κανονικό, ήταν κάποια μέλη, ή και ο πρόεδρος αυτοπροσώπως, του Διοικητικού Συμβούλιου της ιδιωτικής εταιρείας TEPCO που εκμεταλλεύεται τα πυρηνικά εργοστάσια, στα πλαίσια βεβαίως-βεβαίως της δια βίου μάθησης των ίδιων των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου, αλλά και ως έμπρακτη εφαρμογή της περίφημης εταιρικής κοινωνικής ευθύνης που κάθε εταιρεία που σέβεται τον εαυτό της, τα τελευταία χρόνια, την λανσάρει σαν το απόλυτο εγκόλπιο της.

Η TEPCO, που ιδρύθηκε το 1951, σήμερα είναι η 4η σε μέγεθος εταιρεία παραγωγής ενέργειας στον κόσμο και η μεγαλύτερη στην Ασία. Μόνο μέσα στα τελευταία 25 χρόνια εμφανίζεται να έχει λειάνει τις συνέπειες σε τουλάχιστον διακόσια ατυχήματα και μόνο στην τελευταία δεκαετία να έχει παραποιήσει καμιά τριανταριά εκθέσεις επιθεωρητών ασφαλείας. Αλλά φαίνεται πως ακόμα και στην Ιαπωνία, αν κάποιος πρέπει να κάνει χαρακίρι, ερμηνεύεται κατά το δοκούν.

http://www.enet.gr/?i=news.el.kosmos&id=262371
 
http://agauch-katerina.blogspot.com/2011/03/blog-post_16.html

Walkabout

Στην Αυστραλιανή ενδοχώρα οι αυτόχθονες Aborigines, όταν ένα αγόρι της φυλής τους φτάνει στην ηλικία των 16 ετών, το αφήνουν μόνο του στην έρημο. Για μήνες θα πρέπει να κοιμηθεί σ΄ αυτήν. Να θρεφτεί από τη στεγνή φύση, με τα λίγα δέντρα, το ελάχιστο νερό, τα ερπετά. Να παραμείνει ζωντανός. Μόνο τότε θα επιστρέψει επάξια ενήλικας στη φυλή του.

Ο Νicolas Roeg ξεκίνησε ως διευθυντής φωτογραφίας πριν αναλάβει την συν-σκηνοθεσία της cult ταινίας Performance (1970) με τον Mick Jagger και την Anita Pallenberg. Έτσι η πρώτη αποκλειστικά δική του σκηνοθεσία είναι το Walkabout (1971) και 40 χρόνια μετά η ταινία αναδεικνύεται σε ένα αριστούργημα- το ξέρω πολύ χρησιμοποιημένη λέξη, αλλά στην προκειμένη περίπτωση σχεδόν περιοριστική της χαρισματικής αμφισημίας της συγκεκριμένης δημιουργίας- που αν και στην αρχή επαινέθηκε ως μια cult ταινία, αντιθέτως είναι μεστή στοχασμού χρησιμοποιώντας επιδέξια τη φύση του κινηματογραφικού μέσου: επιδέξια παράθεση εικόνων, όχι για καλλιγραφικούς, περιγραφικούς, σκοπούς άλλα έμπλεη συναισθηματικών δονήσεων που απηχούν αλληγορίες που καταδεικνύονται με κινηματογραφικά χαρισματικό τρόπο.

Ο Roeg εντάσσει επιδέξια μια παραλλαγή στην αβοριγιανή τελετή ενηλικίωσης. Ένας πετυχημένος πατέρας χρηματιστής αυτοκτονεί μπροστά στα παιδιά του, το αγόρι 7-8 χρονών, το κορίτσι στην εφηβεία, ενώ αρχικά έχουμε υποθέσει ότι όλοι μαζί έχουν κάνει εκδρομή για πικ-νικ κοντά στην έρημο. Το γεγονός της αυτοκτονίας σου φαντάζει ιδιότροπα παρατραβηγμένο, αν και ο σκηνοθέτης στην ανάπτυξη των πρώτων πλάνων του, σου δίνει εκ των υστέρων την εντύπωση ότι το είχε προοικονομήσει. Τα παιδιά αποσβολωμένα χάνονται στην έρημο και γρήγορα είναι εμφανές ότι δεν θα είναι δυνατόν να επιβιώσουν για πολύ. Είναι μαλθακά παιδιά του δυτικού πολιτισμού που έχουν γνωρίσει ακόμα και το κοτόπουλο τεμαχισμένο ως μπούτι, στήθος, φτερούγα, στα ράφια του σουπερ μάρκετ, είναι πέρα από τη σφαίρα της αντίληψης τους ότι για να επιβιώσουν στην έρημο θα πρέπει να θηρεύσουν σαύρες και άλλα ερπετά. Θέλουν νερό σε μια έρημο και πρέπει να είναι επιδέξια για να το ανακαλύψουν, πως μπορεί να είναι επιδέξια, όταν κάνεις δεν τους έχει προετοιμάσει για κάτι τόσο απαιτητικά επώδυνο;

Ως από μηχανής θεός θα εμφανιστεί  μπροστά τους ένας Aborigine που βρίσκεται στο walkabout του, δηλαδή στην τελετή περιπλάνησης του. Μέχρι τότε όμως, αν και αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατό να επιβιώσουν τα δύο παιδιά, ο σκηνοθέτης δεν έχει αναπτύξει την ταινία με το ρυθμό του θρίλερ. Τα πλάνα του είναι σαν φλούδες ενός νέου κόσμου που ανακαλύπτονται μπροστά στα μάτια των παιδιών. Η φύση δεν αποδίδεται ως ειδυλλιακή από τον σκηνοθέτη, συχνά είναι εκφοβιστική, αλλά τα παιδιά με ανεπαίσθητες κινήσεις ενσωμάτωσης αρχίζουν να εντάσσονται σε αυτήν.

Για να μην ξεχνιόμαστε ο από μηχανής Aborigine νεαρός θα βοηθήσει τα δύο παιδιά να επιβιώσουν. Η ανάπτυξη της μεταξύ τους επικοινωνίας αποδίδεται με λαμπρά πλάνα και μια έξοχη φωτογραφία που θα είναι το σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη και σε κατοπινές ταινίες του όπως το Don’t look now (1973).

Ο νεαρός ιθαγενής σέβεται τον κόσμο μέσα στον οποίο συνυπάρχει, θηρεύει για να φάει. Δεν σκοτώνει από ευχαρίστηση. Έτσι όταν γίνει θεατής ενός αποτρόπαιου σαφάρι που κατακρεουργούνται ζώα ως στόχοι σκοποβολής θα αλλάξει εντός του ο ρυθμός του κόσμου…

Μέσα από μια απλή ιστορία ο Νicolas Roeg χτίζει επιδέξια μια αλληγορία για τις κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού μας. Ο χρηματιστής πατέρας μας αυτοκτόνησε και εμείς πλαδαρά, νωθρά παιδιά της διαρκούς οικονομικής μεγέθυνσης πρέπει να επιβιώσουμε σε ένα καινούργιο κόσμο με νέες συντεταγμένες. Η αλαζονεία μας, μας κάνει να νομίζουμε ότι εξουσιάζουμε τη φύση, χτίζοντας τέρατα που γκρεμίζονται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, όταν ένας σεισμός ξεφεύγει από τα νούμερα που είχαμε προβλέψει ότι μπορούμε να αντεπεξέλθουμε και ισοπεδώνει τους πυρηνικούς πύργους της Βαβέλ που είχαμε υψώσει με τόση οίηση και αυθάδεια. Η φύση δεν είναι τιμωρός ή θεότητα που πρέπει να λατρεύουμε όπως οι πρωτόγονοι, η φύση απλώς είναι και εμείς εθελοτυφλούμε κάνοντας πως δεν αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη της και το γεγονός ότι και εμείς αποτελούμε στο πέρας της ύπαρξης μας, ελάχιστη σκόνη της.

Η ταινία ένα σεμνό αριστούργημα σου υποβάλει διαρκώς ανάλογες σκέψεις, ενώ έχεις χαθεί στον υπαινικτικό ρυθμό της. Τα τελευταία χρόνια, όταν βλέπω ταινίες μακριά από την κινηματογραφική αίθουσα κάνω συχνά διαλλείματα. Αλλά αυτή η κινηματογραφική περιπλάνηση με κράτησε καθηλωμένο, με το μυαλό μου σε μια επιταχυνόμενη εγρήγορση, διαρκώς.

http://closeupbarry.livejournal.com/tag/masterpiece#closeupbarry6702

http://www.sub-titles.net/en/ppodnapisi/podnapis/i/727498/walkabout-1971-subtitles

Μεμονωμένες περιπτώσεις- παράπλευρες απώλειες

Θυμάμαι ακόμα το σοκ της περιγραφής του φίλου μου, που μου εξιστορούσε, πως ένας μετανάστης απ΄ αυτούς που καθαρίζουν τα παρμπρίζ των αυτοκινήτων, διαμελίστηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο επί της Μαραθώνος, στο ύψος της Αττικής οδού κοντά στο Πικέρμι, και ο ζωόμορφος οδηγός που τον διαμέλισε – προσβάλω τα ζώα στο όνομα της αφήγησης- δε θεώρησε στοιχειώδη υποχρέωση του να σταματήσει μετά το χτύπημα. Μεμονωμένη περίπτωση. Αμφιβάλω αν καταγράφτηκε το συμβάν ως είδηση έστω και σε κάποια τοπική εφημερίδα.

Θυμάμαι με λιγότερη ενάργεια περιστατικά θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων με θύματα αλλοδαπούς εργαζόμενους και θύτη την ασίγαστη ανάγκη του έθνους να διοργανώσει επάξια την Ολυμπιάδα της καταστροφής του. Μεμονωμένες περιπτώσεις, παράπλευρες απώλειες στην εξυπηρέτηση του Ολυμπιακού κλέους.

Θυμάμαι με κενά, αλλά μάλλον δεν κάνω λάθος στο μέτρημα, τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις τεμαχισμένων πτωμάτων αλλοδαπών που βρέθηκαν στα σκουπίδια. Τεμαχισμένες μεμονωμένες περιπτώσεις.

Στο όνομα διαδοχικών μεμονωμένων περιπτώσεων και παράπλευρων απωλειών απ’ αυτές που με διαλείψεις θυμόμαστε, 300 μετανάστες αποφάσισαν να υπερασπιστούν εμπράκτως το δικαίωμα στην αξιοπρεπή ζωή, εξωθώντας τους εαυτούς τους, μετά την πολλοστή μέρα απεργίας πείνας, πλησίον του θανάτου. Με ενδιαφέρει δευτερευόντως αν κάποιοι τους χρησιμοποίησαν, αν κάποιοι διοχέτευσαν αποτελεσματική προπαγάνδα ότι κάποιοι τους χρησιμοποίησαν ή αν θα αποτελούσαν στον αρχικό χρόνο στέγασης τους στη Νομική σχολή τη θρυαλλίδα για το ξέσπασμα μιας χαοτικής εξίσωσης με λάθους συσχετισμούς αριστερών δυνάμεων. Το κρίσιμο σημείο έγκειται στο ότι, οι όποιες κατακτήσεις της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας που εξέπνευσε τον Απρίλιο του 2010, θα είναι κενές περιεχομένου, αν δεν μπορέσει να βρεθεί τρόπος να μην πεθάνει κανένας μετανάστης-απεργός πείνας. Το οποιοδήποτε νομικό οπλοστάσιο που δεν μπορεί να διασταλθεί και να συσταλθεί ώστε να υπερασπίσει το θεμελιώδες δικαίωμα της ζωής καταντά αναλυτικός οδηγός χρήσης άχρηστου πολυεργαλείου.

Τον θάνατο ενός εκ των 300 μεταναστών- απεργών πείνας δεν μπορούμε και πάλι να τον προσπεράσουμε ως μεμονωμένη περίπτωση ή ως παράπλευρη απώλεια, μακριά από το καθημερινό οπτικό πεδίο μας. Αν ως κοινωνία οδηγηθούμε με τον αυτόματο πιλότο μας ως εκεί, θα έρθει και θα μας πλακώσει. Με την ευθύνη των θανάτων αυτών των ανθρώπων πάνω μας, πως θα σηκωθούμε λίγο ψηλότερα;

http://kainotopio.blogspot.com/2010/01/blog-post_31.html

ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Οι υπογράφοντες πιστεύουμε ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) η οποία θα εξετάσει το ελληνικό δημόσιο χρέος. Η τρέχουσα πολιτική της ΕΕ και του ΔΝΤ για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους έχει επιφέρει μεγάλο κοινωνικό κόστος στην Ελλάδα. Κατά συνέπεια ο ελληνικός λαός έχει δημοκρατικό δικαίωμα να απαιτήσει πλήρη πληροφόρηση όσον αφορά το χρέος που είναι δημόσιο, ή εγγυημένο από το κράτος.

Ο σκοπός της ΕΛΕ θα είναι η εξακρίβωση των αιτίων του δημόσιου χρέους, των όρων με τους οποίους έχει συναφθεί, καθώς και της χρήσης των δανείων. Στη βάση των συμπερασμάτων της η ΕΛΕ θα διαμορφώσει κατάλληλες προτάσεις για την αντιμετώπιση του χρέους, συμπεριλαμβανομένου του χρέους που θα αποδειχθεί παράνομο, μη νομιμοποιημένο, ή απεχθές. Η επιδίωξη της ΕΛΕ θα είναι να συνδράμει την Ελλάδα ώστε να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπίσει το βάρος του χρέους. Η ΕΛΕ θα επιχειρήσει επίσης να διαπιστώσει ευθύνες για τις προβληματικές συμβάσεις χρέους.

Το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος βρίσκονται στην καρδιά της κρίσης της Ευρωζώνης. Η παγκόσμια κρίση που ξεκίνησε το 2007 πήρε τη μορφή κρίσης χρέους της περιφέρειας της Ευρωζώνης. Σύμφωνα με τον τελευταίο προϋπολογισμό, το ελληνικό δημόσιο χρέος αναμένεται να αυξηθεί από 299 δις ευρώ (ή 127% του ΑΕΠ) το 2009 σε 362 δις ευρώ (ή 159% του ΑΕΠ) το 2011. Η διόγκωση του δημόσιου χρέους επέτεινε τον κίνδυνο εθνικής χρεοκοπίας των περιφερειακών χωρών και αύξησε τις πιθανότητες τραπεζικής χρεοκοπίας στην Ευρώπη. Η ΕΕ, σε συμφωνία με εθνικές κυβερνήσεις, αντέδρασε υιοθετώντας προγράμματα διάσωσης που διευκολύνουν τον προσωρινό δανεισμό των κρατών της Ευρωζώνης και προστατεύουν τις τράπεζες. Αλλά τα μέτρα αυτά δεν κατάφεραν να καθησυχάσουν τις χρηματοπιστωτικές αγορές, με συνέπεια τα επιτόκια δανεισμού των περιφερειακών χωρών να συνεχίσουν να ανεβαίνουν. Επιπλέον, το αντίτιμο των προγραμμάτων ήταν η λιτότητα. Η Ελλάδα, η Ιρλανδία και άλλες χώρες αναγκάστηκαν να περικόψουν μισθούς και συντάξεις, να μειώσουν τις δημόσιες δαπάνες, να συρρικνώσουν τις παροχές πρόνοιας, να ιδιωτικοποιήσουν δημόσιες επιχειρήσεις και να απελευθερώσουν τις αγορές. Αναπόφευκτα θα υπάρξει και περαιτέρω κοινωνικό κόστος λόγω αύξησης της ανεργίας, χρεοκοπίας επιχειρήσεων και συρρίκνωσης της παραγωγής.

Η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο των προγραμμάτων διάσωσης της ΕΕ, αλλά ο ελληνικός λαός έχει κρατηθεί στο σκοτάδι όσον αφορά τη σύνθεση και τους όρους του δημόσιου χρέους. Η έλλειψη ενημέρωσης συνιστά θεμελιώδη αποτυχία των δημοκρατικών διαδικασιών. Οι λαοί που καλούνται να φέρουν το κόστος των προγραμμάτων της ΕΕ έχουν δημοκρατικό δικαίωμα στην πλήρη πληροφόρηση.

Η ΕΛΕ μπορεί να συμβάλλει στην αναπλήρωση του δημοκρατικού αυτού ελλείμματος. Μπορεί επίσης να ενθαρρύνει τη συμμετοχή ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων στην ανάπτυξη κινημάτων για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους. Η επιτροπή θα είναι διεθνής και θα αποτελείται από ορκωτούς λογιστές του χρέους και των δημόσιων οικονομικών, από νομικούς, οικονομολόγους, αντιπρόσωπους των εργατικών οργανώσεων και μέλη των οργανώσεων την κοινωνίας των πολιτών. Θα είναι ανεξάρτητη από τα πολιτικά κόμματα, αλλά δεν θα αποκλείει τη συμμετοχή πολιτικών, αρκεί να συμφωνούν με τους σκοπούς της. Η ΕΛΕ θα διασφαλίζει την ύπαρξη εξειδικευμένης γνώσης και θα εγγυάται τον δημοκρατικό έλεγχο καθώς και το υπόλογο όλων των εμπλεκομένων.

Για να επιτύχει το στόχο της η ΕΛΕ θα πρέπει να έχει πλήρη διαχρονική πρόσβαση στις συμβάσεις και εκδόσεις δημόσιου χρέους, συμπεριλαμβανομένων των εκδόσεων ομολόγων, αλλά και διμερούς, πολυμερούς, ή άλλης μορφής χρέους και κρατικών υποχρεώσεων. Θα πρέπει να έχει τις απαραίτητες αρμοδιότητες ώστε να θέτει στη διάθεσή της όλα τα έγγραφα που κρίνει απαραίτητα για να επιτελέσει το έργο της. Θα πρέπει επίσης να θεσμοθετηθούν πρόσφοροι τρόποι ώστε να μπορεί να καλεί προς εξέταση δημόσιους λειτουργούς, όπως και να ανοίγει, μετά από αιτιολογημένο αίτημά της και δικαστική συνδρομή, τραπεζικούς λογαριασμούς, ιδίως λογαριασμούς του δημοσίου σε ιδιωτικές τράπεζες και στην Τράπεζα της Ελλάδας. Θα πρέπει, τέλος, να διαθέτει επαρκές χρονικό διάστημα για να μελετήσει τις συμβάσεις και να εξαγάγει το πόρισμά της.

Η δημιουργία διεθνούς και ανεξάρτητης ΕΛΕ για το ελληνικό δημόσιο χρέος αποτελεί αναντίρρητη ανάγκη. Είναι επίσης δημοκρατική απαίτηση του ελληνικού λαού που σηκώνει το βάρος της κρίσης και θέλει να γνωρίζει τις αιτίες της. Από όλες τις απόψεις η ελληνική ΕΛΕ θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πρότυπο και για άλλες χώρες της Ευρωζώνης.

Το αίτημα για τη συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Δημόσιου Χρέους της Ελλάδας διαμορφώθηκε το Δεκέμβρη του 2010. Την πρωτοβουλία έλαβαν προσωπικότητες που συμμετέχουν στο Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης, όπως η Νάντια Βαλαβάνη, ο Κώστας Λαπαβίτσας, ο Λεωνίδας Βατικιώτης, η Δέσποινα Σπανού, ο Γιάννης Τόλιος, ο Στάθης Κουβελάκης κ.α. Σταδιακά ωρίμασε το αίτημα έτσι ώστε να σχηματιστεί αυτή η πρωτοβουλία, στο όνομα της οποίας διενεργείται και η τρέχουσα συλλογή υπογραφών. Η ανεξάρτητη βουλευτής Σοφία Σακοράφα, διαπίστωσε την σημασία της πρωτοβουλίας και την παρουσίασε αυτοβούλως στην Βουλή των Ελλήνων τον Δεκέμβρη του 2010.

Στην κίνηση σήμερα συμμετέχουν πολλές και ανεξάρτητες ομάδες δράσης, συνδικαλιστικές οργανώσεις, κόμματα και άτομα. Έχει συμφωνηθεί μια έκκληση, η οποία και ακολουθεί στα Ελληνικά και στα Αγγλικά. Στην προσπάθεια συμμετέχουν επίσης πολλές οργανώσεις του εξωτερικού, όπως η CADTM, Jubilee Debt, Eurodad, κ.α. Συμμετέχουν επίσης οργανώσεις από Ιρλανδία, Ισπανία και Πορτογαλία, όπου τα πράγματα έχουν παραπλήσια δυναμική. Ο στόχος είναι να διαμορφώσουμε κίνημα που θα απαρτίζεται από ειδικούς αλλά καθημερινούς ανθρώπους με στόχο τον έλεγχο και την αντιμετώπιση του δημοσίου χρέους σε δημοκρατική βάση και υπέρ των εργαζομένων και των πολλών.

Έχουμε ήδη συγκεντρώσει περίπου 100 ξένες υπογραφές μεγάλου βεληνεκούς, καθώς και 60 Ελληνικές. Έχουν υπογράψει, μεταξύ άλλων γνωστών διεθνών προσωπικοτήτων, ο Νόαμ Τσόμσκι, ο Ταρίκ Αλί, ο Σλαβόι Ζίζεκ, ο Λόταρ Μπίσκι, ο Αλμπέρτο Ακόστα, περίπου 15 ευρωβουλευτές καθώς και βουλευτές από την Γερμανία, Πορτογαλία και αλλού. Από την Ελλάδα υπάρχουν οι υπογραφές των Λαφαζάνη, Γλέζου, Αλαβάνου, Σακοράφα, Δεκλερή, Παπασπύρου, καθώς και πολλών ακόμη προσώπων από τον πολιτικό και συνδικαλιστικό χώρο, διανοουμένων και καλλιτεχνών.

Στις 3 Μαρτίου του 2011 θα δοθεί επίσημη συνέντευξη τύπου και προσβλέπουμε στην κατά το δυνατόν μεγαλύτερη παρουσία του Ελληνικού και του διεθνούς τύπου. Ο ευρύτερος στόχος είναι να διαμορφωθεί πανευρωπαϊκό κίνημα κατά του χρέους. Το χρέος μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά μόνο μετά από ευρεία παρέμβαση από την βάση, τον λαό, εμάς. Η συμβολή μας θα πρέπει να είναι θερμή, ενθαρρύνοντας και άλλους να συμμετάσχουν, είτε συλλέγοντας υπογραφές, είτε με ψηφίσματα στα σωματεία τους, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Όλα θα κριθούν τελικά από την συμμετοχή μας. Δεν υπάρχει απλός τρόπος να τονιστεί αυτό επαρκώς.

Καλό θα ήταν να έχουμε μια σημαντική συγκέντρωση υπογραφών μέχρι τότε, αλλά και να συνεχίσουμε μετά με γρηγορότερους ρυθμούς. Ας δώσουμε στην πρωτοβουλία αυτή τη μεγαλύτερη δυνατή ώθηση και δημοσιότητα που μπορούμε. Το αίτημα είναι δημοκρατικό και λαϊκό. Αυτή τη στιγμή δεχόμαστε την πλέον βίαιη επίθεση. Αυτή η επίθεση για να απαντηθεί χρειάζεται συμπαγές κοινωνικό μέτωπο. Σε αυτό το μέτωπο, οι θέσεις, οι αντιθέσεις και οι συνθέσεις είναι πλούτος, ο κοινός προσανατολισμός είναι δύναμη και οι διαχωριστικές γραμμές είναι δημοκρατία. Είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε για να ακουστούμε στην επίσημη σκηνή και να αλλάξουμε τα πράγματα.

http://www.gopetition.com/petition/43171.html

ΕΙΚΟΝΑ: ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΤΖΕΪΜΣ ΕΝΣΟΡ, 1891 / "ΔΥΟ ΣΚΕΛΕΤΟΙ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΡΕΓΚΑ ΤΟΥΡΣΙ"

Γέννηση

Έχω σκεφτεί, δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα νοιώσω, έχουμε σαν ζευγάρι προνοήσει, πως μπορώ επακριβώς να ξέρω τις βουλές του ανέμου, πριν χρόνια ούτε καν το σκεφτόμουν, πριν χρόνια απλά σκεφτόμουν το ζευγάρι, χέρι- χέρι, ανάσα-ανάσα, οι φόβοι καταλάγιασαν, δεν υπήρχε άγχος, τι κι αν ο αέρας φύσαγε σαν γύφτος, είναι μια έκφραση από κάποιο βιβλίο του Λουντέμη, η πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή μου ηχογραφημένη σε κασετοφωνάκι, μου ήταν ξένη κι όμως ήταν δική μου, και κάποιες δυσκολίες, έλα μωρέ ασήμαντες, μυρίζω άλλωστε τι γίνεται εκεί έξω και λένε πως έχω επιμονή, κάπως αλλιώς το φανταζόμουν να βλέπω το παιδί μου για πρώτη φορά, κι οι λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν την ένταση του συναισθήματος, τη μείξη τη στιγμής, συμπύκνωση ύλης σε κλάσμα χρόνου, κι αλλάζει η πρόσθεση, ρωτώ τον εαυτό μου 1+1 κάνουν δηλαδή 3, και στο μαιευτήριο μια γιορτή, οι φίλοι λουλούδια που ανθίζουν και πιο έξω οργή και μίσος και δύο μέρες αφού έχουμε γυρίσει σπίτι, τώρα πια και οι τρεις μας, αναζητώ να βρω συντρόφους να κατεβούμε στην πορεία, αμφιταλαντεύομαι με μικροαστική ανασφάλεια, αξίζει τα ρούχα μου να μυρίσουν από τις πρώτες μέρες δακρυγόνο, αξίζει, αλλά δε νοιώθω αρκετά απελπισμένος ή αποφασισμένος να πάω μόνος μου, ίσως να μην είναι και τόσο σημαντικό, οι εκρήξεις θα είναι κατοπινές, κάποιο σημαντικό ή και ασήμαντο συμβάν, κι όλοι θα προσκυνήσουν το χάος και θα προσπαθήσουν να καταλάβουν τα άναρθρα σημεία και τέρατα που θα προκαλέσει, θα τα κάνουν σημαία; προς τα πού θα κατευθυνθεί η ορμή;  Παραμένω σπίτι, το μικρό αγόρι κοιμάται, θηλάζει, χαμογελάει, αρπάζει τα μαλλιά της μάνας του την τρίτη μέρα, σιγά – σιγά ανοίγει διάπλατα τα μάτια του στο θαυμαστό παλιό μας κόσμο. Παραλήρημα(;)- όχι- ανάσες μια καινούργιας ζωής. Πατέρας, μητέρα, η απόσταση από τη λέξη στο βίωμα φαντάζει από τη γη στο φεγγάρι ή ίσως πάλι είναι μόνο το ταξίδι μιας ανάσας.          

Η Αίγυπτος στον Μαραθώνα ΙΙ

Σκεφτόμουν εδώ και κάποιες μέρες μια ανάρτηση για το Αρχαιολογικό Μουσείο του Μαραθώνα, το πρωτοελλαδικό νεκροταφείο στο Τσέπι, τον Τύμβο του Μαραθώνα και το Ιερό Αιγυπτίων Θεών που βρίσκονται σε κοντινές μεταξύ τους αποστάσεις αριστερά και δεξιά επί της Μαραθώνος, μετά την Νέα Μάκρη. Ήθελα να προτείνω μια όμορφη εκδρομή που μπορεί να κάνει κάποιος λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, αλλά και τη δυσθυμία μου για την εικόνα εγκατάλειψης που παρουσιάζει το πρωτοελλαδικό νεκροταφείο στο Τσέπι και το Ιερό Αιγυπτίων Θεών. Όμως ήδη ο Φώτης Απέργης στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία ανέδειξε με επάρκεια το θέμα. Έτσι το μόνο που μπορώ να κάνω, πέρα από την αναδημοσίευση του κειμένου του, είναι να προσθέσω προσωπικές μου φωτογραφίες για του λόγου του, το αληθές.

Μετά από τόσες μέρες βροχής, ο πρωινός ήλιος έμοιαζε με δώρο που ανυπομονείς να ξετυλίξεις. Σαββατιάτικη βόλτα στον Μαραθώνα με το νου στους τίτλους των εφημερίδων και τις εικόνες των χιλιάδων εξεγερμένων Αιγυπτίων να ζουν την εκρηκτική χημική αντίδραση της οργής και της ελπίδας.

Ώσπου μια μικρή επιγραφή στη Μαραθώνος, που μόλις φαίνεται ανάμεσα στις τόσες που υποτίθεται πως θ' αποκαθηλώνονταν, ειδοποιεί: «Προς Ιερό Αιγυπτίων Θεών».

Σουρεαλιστικό; Όχι τόσο. Λίγο πιο κάτω, στο «Βιετνάμ», πυρπόλησαν το ρύζι, σ' ένα ινδικό σερβίρουν δικές τους σπεσιαλιτέ και στη λεωφόρο διασταυρώνονται νωχελικά Πακιστανοί και Αφγανοί με τα ποδήλατά τους. Όμως η ανάμειξη των πολιτισμών είναι πολύ πιο παλιά απ' όσο θέλουν να πιστεύουν οι υμνητές μιας ανύπαρκτης αρχαίας καθαρότητας: Η λατρεία της Ίσιδας μεταφέρθηκε από την Αίγυπτο στην Ελλάδα ήδη από τον 4ο αιώνα π.Χ., οπότε και διαδόθηκε σε όλο τον ρωμαϊκό κόσμο. Η πρώτη γραπτή μαρτυρία μιλά για δικό της ιερό στον Πειραιά. Σιγά σιγά η αιγύπτια θεά συνδέθηκε με τη Δήμητρα και την Αφροδίτη. Στέριωσε μάλιστα τόσο, ώστε τον 2ο αιώνα μ.Χ. ο Ηρώδης ο Αττικός ίδρυσε και ιερό στην Μπρεξίζα -αυτό που εξακολουθεί να εκπλήσσει όσους περνούν από δω πρώτη φορά.

Πριν από λίγα χρόνια, το υπουργείο Πολιτισμού είχε εξαγγείλει φιλόδοξα σχέδια: μια μεγάλη αρχαιολογική και τουριστική διαδρομή που θα περιλάμβανε το αιγυπτιακό ιερό, το Μουσείο του Μαραθώνα, τον Τύμβο και το στέγαστρο του πρωτοελλαδικού νεκροταφείου στο Τσέπι. Τώρα το ιερό είναι κλειστό, ενώ η επιγραφή που μιλά για την «ανάδειξη, βελτίωση και αποκατάστασή» του με κόστος 400 χιλιάδων ευρώ στέκεται ειρωνικά πλάι στο λουκέτο, δίχως να κρύβει τα πυκνά χόρτα και τα σκουπίδια στον αρχαιολογικό χώρο, που κάθε χειμώνα απειλείται απ' τις πλημμύρες.

Όσο για το στέγαστρο, που στοίχισε 3,3 εκατομμύρια ευρώ για να προστατεύει το κοντινό, καλοδιατηρημένο αρχαίο νεκροταφείο, είναι κι αυτό από τον περασμένο Νοέμβριο κλειστό, μ' ένα κρύσταλλο ραγισμένο, το τραπέζι και την καρέκλα του ταμείου πεταμένα, τις ράμπες γεμάτες κουτσουλιές απ' τα πουλιά. Κανένας φύλακας δεν υπάρχει εδώ, αλλά και στο Μουσείο του Μαραθώνα, που είναι στην ερημιά, δεν είναι αρκετοί. Φτάνουν ο συναγερμός και οι κάμερες;

Αυτό, τουλάχιστον, λειτουργεί, με τα σχολεία να 'ρχονται τις καθημερινές και τα παιδιά να στέκονται γεμάτα περιέργεια μπρος στα επιβλητικά αγάλματα του Όσιρη και της Ίσιδας, που ανακαλύφθηκαν το 1968 στο εγκαταλειμμένο σήμερα ιερό: Τέτοια έχουν δει στη «Μούμια», αλλά όχι στους «300». Πώς βρέθηκαν εδώ;

Ελάχιστα από αυτά πάνε με τους γονείς τους και στο ολυμπιακό κωπηλατοδρόμιο, που είναι πάντα πλούσιο σε πανίδα και χλωρίδα, αλλά έρημο από περιπατητές, με τα ξερόχορτα να απλώνονται αφρόντιστα και τα ξύλινα δάπεδα σκεβρωμένα και απεριποίητα. Ακόμα και στη σαββατιάτικη βόλτα, η κρατική αδιαφορία είναι παρούσα.

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=250398

Οι λέξεις είχαν ξεφύγει…

(…) Οι λέξεις είχαν ξεφύγει οριστικά απ΄ την δικαιοδοσία των πολιτικών και των στρατιωτικών που δεν ήξεραν πια με τη να καμουφλάρουν μια πραγματικότητα που πρώτα αυτούς τους ίδιους άρχισε να τρομάζει σπέρνοντας σε αυτές τις αδυσώπητες, αδίστακτες, αδιάντροπες, αδάκρυτες καρδιές τον υπονομευτικό φόβο του απείρου, της μοναξιάς και του θανάτου, κι έκαναν την εμφάνιση τους κρούσματα πρωθυπουργών και υπουργών που δεν έπεφταν για ύπνο αν δεν ήταν βέβαιοι πως θα τους κρατούσε όλη τη νύχτα το χέρι ο καμαριέρης τους και λέρωναν το βρακί τους την ώρα των συνεδριάσεων του υπουργικού συμβουλίου επειδή έβλεπαν μπροστά τους ξαπλωμένο πάνω στο μακρύ γυαλιστερό τραπέζι το ίδιο τους το πτώμα σε κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης, ντυμένο με την απροκάλυπτη γύμνια της απόλυτης εκμηδένισης ή κρούσματα αξιωματικών, κυρίως ανωτέρων, που δεν μπορούσαν πια να μένουν μόνοι τους σ΄ ένα άδειο δωμάτιο, έτρεμαν το σκοτάδι και άνοιγαν συνεχώς συζητήσεις πάνω στο θέμα της διαλυόμενης, όπως έλεγαν, σκόνης στην οποία θα καταλήγανε «μέσα σε μια αιωνιότητα αμείωτου κενού».

… την χρονιά εκείνη έγιναν και οι περισσότερες συνομωσίες στα ανώτατα κρατικά κλιμάκια, κοπάδια βουλευτών εξαγοράζονταν και προχωρούσαν κορδωμένοι στην ακριβώς αντίθετη παράταξη μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν προσωπικές και οικογενειακές φιλοδοξίες (ένας, λένε, δέχτηκε να γίνει υπουργός για να δώσει μια τελευταία χαρά στην ετοιμοθάνατη γριά μητέρα του γιατί την είχε φάει το μαράζι που ο γιος της είχε γεράσει βουλευτής), οι φανατικοί πατριώτες κι εθνικόφρονες φυγάδευσαν περιουσίες ολόκληρες στο εξωτερικό με τη βοήθεια των αλληλο καθρεφτιζόμενων καθεστώτων που ορισμένοι απ΄ αυτούς τα κρατούσαν με τα λεφτά τους και τις διασυνδέσεις τους στην εξουσία, (…) οι κυβερνήσεις διαδέχονταν η μια την άλλη μ΄ έναν πυρετώδη ρυθμό αλληλουχίας αποτυχιών, εγκλημάτων κι αναρίθμητων μορφών ανικανότητας που έφτανε στα όρια της πνευματικής παραλυσίας φρενιασμένοι οπαδοί πεθαμένων πολιτικών αρχηγών τους έβγαλαν απ’ τους τάφους τους και κρατώντας τους ψηλά μέσα στα λασπωμένα φέρετρα τους, τους περιέφεραν στους δρόμους ζητώντας με εξτρεμιστικά συνθήματα την επαναφορά τους στην ενεργό πολιτική γιατί υποστήριζαν πως μόνο αυτοί θα γλύτωναν τη χώρα από την ολοκληρωτική της εξαφάνιση, (…) φανατισμένοι λόγιοι έβγαιναν στα μπαλκόνια τους και παρακινούσαν τα σαστισμένα πλήθη ν΄ απαρνηθούν την ζωή, να τρέφονται μόνο με ρίζες και ν΄ αναπαράγονται πλαγιάζοντας με ακρωτηριασμένα αγάλματα, μέσα σε μια συναισθηματική και ιδεολογική παράκρουση όμοια με εκείνων που προσπαθούσαν να επέμβουν στην καυτή πραγματικότητα για να την αλλάξουν ριζικά εφαρμόζοντας πολιτικά προγράμματα που ήσαν επινοήσεις άλλων εποχών-πρόκειται για τις περιπτώσεις που ονομάστηκαν «Μεταφυσικές του Δόγματος» και που θεωρούνται από τα βαρβαρότερα εγκλήματα εκ προμελέτης-,(…)

Δημήτρης Δημητριάδης- Πεθαίνω σαν Χώρα, Απρίλιος 1978

Πάρε δώσε

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Guardian το 50% των εσόδων από «φίλους και υποστηριχτές» του κόμματος των Τόρις, στην Βρετανία του Ντέιβιντ Κάμερον προέρχεται από χορηγίες χρηματοπιστωτικών εταιριών που εδρεύουν στο Σίτι του Λονδίνου. Συγκεκριμένα ανάλογες εταιρίες, την περασμένη χρονιά, ενίσχυσαν τα ταμεία του κόμματος, με 11,4 εκατ. στερλίνες (13,5 εκατ. Ευρώ).

Η είδηση σίγουρα δεν μας εκπλήσσει για τα δεδομένα που προτάσσει. Τόσο στις Η.Π.Α όσο και στην Βρετανία οι χορηγίες εταιριών στα κόμματα δεν απαγορεύονται, όπως στην Ελλάδα που επιφανειακώς φυλάει μετερίζια (στη χώρα μας απαγορεύονται δια νόμου οι χορηγίες εταιρειών στα κόμματα και οι προσφορές χρηματοδότησης δεν μπορούν να ξεπερνούν τα 15.000 ευρώ ετησίως) αλλά στην πραγματικότητα το καλό το παλληκάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι (Siemens και ΣΙΑ), ενώ έτσι κι αλλιώς κυρίως το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ με εγγύηση τα χρήματα της κρατικής επιχορήγησης λαμβάνουν δάνεια από τράπεζες και ήδη χρωστούν η ΝΔ το 20% των εσόδων της και το ΠΑΣΟΚ γύρω στο 13% των δικών του. Ενδεικτικά τα κόμματα το 2008 εισέπραξαν 62.489.723 ευρώ, ενώ έως τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 εκταμιεύτηκαν 140.231.372 ευρώ. Σημαντικά ποσά της επιχορήγησης καταχωρούνται ως επιμορφωτική χρηματοδότηση (sic) για την εκπαίδευση των μελών των κομμάτων (sic!). Για το 2008 η επιμορφωτική χρηματοδότηση ανήλθε σε 1.858.067 εκατ. Ευρώ για το ΠΑΣΟΚ, σε 2.087.000 ευρώ για τη ΝΔ, και σε 424.000 ευρώ για το ΚΚΕ.

Θα μπορούσε κανείς να αντιτάξει ότι στη Βρετανία τουλάχιστον είναι ειλικρινείς για τις πηγές χρηματοδότησης τους και ότι τα κόμματα δεν προσποιούνται τις κούκλες ενώ στο εσωτερικό τους μυρίζουν πανούκλες, αλλά εγώ θέλω να επισημάνω κάτι προφανές που συχνά διαλανθάνει της προσοχής μας, ακριβώς λόγω της προφάνειας του. Πέρα από αυτούς που ταξικά έχουν συμφέρον να στηρίζουν ένα κόμμα που το 50% της έξωθεν χρηματοδότησης του προέρχεται από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, όλοι οι υπόλοιποι έχουν άραγε τυφλωθεί τόσο πολύ από το φαντασιακό ξεροκόμματο που τους έχουν πετάξει- η ευημερία ανεξάρτητα από την τερατώδη ανισότητα θα διαχυθεί και στη βάση-που δεν αντιλαμβάνονται άραγε, πως όποιος χρηματοδοτείται από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, τρώει και πίνει ένεκα της ευγενικής χορηγίας του, πόσο μπορεί να είναι κάτι παραπάνω πέρα από απλός τζουτζές του;

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=383434&dt=09/02/2011

http://tvxs.gr/node/47674/255748

Χαρά που δεν μοιράζεται…

Ο Στέφανος Μίλερ, καθηγητής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ, γέννημα-θρέμμα του Goshen της Ιντιάνα των ΗΠΑ, πρωτοστάτησε για την αποκάλυψη των μνημείων ενός πανελλήνιου αρχαίου ιερού και την αναστήλωση ενός μεγάλου ναού, του Νεμείου Διός. Στη Νεμέα ξεκίνησε τις άοκνες προσπάθειες του το 1971 και στο τέλος παρά τις αντιξοότητες και τα εμπόδια που του έβαλαν και… συμπατριώτες μας κατάφερε να προσφέρει στον τόπο μας ένα υποδειγματικό πάρκο φυτεμένο με λουλούδια στον δρόμο για τις αρχαιότητες που ο ίδιος αποκάλυψε, όπως και ένα μουσείο χτισμένο με τα ίδια του τα χέρια.

Ο ίδιος περιγράφει τις πιο δυνατές συγκινήσεις του από το ιερό της Νεμέας ως εξής: «Η πρώτη ήταν όταν ξεκινήσαμε τις ανασκαφές στο στάδιο. Το πέταλο του σταδίου φαινόταν. Είχαμε ανοίξει μια τομή 10 μ. επί 20 μ. και σκάβαμε για δώδεκα ολόκληρες εβδομάδες χωρίς να βρούμε τίποτα.

Στα καφενεία στο χωριό είχαν αρχίσει να λένε ότι ήρθε ο έξυπνος ο Αμερικανός να σκάψει και δεν βρήκε τίποτα. Είχα απελπιστεί. Σκεφτόμουν πώς θα πάω πίσω με άδειο κουβά; Τι θα πω στο πανεπιστήμιο που είχε δώσει τα λεφτά; Μας απέμενε μία εβδομάδα πριν να φύγουμε. Και, ω του θαύματος, άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα ευρήματα: ένα νόμισμα, μερικά σπασμένα αγγεία. Είχαμε βρει το υδραγωγείο. Ο στίβος, μήκους 178 μ., πλαισιωνόταν από έναν λίθινο αγωγό με λεκάνες κατά διαστήματα για συγκέντρωση πόσιμου νερού. Σε ένα σημείο είχαμε φτιάξει μια ξύλινη ράμπα για να μην πατάμε τον αγωγό. Την τελευταία μέρα, είπαμε να σκάψουμε και κάτω από τη ράμπα. Εκεί βρήκαμε τη λίθινη αφετηρία των αγώνων. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη. Στήσαμε ένα γλέντι τρικούβερτο το βράδυ. Την επομένη, ημέρα Σάββατο, ξημέρωσε η 20ή Ιουλίου 1974. Είχε γίνει η εισβολή στην Κύπρο. Γύρισε ο κόσμος ανάποδα.

Η δεύτερη συγκίνηση έχει σχέση με την ανακάλυψη της θολωτής στοάς του σταδίου. Δεξιά τού υδραγωγείου, εκεί όπου σταματούσαν τα λίθινα καθίσματα τα οποία βρίσκονται σε δύο ή τρεις σειρές μεταξύ αφετηρίας και στοάς, είχαμε ένα διάδρομο. Θα μπορούσε εκεί να βρίσκεται η κρυπτή στοά που ανέφερε ο Παυσανίας. Σας θυμίζω ότι το στάδιο βρίσκεται 400 μ. από τον ναό του Διός και χωρούσε περίπου 40.000 θεατές. Οι αθλητές και οι κριτές προετοιμάζονταν σε απλό ορθογώνιο κτίσμα, το Αποδυτήριον, με εσωτερική κιονοστοιχία στα δυτικά, κι έμπαιναν στο στάδιο από μια θολωτή στοά. Όταν πιάσαμε την άνοιξη του 1978 την ανασκαφή, τη δεύτερη κιόλας μέρα κάτω από το "κλειδί" της θόλου, ένας εργατοτεχνίτης έμπηξε το στειλιάρι του μέσα σε μια τρύπα. Δεν βρήκε αντίσταση. Ήταν η καμαροσκέπαστη θόλος που σώζεται ατόφια σε μήκος 36 μέτρων». Όπως ο ίδιος ο Στέφανος Μίλερ αναφέρει, η ανακάλυψη αυτή έκανε αίσθηση, αλλά επισκιάστηκε από το μεγάλο εύρημα των βασιλικών τάφων της Βεργίνας από τον Μανόλη Ανδρόνικο. «Εκείνος ο τάφος δεν είχε μόνο καμάρα. Είχε και χρυσό στο εσωτερικό του».

Δεν ξέρω ακριβώς πως, αλλά αυτές οι μεγάλες χαρές στην επαγγελματική ζωή ενός ανθρώπου, που η πρώτη έσβησε γρήγορα από τη σκοτεινιά ενός καθοριστικού ιστορικού γεγονότος και η δεύτερη επισκιάστηκε από μια πιο σημαντική και πιο εντυπωσιακή ανακάλυψη, έφεραν στο μυαλό μου μια ιστορία που είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια από το βιβλίο του Ίταλο Καλβίνο «Οι δύσκολοι έρωτες». Σε αυτό το βιβλίο οι περιστάσεις είναι απλές, καθημερινές, θα μπορούσες να τις χαρακτηρίσεις σχεδόν ασήμαντες. Στην «Η περιπέτεια ενός υπαλλήλου» λοιπόν ένας υπάλληλος έτυχε να περάσει τη νύχτα με μια ωραία κυρία, όπως αναφέρει επιγραμματικά ο συγγραφέας. Κι όμως η χαρά του διαρκώς εκπίπτει στο διήγημα καθώς παρακολουθούμε τις άγονες προσπάθειες του την άλλη μέρα το πρωί να μοιραστεί τη χαρά του με κάποιον πριν απορροφηθεί στα υπαλληλικά του καθήκοντα. Ο ίδιος για μια στιγμή θεωρεί, ότι η ύπαρξή του ήταν στην πραγματικότητα η πιο γεμάτη και ικανοποιητική ύπαρξη που μπορούσε να φανταστεί κανείς. Καθώς όμως η χαρά του δεν κοινωνήθηκε σιγά –σιγά σβήνει και μετατρέπεται σε άγχος ότι «ποτέ δε θα μπορούσε ποτέ να εκφράσει- ούτε με υπαινιγμούς, ούτε, βέβαια, με σταράτες κουβέντες, και, ίσως, ούτε καν με τη σκέψη – την ολοκλήρωση που είχε ζήσει».

Με άλλα λόγια, χαρά που δεν μοιράζεται είναι χαρά χαμένη.

http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=245901

http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=245902

Αφορισμοί 3+2

1.Ο αναγνώστης Ιστορίας είναι εύκολο να ταυτισθεί με τους ήρωες των γεγονότων, ή για να το διατυπώσουμε λίγο πιο αντιηρωικά, με αυτούς τέλος πάντων, τους επιφανείς και αφανείς, που κινούν τα νήματα και συχνά ξεχνά ότι σε περιόδους μεστές Ιστορίας θα μπορούσε να είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα ανδρείο ανδρείκελο και στη χειρότερη ένας ακόμη νεκρός. Ακόμα κι έτσι όμως, νεκρός, με το μέγιστο τίμημα της ίδια του της ζωής, δε θα ήταν πια κατά φαντασία θεατής της Ιστορίας.

2.Λίγο πριν τον βρει στο δόξα πατρί-δα η σφαίρα, αυτός σκεπτόταν πως ο πόλεμος προκαλεί μόλυνση του περιβάλλοντος.

3.Αν η Anna Frank ζούσε το ημερολόγιο της δεν θα είχε ανακαλυφθεί. Μπορεί βέβαια να το εξέδιδε και η ίδια, αλλά ποτέ δεν θα είχε την ίδια αξία. Θα έπρεπε τότε με τίμημα τη ζωή που της χαρίστηκε να γράψει κάτι αντάξιο η απλώς να φυλάξει το ημερολόγιο σε ένα συρτάρι και να ζήσει τη ζωή της.

1.Η ζωή του είχε φως. Το ατένιζε. Δεν είχε λόγο να το περιγράψει ή να το αναλύσει. Όταν τυφλώθηκε από τη διαρκή ενατένηση άρχισε να ζωγραφίζει χρησμούς. Τον είπαν σημαντικό προφήτη αλλά αυτός απλώς ιχνηλατούσε στο σκοτάδι αναμνήσεις φωτός.

2.Έφτασε να γνωρίζει τόσα πολλά που φοβόταν να πράξει τα ελάχιστα. Κατάλαβε πως μια μορφή αμνησίας επιβαλλόταν. Ξέχασε ποιος αλήθεια ήταν αυτός και που πάει και σιγά –σιγά βρήκε το δρόμο του.

Περί ύψους

Certes, I'artiste désire s'élever,... mais I'homme doit rester obscur. Paul Cezanne

Ὁ Ἰταλὸς πυροτεχνουργὸς ἔχει ἐγκαταστήσει τὸ λιτὸ κι’ ἀπέριττο, τὸ φτωχικὸ ἐργαστήριό του, ἐπὶ τῆς κορυφῆς τοῦ ἀττικοῦ λόφου. Ἐκεῖ ἀσχολεῖται νυχθημερὸν μὲ τὰ ἄπειρα πειράματά του καὶ μὲ τὴν παρασκευὴ τῶν διάφορων προϊόντων τοῦ ἐπιτηδεύματός του: βαρελότα, χαλκούνια, καὶ ἄλλα «μαϊτάπια». Γιατί αὐτὸς εἶναι ποὺ προμηθεύει τοὺς πανηγυριστὰς τὶς παραμονὲς τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ κι’αὐτὸς εἶναι, πάλι, πού, τὶς νύχτες τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων, διακοσμεῖ τοὺς οὐρανούς μας μὲ λογῆς-λογῆς φανταχτερὰ λουλούδια, μ' ἐκθαμβωτικὰ πλουμιὰ καὶ μὲ ταχύτατες ρουκέττες ποὺ καταλήγουν σὲ μυριόχρωμη βροχὴ ἀπὸ σπίθες. Σπανίως ἐγκαταλείπει τὸ ἔργον, ὅμως, τὰ βράδυα, ἐνίοτε, περιφέρει τὴ σακατεμένη κι' ἀλαμπουρνέζικη σιλουέττα του, ἀπὸ καπηλειὸ σὲ καπηλειό, χρησιμοποιώντας, κατὰ προτίμηση, τὰ σκοτεινότερα στενά τῆς ἀγορᾶς. Τὸ ἐπάγγελμά του εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνο: πυρῖτις, κι’ ἒσθ’ ὅτε δυναμῖτις, εἶναι ἡ πρώτη ὕλη τῶν ἐργοχείρων του. Ἡ παραμικρὴ ἀπροσεξία ἀρκεῖ κι’ἐπέρχεται ἡ τρομερὰ καταστροφή: μέσα σὲ ἐκκωφαντικὸ κρότο τινάζονται στὸ καθαρὸ πρωινὸ καὶ τὸ ἐργαστῆρι κι’ ὁ πυροτεχνουργὸς μαζύ, καὶ βλέπομε νὰ στριφογυρνοῦν ψηλὰ στὸν ἀέρα, ὧρες, κι’ ὁ Ἰταλὸς καὶ τὰ σανίδια τῆς μπαράγκας καὶ πηχτὰ σύγνεφα σκόνης, ἐνῷ μιὰν ἔντονη μυρωδιὰ μπαρούτης ἁπλώνεται παντοῦ.

Ὅμως ποτὲ δὲν ἐπέρχεται τὸ μοιραῖον, γιατί ὑπάρχει κάτι. Ἕνα μυστικό. Κι’ αὐτὸ τὸ μυστικὸ εἶναι ἁπλούστατα ἡ σύζυγος ποὺ γρηγορεῖ. Πράγματι, ἡ γυναῖκα του, δική μας: εὐλαβικὴ κι' όρθόδοξος χριστιανή, ξημεροβραδυάζεται στὶς ἐκκλησιές, καὶ κάνει βαθειὲς μετάνοιες, κι' ὅλο προσεύχεται γιὰ δαύτονε. Κι' ἔτσι τόνε κρατᾶ στὴ ζωή.

Μάλιστα, κάτω στὴν χαράδρα ποὺ περιβάλλει τὸν ἀττικὸ λοφίσκο, ἐκεῖ, ἡ μαύρη, ἔχει σπείρει τὸν κόσμο μ' ἀναρίθμητα προσκυνητάρια, τὰ περισσότερα μαρμάρινα, ἄλλα ταπεινότερα, ὅμως ὅλα μὲ εἰκόνα Θεοτόκου ἢ ἄλλου ἁγίου, κι' ὅλα μὲ μιὰ θυρίδα, γιὰ τὰ λεφτά. Κάθε τόσο συλλέγει ὑπομονετικὰ τὰ χρήματα, καὶ τὸ μεγαλύτερο μὲν μέρος διαθέτει γι’ ἀγαθοεργοὺς σκοπούς, ἐνίσχυση ἀπόρων, ἀνακούφιση ἀσθενῶν, ἀποπεράτωση ἐκκλησιῶν, κι’ ἕνα ἄλλο μέρος τὸ φυλᾶ προσεκτικά, καθὼς σκοπεύει μ' αὐτό, ἐν καιρῷ, ν’ἀνεγείρη ἐκκλησία τιμωμένη μὲ τ' ὄνομα τῆς Ἁγίας ΑΙκατερίνης.

(Πιὸ πέρα, στὴ χαράδρα, κάποιος ἔχει ἐγκαταστήσει κυψέλες, μελισσιῶν, σ’ ἕνα χωράφι, καί, πιὸ πέρα ἀκόμη, μέσα σὲ περιβόλι, εἶναι τὰ ἐρείπια μισοχτισμένου ἀρχοντικοῦ).

Αὐτὴ ἡ ἱστορία τοῦ Ἰταλοῦ εἶναι κι’ ἡ ἱστορία ἡ δικιά μας, Ἑλένη. Δὲν εἶμαι ἐγὼ ὁ πυροτεχνουργός; Τὰ ποιήματά μου δὲν εἶναι Πασχαλινὰ χαλκούνια, κι’ οἱ πίνακές μου καταπλήσσοντος κάλλους νυχτερινὰ ὑπέρλαμπρα μετέωρα τοῦ Ἀττικοῦ οὐρανοῦ; Κι’ ὅμως, ἐὰν ἀκόμη δὲν μὲ κατασπαράξανε ἀλύπητα, νὰ πετάξουνε τὶς σάρκες μου στὰ σκυλιά, αὐτὸ δὲν τὸ χρωστάω σ’ ἐσένα, στὴ μεγάλη στοργή σου καὶ στὴν ἀγάπη σου; Τὸ ξέρω, μή μοῦ τὸ κρύφτεις, τὸ ξέρω σοῦ λέω: προσεύχεσαι γιὰ μένα!

Μάζευε τὰ λεφτὰ τῶν προσκυνηταρίων μας καὶ σκόρπαε, μὲ τ' ἅγια λευκά σου χέρια, τὸ καλὸ παντοῦ. Ὅμως κράτα ἕνα μέρος, νὰ συγκεντρώσωμε, κι’ἐμεῖς, λίγο-λίγο ἕνα ποσό, γιὰ ν' ἀνεγείρουμε μιὰν ἐκκλησιὰ ἀφιερωμένη στὴν Βασίλισσα ποὺ εἶχε τ’ὄνομά σου. Ἐκεῖ μέσα, σ' αὐτὴν τὴν ἐκκλησία θὲ νὰ σὲ παντρευτῶ. Γιατί εἶσαι ὡραῖα, ἔχεις τὴν πιὸ εὐγενικὴ κι’ ὑπερήφανη ψυχή, καὶ σ’ ἀγαπῶ παράφορα.

Του Νίκου Εγγονόπουλου, απὸ τὴ συλλογὴ «Ποιήματα», εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα 1994.