Μικρές στιγμές με τον Περικλή

Γιώργος Σταματόπουλος

Mερικές φορές φαινόταν σαν να μην είχε νεύρα, δεν διαμαρτυρόταν για τίποτε, ειδικά όταν δυο από την παρέα, γενναίοι φωνακλάδες, κατά την επίσκεψή μας στο σπίτι του σήκωναν τη γειτονιά στο πόδι από τη φιλονικία τους [για ασήμαντα, πάντοτε, πράγματα - αλλά όλες οι λογομαχίες για ασήμαντα πράγματα συμβαίνουν].

Ελεγε ο Παναγιώτης Κονδύλης: «Ο διάλογος μεταξύ ετεροφρόνων είναι αδύνατος και μεταξύ ομοφρόνων περιττός». Στην περίπτωσή μας τίποτε από τα δύο δεν συνέβαινε, αλλά άντε τώρα να βρεις άκρη [και να τη βρεις, τι να την κάνεις;]. Περίμενε με απίστευτη στωικότητα να κοπάσει ο οίστρος των λογομαχούντων και μας κέρναγε όλους στα ποτήρια μας.

Τα νεύρα του τεντώνονταν όταν η συζήτηση είχε ουσία, περιεχόμενο, βάθος, όταν αφορούσε την κυκλοφορία της εφημερίδας και την ενίοτε εύθραυστη ισορροπία, που κινδύνευε στις γενικές συνελεύσεις, μεταξύ των συνεταιριστών· όταν επίσης ο λόγος στρεφόταν γύρω από ιστορικά θέματα και τις μεγάλες επαναστάσεις -τότε απαιτούσε σιωπή· και βέβαια ο καθείς είχε τη σειρά του, όπως στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία.

Τα τελευταία χρόνια τού άρεσε να βρισκόμαστε στην πλατεία Καρύτση, στου Ηρακλή, που ήταν -και είναι- βιρτουόζος στο μπουζούκι. Γνωρίζοντας πόσο κακόφωνος είναι φρόντιζε να έχει πάντα δίπλα του την καλλικέλαδη Ευρυδίκη [μας], μια πραγματικά σπάνια φωνή, που με τους αναπνευστικούς λαρυγγισμούς της αναστάτωνε και απογείωνε κάθε ζωντανό πλάσμα που εκινείτο εκεί γύρω.

Οταν, δε, ζούσε ο Γιάννης Καλαϊτζής επιδίδονταν οι δυο τους σε απίθανες μελωδίες, παλιές, άγνωστες σε μας τους κάπως νεότερους. Ησαν από τις βραδιές που δεν ήθελες να τελειώσουν. Τα νεύρα λοιπόν, που είπα στην αρχή ότι φαινόταν πως του έλειπαν, διοχετεύονταν στις μυϊκές του συσπάσεις όταν καταπιανόταν με τα ελληνικά τραγούδια και τον χορό -πιθανώς και όταν έγραφε, αλλά αυτό δεν μπορώ να το ξέρω, ξέρω μόνο ότι το νεύρο δεν έλειπε από τα γραπτά του.

Ηταν επίσης σπουδαίος μάγειρας, μια και είχε γνωρίσει πολλές ευρωπαϊκές κουζίνες, παρότι με φτωχά υλικά [πού και πώς να βρει τα ακριβά;] μαγείρευε στις ξένες χώρες. Σήκωσε όμως τα χέρια ψηλά όταν ήρθε αντιμέτωπος με την τέχνη του Φώτη -παραδέχτηκε ότι ο τελευταίος ήταν εξαιρετικός σεφ, έλεγε μάλιστα ότι θα διέπρεπε σε μεγάλα και πολυτελή ξενοδοχεία εάν του δινόταν κάποια ευκαιρία. (Ακόμη δεν του έχει δοθεί -και τώρα που «έφυγε» ο Περικλής δεν νομίζω να του χαμογελάσει η τύχη).

Θέλω να πω ότι στον Περικλή Κοροβέση άρεσαν οι μικροχαρές της ζωής, οι καλοί φίλοι, το μακρόσυρτο της παρέας και βεβαίως οι καλές συζητήσεις, όποτε κατορθώναμε κάτι τέτοιο· επίσης τα ωραία αστεία, κυρίως τα βιωματικά -και είχε πολλά να μας διηγηθεί από την πολυτάραχη ζωή του [όσα είχαν σχέση με στιγμές φτώχειας -και ήσαν πολλές- και απίθανες δουλειές του ποδαριού, αμέτρητες].

Ισως δεν γινόταν αμέσως κατανοητή [από μειράκια της δημοσιογραφίας] η εύθυμη πλευρά του και η αυστηρή λιτότητα της ζωής του, η οξυνούστατη ματιά του.

https://www.efsyn.gr/stiles/triti-matia/239110_mikres-stigmes-me-ton-perikli